
შოთა ჩაკეტილი ეზოს გარეთ მელოდებოდა...
ოთახში რომ ბებოს სურათი იყო ჩამოკიდებული, ბოდიშI მოვუხადე და ვკითხემ სტუმრების სააწინააღმდეგო ხომ არ გაქვთ-თქო...
ბებომ შავ-თეთრი ფოტოდან გამომდზახა, არა - რას ამბობო...
და მერე ცეცხლი ასანთებად დავაწყვე ხეები და დაველოდე მეგობრებს. მოვიდა ტრული, გამოვართვი ასანთი, ცეცხლი ავანთე და მე ზემოთ წავედი წვიმაში გალუმპულ მეგობრებთან.
ნელ-ნელა ამ სახლისაკენ გამოვამგზავრე და ნაქეიფარ თავადის "სასტავს" ველოდებოდი. მინდა ვაღიარო, რომ საკმარისად გვანერვიულეს გალუმპული და შეციებული მეგობრებო, სანამ ისინი ქეიფს მორჩებოდნენ და მოვიდოდნენ. რადგან მათ არ იცოდნენ სად უნდა მოეძიათ დანარჩენები. მე ანზორის მარშრუტკაში ველოდებოდი მაისასთან და ოდესთან ერთად.
როგორც იქნა, მოვიდნენ და ნაქეიფარი მეგობრები იქვე სოფელშიო დავაბანაკე. შემდეგ პირველი ბანაკისაკენ წამოვედით მე, მაისა და თავადი და ა.შ. იმ ღამეს მეც არ მახსოვს, რამდენი გზა ვიარე მაგ სახლიდან პირველ ბანაკამდე.
ფეხები მრჩებოდა ამ ლამაზ სახლში, ოღონდ სხვა მიზეზით, ვიდრე მხოლოდ გარემო იყო.
მაგრამ "იქითებს" მარტოს ხომ არ დავტოვებდი



ჰოდა... ნინი დავტოვე მანდ, მე კი მეორე ბანაკში დავრჩი...
ვიცოდი, უმშვენიერესი დილა გაგითენდებოდათ ამ ლამაზ სახლსა და ეზოში...
