თმოგვის ციხეზე კეშად იყო დატოვებულიJnosy wrote:კარგები ხართ
ლამაზია ძალიან
დააა, არავინ რომ არ ამბობს ამ მაგიდის და სკამების ისტორიას?!
ჯიპტური ჯავახეთის ზეგანზე-სარო,ვარდისციხე,თოკი,თმოგვის ციხე
Moderators: Kakha, Druides, Ketevan Guliashvili, Mta Mkvarebia, Kakha, Druides, Ketevan Guliashvili, Mta Mkvarebia, Kakha, Druides, Ketevan Guliashvili, Mta Mkvarebia, Kakha, Druides, Ketevan Guliashvili, Mta Mkvarebia
ჯიპტური ჯავახეთის ზეგანზე-სარო,ვარდისციხე,თოკი,თმოგვის ციხე
ჯიპტური ჯავახეთის ზეგანზე-სარო,ვარდისციხე,თოკი,თმოგვის ციხე
იპვაა იპოვა )))))tiko_r wrote:
ჯიპტური ჯავახეთის ზეგანზე-სარო,ვარდისციხე,თოკი,თმოგვის ციხე
ძალიან ლამაზია და შთამბეჭდავი
იმედია მალე კარაელთა უფრო დიდი დელეგაცია გავიმეორებთ ამ მარშრუტს
იმედია მალე კარაელთა უფრო დიდი დელეგაცია გავიმეორებთ ამ მარშრუტს
ჯიპტური ჯავახეთის ზეგანზე-სარო,ვარდისციხე,თოკი,თმოგვის ციხე
კრასკვა და ღებვა მე მგონი შენ უფრო კარგად გეხერხებაtiko_r wrote:ქვევრი ჩავიდა თავის სახელის დასაწერად
ჯიპტური ჯავახეთის ზეგანზე-სარო,ვარდისციხე,თოკი,თმოგვის ციხე
ვუძღვნი თმოგვის ციხეს. მეორე დღეს დავწერე.
ციხე ჩიოდა
ეხლა რომ მიცქერი, ეგრე კი არ არის საქმე? მაშინ უნდა გენახე ფეხზე რომ ვიდექი რა კაცი ვიყავი. არწივიც კი ვერ მიბედავდა თავზე გადაფრენას. შენ აქ ამოსვლაში ამოგვარდნია გული და იმას აღარა ჰკითხულობ აქ ვინ ამომზიდა და დამადუღაბა? დიახ კიდევაცა ვჭაბუკობდი და კიდევაც ვიბრძოდი, ჩემი საჭურველ-იარაღი ჩემი ქონგურები და გოდოლები იყო. მაყრიდა ურჯულო ტყვიაწამალსა და იასარს სეტყვასავით მარა ვერ მივართვი ჩემი აღება. პატრონი მყვადა, კაციც ის იყო და ქუდიც იმას ეხურა, თქვენს ქალკუდა პატრონს კი არა ჰგავდა. მომეფერებოდა და მეტყოდა “ჩემო ფარო და ნამუსო”-ო. სწორედ რომ ფუტკარსა ჰგავდა თავისი ცხოვრებით. სიცოცხლე სულ ბრძოლასა და შრომაში გალია. თქვენც ფუტკრებსა ჰგევხართ, ოღონდ მამალ ფუტკრებსა, რომლის საქმეც თაფლის ჭამა და დედა ფიტკრის დამამვლაა, მარა მაგის თავიც აღარა გაქვთ. თუ არა და ერის სიმრავლეზევე გეტყობათ რა ბედენაცა ბრძანდებით, გააჩენთ თითო კინკილა შვილსა და მერე ქვეყანაზე მტვერს დააყენებთ ბაქიაობით. ან-კი თქვენ თვითონ გასაზრდელებმა შვილები როგორ უნდა გაზარდოთ? ვიცი მე თქვენი ზრდილობაცა და თქვენი რწმენაც. თქვენ მორწმუნეები მარტო ეკლესიაში ხართ, წირვა-ლოცვის დროსა და გარეთ კი გავიწყდებათ თქვენი ქრისტიანობა. კაცი რო დღეში, სარკის წინ უფრო მეტ დროს გაატარებს ვიდრე ხატის წინა, მასეთი ქრისტიანობა არ გაიშვას. რა ვიცი თქვენს ფიქრებში მაგრად დააგელვებთ ცხენებს ხმალშემართულები დიდგორზე? მარა ცხადლივ, ცხენი კი არა, წიხლის შიშით ვირთან ვერ მისულხართ ახლო და ხმალი კი არა, ჯაყვით კიტრი ვერ გაგითლიათ. მიიხედ-მოიხედეთ, ეგ თქვენი დღევანდელი დღე არის თქვენი დიდგორი. რით ვეღარ მიმხვდარხართ, რომ ბრძოლის ველზე ხართ და მტერი თავს დაგცემიათ მგელივით. ან, ამ ჩემს ჩამოქცეულ მხრებს რო არ უწამლებთ, ვინ მოგცათ მაგის ნება? არ შეგვიძლიაო? რას მიქვია არშეძლება? თქვენთვის ხომ კარგად აშენებთ მაღალ-მაღალ აგარაკებსა და... ჩიოდა ციხე, ჩიოდა არა იმაზე, რომ მარტოდმატო დარჩენილიყო ყორნების ამარა, არა, იმაზე ჩიოდა, რომ ყველაზე მეტად ეხლა იყო საჭირო ქვეყნისათვის და ქვეყანას კი ყველაზე მეტად ეხლა არ ეცალა მისთვის, რადგან აგარაკ-აუზებისა თუ რესტორან-საროსკიპოების მშენებლობით იყო გართული. ხედავდა ციხე, კარგად ხედავდა, როგორ შემოსულიყო და მოსდებოდა მტერი ქვეყანას და იძახდა რაც ძალი და ღონე ჰქონდა ხალხოო, მაგრამ ხალხს ციხისა კი არა, დიდი ხანია უკვე ერთმანეთისაც კი აღარ ესმოდათ. ხანდახან ნისლის თეთრი ქულები მიაკითხავდნენ ციხეს, მიეალერსებოდნენ და მიეფერებოდნენ თავის ძველ მეგობარს, მერე ჩასწვებოდნენ ხევში და წავიდოდნენ სადღაც შორეთში. ნისლოვ სპეტაკო, დაუძახებდა ციხე თავის მეგობარს, იქნებ სადმე ჩემს პატრონს გადაეყაროო. თუმცაღა, კარგად იცოდა ციხემ, რომ მისი პატრონისა უკვე ძვლებიც აღარ იყო მიწაში, მარა მაინც ეძახდა. ოხ ერთი ერთხელ კიდევ მანახა იმისი თავი ჩემს ქონგურებზე მდგარი და დამარცხებულ მტერზე გადამყვირალი და მერე თუნდ ამ ხევში ჩამაქცია ერთიანადაო, იტყოდა ხოლმე. ჩიოდა ციხე და თან ცრემლები ჩამოსდიოდა ბებერ ტანზე. ამ ცრემლებს მისი გალავნის დუღაბში გამოსული ბალახები ისრუტავდნენ. ეს იყო არა შიშის, არა მარტოობის, არამედ მონატრების ცრემლები, დიახ მონატრებისა...
