კომენტარები და ინფო რუსეთ-საქართველოს ომზე

[დათო]

lama

ძალიან დიდ უბედურებაში ვართ ჩათრეულნი

ხო, როდესაც რუსეთი აპირებს შენი სახელმწიფოებრიობის ლიკვიდაციას, ან, როგორც თავად რუსები ამას ეძახიან, "დესუვერენიზაციას" - ეს მართლა ძალიან დიდი უბედურებაა.

მაგრამ:

თავს ზემოთ ძალა აღარ გვრჩება

არჩევანი ყოველთვის არსებობს - დანებდე, ან იბრძოლო. 1921 წელს რომ ბრძოლის გარეშე შემოსულიყვნენ და ამას 1922-24 წლების ბრძოლა რომ არ მოჰყოლოდა, დღეს ქართული საზოგადოება ბევრად უფრო დემორალიზებული იქნებოდა, ვიდრე არის. ბრძოლას ყოველთვის აქვს აზრი.

კონკრეტულად მამისონს რაც შეეხება, ამ ვითარებას მართლაც ესადაგება ფრაზა "თავს ზემოთ ძალა არ არის".

[ლობო]

ეგ გზა და უღელტეხილი ანტიკურ წყაროებშია მოხსენიებული , მაგრამ ეხლა სატრანზიტო ფუნქცია დაკარგა და მაგ ტერიტორიებს ისტორიულად ოსები რომ არ მოედვნენ სწორედ გეოგრაფიული პირობების და რაჭველთა ვაჟკაცობის შედეგია. მანდ თითოეული გოჯი მიწა სისხლითაა დანარჩუნებული. დღესაც მოგიყვებიან ძველი ბრძოლის ამბებს რაჭველები.
ესეთი მხდალობები რომ ექნათ ადრე, რასაკვირველია მანდ უცხოტომელები იცხოვრებდნენ დღეს.
მოსახლეობა დღესაც იარას აიღებს და თავის მიწას შეაკვდება , ამაში მთავრობამ რომ ხელი არ შეუშალოს.

ჰეჰ ლეონტი აქ მაგისთვის შემოვიხედე რომ იქნებ რამე გამეგო რა ხდება სინამდვილეში მამისონთან.. მართლა არ ვიცი რა ვთქვა.. მგონი თუ გვინდა გული არ მოგვიკვდეს არც უნდა ვცადოტ რა ხდება მაგის მოსმენა... ეხლა რა ხდება წარმომიდგენია ჯერ ომამდე რა ხდებოდა... ზუსტად ომამდე ცოტა ხნით ადრე თუშეთში საზღვართან ვიყავი და უბრალო მეცხვარეების მონაყოლებს ვისმენდი როგორ უჩიოდნენ საზღვრებზე სიტუაციას.. მაშინ ცოტა იუმორით მაგრამ ეხლა საცოდაობაა უკვე.. აქ დავწერე კიდეც ადრე გიორგის მონაყოლი, ლეკები გადმოდიანო და ცხვარს გვართმევენო და მესაზღვრეების ამბავი ვიკითხე ხოდა... დავაკოპირებ ძველი პოსტიდან

"... ამ ლაპარაკში ერთ ფრიად საინტერესო ამბავზეც ვიცინეთ.. ქედის იკით სადაც მეცხვარეების ბევრი ბინები იწყება ქართველი მესაზღვრეების პუნქტიც ყოფილა იქვე ახლოს.. მეთკი რას შვებიან.. არც არაფერს ძირითადად ეშინიათო... ქედზე ვმწყემსავდიო ამასცინატ ბატკანს.. რუსული ვერტმფრენი სჰემოფრენილა აკეტ დაინახესო მესაზგვრეებმა რომ მოფრინავსო და წაავლეს ავტომატებს ხელი და გარბიან ქვევითო.. მეთქი სად მირბიან კინაღამ მეც სჰემესჰინდაო.. დაესჰვნენ დაბლა და დაიმალნენ ტყეშიო.. მერე ვერტმფრენი რომ გაფრინდა საღამოს ამოვიდნენო და მეკითხებოდნენ საით წავიდაო.. მერავიციო უკვირდა მე ცხვარს ვუკურებ da ის სად წავიდა მე მეკითხებოდნენო"

მეორე ამბავი ჩეჩნებს ეხებოდა მაპატიეთ ძველი წერის მანერა მოვკვდი ჩასწორებით და ბოლომდე ვერ ვასწორებ.. : "...მერე კიდევ ჩეჩნების ჯგუფი იყოო გადმოსული.. იქვე ტყე დაგვანახა იქ იყვნენო დაბანაკებული კაი ხანსო.. ახლოს ვერ ეკარებოდნენო მესაზღვრეები.. მერე ერთ თუშს შეუტყობინებია რუსებისთვის მათი ადგილი.. სპეცოპერაციაც ჩაუტარებიათ და გაუნადგურებიათ ჯგუფი.. ის ტუში რუსეთშიაო ეჰლა ნამეტნავად დაუფასებიატ ღვაცლი.." ამ ისტორიაში თიქოს არაფერი იქნებოდა საგანგაშო მეცხვარეებს რომ ეთქვათ გადმოსული ჩეჩნების ჯგუფთან ქართველ მესაზღვრეებს ურთიერთობა ქონDატ და საშუალება მისცეს გადმოსვლისო ან რუსებმა სპეცოპერაცია იქ კი არ ჩაატარეს სადაც ჩეჩნები იყვნენ გადმოსული არამედ უკან დაბრუნებისას გაანადგურესო, მაგრამ არ უთქვამტ...

