კომენტარები და ინფო რუსეთ-საქართველოს ომზე

[caucasica]

მოგეხსენებათ" ლიახვის სახელმწიფო ნაკრძალი" მდებარეობს კონფლიქტის ზონაში, იქ მომსახურე პერსონალი ავტომატურად გახდა "იძულებით გაადაადგილებული". უახლესი ინფორმააციით მათ შეუნარცუნდათ ხელფასი და "დროებით" თავიანთ მოვალეობას "საგურამოს სახელმწიფო ნაკრძალის" ბაზაზე ჩამოყალიბებულ "თბილისის ეროვნულ პარკში" გააგრძელებენ მუშაობას.

[დათო]

ისე, "კონფლიქტის ზონა" მოძველებული ტერმინია
აი, მაგალითად, ახალგორის რაიონი ამ ძველი განმარტების მიხედვით არ არის კონფლიქტის ზონა... მაგრამ, სამწუხარო რეალიებიდან გამომდინარე, ნამდვილად არის ოკუპირებული ტერიტორია.

[Druides]

Позор России- ახალი პროექტი ))) დამაჯერებლად ლიდერობს "პუტანკა"
http://www.badnameofrussia.ru/all.php


ამ რეგვენებმა ბუბა კიკაბიძეც კი შეიყვანეს მაგრამ ჯერ ხმა მხოლოდ 52 კაცს მიუცია
http://www.badnameofrussia.ru/Kikabidze-Vahtang.html

[ARCHILI]

საკმაოდ საინტერესო სტატიაა, ორიოდე დღის წინ "ლოს ანჯელეს თაიმში" დაიბეჭდა. იხილეთ:

როგორ მოიქცეოდა რეიგანი საქართველოს კონფლიქტის დროს

ჰენრი ნაუ

როდესაც დიპლომატია საკმარისი არ არის, ხოლო ძალის გამოყენება ძალიან სახიფათოა, კონსერვატიული ინტერნაციონალიზმის პოლიტიკა საუკეთესო გამოსავალია.

როგორ უნდა ვირეაგიროთ რუსეთის საქართველოში შეჭრაზე და დუმას მიერ ამ ქვეყნის ტერიტორიაზე ორი სეპარატისტული რეგიონის აღიარებაზე? მხოლოდ დიპლომატია ცოტა შედეგს თუ მოგვიტანს, ძალის გამოყენება კი ფართომასშტაბიანი კონფლიქტის რისკს ზრდის.

კითხვა იმის თაობაზე, თუ რა ტიპის პასუხი იქნებოდა ყველაზე ეფექტური სხვა ქვეყნების მხრიდან მსგავსი ”გამოწვევების” დროს, როდესაც საქმე თავისუფლების გავრცელებას ეხება - დიპლომატია თუ ძალა - ამერიკის საგარეო პოლიტიკისთვის ახალი არ არის. პასუხი ორ ტრადიციულ საგარეო პოლიტიკურ კონცეფციაშია.

ლიბერალური ინტერნაციონალიზმის მიზანი, რომელიც ვუდრო ვილსონის ფიგურასთან ასოცირდება - არის ძალის გამოყენების შემცირება მშვიდობიანი დიპლომატიის პრიორიტეტის ხარჯზე, რომელიც მრავალმხრივი ინსტიტუტების საშუალებით ხორციელდება. ამ კონცეფციას საფუძვლად უდევს თეზისი, რომლის მიხედვითაც ვაჭრობას და მოდერნიზაციას ნელ-ნელა საერთაშორისო დაძაბულობის განმუხტვა და თავისუფლების გავრცელება მოჰყვება.

კლასიკური რეალიზმის საპირისპირო ტრადიცია, რომელმაც მეტნაკლებად დასრულებული ფორმით ასახვა ჰპოვა თეოდორ რუზველტის საგარეო პოლიტიკურ კურსში, გულისხმობს დიდი სამხედრო ”ხელკეტის” არსებობას და უცხოეთის ზესახელმწიფოების ურთიერთ დაბალანსებით თავისუფალი ქვეყნების დაცვას.

ამ კონცეფციის მიმდევრებში მოდერნიზაცია, პირიქით, შეშფოთებას იწვევს, რადგან, მათი აზრით, ის არა იმდენად დაძაბულობას ხსნის, რამდენადაც აძლიერებს ოპონენტებს, რომლებიც თავისუფლებისთვის წინააღმდეგობის გაწევას განაგრძობენ.

ორივე ამ ტრადიციის პრობლემა იმაში მდგომარეობს, რომ ისინი ძალის და დიპლომატიის ინტეგრირების საშუალებას არ იძლევიან.