ციხე ჩიოდა
ეხლა რომ მიცქერი, ეგრე კი არ არის საქმე? მაშინ უნდა გენახე ფეხზე რომ ვიდექი რა კაცი ვიყავი. არწივიც კი ვერ მიბედავდა თავზე გადაფრენას. შენ აქ ამოსვლაში ამოგვარდნია გული და იმას აღარა ჰკითხულობ აქ ვინ ამომზიდა და დამადუღაბა? დიახ კიდევაცა ვჭაბუკობდი და კიდევაც ვიბრძოდი, ჩემი საჭურველ-იარაღი ჩემი ქონგურები და გოდოლები იყო. მაყრიდა ურჯულო ტყვიაწამალსა და იასარს სეტყვასავით მარა ვერ მივართვი ჩემი აღება. პატრონი მყვადა, კაციც ის იყო და ქუდიც იმას ეხურა, თქვენს ქალკუდა პატრონს კი არა ჰგავდა. მომეფერებოდა და მეტყოდა “ჩემო ფარო და ნამუსო”-ო. სწორედ რომ ფუტკარსა ჰგავდა თავისი ცხოვრებით. სიცოცხლე სულ ბრძოლასა და შრომაში გალია. თქვენც ფუტკრებსა ჰგევხართ, ოღონდ მამალ ფუტკრებსა, რომლის საქმეც თაფლის ჭამა და დედა ფიტკრის დამამვლაა, მარა მაგის თავიც აღარა გაქვთ. თუ არა და ერის სიმრავლეზევე გეტყობათ რა ბედენაცა ბრძანდებით, გააჩენთ თითო კინკილა შვილსა და მერე ქვეყანაზე მტვერს დააყენებთ ბაქიაობით. ან-კი თქვენ თვითონ გასაზრდელებმა შვილები როგორ უნდა გაზარდოთ? ვიცი მე თქვენი ზრდილობაცა და თქვენი რწმენაც. თქვენ მორწმუნეები მარტო ეკლესიაში ხართ, წირვა-ლოცვის დროსა და გარეთ კი გავიწყდებათ თქვენი ქრისტიანობა. კაცი რო დღეში, სარკის წინ უფრო მეტ დროს გაატარებს ვიდრე ხატის წინა, მასეთი ქრისტიანობა არ გაიშვას. რა ვიცი თქვენს ფიქრებში მაგრად დააგელვებთ ცხენებს ხმალშემართულები დიდგორზე? მარა ცხადლივ, ცხენი კი არა, წიხლის შიშით ვირთან ვერ მისულხართ ახლო და ხმალი კი არა, ჯაყვით კიტრი ვერ გაგითლიათ. მიიხედ-მოიხედეთ, ეგ თქვენი დღევანდელი დღე არის თქვენი დიდგორი. რით ვეღარ მიმხვდარხართ, რომ ბრძოლის ველზე ხართ და მტერი თავს დაგცემიათ მგელივით. ან, ამ ჩემს ჩამოქცეულ მხრებს რო არ უწამლებთ, ვინ მოგცათ მაგის ნება? არ შეგვიძლიაო? რას მიქვია არშეძლება? თქვენთვის ხომ კარგად აშენებთ მაღალ-მაღალ აგარაკებსა და... ჩიოდა ციხე, ჩიოდა არა იმაზე, რომ მარტოდმატო დარჩენილიყო ყორნების ამარა, არა, იმაზე ჩიოდა, რომ ყველაზე მეტად ეხლა იყო საჭირო ქვეყნისათვის და ქვეყანას კი ყველაზე მეტად ეხლა არ ეცალა მისთვის, რადგან აგარაკ-აუზებისა თუ რესტორან-საროსკიპოების მშენებლობით იყო გართული. ხედავდა ციხე, კარგად ხედავდა, როგორ შემოსულიყო და მოსდებოდა მტერი ქვეყანას და იძახდა რაც ძალი და ღონე ჰქონდა ხალხოო, მაგრამ ხალხს ციხისა კი არა, დიდი ხანია უკვე ერთმანეთისაც კი აღარ ესმოდათ. ხანდახან ნისლის თეთრი ქულები მიაკითხავდნენ ციხეს, მიეალერსებოდნენ და მიეფერებოდნენ თავის ძველ მეგობარს, მერე ჩასწვებოდნენ ხევში და წავიდოდნენ სადღაც შორეთში. ნისლოვ სპეტაკო, დაუძახებდა ციხე თავის მეგობარს, იქნებ სადმე ჩემს პატრონს გადაეყაროო. თუმცაღა, კარგად იცოდა ციხემ, რომ მისი პატრონისა უკვე ძვლებიც აღარ იყო მიწაში, მარა მაინც ეძახდა. ოხ ერთი ერთხელ კიდევ მანახა იმისი თავი ჩემს ქონგურებზე მდგარი და დამარცხებულ მტერზე გადამყვირალი და მერე თუნდ ამ ხევში ჩამაქცია ერთიანადაო, იტყოდა ხოლმე. ჩიოდა ციხე და თან ცრემლები ჩამოსდიოდა ბებერ ტანზე. ამ ცრემლებს მისი გალავნის დუღაბში გამოსული ბალახები ისრუტავდნენ. ეს იყო არა შიშის, არა მარტოობის, არამედ მონატრების ცრემლები, დიახ მონატრებისა...