და ერთიც რასაც მეც ვხედავდი მაგრამ იქაურობის მუდმივი დამკვირვებლებს უფრო დაეჯერებათ: "... კიდევ აჰლობელი მუშაობსო სასაზგვროში ომალოსში.. იქ არის ცენტრი მესაზგვრეების ამ რეგიონში ჰოდა პატრულირებისას საზგვრისო გამოდიანო კაზარმიდან და ადიან ზემო ომალოს კოსჰკებამდეო.. ვეუბნები სოფელსჰი რომ აკეტებტ საზგვრების სჰემოვლას ომალოსჰი რომელი გადმოპარული ტერორისტი სჰემოგივლიტო მაგრამ ეზარებატო.. ჰოდა დადიან კაზარმიდან კოსჰკებამდე და ესე ამოცმებენო საზგვრებს.."

სულ ეს იყო და რავიცი ეხლა რა იქნება ომამდე რომ ეს გვესმოდა.. საცოდაობა ... და არა მარტო რაჭაში ალბათ...

შეიძლება ამ ისტორიებზე ვინმეს თქვენი ახსნა განმართება ან განსხვავებული სათქმელი მოგეძებნოთ.. არვიცი.. რისი თქმა მინდა.. არაფრის.. უბრალოდ ჯერ კიდევ ომამდელი პერიოდის მონაყოლი გამახსენდა და მინდოდა გამეხსენებინა საზღვრებთან მცხოვრები უბრალო მეცხვარის ნანახიდან...

კიდევ ერთი ამბავი რაც აქ ადრე არ დამიწერია.. უკვე ომის შემდეგ ზემო ნიქოზში შევედით მე და ერთი ჟურნალისტი.. არვიცი ეხლა რა ხდება მაგრამ ჩვენი სამხედროები მაშინ სოფლის ცენტრში ეკლესიასთან იდგნენ პოსტზე.. გაგვაჩერეს ამის იქით წასვლა არ შეიძლებაო.. გამოდიოდა რომ სოფლის მეორე ნახევარი ცენტრიდან ცხინვალისკენ სრულიად გახსნილი იყო უპატრონოდ .. მოსახლეობა დაბრუნებული.. მოკლედ სამხედროებმა ჩვენ ვერ შევდივარტო მაგრამ თუ გინდათ ფრთხილად გაიარეთსოფლის ბოლომდეო... გავედით... ერთი ადგილპბრივი შეგხვდა და გამოგვყვა სოფლის ბოლომდე თან რაღაცეებს გვიხსნიდა.. ცVენი პოლიცია სოფლის შუაში დგასო.. სოფლიდან 100 მეტრში დაახლოებით კი სადაც ადრე ქართული პოსტი იყო ოსები დგანანო.. ნებისმიერ მათგანს რომ გამოესეირნა სოფლისკენ ნახევარ სოფელს ისე გამოივლიდა არცერთ სამხედროს არ შეხვდებოდა.. მაგრამ სოფლის სუაში ყოფნასაც რა აზრი აქვსო იქაც შემოდიან რუსებიო.. ყოფილა შემთხვევა ზუსტად სადაც დგანან ეკლესიასთან იქ ვიდექითო და უცებ რუსული ბეტეერი თუ ტანკი შემოვარდაო ცენტრში.. ჩვენებისკენ რომ შემოვტრიალდი არცერთი სამხედრო აღარ ჩანდა არსადო.. მთვრალები იყვნენო და დაბრუნდნენ უკანო... გავს ეს ორი ისტორია ერთმანეთს..

ორონდ ისაა რომ ამ მეორე ისტორიაში აბა რა ქნან როგორც ლამამ დაპოსტა ტავს ზემოთ ზალა არაა და აი იმდროინდელზე რა ვთქვა რაცა ვართ ეგა ვართ..

[ლეონტი]

Война в Южной Осетии закончилась почти год назад, тем не менее и в нынешнее время наши силовики несут в регионе потери. Как стало известно "Московскому комсомольцу", в одном из подразделений российской армии, находящихся в республике, пьяные контрактники задавили троих офицеров ФСБ.

http://www.utro.ru/articles/2009/06/26/822602.shtml

[Druides]

ეჰ მემგონი დროა ყველამ ქალიან კაციანად ვისწავლოთ პარტიზანული ომი და კიდევ ერთი ავღანეთი მოუწყოთ ჩვენს მარრთლმადიდებელ "ძმებს"..........


სხვა გზას ვერ ვხედავ ამ კონფლიქტის დასრულების.......

[Tamari-ch.]

გადართეთ I არხზე -
უფასო ცირკია!


რინგზეა -
ინგა@თარგამაძე -

[Wanderer]

Druides

ეჰ მემგონი დროა ყველამ ქალიან კაციანად ვისწავლოთ პარტიზანული ომი და კიდევ ერთი ავღანეთი მოუწყოთ ჩვენს მარრთლმადიდებელ "ძმებს"..........