[ARCHILI]

ლიბერალური ინტერნაციონალიზმის მიზნები საუკეთესოდ მიესადაგება აშშ-ს საგარეო პოლიტიკას, რადგან ამერიკელები ძალის გამოყენებისადმი ნეგატიურად არიან განწყობილი. მეორე მხრივ, კლასიკური რეალიზმის კონცეფცია სამართლიანად აკეთებს აქცენტს სამხედრო მეთოდებზე. ტირანები არსებობენ, და ვინაიდან ისინი საკუთარი ერების მიმართ ძალას იყენებენ, თვლიან რომ ანალოგიური საშუალებები სხვა ქვეყნებთან მიმართებაშიც ჭრის.

თუმცა არსებობს კიდევ ერთი საგარეოპოლიტიკური ტრადიცია, რომლის ფარგლებშიც ძალის და დიპლომატიის ურთიერთშეთავსებას უფრო მეტი ყურადღება ეთმობა. ვუწოდოთ მას კონსერვატიული ინტერნაციონალიზმი. ”კონსერვატიული” იმიტომ, რომ კლასიკური რეალიზმის მსგავსად ამ კონცეფციაშიც ძალას მნიშვნელოვანი ადგილი უკავია.

”ინტერნაციონალიზმი” კი იმავე მიზანს ემსახურება რასაც ლებერალურის ინტერნაციონალიზმი - თავისუფლების გავრცელებას. ამერიკის ისტორიაში კონსერვატიული რეალიზმის პრინციპებს პრაქტიკაში წარმატებულად ახორციელებდა ოთხი პრეზიდენტი: თომას ჯეფერსონი, ჯეიმს პოლკი, გარი ტრუმენი და რონალდ რეიგანი.

კონსერვატიული ინტერნაციონალიზმი პრიორიტეტების განაწილების გზით ძალის და დიპლომატიის ინტეგრირების საშულებას იძლევა. ვილსონის კონცეფციის მიზანი - მთელ მსოფლიოში ტირანიის დამარცხება - ძალიან ამბიციური იყო, განსაკუთრებით იმიტომ, რომ მისი რეალიზაცია ძალის გამოყენების გარეშე შეუძლებელია.

თავისუფლების გავრცელება ყველაზე უკეთ - და მინიმალური ადამიანური დანაკარგებით - ხდება უკვე არსებული დემოკრატიული სივრცის საზღვრებთან და არა მოშორებულ რეგიონებში, სადაც დემოკრატიული სახელწმიფოების რაოდენობა არც თუ დიდია.

[ARCHILI]

ტრუმენს და რეიგანს ეს კარგად ესმოდათ. ტრუმენმა ამერიკული არმია დასავლეთ ევროპაში პირელ რიგში იმისთვის განათავსა, რომ მეორე მსოფლიო ომის დასრულების შემდეგ კონტინენტზე თავისუფლება გაემყარებინა და განევითარებინა.

დღეს, როგორც ეს საქართველოს კონფლიქტის მაგალითზე გამოჩნდა თავისუფლების ძირითადი საზღვარი გადის რუსეთისა და ბალტიისპირეთის ქვეყნების, უკრაინისა და კავკასიის საზღვარზე. მეორე ასეთი ზღურბლი - თურქეთია, რომელიც ევროპის განვითარებულ დემოკრატიებს ესაზღვრება. მესამე ინდოეთსა და პაკისტანზე გადის.

კონსერვატიული ინტერნაციონალიზმის მიმდევრებისთვის ამ ქვეყნებში დემოკრატიის განვითარება გაცილებით მნიშვნელოვანი ამოცანაა, ვიდრე ერაყის და ავღანეთის დემოკრატიზაცია, რომლებიც ისეთ რეგიონში მდებარეობენ, სადაც ძირითადად ტირანიაა გაბატონებული.

თუმცა, კონსერვატიული ინტერნაციონალიზმი დიპლომატიის და ძალის შეთავსებას სხვა მეთოდითაც ახდენს. ამ კონცეფციით ძალის გამოყენება უკიდურეს ზომად არ განიხილება, თუკი დიპლომატიას შედეგი არ მოქვს (რაშიც მდგომარეობს ლიბერალური ინტერნაციონალიზმის მთავარი გაუთვლელობა). ძალა არ მიიჩნევა არც დიპლომატიის შემცვლელ საშუალებად, რითაც კლასიკური რეალიზმის ზოგიერთი წარმომადგენლები სცოდავენ.

კონსერვატიული რეალიზმის მიხედვით, ძალა დიპლომატიის შესაძლებლობებს აფართოვებს. მხოლოდ მას შემდეგ, რაც 2002 წლის შემოდგომაზე სპარსეთის ყურეში უზარმაზარი სამხედრო ძალები განლაგდა, შესაძლებელი გახდა ერაყში გაეროს ინსპექტორების დაბრუნება და ამ ქვეყნაში დიპლომატიის მეთოდებით მასობრივი განადგურების იარაღზე მონიტორინგის დაწესება. და პირიქით, დიპლომატია, ძალის გამოყენების შედეგებს ამყარებს. ის ”მშვიდობის მოგების” საშუალებას იძლევა მას შემდეგ, რაც სამხედრო ძალები ომს მოიგებენ.