Last edited by qvevri on 07 ივლ 2008, 21:35, edited 2 times in total.
ჯიპტური ჯავახეთის ზეგანზე-სარო,ვარდისციხე,თოკი,თმოგვის ციხე
qvevri ვააააააა
მალადეც
მალადეც
ჯიპტური ჯავახეთის ზეგანზე-სარო,ვარდისციხე,თოკი,თმოგვის ციხე
qvevri
ციხის თქმა...
გაიხარე შენა, რა ადამიანი....
ციხის თქმა...
გაიხარე შენა, რა ადამიანი....
ჯიპტური ჯავახეთის ზეგანზე-სარო,ვარდისციხე,თოკი,თმოგვის ციხე
კარგები ხართ, როგორ გამიხარდა მასაი რი წამოსულა,
შემდეგ ტურში ჩემი თეთრათი მოვდივაარრრრ!!!!
შემდეგ ტურში ჩემი თეთრათი მოვდივაარრრრ!!!!
ჯიპტური ჯავახეთის ზეგანზე-სარო,ვარდისციხე,თოკი,თმოგვის ციხე
qvevri
ბრავოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოო
ბრავოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოოო
ჯიპტური ჯავახეთის ზეგანზე-სარო,ვარდისციხე,თოკი,თმოგვის ციხე
ეგ მე ვარ ფანარითtiko_r wrote:ის უკან რა ანათებსMakena wrote:
ნამდვილი სასწაულია!!!!!!!!!
-
- იეტი
- Posts: 16569
- Joined: 20 ივლ 2007, 03:45
- Location: RA TQMA UNDA, SAKARTVELO
ჯიპტური ჯავახეთის ზეგანზე-სარო,ვარდისციხე,თოკი,თმოგვის ციხე
ნამდვილად პოზიტიური თოფიქია ფოტოებით, ტექსტებით, თავგადასავლებით...
ჯიპტური ჯავახეთის ზეგანზე-სარო,ვარდისციხე,თოკი,თმოგვის ციხე
ამ რეპორტაჟში რამდენჯერმე იყო ნახსენები, რომ ადგილობრივთა თქმით თოკი და სარო არაა შესწავლილი, რომ არავინ დაინტერესებულა იქაური გვირაბებით.
არც ეგრეა საქმე. თუნდაც შედარებით ახალ გამოცემას დაგისახელებთ. ნიკა ვაჩეიშვილის ინიციატივით (ერთ-ერთი ძირითადი ავტორიცაა) გამოიცა ორი წიგნი სერიით საქარVელოს მეგზური. ამ შემთხვევაში ლაპარაკია ტომზე რომელსაც ჰქვია ჯავახეთი, თბილისი, 2000, ISBN 99928-857-0-X
თოკსა და საროზე ნახეთ გვერ. 84-87 იქვეა ანაზომები და წიგნის ბოლოში კი ილუსტრაციები.
ამ წიგნის ინგლისურენოვანი მოკლე ტექსტი და ილუსტრაციები გამოდებულია შემდეგ საიტზე http://www.heritage.ge/statiebi/Summary ... toebit.pdf
რაც შეეხება იმას რასაც თქვენ გვირაბებს ეძახით ესაა ჯავახეთში ფართოდ გავრცელებული დარნები. მიკვირს რომ იქაურებმა, თუნდაც ბავშვებმა ეს სიტყვა "დარანი" არ იხმარეს. ისინი მათლაც ნაკლებადაა შესწავლილი, რადგან უმეტესად ჩაქცეულებია და მათ გაწმენდას უზარმაზარი ადამიანური თუ ფინანსური რესურსი სჭირდება.