მაგ "მართლმადიდებელ ძმებს" სწორედ ეგ უნდათ ჩემო ვაჟა და ეგ არის სწორედ ის, რაც არ უნდა გავაკეთოთ. და ეგ არის არა ამ კონფლიქტის დასრულების, არამედ უსასრულოდ გაგრძელების, ჩვენი გაუბედურების და მართლა ავღანეთად ქცევის გზა და მეტი არაფერი...

რუსეთი რასაც ცდილობს ახლა არის ის, რომ ფრონტის ხაზი გადიოდეს აქ, ცხინვალთან, კოდორთან და ა.შ. ეს ჩვენ არ გვაწყობს არანაირად იმიტომ, რომ აქ რუსეთთან მარტოები ვართ და დიდ კაცთან პატარა კაცსა როდის გასვლია მართალი?

ამიტომ გამოსავალი არის ფრონტის ხაზის გადატანა სხვაგან. ბრიუსელში, ჟენევაში, ნიუ-იორკში და სხვა ადგილებში კიდევ. აი იქ უნდა დავამარცხოთ რუსეთი და იგი დამარცხდება აქაც...

რაც შეეხება აქაურობას და აქ მყოფებს. მიუხედავად უზარმაზარი წნეხისა უნდა შევეცადოთ, რომ ვაკეთოთ ჩვენი საქმე და რაღაცაში გამოვადგეთ ამ ქვეყანას. და რაც მთავარია: შევეცადოთ მოვკლათ რუსეთის და მისი ჯარის შიში ჩვენში! შევეცადოთ, რომ წავშალოთ "დიდი რუსეთი" ჩვენი თავებიდან! ნუ გავამარჯვებინებთ მათ ჩვენს თავებში და ისინი ვერასდროს ვერ გაიმარჯვებენ და ვერასდროს ვერ მოიკიდებენ ფეხს ჩვენს ქვეყანაში და ადრე თუ გვიან იძულებულები გახდებიან, რომ წავიდნენ აქედან ისევე როგორც წავიდნენ უამრავი სხვა ოკუპირებული ქვეყნიდან...

[ARCHILI]

ნიკოლა ლანდრუ: ერთი წლის შემდეგ საქართველოში შექმნილი ვითარების შესახებ

იან დრევეტი

2008 წლის აგვისტოში რუსეთსა და საქართველოს შორის წარმოქმნილი კონფლიქტის შემდეგ თითქმის ერთი წელი გავიდა. ეს ერთი წელი არა მარტო მოვლენების შეჯამებისთვის, არამედ ამ მოვლენებიდან სასარგებლო გაკვეთილების გამოტანისთვისაც საჭირო დრო იყო, რადგან ადგილზე ვითარება სტაბილიზაციისგან შორსაა და ამ კუთხით, მიმდინარე საერთაშორისო მოლაპარაკებებიც თითქმის გარდაცვალების სტადიაშია, Nouvelle Europe ამ მოვლენებსა და მის შედეგებს კავკასიის, განსაკუთრებით კი საქართველოს საკითხების სპეციალისტთან ნიკოლა ლანდრუსთან ერთად განიხილავს

როგორია ჰუმანიტარული ვითარება ადგილზე, 2008 წლის აგვისტოში რუსეთთან გაჩაღებული კონფლიქტის შემდეგ?

- ამ კონფლიქტის უმთავრესი შედეგი ეთინკური წმენდაა, რომელიც ადამიანებს შორის მტრული დამოკიდებულების ყველაზე საშინელი გამოხატულებაა. ამ მტრობის განმავლობაში, გაერო-ს ლტოლვილთა დახმარების უმაღლესი კომისარიატის მონაცემებით 192 000 ადამიანი იძულებით გადაადგილდა, აქედან 127 000 - მხოლოდ საქართველოში. ამ ადამიანებმა დიდწილად კონფლიქტის ზონებიდან და მისი მიმდებარე ტერიტორიებიდან (ძირითადად გორიდან) უფრო დიდი და უსაფრთხო ქალაქებისკენ - თბილისისკენ (დედაქალაქი) და დასავლეთ საქართველოში, ქუთაისისა და ბათუმისკენ გადაინაცვლეს.

საქართველოს თავდაცვის სამინისტროს მონაცემებით, ქართველების მხრიდან 115 ჯარისკაცი დაიღუპა, 54 უგზოუკვლოდ დაკარგულად ითვლება. შინაგან საქმეთა სამინისტრო მისი 15 აგენტისა 115 სამოქალაქო პირის დაღუპვას აფიქსირებს. სამხრეთ-ოსეთის ხელმძღვანელებმა თავის მხრივ 1 462 მოქალაქის დაღუპვის შესახებ განაცხადეს, მაგრამ აქედან მხოლოდ 362 შემთხვევა დადასტურდა. მათი განცხადებით ოსური მხრიდან 364 ჯარისკაცი დაიღუპა და 323 დაიჭრა.

როგორი მომავალი იკვეთება ამ ადგილნაცვალი ადამიანებისთვის?