ბუშის ადმინისტრაციას ამ თეზისის სამართლიანობაში დარწმუნება მწარე გამოცდილებით მოუხდა, როდესაც ის ერაყში წარმატებული შეჭრის შემდეგ დიპლომატიის მეთოდებს უგულებელყოფდა.

ჯეფერსონი და პოლკი ძალას და დიპლომატიას ერთმანეთს ოსტატობით უთავსებდნენ. ყველა ჯერზე, როდესაც კი ძალას იყენებდნენ, ისინი თავიანთ დიპლომატიურ პოზიციებს ამყარებდნენ, და როდესაც კომპრომისის დრო დგებოდა, ორივე პრეზიდენტი ამაზე ძალის პოზიციიდან მიდიოდა. ჯეფერსონმა შეძლო ნაპოლეონის დარწმუნება, რომ ვიდრე ის ევროპულ ომებში ჩაეფლობოდა, აშშ და ინგლისი მოილაპარაკებდნენ და ლუიზიანას დაიპყრობდნენ. ამიტომ ფრანგმა იმპერატორმა არჩია და ლუიზიანა ამერიკელებს მიეყიდა, რომ ის ინგლისს არ რგებოდა.

პოლკმა მექსიკასთან ომი ამ ქვეყნის სრულ ანექსიაზე უარის თქმით დაასრულა, რადგან მეხიკოში ის საკუთარ ემისრებს სისტემატიურად აგზავნიდა და ბოლოს კომპრომისულ გადაწყვეტილებას დათანხმდა, რომელზეც ერთ-ერთ მათგანთან მოილაპარაკა - მიუხედავად იმისა, რომ პრეზიდენტს ამ დიპლომატთან მწვავე უთანხმოებები ჰქონდა.

[ARCHILI]

და ბოლოს, კონსერვატიულ რეალიზმში მესამე მეთოდიც არსებობს, რომელიც ძალის და დიპლომატიის ინტეგრირების საშუალებას იძლევა. კლასიკური რეალიზმის ადაპტებისგან განსხვავებით, მისი მომხრეები არ ფიქრობენ, რომ ქვეყნის მატერიალური რესურსები მის საგარეოპოლიტიკურ აქტივობაზე გადამწყვეტ გავლენას ახდენს. გარდა ამისა, ისინი არ ეთანხმებიან ლიბერალ ინტერნაციონალისტებს იმაში, რომ საერთაშორისო კონსენსუსი საბოლოო ჯამში საგარეოპოლიტიკური ”მუხრუჭის” როლს თამაშობს.

კონსერვატიული ინტერნაციონალიზმის მიხედვით, ქვეყნის შესაძლებლობა - გავლენა მოახდინოს მსოფლიოში მიმდინარე მოვლენებზე - თავისუფალი ხალხების უმრავლესობის ნებით იზღუდება. თუკი პრეზიდენტს არ ძალუძს შეინარჩუნოს, როგორც საკუთარი, ასევე სხვა თავისუფალი ხალხების უმრავლესობის მხარდაჭერა, მაშინ ის თავისუფლების დამკვიდრებას არადემოკრატიულ ქვეყნებში არც უნდა შეეცადოს.

ჩვენი შემდეგი პრეზიდენტის ყველაზე სერიოზული გამოცდა კონსენსუსის შენარჩუნების უნარი გახდება, როგორც თავად აშშ-ს შიგნით, ასევე სხვა დემოკრატიულ ქვეყნებში, თუკი მას ძალის გამოყენება მოუწევს. ვიდრე ავტორიტეტული რეჟიმები არსებობს, საერთაშორისო ურთიერთობებში ძალისმიერი მეთოდების გამოყენება გაგრძელდება და ამაზე რეგირების ყველაზე საუკეთესო ხერხი ძალის და დიპლომატიის შეთავსებაა, და არა ძალის გამოყენება უკიდურესი ზომის სახით, ან პირიქით, დიპლომატიის ნაცვლად.

ჰენრი ნაუ - ჯორჯ ვაშინგტონის უნივერსიტეტთან (George Washington University)არსებული ელიოტის სახელობის საერთაშორისო ურთიერთობების ინსტიტუტის (Elliott School of International Affairs)პროფესორი.

[ლეონტი]

[დათო]

Десуверенизация Грузии
Существование Грузии — роскошь, которую Россия не может себе позволить

http://www.apn.ru/publications/article21290.htm


Суверените́т (souveraineté — верховная власть) — это неотчуждаемое юридическое качество независимого государства, символизирующее его политико-правовую самостоятельность, высшую ответственность и ценность как первичного субъекта международного права.

