კომენტარები და ინფო რუსეთ-საქართველოს ომზე

[ele]

ვწეროთ და ვიკითხოთ. . .

[ლეონტი]

ვწეროთ და ვიკითხოთ. . .

და მერე ვილოცოთ, სხვა არაფერი შეგვიძლია.

[GIRA]

[



და მერე ვილოცოთ, სხვა არაფერი შეგვიძლია.

აი ეგ მკლავს სხვა, რომ არაფერი შეგვიძლია

[GIRA]

საინტერესო სტატიაა:
Южная Осетия стала фактически российским протекторатом после победы Москвы в ходе пятидневной войны с Грузией. Но эта самопровозглашенная республика с ее коррумпированным президентом, исчезающими денежными средствами и ростом социальной напряженности начинает вызывать у Кремля замешательство.

Тяжелые тучи висят над крышами Цхинвали, как будто туман окутал городские кварталы. Но это клубы дыма, поднимающиеся из труб домов этого города с населением в 27 тысяч человек. Печки там топят дровами, централизованного газоснабжения в столице Южной Осетии нет, и газопровод туда планируют провести не раньше будущего года.

Снег и холод обрушились на этот небольшой кавказский городок, заставив Валентину Тадтаеву вместе с семьей снова менять место жительства. "Это уже третий раз с начала войны", - говорит эта худая седовласая женщина.
Партнеры






В ночь на 8 августа, когда грузинские войска нанесли свой внезапный удар по самопровозглашенной республике Южная Осетия, которая находится к северо-западу от Тбилиси, снаряды сорвали крышу и разрушили одну из стен ее дома. 59-летняя Валентина и ее 62-летний муж Павел вместе с сыновьями Аланом 27 лет, Олегом 26 лет и его женой Азой 21 года спрятались в подвале. "Мы боялись за свои жизни", - говорит Валентина.

Война для Тадтаевых длилась три дня. Когда русские освободили Цхинвали, они переехали в квартиру тещи своего младшего сына, где в двух маленьких комнатах ютилось 14 человек. Спустя четыре недели военные разбили во дворе их дома армейскую палатку защитного цвета, а городские власти пообещали отремонтировать дом в течение нескольких недель. "Но пока никто ничего не сделал", - жалуется Валентина. Теперь ее семья вынуждена вновь переезжать к родственникам. "Они о нас забыли, - говорит Тадтаева, - теперь мир становится тяжким бременем".

Прошло четыре месяца с тех пор, как между Россией и Грузией разразилась война из-за этого крохотного государства размером чуть больше Люксембурга, с населением около 70000 человек. Эта война вызвала настоящее геополитическое землетрясение. Москва пришла на помощь Южной Осетии. Сосредоточив всю свою военную мощь, русские отбросили грузинские войска прочь от Цхинвали и ясно дали понять всему миру, что Грузия входит в сферу их влияния. То, что казалось борьбой между Грузией и Россией, превратилось в конфликт между Россией и Западом.

Но что дала эта победа Южной Осетии - крошечной территории в горах, провозгласившей после окончания боевых действий независимость? Что произошло с этим государством, судьба которого якобы так сильно беспокоила Кремль? Государством, для которого Москва по-прежнему собирает через свои посольства за рубежом пожертвования - средства на нужды "жертв гуманитарной катастрофы в Южной Осетии"?

Кроме России, эту сепаратистскую республику признала лишь Никарагуа. Иностранным журналистам разрешается ездить по этой крохотной стране исключительно в сопровождении представителей российского министерства иностранных дел. Даже Организации по безопасности и сотрудничеству в Европе (ОБСЕ) и Европейскому Союзу, которые выступили посредниками между Россией и Грузией и добились прекращения огня, Южная Осетия и ее защитница Россия отказывают во въезде на территорию республики. Поэтому заслуживающей доверия информации из этого региона поступает очень мало.