- კონფლიქტის დროს, უმთავრესად ოსური წარმოშობის 30 000-მდე ადამიანი სამხრეთ-ოსეთის ფარგლებში გადაადგილდა, კიდევ 35 000 ჩრდილოეთ-ოსეთისა და რუსეთის ფედერაციის სხვადასხვა რეგიონებისკენ დაიძრა. მოგვიანებით, ადამიანების მხოლოდ ერთი ნაწილი დაუბრუნდა საკუთარ კერას. ომის შემდეგ 65 000 ქართველმა საკუთარ სახლებში დაბრუნება შესძლო. დანარჩენი 54 000 ადამიანიდან, მხოლოდ 23 000 იპოვა თავშესაფარი, მაგრამ აქედან წლის ბოლომდე გარკვეული რაოდენობა საკუთარ ოჯახებს აუცილებლად დაუბრუნდება.

სამაგიეროდ კონფლიქტისა და მიმდებარე ზონებიდან 31 000 დევნილ ქართველს უახლოეს მომავალში საკუთარ სახლ-კარში დაბრუნების არავითარი შანსი არ აქვს. აქედან 22 000 ადამიანი სამხრეთ-ოსეთიდან, ათასზე ცოტა ნაკლები აფხაზეთიდან (კოდორის ხეობა) და 8 000-მდე კონფლიქტის ბუფერული ზონებიდანაა წამოსული. მათ ძირითადად ქუთაისისა და თბილისის ძველ სასტუმროებს, სანატორიუმებსა და საერთო საცხოვრებლებს შეაფარეს თავი. იქ გამოიზამთრეს. შემდეგ ზოგიერთებმა სამხრეთ-ოსეთის ადმინისტრაციული საზღვრების გასწვრივ, გორის ირგვლივ და თბილისის გარშემო არსებულ სოფლებსა და დაბებში დროებითი საცხოვრებლის მიღებას მიაღწიეს, თუმცა მათთვის ჯერ კიდევ ბოლომდე არაფერია გადაწყვეტილი. ხელისუფლება უახლოეს მომავალში მათ ჩასახლებას არსად არ ითვალისწინებს და რეალურად მათ უიმედო მდგომარეობაში უწევთ ცხოვრება.

2008 წლის 12 აგვისტოს, კონფლიქტის მხარეების მიერ მიღებული სამშვიდობო გეგმა ორივე მხარისთვის მართლაც სასარგებლო იყო თუ არა?

- რა თქმა უნდა, კონფლიქტი უფრო მეტად რომ არ განვითარებულიყო, ამ გეგმის მიღება სასარგებლო იყო, მაგრამ ჩემი აზრით, ეს სამშვიდობო გეგმა ორივე მხარისთვის სწრაფი გადაწყვეტილების აუცილებლობიდან გამომდინარეობდა, ვიდრე ნამდვილი რეალობიდან. შევეცდები ჩემი მოსაზრება ავხსნა: შეთანხმება რუსული მხარისთვის სასურველ დროს დაიდო, რადგან მათ საქართველოს სრული დაპყრობის არავითარი სურვილი არ ჰქონდათ და ამ გადაწყვეტილების გარეშე შეიძლება უფრო რთულ ვითარებაში აღმოჩენილიყვნენ.

შეასრულეს თუ არა ის, რისი გაკეთებაც სურდათ, რუსები ამ შეთანხმების გაფორმების აუცილებლობის წინაშე დადგნენ, რომ საკუთარი გასვლა “ლეგიტიმურ” ნაბიჯად ექციათ. დანარჩენში კი მათ ამ შეთანხმების მიმართ არავითარი პატივისცემა არ გამოუჩენიათ, რადგან საქართველოს ტერიტორიებიდან გასვლას, მათ გაცილებით მეტი დრო მოანდომეს, ვიდრე ეს შეთანხმებით იყო გათვალისწინებული და ეს ვადა აგვისტოს ბოლომდე გაწელეს. შეთანხმებამ მათ დროის მოგების თვალსაზრისით, პარადოქსულად შეუწყო ხელი და გასვლამდე საქართველოსთვის უდიდესი ზარალის მიყენების შესაძლებლობა მისცა. საბოლო ჯამში შეიძლება ითქვას, რომ მოსკოვმა თავისი ქმედებებით ამ სამშვიდობო შეთანხმების ის მინიმუმი შეასრულა, რაც სწორედ მას აწყობდა.

გარდა ამისა, შეთანხმება მოსკოვისთვის არავითარ რისკს არ შეიცავდა, რადგან ის არც ერთი მიმართულებით წართმეული ტერიტორიების ინტეგრაციას საქართველოს შემადგენლობაში არ ითვალისწინებდა. ქართული მხარისთვის შეთანხმება ასევე აუცილებლობა გახლდათ, რომ რუსული აგრესია მეტად არ განვითარებულიყო. ამასთანავე, დოკუმენტი სააკაშვილისთვის იმის უტყუარ რწმუნებას წარმოადგენდა, რომ მას არ დაამხობდნენ, მაგრამ ეს შეთანხმება ქართველებისთვის არავითარ შემთხვევაში დამაკმაყოფილებელი არ იყო, რადგან რუსებისთვის უფრო მომგებიან სტატუს ქვოს ამკვიდრებდა.