Война только тогда может считаться успешной, когда достигнуты правильные военно-политические цели этой войны. В любом другом случае — эта война проиграна, невзирая ни на какие военные успехи.

Русско-грузинская война не просто подтверждает этот тезис, а является классическим примером для учебников по балансу военных и политических интересов, целей и последствий войны.

Важнейшим вопросом войны является определение правильных, необходимых и достаточных военно-политических задач. Постановка задачи в чисто ситуационном ключе («Они напали — мы отбили, ещё и дали им хорошенько») достаточна для дворовой банды, но на уровне политики такое реагирование является совершенно проигрышным делом. Политика — это дело, где умелое махание кулаками до и после драки значит не меньше, чем во время самой драки.

Для последней грузинской кампании — которая, по моему глубокому убеждению, есть только первая грузинская кампания, и продолжение последует — вопрос правильной постановки системы таких военно-политических целей является критически актуальным для всей политики России на Кавказе.

Часто приходится слышать, что правильной целью в данной войне было бы смещение режима Саакашвили. Это не совсем так. Это необходимое, но далеко не достаточное условие. Хочется напомнить, что не так давно и не без участия России в Грузии был смещён антироссийский режим Гамсахурдиа, однако это не сделало нашего южного соседа хоть сколько нибудь пророссийским и безопасным для целей России на Кавказе.

Одно это должно было бы заставить задуматься о правильности такой постановки вопроса. Станет ли само по себе новое правительство независимой суверенной Грузии — пусть и поставленное при поддержке Москвы — дружественным по отношению к России? Все, и объективные и субъективные обстоятельства, внешние и внутренние факторы вопиют о том, что такое правительство неизбежно будет дрейфовать в сторону саакашвилизации, в сторону евро-атлантических интересов, в сторону нового конфликта с Россией.

Поэтому само по себе смещение режима Саакашвили — просто часть основной задачи, которая состоит в полной десуверенизации Грузии как субъекта международного права.

Сегодня недостаточно обсуждать с нашими партнёрами — в том числе в самой Грузии -только проблему «территориальной целостности Грузии» и «судьбу режима Саакашвили». Сегодня темой для внешнеполитической дискуссии должна сама проблематика утраты прав Грузии на свое суверенное существование. Только в этом контексте — применяя соответствующую моменту силовую компоненту — Россия может разрубить грузинский узел, затянутый у неё на ногах волей исторических обстоятельств.

Не решив эту задачу Россия постоянно будет сталкиваться с неразрешимыми проблемами на Кавказе, постоянно стоять на грани войны, в том числе войны с участием США и блока НАТО, а также одновременно и войны с Украиной, которую неизбежно подожгут в таких обстоятельствах.

Поскольку даже режим Саакашвили сегодня не смещён, то военно-политические цели войны не достигнуты, и, следовательно, имея военную победу мы понесли одновременно военно-политическое поражение.

Это обычная история, так часто бывает. Не мы первые, не мы последние. «Победа» США в Афганистане — также очень сомнительного свойства, например. Однако ошибки других — вовсе не повод совершать таковые, и не оправдание таковым.

Положение пока вполне исправимо. Риски для России так велики и имеют настолько фундаментальный характер что «суверенитет Грузии» не может составлять хоть какую то помеху для проведения реальной разделительной политики на Кавказе, невзирая на политические издержки от силовой десуверенизации этого американского протеже.

Главной текущей политической целью России на Кавказе является десуверенизация Грузии как субъекта международного права, что мы обязаны выполнить невзирая ни на какие сантименты, международные условности и внешнеполитические последствия.

Следует подчеркнуть: речь не идёт о какой-то «мести» Грузии или о «возрождении российского империализма». Вопрос стоит очень просто: не решив историческую задачу десуверенизации потенциального агрессора Россия постоянно, десятилетиями будет нести это бремя и класть кровавую дань к подножию храма войны — вместе с грузинами и другими народами Кавказа, разумеется.

Надо понимать при этом, что десуверенизация Грузии — это одновременно и частичная десуверенизация Америки как мирового суверена, после распада СССР присвоившего себе право решать вопросы легитимности и суверенности режимов самостоятельно, почти без оглядки на международные механизмы.

Теперь о технике. Методов осуществления этой задачи собственно, три :

«Иракский вариант» — полная военная оккупация Грузии с установлением там оккупационного режима и насаждением подконтрольного, дружественного России правительства

«Югославский вариант» — с распадом Грузии на анклавы, не имеющие в начале признанного международного статуса под контролем российских миротворцев

«Сомалийский вариант» — поддержание управляемой анархии и войны всех против всех.

