ამ მხრივ, მე4ზე ვართ, რადგან იამაკას, სლოვაკეთსა და ჩეხეთს ჩვენზე ნაკლები მოსახლეობა ჰყავთ და უკეთესი ოლიმპიური შედეგი აქვთ.ZVIOSULI wrote:აბა ქვეყნის მოსახლეობის რაოდენობის პროპორციულად გადათვალონ რომელზე ვართ
თუმცა სულ ჭიდაობაში არებული ის ლითონის ნაჭრები მაგარი დოზანაა
თუმცა, ჯილდოების მოსახლეობის რაოდენობის პროპორციულობაზე მსჯელობა, რბილად რომ ვთქვა, თავის საქებრად გვჭირდება ხოლმე.
აგერ, იამაიკა 3მილიონიანია და 6 ოქროს, 3 ვერცხლის და 1ბრინჯაოს მედალი მოიპოვა სასწაული რეკორდებით.
თან 10ვე მძლეოსნობაში.
მერე რა, რომ მოჭიდავეებზე მოდის ჩვენი 3ვე ოქრო?
დრომ აჩვენა, რომ ჭიდაობის ინვესტირება უფრო მართებულია.
ყველა ქვეყანს რაღაც სპორტული პრიორიტეტები აქვს.
მაგალითად, ავსტრალია მუდამ ცურვას ანიჭებედა დიდ უპირატესობას, გერმანია უმეტესად საწყლოსნო სპორტს, რუსეთი ტანვარჯიშსა და ჭიდაობას, კორეა ბადმინტონს, ბრაზილი პალჟის ფრენბურთს, იაპონია ძიუდოს, საბერძნეთი ძალოსნობას, ლიტვა კალათბურთს, იამაიკა, კენია, სხვა შავი ქვეყნები ძალოსნობას, კუბა კრივს და ა.შ.
ჩვენ უმეტესად მოჭიდავეების იმედი გვქონდა. თუ სწორად, მახსოვს, 1ლი ქართველი ოლიმპიელი
ჩემპიონი მოჭიდავე დავით ციმაკურიძეა, რომელმაც 1952 წლის ჰელსინკის ოლიმპიადაზე გაიმარჯვა.
თუმცა, სხვა სახეობებში, მათ შორის ფეხბურთში, ოლიმპიური ჩემპიონები გვყვავს.
სანეევის გარდა, სიგრძეში ხტომაში ჩემპიონი არ გვყოლია. ნინო სალუქვაძის გარდა, ტყვიის სროლაში არავის უმარჯვია, თუ არ ვცდები,
ფარიკაობაში ვლადიმერ აფციაურიც 1ად1 ოლიმპიური ჩემპიონია.
ვენაცვალე ჩვენს მოჭიდავეებს. ოღონდ, მართლა ძნ მინდა, სხვა სახეობებშიც გვყვავდეს ჩემპიონი. ძალოსან
კასაბიევისა და ბატუტისტ გოლოვინას იმედი კი ნამდვილად მაქვს