საერთაშორისო შეთანხმებას, რომელიც საქართველოს ერთ ინტერესსაც კი არ ითვალისწინებდა, თბილისი დამაკმაყოფილებლად ვერ განიხილავდა. იყო თუ არა სასარგებლო? რასაკვირველია, მაგრამ მას თბილისისთვის არაფერი მოუტანია. სხვათაშორის, რუსეთმა უკვე დაარღვია სამშვიდობო გეგმით გათვალისწინებული პირობები, ორივე სეპარატისტული რეგიონის საზღვრებზე კონტროლი დაამყარა, მაგრამ ამ მიწებზე სროლა ისევე გრძელდება, როგორც ეს ომამდე იყო. მე ამ სამშვიდობო გეგმას, როგორც ხანგრძლივი ან თუნდაც, საშუალო ხანგრლივობის საშუალებად არ განვიხილავ. ის უბრალოდ იმ მომენტისთვის შეიქმნა, რომ ომის ოფიციალური დასასრული დაეფიქსირებინა და მას საბოლოო ჯამში კონფლიქტის გადაჭრის საბოლოო გზა, არც ერთი მხარისთვის არ უჩვენებია.

რუსეთმა უკვე აღიარა სამხრეთ-ოსეთის და აფხაზეთის დამოუკიდებლობა და ცხადია, მათი საზღვრების დაცვა დაიწყო. შეიძლება ითქვას თუ არა, რომ რუსეთის ეს ოპერაცია, ნატო-ზე გამარჯვებას წარმოადგენდა?

- ვფიქრობ, აქ ბევრი ნიუანსია. საქართველო ნატო-ს წევრი არ არის და ალიანსს მის ხელთ არსებული შესაძლებლობებიდან თბილისის დასახმარებლად ყველა გზისთვის არ მიუმართავს. ზოგადად, მოსკოვის მიერ ამ ორი სეპარატისტული რესპუბლიკის აღიარება და მათი საზღვრების დაცვაზე ზრუნვა, საქართველოზე რუსეთის სამხედრო გამარჯვებაა და ამ ორი რეგიონის დე-ფაქტოდ დაკარგვას ნიშნავს.

მას შემდეგ რაც რუსეთმა ეს ორი რეგიონი თავის ტოტალურ სამხედრო კონტროლს დაუქვემდებარა, იქიდან ქართული ჯარები და “ეთნიკურად” ქართული მოსახლეობა გააძევა და ნატო-ს მხრიდან, რაიმე კონკრეტულ რეაქციას ადგილი არ ჰქონია, მოსკოვს ხელ-ფეხი აბსოლუტურად გაეხსნა: მან საკუთარი სურვილი მომენტალურად დაადასტურა, რომ აფხაზეთი და სამხრეთ-ოსეთი საკუთარი მფარველობის ქვეშ აყავდა და ეს მდგომარეობა “გააოფიციალურა.”

ამგვარად საქართველოს მან ამ რეგიონებზე მცირე კონტროლის დაწესების გზაც მოუჭრა და ხანგრძლივი დროით გადაუკეტა. სტატუს ქვოს ამგვარი გახანგრძლივება მოსკოვისთვის მომგებიანია, ხოლო საქართველოსთვის ნატო-ში გაწევრიანების შანსებს წარმოუდგენელს ხდის. ნატო ამ ამბებში ეფექტურად არ ჩარეულა, რომ თავისი მოკავშირე დაეცვა, რაც ბუნებრივად ამ რეგიონში მის უკან დახევაზე მიუთითებს, მიუხედავად იმ სამხედრო წვრთნებისა, რომელიც მან გაზაფხულზე საქართველოში გამართა. ესეც არ იყოს, ამ წრთვნების ჩატარება დიდი ხნის წინ იყო დაგეგმილი და მისი ანულირება, მას სახეს მთლიანად დაუკარგავდა. ცხადია, მოსკოვი საქართველოსთან სოლიდურად იცავს თავის საზღვრებს და ნატო-ს მიერ ჩატარებული აქციები საქართველოში მუქარად შეაფასა.

დასავლეთიდან საქართველოს მოკავშირეეებმა (ევროკავშირი, აშშ, ნატო) შეასრულეს თუ არა ის როლი, რასაც მათგან ქართველები ელოდნენ?

- ძალიან ძნელია იმის თქმა, ზუსტად რას ელოდა მათგან საქართველოს ხელისუფლება. ალბათ, უნდა სცოდნოდათ, რომ რუსეთის არმიასთან შეტაკების შემთხვევაში მათგან პირდაპირ სამხედრო დახმარებას ვერ მიიღებდნენ. ყოველ შემთხვევაში დასავლელებს ქართველებისთვის პირდაპირი სამხედრო დამხმარების შესახებ, არავითარი ნიშანი არ მიუციათ.

გარდა ამისა ქართული ხელისუფლების მიმართ ამერიკელების და ევროპელების დამოკიდებულება უნდა განვასხვავოთ. ამერიკის შეერთებულმა შტატებმა საქართველოს ახალ რეჟიმს პირდაპირ დაუჭირა მხარი. მას აფინანსებდნენ და ნატო-ს საშუალებით ირიბად სამხედრო დახმარებასაც უწევდნენ. უეჭველია მიხეილ სააკაშვილი უფრო შორს წავიდა, ვიდრე ამას თეთრი სახლი ისურვებდა, როგორც ეს არაერთხელ მომხდარა მას შემდეგ რაც ის ხელისუფლებაშია. კონფლიქტების ინტერნაციონალიზაციის საკითხს რაც შეეხება, აქ სააკაშვილმა უფრო მეტი მოიგო, ვიდრე ამერიკელებმა და ევროპელებმა კონფლიქტის პირველ საათებში მოახერხეს, როდესაც მაგალითდ თეთრი სახლი საქართველოს რიტორიკის დონეზე ძლიერ ხელს უწვდიდა, ხოლო ბრიუსელი და პარიზი, რომელიც ამ შემთხვევაში 27 ქვეყანას წარმოადგენდა სასწრაფო მოლაპარაკებების გზების გამოძებნას ცდილობდა.