При любых вариантах обязательным сюжетом является смещение действующих властей Тбилиси с заменой их на фигуры уровня местного городского самоуправления и минимизация контролируемых из Тбилиси территорий до уровня города и области. Недопустимы никакие общенациональные выборы, даже усечённого масштабна, все общенациональные фигуры имеющие остатки легитимности должны быть выведены из игры добровольно или силой оружия. Обязательным также является отсечение портов Батуми и Поти от центра страны и размещение там российского военного контингента и флота на постоянной основе.

Наиболее быстрый и эффективный путь десуверенизации — разумеется, полная военная оккупация Грузии, однако это предполагает и наиболее острые формы столкновений с Западом, вплоть до участия третьих стран в войне, и провокации Украины на войну с Россией, что само по себе исторически почти неизбежно, но нам, разумеется, следовало бы избежать войны на два фронта.

«Сомалийский» вариант менее желателен, так как такой неуправляемый анклав — не лучший подарок для России на юге. Но он должен всегда рассматриваться как запасной вариант при нештатном ходе выбранного основного проекта. Впрочем, пример Ближнего Востока, особенно Ливана, говорит о том, что управляемый хаос может продолжатся десятилетиями, не сильно влияя на экономику прилежащих стран, даже на такие чувствительные к безопасности отрасли как туризм, сосуществуя рядом с нефтью, рядом с трубопроводами, рядом с курортами и отелями. Зато есть и преимущества: международное давление на Россию при этом типе десуверенизации республики Грузия будет существенно ниже (хотя давление, несомненно, будет иметь место в любом случае).

Компромиссный путь десуверенизации этого агрессивного огрызка — сочетание варианта управляемого хаоса с постепенным переходом в стадию анклавизации грузинского государства на субъекты, не имеющие признанного международного статуса, примерно совпадающими с административным делением Грузии на данный момент.

Признание или непризнание третьими странами независимости Абхазии и Южной Осетии в этих условиях теряет какой либо смысл и значение и для Российской Федерации и для самих республик, так как вскорости потребуется признавать или не признавать уже с десяток новых государств — при отсутствии в самом Тбилиси легитимной (избранной так или иначе на общенациональных выборах) власти.

Независимая Южная Осетия является удобной площадкой для судебной (или внесудебной) расправы над наиболее одиозными членами правящего в Грузии режима, и прежде всего над самим Саакашвили, которого следует судить вовсе не международным, а обычный городским судом города Цхинвали, с участием присяжных заседателей из числа жителей города — и повесить на главной площади при большом стечении ликующего народа.

Вид агонизирующего Саакашвили будет весьма отрезвляющим зрелищем для тех, кто сотрудничает против России по периметру нашей страны, и особенно — для пана Ющенко и прибалтийских лидеров. Разумеется никакой международный суд не решит эту проблему — примерное наказание агрессора — лучше быстрей и наглядней, чем формально независимый от России суд Южной Осетии.

Важнейшей позитивной задачей в регионе и новой миссией России в мире должно стать установление новых критериев государственной легитимности правящих на постсоветском пространстве режимов. Взамен прежнего принципа легитимизации по ярлыку из натовской орды следует огнём и мечом внедрять принцип легитимности, основанный на русской версии доктрины Монро:

На постсоветском пространстве легитимен только тот режим, который дружественен России, иные подлежат выбраковке и замене. Именно это и есть единственно возможный путь к миру и процветанию в регионе.

По существу речь идет о переход всего мира от однополярной к многополярной геополитической парадигме, в основе которой лежит двухуровневая система суверенных прав (великие державы — малые державы, при котором малые страны наделяются суверенитетом только по воле первых) где легитимация режимов имеет не один центр принятия решений, а каждая великая держава обладает своей исключительной зоной влияния («зоной привилегированных интересов», как уклончиво сказано в Доктрине Медведева).

Наилучшей гуманитарной помощью грузинской нации от России будет разрушение их «многовековой государственности», ставшей сегодня основой для превращения грузин в пушечное мясо для защиты евро-атлантических интересов в причерноморском регионе.

И вот тогда — после ликвидации этой государственности — и наступит время для межнационального мира, любви и согласия. Время жарить шашлык и лобио кушать.

А пока — война.

[Gio-horus]

ამ სტატიის ავტორს ყველაფერი პირიქით აუხდება ამ იდიოტს (მაპატიეთ ამ სიტყვისათვის)

[ARCHILI]

ქართველები, რომლებიც სახლში ვერასდროს დაბრუნდებიან

ჯონათან სთილი
"გარდიან" თებერვალი 2009

რუსეთთან ომის შემდეგ ექვსი თვე გავიდა და ჯონათან სთილმა სამხრეთ ოსეთიდან ათასობით დევნილი ნახა, რომლებიც დღემდე დროებით საცხოვრებლებში ცხოვრობენ.