არც ეგრეა საქმე. თუნდაც შედარებით ახალ გამოცემას დაგისახელებთ. ნიკა ვაჩეიშვილის ინიციატივით (ერთ-ერთი ძირითადი ავტორიცაა) გამოიცა ორი წიგნი სერიით საქარVელოს მეგზური. ამ შემთხვევაში ლაპარაკია ტომზე რომელსაც ჰქვია ჯავახეთი, თბილისი, 2000, ISBN 99928-857-0-X
თოკსა და საროზე ნახეთ გვერ. 84-87 იქვეა ანაზომები და წიგნის ბოლოში კი ილუსტრაციები.
ამ წიგნის ინგლისურენოვანი მოკლე ტექსტი და ილუსტრაციები გამოდებულია შემდეგ საიტზე http://www.heritage.ge/statiebi/Summary ... toebit.pdf
რაც შეეხება იმას რასაც თქვენ გვირაბებს ეძახით ესაა ჯავახეთში ფართოდ გავრცელებული დარნები. მიკვირს რომ იქაურებმა, თუნდაც ბავშვებმა ეს სიტყვა "დარანი" არ იხმარეს. ისინი მათლაც ნაკლებადაა შესწავლილი, რადგან უმეტესად ჩაქცეულებია და მათ გაწმენდას უზარმაზარი ადამიანური თუ ფინანსური რესურსი სჭირდება.
ჯიპტური ჯავახეთის ზეგანზე-სარო,ვარდისციხე,თოკი,თმოგვის ციხე
Kakha
ხომ არ იცით დარანის დანიშნულება რა იყო? თუ დარანი და გვირაბი ერთიდაიგივეა?
ხომ არ იცით დარანის დანიშნულება რა იყო? თუ დარანი და გვირაბი ერთიდაიგივეა?
ჯიპტური ჯავახეთის ზეგანზე-სარო,ვარდისციხე,თოკი,თმოგვის ციხე
მტრის მოახლოებისას სოფელი ქრებოდა.GOGONA wrote:Kakha
ხომ არ იცით დარანის დანიშნულება რა იყო? თუ დარანი და გვირაბი ერთიდაიგივეა?
ის დარანებში გადაინაცვლებდა , სადაც მარაგები წინასწარ იყო მზად.
მტერი მოვიდოდა, იფიქრებდა რომ გაიხიზნენო და კუდამოძუებული ნადავლის გარეშე მიდიოდა.
გვირაბებით ერთმანეთს უკავშირდებოდნენ, რომ ერთი ადგილის გამოაშკარავების შემთხვევაში სხვაგან გადასვლის , გაქცევის საშუალება ჰქონოდათ.
ჯიპტური ჯავახეთის ზეგანზე-სარო,ვარდისციხე,თოკი,თმოგვის ციხე
qvevri
ყოველ დღე ვკითხულობ ამ შენს მოთხრობას და მეც მაგ ციხესავით ღაპაღუპით ჩამომდის ცრემლები ეხლა ჭუნა იყო ჩემთან და ისიც იგინეში გამომიტყდა
გულის ამაჩუყებელი და სულის შემძვრელია
ოლლოლლო ჩვენს ქართველობას, ვაი რომ მართალი ხარ
ყოველ დღე ვკითხულობ ამ შენს მოთხრობას და მეც მაგ ციხესავით ღაპაღუპით ჩამომდის ცრემლები ეხლა ჭუნა იყო ჩემთან და ისიც იგინეში გამომიტყდა
გულის ამაჩუყებელი და სულის შემძვრელია
ოლლოლლო ჩვენს ქართველობას, ვაი რომ მართალი ხარ