ეს დღეც ასე დასრულდა, მაგრამ დასრულდა კი?
გუშინ მაღაზიაში შევიარე და გამყიდველს რომ დაველაპარაკე,
ერთი ჩინელი გოგო მომიახლოვდა,
აი ასეთი დიალოგი გაიმართა ჩვენს შორის

:
ჩინელი: უკაცრავად, თქვენ უცხოელი ხართ?
მე(გაკვირვებული მე

): დიახ, რა თქმა უნდა. (ღიმილით)
ჩინელი: არა, მაპატიეთ, იმიტომ გკითხეთ, რომ კარგად გამოგდით
მანდარინზე (ჩინურ ენაზე) საუბარი და გამიკვირდა... და რომელი ქვეყნიდან ხართ?
მე: საქართველოდან. გსმენიათ რამე ამ ქვეყანაზე?
ჩინელი (ფიქრობს): მმმმმ... დიახ, აი ნაციონალური კულტურის დღეებზე, ერთი ქართველი გოგონა ცეკვავდა ქართულ ხალხურ ცეკვას...
მე: მე ვარ ის ქართველი გოგონა.
ჩინელი: ???????!!!!! ოოოოოოოო! (ასე ამბობენ ჩინელები როცა რამით აღფრთოვანდებიან ხოლმე

) მართლა????? არა, მართლააა?
იცით როგორ მომწონს თქვენი ცეკვა? იცით? იც....
მე (საათზე ვიხედები) : ააჰ, დიახხხ... გმადლობთ

(საათზე მივუთითებ, ღიმილიანი მობოდიშების ჟესტით) კარგად ბრძანდებოდეთ
რატომ ვიყავი ასეთი უჟმური? არ ვიცი
მენატრებოდით...
და სულ არ ვიყავი ბევრი ლაპარაკის ხასიათზე, (რაც ჩინელებს განსაკუთრებით ახასიათებთ), ამიტომ დავემშვიდობე და სახლში წამოვედი, მანაც ღიმილით და კითხვებით სავსე მზერით გამომაცლა.
აი ასე იყო...
მოგაწყინეთ?