ზაზა ჯუჯიშვილი თავის მეუღლესთან ერთად დანგრეული სახურავების საყრდენებს შორის, შუშის ნამსხვრევებსა და თოვლით დაფარულ აგურებზე. ეს მისი დანგრეული სახლის ბაღია. მათგან სულ რამდენიმე კილომეტრში ცაში ორი რუსული ვერტმფრენი აფრინდა და სამხრეთ ოსეთის საზღვრისკენ გაემართა, რომელიც ჯუღაშვილების სახლთან ახლოს მდებარეობს.

ერგნეთში ათი სახლიდან ცხრა დაცარიელებულია. ზოგიერთის კედლებზე აფეთქების კვალია, მაგრამ უმრავლესობა გამურულია, რაც იმას მოწმობს, რომ სახლებს ფეხით მოსიარულე ადამიანები წვავდნენ, რომლებიც ერთი სახლიდან მეორისკენ მიემართებოდნენ.

ახლა ჯუჯიშვილები საქართველოს დედაქალაქში, თბილისში თავის ხუთ შვილთან და ზაზას მოხუც მშობლებთან ერთად ცხოვრობენ. ისინი იძულებული არიან აგვისტოს ომში დაზარალებულებისთვის გამოყოფილი საბავშვო ბაღის ერთ ოთახში იცხოვრონ. მაგრამ ყველა ამ უბედურების მიუხედავად ისინი ბედნიერ ადამიანთა კატეგორიას შეგვიძლია მივაკუთვნოთ, როგორების პოვნაც იძულებით გადაადგილებულთა შორის ძალიან რთულია. ერგნეთი სამხრეთ ოსეთის საზღვრებს მიღმა მდებარეობს. სამხრეთ ოსეთი საქართველოს რეგიონია, რომელიც მას 90-იან წლებში გამოეყო და რომელიც გასულ ზაფხულს რუსეთმა დამოუკიდებელ სახელმწიფოდ აღიარა.

რუსული არმია ღრმად საქართველოს ტერიტორიაზე ერგნეთის გავლით შეიჭრა და გარკვეული დროით ქალაქი გორიც კი დაიკავა.

მაგრამ ოქტომბერში მათ უკან დაიხიეს. მოსკოვის მიზანი იყო ქართული არმიის დასჯა, რომელმაც აგვისტოს ომი გააჩაღა, შეეცადა რა სამხრეთ ოსეთის დაბრუნებას. რუსებთან ერთად მოვიდნენ სამხრეთ ოსეთელი მებრძოლების ბანდები, კაზაკები და ჩეჩენი მოროდიორები, რომლებიც გზაზე ყველაფერს ძარცვავდნენ და წვავდნენ. როდესაც დამპყრობლები წავიდნენ რეგიონის საზღვრის მიღმა მცხოვრები 100 ათასი მოსახლედან დაახლოებით 75 ათასი უკან დაბრუნდა.

გაეროს ლტოლვილთა სააგენტო ბევრი დამწვარი სახლის ადგილას პატარა ორ ოთახიან სახლებს დგამს, რომ ადამიანებს თავშესაფარი ჰქონდეთ და გაზაფხულისთვის საკუთარი სახლების აღდგენისთვის მოემზადონ. ერგნეთსა და ახლომდებარე სახლებში ჩაქუჩის ხმა უკვე გაისმის, ხოლო გაქცეული ოჯახები ბრუნდებიან, რომ დაზიანებული და დანგრეული საკუთრება შეამოწმონ.

[ARCHILI]

ადამიანები საკუთარი უსაფრთხოების საკითხებზე ისევ ღელავენ. ”რა გარანტიები გვაქვს, რომ აქ ცხოვრება უსაფრთხოა?” - კითხულობს ჯუჯიშვილი. მაგრამ ის 1 700 ქართველი, რომელიც სამხრეთ ოსეთის ტერიტორიაზე ცხოვრობდა, სამხრეთ ოსეთის დედაქალაქის, ცხინვალის ჩრდილოეთით და აღმოსავლეთით, მსგავს კითხვასაც კი ვერ სვავს. ისინიც გამოიქცნენ, მაგრამ თვითმხილველები ყვებიან, რომ მათი სახლები ბულდოზერებით მიწასთან გაასწორეს, რათა ქართველების დაბრუნებისთვის ხელი შეეშალათ.

ომით დაზარალებული ადამიანები დღეს დიდ ახალ დასახლებებში ცხოვრობენ. ერთნაირი სახლები გადაჭიმულია გორსა და თბილისში ჭუჭყიანი სოფლის გზების გასწვრივ. 68 წლის ანა კენკაძე ერთ-ერთ ასეთ სახლში საცხოვრებლად დეკემბერში შევიდა. მანამდე სამი თვე მან კიტრის სათბურებზე მიშენებულ უბადრუკ ფარდულში იცხოვრა, ორი კვირის წინ კი სამხრეთ ოსეთშიც ჩავიდა, დაბა ახალგორში, რომ საკუთარი დანგრეული სახლი ენახა. ”ჩემმა ოსმა მეზობლებმა მითხრეს, რომ სახლი ახლა მათ განკარგულებაშია”, - ამბობს ქალბატონი.