ცხადია, ასეთ შემთხვევას წინა ხუთი წლის განმავლობაში ადგილი არ ჰქონია. მოსკოვიც, ამ შემთხვევაში ფრთხილად მოქმედებდა, რომ სამოქალაქო პირების დაღუპვა არ დაეშვა და თბილისი არ დაებომბა, რაც აუცილებლად მოხდებოდა, თუკი საქართველო მთელი მსოფლიოს კამერების ობიექტივში არ აღმოჩნდებოდა! თუმცა, ვფიქრობ და ჩემთან ერთად ეს ალბათ მთელმა მსოფლიომ ძალიან კარგად იცოდა, რომ ამერიკა მოსკოვის წინააღმდეგ ომში პირდაპირ არ ჩაერთვებოდა. ალბათ, ბატონმა სააკაშვილმა ამერიკელებთან მეგობრობა გადაჭარბებულად შეაფასა, მაგრამ ბოლომდე დარწმუნებული არც ამ მოსაზრებაში არ ვარ.

შეტაკების მიზეზს რომ დავუბრუნდეთ, თქვენი აზრით ის სააკაშვილის ორმაგი კონფრონტაციის საკითხს უფრო ეხება, რომლებსაც ის სეპარატისტებთან და ოპოზიციასთან ერთდროულად აწარმოებს, თუ უმთავრესად რუსეთ- ამერიკის სტრატეგიული დაპირისპირებიდან გამომდინარეობს?

ძალიან რთულია ქართველების ცხინვალზე შეტევის ნამდვილ არსში გარკვევა და როგორც სჩანს ამის მიზეზს ჩვენ ვერც ვერასდროს გავიგებთ. გარედან მომავალი საფრთხის არგუმენტი, ხელისუფლებას არაერთხელ გამოუყენებია, როდესაც ოპოზიცია მის გატეხვას ცდილობდა.

მაგალითად, 2007 წლის ნოემბრის მოვლენების დროს, პრეზიდენტმა მანიფესტანტები დაარბია და განაცხადა, რომ ამის აუცილებლობა მოსკოვის მიერ მართული სახელმწიფო გადატრიალების მცდელობამ განაპირობა. ახლაც, როდესაც 2009 წლის მანიფესტაციები დაიწყო, ხელისუფლება ისევ ჯიუტად აცხადებდა “პრორუსული სამხედრო” ამბოხის მცდელობის შეჩერების შესახებ. სააკაშვილისთვის ოპოზიციის წინააღმდეგ ბრძოლისთვის, ნაციონალური ერთობის თემა ყოველთვის მთავარი არგუმენტი იყო.

მან ომის განმავლობაში ეს არგუმენტი მართლაც ეფექტურად გამოიყენა, როდესაც ოპოზიციონერები, გამონაკლისის გარეშე, საკუთარ პრეზიდენტს გვერდში ამოუდგნენ. შინაგანი საფრთხის თავიდან აცილების გზაზე, ომის არგუმენტის გამოყენების თვალსაზრისით, სააკაშვილს ცხრა თვის ვადით ამოსუნთქვის საშუალება მიეცა, მაგრამ განა ეს მიზეზი ომის დასაწყებად საკმარისია?

სეპარატისტული ტერიტორიების დაბრუნების საკითხი, სააკაშვილმა თავისი პროგრამის ძლიერ მხარედ აქცია. ეს მართლაც ეფექტური ამოცანა, პირველი რიგის საკითხია ბევრი ქართველისთვის, არა მხოლოდ ნაციონალიზმის გავლენით, არამედ იმიტომაც, რომ ბევრმა ქართველმა ძალიან კარგად იცის, სანამ ეს პრობლემები არ მოგვარდება მათი სახელმწიფო სტრუქტურირებასა და განვითარებას ვერ მოხერხებს.

ქვეყნის შიგნით საფრთხის ქვეშ მყოფ და საზოგადოების ერთი ნაწილის თვალში სახელგატეხილ პრეზიდენტს, შეეძლო კი სხვა რამ მოემოქმედა, თუნდაც შესაძლებელი შედეგების შესახებ თავიდანვე რომ სცოდნოდა? ხოლო რაც შეეხება, საქართველოზე და მის სეპარატისტულ ტერიტორიებზე ცივი ომის კრისტალიზაციის ახალ თეორიებს, ჩემი აზრით მათი აბსოლუტურ ჭეშმარიტებად მიღება არ ღირს. ზოგადად, ამერიკის შეერთებული შტატები რუსეთის კართან დამკვიდრების საშუალებას ეძებს, რუსეთი თავის მხრივ ამას ეწინააღმდეგება. არ მგონია თბილისსა და მოსკოვს შორის არსებულ უთანხმოებებს, მხოლოდ ეს მოტივაცია განსაზღვრავდეს.