Усиливается критика со стороны России

Поэтому огромное удивление вызвали сообщения, появившиеся недавно в российских газетах. Они написали, что республика накануне начала зимы находится на грани социального взрыва, объяснив это тем, что правительство якобы присвоило деньги, выделенные Россией на восстановление, о чем говорил русский генерал - бывший министр обороны Южной Осетии, возглавляющий ныне ее совет безопасности. Газеты также сообщали, что президент Южной Осетии Эдуард Кокойты во время войны трусливо бежал; что миллионы рублей, хранившиеся в сейфах национального банка в Цхинвали, бесследно пропали; что российские бизнесмены отказываются инвестировать средства в Южную Осетию, пока у власти находится ее мускулистый сепаратистский лидер.

Бывший спортсмен Кокойты, занимавшийся вольной борьбой, сегодня сидит в "офисе президента" - шестиэтажном бетонном здании советской эпохи. Он называет звучащую в российских газетах критику "подстроенной". Определенные прогрузинские силы в России, говорит он, пытаются "дискредитировать Южную Осетию и ее руководство в глазах россиян". Да, признает Кокойты, сейчас в Цхинвали холодно, но "нас время от времени согревает радость победы и независимости". У него в кабинете стеклопакеты из Турции, установленные после войны.

В городе восстановлено 10 школ, детских садов и больница. Но во многих домах сегодня вместо окон целлофан и одеяла. "Мы привезли в Цхинвали столько стекла, что его хватило бы три раза застеклить весь город", - раздраженно заявил российский министр по чрезвычайным ситуациям Сергей Шойгу.

Никто точно не знает, куда подевалось это стекло и все прочие стройматериалы. То же самое можно сказать и об остальной российской помощи в размере 350 миллионов евро, выделенной на восстановление. На всякий случай Москва послала в Цхинвали пару своих людей на должности премьер-министра и министра финансов. Но президент Кокойты объявил, что бюджет страны, пополняемый после войны почти исключительно за счет средств из России, является государственной тайной. Бывший советник по безопасности обвиняет Кокойты в том, что тот окружил себя близкими дружками из Самарской и Ульяновской областей России, и занимается отмыванием денег через сомнительные компании.

Бывший премьер-министр Юрий Морозов, после войны ушедший в отставку (предположительно, по собственному желанию), говорит о том же. По его словам, незадолго до конфликта было украдено 100 миллионов рублей (около 2,7 миллиона евро), предназначавшихся для выплаты зарплат госслужащим. Большая часть этих денег должна была пойти на выплату денежного довольствия бойцам военизированных формирований Южной Осетии.

Россия оказалась в сложной ситуации. Если в остальной Грузии беженцы получат новые дома благодаря помощи в 3,4 миллиарда евро (в основном из Евросоюза и США), то восстановление Южной Осетии может оказаться для России делом неблагодарным. От этого пострадают также и попытки России предстать в роли защитницы народов Кавказа.

Источник беспокойства для Москвы

Но есть в Цхинвали одно местечко, которое выглядит так, как того хочет Москва. На улице Сталина, в доме 27, который расположен как раз напротив здания правительства Кокойты, российская компания сотовой связи "Евросеть" открыла свой магазин. Продавщицы в модной одежде в качестве кассового аппарата используют компьютер - пока не начинаются перебои с электричеством. В магазине тепло, в стеклянных витринах сверкают мобильные телефоны Nokia и фотоаппараты Canon. Он стал островком современной благоустроенной жизни в этом городе, где шрамы войны можно без труда увидеть на каждом углу.

Магазин ежедневно посещает около тысячи человек. Это хороший показатель даже для коммерческих предприятий розничной торговли в центре Москвы. Но проблема в том, что мобильные телефоны и камеры почти никто не покупает. "Люди заходят сюда, чтобы просто посмотреть на нормальную жизнь", - говорит продавщица магазина Ирма Альборова.

Нормальная жизнь? У Южной Осетии, которую так стремятся взять под свой контроль русские, с начала 90-х довольно скверная репутация. Сегодня ее считают центром преступности и контрабанды. Она восстала против центрального правительства Грузии в ходе кровопролитной войны в начале 90-х годов. А после войны оказалась в нищете и изоляции. Многие ее жители зарабатывали на жизнь, торгуя водкой на черном рынке.

Кокойты получил известность, будучи "торговым представителем" региона в Москве. А затем он при поддержке Москвы занял кресло президента этой мятежной республики. Но сейчас даже Россия начинает сомневаться в том, что он подходит для этой должности.