ახალგორი ერთადერთი რაიონია, სადაც ქართველებს ჩასვლა
შეუძლიათ. ისინი რაიონის მოსახლეობის 70%-ს შეადგენდნენ. ახალგორს ცხინვალისგან მთის მასივი ყოფს და აგვისტოს ომამდე ის სამხრეთ ოსეთის კონტროლს არ ექვემდებარებოდა. როდესაც შარშან აგვისტოში რუსი სამხედროები და ოსი მებრძოლები ახალგორში პირველად ჩავიდნენ, შვიდი ათასიანი მოსახლეობის დიდი ნაწილი რაიონიდან გაიქცა.

რუსული ტანკების მეთვალყურეობით, რომლებიც შენიღბული ადგილებიდან გზას აკონტროლებენ, ახალგორსა და საქართველოს შორის მიკროავტობუსები ძველებურად მოძრაობენ, რაც ადამიანებს სამხრეთით საყიდლებზე სიარულის და ნათესავების მონახულების საშუალებას აძლევს. ათობით მგზავრს შორის, რომლებსაც საზღვართან ვესაუბრე, მხოლოდ ერთი, ისიც ასაკოვანი მამაკაცი შემხვდა. უფრო ახალგაზრდა კაცები აქ გამოჩენას ერიდებიან, რადგან ისინი შეიძლება ქართული პოლიციის ან არმიის წარმომადგენლებად მიიჩნიონ და დააპატიმრონ ან რუსული არმიის სამსახურში ძალით გაიწვიონ.

ომამდე სამხრეთ ოსეთში 500 რუსი სამხედრო იყო, დღეს მათი რაოდენობა 3 800-მდე გაიზარდა. ისინი საზღვრებს ამაგრებენ და საკუთარ ბაზებს ხსნიან, რაც გასულ კვირას ნატოს პროტესტის მიზეზი გახდა. ”სამხრეთ ოსეთი ნელ-ნელა, მაგრამ დანამდვილებით ყალიბდება სამხედრო ბაზად”, განაცხადა საქართველოს შინაგან საქმეთა მინისტრის მოადგილე ეკა ზღულაძემ.

[ARCHILI]

ომიდან ექვსი თვის გასვლის შემდეგ ადამიანები გმირობის მაგალითებს იხსენებენ. სოფელი ზემო ნიქოზი ცხინვალის და ერგნეთისგან თანაბარ მანძილზე მდებარეობს, მაგრამ აქაური სახლების უმრაველესობა დანგრევას გადაურჩა. ამის მიზეზი, როგორც ჩანს მღვდელი ისაიას ვაჟკაცობაა, რომლის სახლიც ამავე სოფელში მდებარეობს. ის მებრძოლებთან შესახვედრად გამოვიდა და მოსახლეობას მოუწოდა არ მიეტოვებინათ სოფელი.

”ერთხელ ამ ხალხმა მითხრა, რომ მოროდიორების ჯგუფმა მათ ფულის შეგროვება მოსთხოვა, წინააღმდეგ შემთხვევაში კი სახლების გადაწვით დაემუქრნენ. მე რუს პოლკოვნიკს დავურეკე და 45 წუთში ჯავშანმანქანა მოვიდა. მოროდიორები გაიქცნენ.”

უფლებადამცველი ორგანიზაცია Human Rights Watch-ი სამხრეთ ოსეთის გასამხედროებულ ფორმირებებს უმძიმეს სამხედრო დანაშაულებებში სდებს ბრალს. იმავდროულად, ის ქართველებსაც და რუსებსაც მშვიდობიანი მოსახლეობის განადგურებაში ადანაშაულებს. ორგანიზაციის წარმომადგენლები აცხადებენ, რომ რუსეთი, როგორც მხარე, რომელმაც სხვისი ტერიტორია დაიპყრო, ვალდებულია მებრძოლები აკონტროლოს და მშვიდობიანი მოსახლეობა დაიცვას.

ახლა საქართველოს მხრიდან საზღვარს პატრულირებას ევროკავშირის 200 დამკვირვებელი უწევს. მოსკოვი მათ სამხრეთ ოსეთში არ უშვებს. იქვე, ევროპაში უსაფრთხოებისა და თანამშრომლობის ორგანიზაციის (ეუთო) ოცამდე დამკვირვებელიც იმყოფება. მათი თქმით საზღვარზე ვითარება ”სტაბილური, მაგრამ დაძაბულია”, რაც იმას ნიშნავს, რომ სერიოზული თავდასხმები არ ხდება, მაგრამ იმის გამო რომ შეიარაღებული ადამიანები გვერდიგვერდ დგანან, სიტუაციის აფეთქების საფრთხე მუდმივადა არსებობს. ქართული ხელისუფლება აცხადებს, რომ აგვისტოში ცეცხლის შეწყვეტაზე შეთანხმების შემდეგ მოკლულია 11 პოლიციელი და 7 სამოქალაქო პირი.