ქართველები სიამაყის გრძნობით აღივსნენ, როდესაც მათ ამერიკელების მხარდაჭერა იგრძნეს, თუმცა მათი სეპარატისტული პრობლემები, ამ მხარდაჭერის გარეშეც არსებობდა. რაც შეეხება მოსკოვის მოქმედებებს, ის უმთავრესად თავისი “იმპერიული ბაზრის” გაკონტროლებას და ამ საქმეში ყველა სხვა აქტიური მონაწილის შესუსტებას ცდილობს. რა თქმა უნდა, რუსეთი ცუდი თვალით უყურებს ნატო-ს გაფართოვებას, მაგრამ ისიც არ უნდა გამოვრციხოთ, რომ მოსკოვი მისი ყოფილი კოლონიების მიმართ ძველი იმპერიული ცენტრის ლოგიკით მოქმედებს.

საქართველოში ახლა დიდი მღელვარებაა, მაგრამ აქვს თუ არა ოპოზიციას ამ უკმაყოფილების გაერთიანების უნარი?

- ვფიქრობ, საქართველოში უკმაყოფილება მხოლოდ ერთი “ტიპის” მიმართ აქვთ და ოპოზიცია 2007 წლიდან ამას წარმატებით იყენებს. სხვადასხვა პარტიის ლიდერები სწორედ ამ “პოლარულ” ღილაკს აჭერენ ხელს, ალბათ ეს არის ის, რისი უნარიც მათ გააჩნიათ, თუმცა ეს სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ უკმაყოფილება უმრავლესობაში ან უმცირესობაშია, არც იმას რომ ყველა სკეპტიკურად

[GAMARJOBA SAKARTVELO]

ნიკოლა ლანდრუ: ერთი წლის შემდეგ საქართველოში შექმნილი ვითარების შესახებ

იან დრევეტი

საკმაოდ ობიექტური მასალაა.
რესპოდენტი, ჩანს, კგდ იცნობს საქართველოში მიმდინარე მოვლენებს

[GAMARJOBA SAKARTVELO]

ძნ დიდი სურვილი მაქვს, პუტინი
პუტინ-წამგლეჯად მოვიხსენიო.

[Tamari-ch.]

ბოლო ბოლო იქნებაო ომი?
ბავშვები ვერ გამიყვანია ამის გამო..

[ZVIOSULI]

კარტოფილი გაიაფდებაო რას ამბობენ ანალიტიკოსები?

[ARCHILI]

უკრაინა და საქართველო რუსეთის ორბიტაში უნდა დარჩნენ


RTBR

რუსეთის პრემიერ-მინისტრმა ვლადიმირ პუტინმა, სამშაბათს, ამერიკის პრეზიდენტს ბარაკ ობამას მიანიშნა, რომ ორი ყოფილი საბჭოთა რესპუბლიკა - უკრაინა და საქართველო - “რუსეთისთვის ძალიან მნიშვნელოვანი ქვეყნებია”.

“უკრაინა და საქართველო, როგორც მთელი პოსტ-საბჭოთა სივრცე, რუსეთისთვის ძალიან მნიშვნელოვანია”, განუცხადა ჟურნალისტებს იური უშაკოვმა, ვლადიმირ პუტინის მრჩეველმა და რუსეთის ყოფილმა ელჩმა ამერიკის შეერთებულ შტატებში, რუსეთის პრემიერ-მინისტრის რეზიდენციაში, მოსკოვის გარეუბანში ნოვო-ოგარიოვოში ვლადიმირ პუტინისა და ბარაკ ობამას ერთობლივი, დილის საუზმის შემდეგ.

თავის მხრივ, ბარაკ ობამამ პირობა დადო, რომ რუსეთის პოზიციას გაითვალისწინებდა საქართველოსა და უკრაინასთან ანუ იმ ქვეყნებთან დაკავშირებით, სადაც უშაკოვის განცხადებით 17 მილიონი რუსულენოვანი მოსახლეობაა.

საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობა გარანტირებული არ არის

შეერთებული შტატების მოკავშირე ქვეყანასთან, საქართველოსთან დაკავშირებით, ვლადიმირ პუტინმა აღნიშნა, რომ საქართველოს პრეზიდენტმა მიხეილ სააკაშვილმა “ცუდად აღიქვა ამერიკელების მხარდაჭერა იმ მოვლენების კოტექსტში, რომელიც ომს წინ უძღოდა”… საუბარია ქართველებსა და რუსებს შორის 2008 წლის აგვისტოს ომზე! - დასძინა უშაკოვმა.

2008 წლის აგვისტოში საქართველომ მის პრორუსულ სეპარატისულ რესპუბლიკაზე, სამხრეთ ოსეთზე სამხედრო შეტევა წამოიწყო, რასაც მოსკოვმა საქართელოს ტერიტორიაზე მისი სამხედრო ძალების გაგზავნით უპასუხა. მოსკოვის შემდგომი ნაბიჯი - სამხრეთ ოსეთის დამოუკიდებლობის აღიარება, კორკ ბუშის ადმინისტრაციამ მკაცრად გააკრიტიკა, რის გამოც ამ ორ სახელმწიფოს შორის ურთიერთობა მკვეთრად გაუარესდა. სიტუაცია ბარაკ ობამას თეთრ სახლში მისვლის შემდეგ შედარებით დათბა.