На карту поставлен контроль России над Кавказом

Если в Южной Осетии начнется хаос, Россия может утратить контроль над всем нестабильным кавказским регионом, где большая часть населения мусульмане. В российских автономных республиках Дагестан и Ингушетия правительственные силы почти ежедневно вступают в бой с незаконными группами боевиков. Даже в христианской Северной Осетии, которая до сего дня считалась опорой российского империализма, религиозные радикалы пытаются поднять мусульманское меньшинство на сопротивление "русским оккупантам".

Кокойты правит своей территорией как мафиозный босс. Его аппарат безопасности грозит депортацией критикам. Членам его семьи раздают посты в администрации. Кокойты направил своего брата-бандита Роберта, наводившего страх на жителей Цхинвали, послом в солнечную черноморскую Абхазию.

Безусловно, осетины должны быть благодарны русским за то, что те остановили в августе войска грузинского президента Михаила Саакашвили, предотвратив тем самым возвращение этой провинции в состав Грузии. Но они все более скептически относятся к режиму Кокойты.

Осетинский лидер, который на виду у всех осушил трехлитровую емкость с вином в честь победы русских, намерен теперь придать своему режиму цивилизованный облик и заслужить расположение Москвы. Улица Сталина (единственная среди всех столиц мира улица, носящая такое имя) должна быть переименована в улицу Медведева.

Но даже российский президент Дмитрий Медведев знает, что в Южной Осетии "далеко не все идет хорошо", как он признал недавно.

Однако, чтобы избежать полной изоляции на международной арене, Россия не пошла на официальное включение в свой состав этой захваченной ею горной провинции. В этом есть свои негативные моменты. Например, Кремль не может просто так отправить Кокойты в отставку, как какого-нибудь российского губернатора. Вместо этого он должен относиться к нему с уважением, как к главе государства - хотя боевики Кокойты с недавнего времени вступают в перестрелки с российскими военными. Многие в Москве сегодня понимают, что Россия вела войну за регион, который не имеет никакого значения, и кроме того, что руководство этого региона так же непредсказуемо, как и Саакашвили.

А в Цхинвали Валентина Тадтаева вместе с сыновьями паковала свою оставшуюся утварь: одеяла, чайник, столовые приборы и семейные фотографии. Они отнесут к своим родственникам и корзину яблок. Это яблоки из грузинской деревни Кечви, находящейся на территории Южной Осетии. Она одна из тех деревень, что во время войны были "стерты с лица земли", как говорит Кокойты, и сожжены дотла. "Мы собрали эти яблоки после войны, чтобы у нас было хоть что-то", - объясняет Валентина.

Она помнит те дни, когда грузины продавали на рынке в Цхинвали свои фрукты. "Сейчас кажется, что это было очень давно, - говорит она, - да и рынок сегодня разбомбили".

Перевод с немецкого на английский - Кристофер Султан (Christopher Sultan).

[GIRA]

ბევრი საინტერესო სტატიებია კიდე ქვემოთ მოცემულ ლინკზე:
http://www.inosmi.ru/translation/246344.html

[GAMARJOBA SAKARTVELO]

ძალიან საინტერესო სტატია მინდა მოგაწოდოთ და თუ ყველა წაიკითხავთ, კარგი იქნება...

ეს არის დასავლური მედიაში გამოქვეყნებული მასალა:




სააკაშვილი მოატყუეს?

ვენდელ სტივენსონი

ვფიქრობ, რომ ძნ საინტერესო სტატიაა. თან, შესანიშნავადაა თარგმნილი.
რომელ გამოცემაში გამოქვეყნდა და როდის?
ქართულად სად გამოქვეყნდა?

[ARCHILI]

სააკაშვილი მოატყუეს?

ვენდელ სტივენსონი

ვფიქრობ, რომ ძნ საინტერესო სტატიაა. თან, შესანიშნავადაა თარგმნილი.
რომელ გამოცემაში გამოქვეყნდა და როდის?
ქართულად სად გამოქვეყნდა?[/quote]

მაგ ინფორმაციას ცემთვის დავიტოვებ თქვენ წაიკითხეთ და...

სხვასაც მოგაწვდით...




ბევრი რამ მაქვს

[GAMARJOBA SAKARTVELO]

სააკაშვილი მოატყუეს?