რუსეთმა, რომელიც ეუთოს წევრია, საკუთარი უფლებით ისარგებლა და ორგანიზაციის წევრებს სამხრეთ ოსეთის დატოვება მოსთხოვა. მან განაცხადა, რომ ვინაიდან დღეს სამხრეთ ოსეთი დამოუკიდებელი სახელმწიფოა, ეუთოს საზღვრის ორივე მხარეს ცალკეული მისიები უნდა განთავსდეს. საქართველო აპროტესტებს ამგვარ მოთხოვნას, რადგან ის რეგიონის დამოუკიდებლობის ფაქტობრივ აღიარებას ნიშნავს. ახლა მოლაპარაკებები და პრობლემის გადაწყვეტის გზების ძიება მიმდინარეობს. მოლაპარაკებების დასრულების ვადა თებერვლის შუა რიცხვებში იწურება.

[დათო]

არ არის კარგი სიმპტომი ამ ტიპის პროპაგანდის ამოქმედება.



Опасения новой грузинской агрессии



Югоосетинские власти заявляют, что Грузия стягивает силы и готовится к новой агрессии, причем делается это при полном попустительстве европейских наблюдателей

В столице Южной Осетии приводят свидетельства подготовки Грузии к новой войне: в понедельник власти республики обвинили грузинскую сторону в обстреле жилого массива в Цхинвали, а министерство обороны увидело приготовления к агрессии в проведении инженерных работ в приграничном селе. "В 5:10 утра из грузинского села Никози были выпущены два снаряда РПГ-7, 1978 года выпуска, которые самоликвидировались в районе детского сада на проспекте А.Джиоева. Жертв и пострадавших нет", - сообщил в понедельник "Интерфаксу" заместитель министра обороны Южной Осетии Ибрагим Гассеев.

По его словам, остатки неразорвавшихся снарядов обнаружили саперы республиканского Минобороны, срочно выехавшие на место происшествия. Данный район является одним из самых густонаселенных кварталов города, добавил собеседник агентства. "Мы знаем, что эти гранаты находятся на территории Грузии, а для европейских наблюдателей даем номенклатуру 613-131-78Л, ПГ-7С, 254-129- 78. Наблюдатели ОБСЕ могут по учетным данным определить, где находились данные снаряды", - подчеркнул замминистра обороны.

"Грузинская сторона усиленными темпами готовится к очередной военной агрессии"

В министерстве обороны Южной Осетии между тем обеспокоены проведением грузинской стороной инженерных работ в приграничном селе Дици. "Грузинская сторона усиленными темпами готовится к очередной военной агрессии", - заявили "Интерфаксу" в понедельник в пресс-службе Минобороны. По словам собеседника агентства, "в ночь с 8 на 9 февраля в районе грузинского села Дици, которое находится юго-восточное Цхинвали, грузинской стороной проводились инженерные работы по оборудованию позиций, также были введены две единицы бронетехники". В пресс-службе уточнили, что работы велись в районе школы села Дици.

Ранее министерство обороны Южной Осетии заявляло, что наблюдатели Европейского Союза отворачиваются от фактов, свидетельствующих об опасности повторения Грузией агрессии против республики. В пресс-службе южноосетинского Минобороны отметили, что приветствуя обязательство грузинской стороны об ограничении размещения вооружения на прилегающих к Южной Осетии и Абхазии территориях, миссия наблюдателей ЕС не хочет замечать, что Грузия сохраняет угрожающий Южной Осетии военный потенциал на ближних подступах к территории республики.

Грузинское военное ведомство подписало 26 января меморандум с миссией наблюдателей Евросоюза, согласно которому грузинская сторона обязалась не размещать в 15 км от административных границ этих республик более одного батальона и вооружения более 120-мм калибра.

"Учитывая то, что наблюдатели Евросоюза являются военными, они лукавят", - сказали ранее "Интерфаксу" в пресс-службе МинобороныЮжной Осетии, комментируя оценку миссией наблюдателей ЕС этого обязательства как смелого одностороннего шага, который обеспечивает больше безопасности. В пресс-службе подчеркнули что наблюдатели Евросоюза не могут не знать, что дислоцирующиеся в настоящее время в Гори части вооруженных сил Грузии могут пройти расстояние до Цхинвали (25 км) за один час.



http://www.interfax.ru/politics/txt.asp?id=61950

[nimfa]

ამ სტატიის წაკითხვისას

"Десуверенизация Грузии
Существование Грузии — роскошь, которую Россия не может себе позволить"

ძალაუნებურად აღმომხდა: "ღმერთო გააძლიერე ჩინეთი"