ორშაბათს, რუსეთის პრეზიდენტთან, დიმიტრი მედვედევთან შეხვედრის დროს ბარაკ ობამამ ხაზგასმით აღნიშნა, რომ “საქართველოს სუვერენიტეტს და ტერიტორიულ მთლიანობას ყველამ პატივი უნდა სცეს”.

[ZVIOSULI]

ARCHILI
და კარტოფილი, კარტოფილის ფასზე არაფერი თქვეს?

[ARCHILI]

ZVIOSULI

კარტოფილი (გერმ. Kartoffel), მრავალწლოვანი გორგლიანი სახეობები Solanum-ის გვარის (Tuberarium-ის სექციის) ძაღლყურძენასებრთა ოჯახისა. 200-მდე ველური და კულტურული სახეობაა. კულტურაში დანერგილია უმთავრესად 2 მონათესავე სახეობა: ანდიური კარტოფილი (Solanum andigenum) და ჩილური კარტოფილი (Solanumtuberosum). ფართოდაა გავრცელებული ზომიერჰავიან ქვეყნებში. კარტოფილის ბუჩქის სიმაღლე 50-80 სმ აღწევს, შედგება 3-6 ღეროსაგან, გორგლი ღეროს მიწისქვეშა სახეცვლილებაა. მის ზედაპირზე ჩაღრმავებებში 3-4 კვირტიანი თვლები ზის. გორგლის ფორმა შეიძლება იყოს მომრგვალო, წაგრძელებული, ოვალური და სხვა. გარეგანი შეფერილობა და რილობის ფერი — თეთრი, ყვითელი, ვარდისფერი, წითელი და ლურჯი. კარტოფილის ფესვი ფუნჯაა, სუსტად განვითარებული, ფოთოლი კენტფრთისებრგანკვეთილია, აქვს ნაკვთები და ნაკვთულები, ფერად მომწვანო-მოყვითალო ან მუქი მწვანეა. ყვავილი ხუთწვერიანია, თეთრი, მოწითალო-ისსფერი ან მოლურჯო-იისფერი. ნაყოფი სფეროსებრი ან ოვალური კენკრაა, აქვს ძალიან წვრილი თესლები (1000 ცალი 0,5-0,6 გ იწონის).

კარტოფილი მრავლდება ვეგეტატიურად — გორგლით (სელექციის მიზნით — თესლით), რომელიც საშუალოდ შეიცავს 76,3% წყალს და 23,7% მშრალ ნივთიერებას, მ. შ. 17,5%სახამებელს, 0,5% შაქარს, 1-2% ცილას, 1%-მდე მინერალურ მარილებს, აგრეთვე C, B1, B2, B6, PP და სხვა ვიტამინებს.

კარტოფილი კულტურაში შემოიტანეს სამხრეთ ამირიკელმა ინდიელებმა ჯერ კიდევ 14 ათასი წლის წინათ. ევროპაში (ესპანათში) გადმოიტანეს დაახლოებით 1565 წელს, შემდეგ გავრცელდა მრავალ ქვეყანაში, რუსეთში კარტოფილის გავრცელებას უკავშირებენ პეტრე I-ს, რომელსაც XVII საუკუნის ბოლოს კარტოფილით სავსე ტომარა ჰოლანდიიდან სამშობლოში გამოუგზავნია. 1970 წელს მსოფლიოში კარტოფილი დათესილი იყო დაახლოებით 22,3 მლნ. ჰა-ზე.

საქართველოში კარტოფილის ნათესები პირველად 1820-იან წლებში გაჩნდა თბილისის ახლომახლო, 1913 წელს კარტოფილის ნათესებმა უკვე 6800 ჰა-ს მიაღწია. 1975 წელს კარტოფილის სათესი ფართობი 28 ათას ჰა-ს აღემატებოდა. საქართველოში კარტოფილს თესავენ უმთავრესად ხალქალაქის, ახალციხის, წალკის, დმანისის, თეთრი წყაროს, ხულოს, შუახევის რაიონებში. მოჰყავთ მთაშიც (ნინოწმინდის რაიონი, სვანეთი, რაჭა და სხვა), სადაც ნათესები ზღვის დონიდან 2200-2300 მ-მდე აღწევს. 70-იან წლებში ფართოდ გავრცელდა საადრეო კარტოფილის მოყვანა უმთავრესად ბოლნისის რაიონში. რესპუბლიკაში კარტოფილის საშუალო მოსავლიანობა 120 ც/ჰა შეადგენს. ახალქალაქის, ახალციხისა და წალკის რაიონებში კარტოფილის მოსავალი უფრო მეტია - 174-178 ც/ჰა. საქართველოს ბარის ზონაში კარტოფილს თესავენ ზაფხულშიც, თავთავიანი პურეულის აღების შემდეგ და მეორე მოსავალს იღებენ. ამ ზონაში (ზღვის დონიდან 500 მ-მდე) საადრეო მოსავლის მისაღებად კარტოფილი შეიძლება დაითესოს შემოდგომაზეც - ნოემბერში. საქართველოში კარტოფილის ფართოდ გავრცელებული ჯიშებია: მაჟესტიკი, თრიალეთური სახალხო, ლორხი, ეპიკური და სხვა.

[lama]

აი რა ვნახე რუსთაველზე


ცოტა იმედი ჩამესახა გულში