ვენდელ სტივენსონი

ვფიქრობ, რომ ძნ საინტერესო სტატიაა. თან, შესანიშნავადაა თარგმნილი.
რომელ გამოცემაში გამოქვეყნდა და როდის?
ქართულად სად გამოქვეყნდა?

მაგ ინფორმაციას ცემთვის დავიტოვებ თქვენ წაიკითხეთ და...

სხვასაც მოგაწვდით...




ბევრი რამ მაქვს [/quote]

უი, ვერ მივხვდი, რა საჭირო იყო ამის გასაიდუმლოება.
კგ, ეგ არაფერი. სიამოვნებით გევეცნობი სხვა მასალებსაც

[ARCHILI]

კავკასია: გატეხილი რეგიონი

თომას დი ვალი ლონდონიდან
დეკემბერი 2008

კავკასია პატარა, არასტაბილური რეგიონია. საქართველოში, სომხეთსა და აზერბაიჯანში, ასევე რუსეთის ჩრდილოეთ კავკასიაში დასახლებული სხვადასხვა მცირე ერები ერთმანეთთან თანამშრომლობას თავად უნდა ცდილობდნენ, რომ ინტეგრირებული რეგიონი ააშენონ.

სამწუხაროდ, საერთო მიზნის არსებობა აქ არ იგრძნობა: დახურული საზღვრებითა და ცხელი წერტილებით კავკასია თვითმკვლელობის პაქტს უფრო მოგაგონებთ.

მსოფლიოში არსად ამდენი საკონტროლო გამშვები პუნქტი არ არის. ორი დიდი საზღვარი სომხეთს და აზერბაიჯანს, ასევე რუსეთს და საქართველოს შორის პერმანენტულად დახურულია. მხოლოდ ორ მეზობელზე, აზერბაიჯანსა და საქართველოზე შეიძლება ითქვას, რომ მათ მართლაც ახლო ურთიერთობები აქვთ, მაგრამ უფრო მეტად ენერგეტიკულ პოლიტიკაზე დაფუძნებული, ვიდრე საერთო ღირებულებებზე, რაც ჩვეულებრივი მოქალაქეების მატერიალურ მდგომარეობაზე არ აისახება.

და მაინც, კავკასიის მოსახლეობა ცდილობს შანსი ხელიდან არ გაუშვას და ერთმანეთთან ბიზნესის წარმოების შესაძლებლობას ყოველთვის იყენებს. ორი ბაზრის ისტორია ამის დასტურია. პირველი ერგნეთთან, უშუალოდ სამხრეთ ოსეთის ადმინისტრაციულ საზღვარზე არსებობდა. ეს იყო კავკასიაში ძალიან ცოცხალი ბაზარი, რომელიც ყვაოდა. ოსები აქ რუსეთიდან ჩამოტანილ ათასგვარ განუბაჟებელ საქონელს - თამბაქოდან დაწყებული ავტომანქანებით დასრულებული - ყიდდნენ, ქართველები დიდ წილად სასოფლო სამეურნეო პროდუქტით ვაჭრობდნენ. რადგან ის რეგულაციას არ ექვემდებარებოდა, საქართველოს ახალი მთავრობა მიხეილ სააკაშვილის ხელმძღვანელობით ამტკიცებდა, რომ ბაზარი უზარმაზარ ხვრელს ქმნიდა ქვეყნის ბიუჯეტში და უნდა დახურულიყო, რაც აღასრულა კიდეც 2004 წლის ივნისში.

ბაზრის დახურვა იურიდიული თვალსაზრისით გამართლებული, კანონზე დაფუძნებული ნაბიჯი იყო, მაგრამ როგორც საქართველოს კონფლიქტების მოგვარების ყოფილი მინისტრი გიორგი ხაინდრავა ამბობს ”ერგნეთი რომ არ არსებულიყო, უნდა გამოგვეგონა.” ერგნეთი შესაძლოა კავკასიიის რეგიონში მოვაჭრე ყველა ეროვნების ხალხს შორის ”ნდობის აღდგენისკენ მიმართული” ყველაზე მასშტაბური ზომა იყო. შესაძლოა სამხრეთ ოსეთში ხელახალი ომისკენ სვლა ამ ბაზრის დახურვის დღეს დაიწყო.

[ARCHILI]

მეორე გასაოცარი მაგალითი იყო საქართველო-სომხეთის საზღვარზე, ქართული სოფელი სადახლო: უზარმაზარი სომხურ-აზერბაიჯანული ბაზარი საქართველოს ტერიტორიაზე სადაც ჰორიზონტზე არცერთი ქართველი არ ჩანდა. აზერბაიჯანლები სომხურ პროდუქტს ყიდულობდნენ, სომხები - აზერბაიჯანულს, რომლითაც შემდეგ ერევნის მაღაზიები გავსებული იყო. ისევ მთავრობის ზეწოლით ბაზარი შეიზღუდა, თუმცა ბოლომდე არ დახურულა. კიდევ ერთი ეთნიკური თანამშრომლობის მაგალითი ჩაახშვეს.

პოლიტიკა ცალკე დგას, მაშინ როდესაც საერთო ეკონომიკური და უსაფრთხოების ინტერესები ერთად უნდა ვითარდებოდეს. სამხრეთ კავკასია - ფაქიზი მექანიზმია, რომელშიც ერთი ნაწილის მოშლა, უმალ სხვა ნაწილებზე ვრცელდება.

ეს კარგად გამოჩნდა აგვისტოს ომის დროს საქართველოში. აზერბაიჯანის შემოსავლების მთავარი წყარო, ბაქო-თბილისი-ჯეიჰანი და ბაქო-სუფსას მილსადენები დაიხურა. როდესაც 16 აგვისტოს ცენტრალურ საქართველოში გრაკალის სარგინიგზო ხიდი აფეთქდა, დაიხურა ასევე ერთადერთი სარკინიგზო ხაზიც, რომელიც სომხეთს შავ ზღვასთან აკავშირებდა, ამგვარად ერთი კვირის განმავლობაში მთელი სომხური იმპორტი შემცირდა, რასაც 500 მილიონი დოლარის ზარალი მოჰყვა.

ასეთი სამწუხარო ვითარება ნაწილობრივ ყველას ბრალია.

სომხეთმა და აზერბაიჯანმა შეურიგებელი პოზიციები დაიკავეს, რაც იმას ნიშნავს, რომ კავკასიაში მშვიდობის და განვითარებისთვის ყველაზე დიდი დაბრკოლების, მთიანი ყარაბახის კონფლიქტის გადალახვის უნარი არ აღმოაჩნდათ. საქართველომ კი თავის სწრაფვაში ევროატლანტიკური ინტეგრაციისკენ მეზობლებს და რუსეთს აბსოლუტური იგნორირება გაუკეთა. ქართველი ანალიტიკოსის არჩილ გეგეშიძის თქმით, საქართველოს პრობლემების ერთ-ერთ მიზეზს სწორედ ის წარმოადგენს, რომ სააკაშვილის მთავრობამ არაგონივრულად ”ყველა მისი კვერცხი დასავლური მხარდაჭრის მობილიზების კალათში ჩააწყო” და მეზობლებს საკმარისს ყურადღებას არ უთმობდა.

ხოლო ევროპელებს და ამერიკელებს, რომლებიც გაუთავებლად ლაყბობდნენ კავკასიაში რეგიონალური ინტეგრაციის იდეაზე, რეალურად კიდევ უფრო ვიწრო მიზნები ამოძრავებდათ. ევროპის დიდებულ TRASECA-ს საკომუნიკაციო და სატრანსპორტო პროექტში, რომელიც კავკასიას ევროპასთან აკავშირებდა და გამოცხადდა როგორც ახალი ”აბრეშუმის გზა”, გახსნის დღიდან, 1993 წლიდან 200 მილიონ ევროზე ნაკლები ინვესტიცია ჩაიდო და მისი ეფექტი უმნიშვნელოა.

[ARCHILI]

სამაგიეროდ ისეთმა პროექტებმა, როგორებიცაა ნატოს გაფართოვება, ენერგეტიკული უსაფრთხოება და სომხური დიასპორის მოთხოვნები, კავკასიური პოლიტიკის სხვადასხვა სეგმენტებად დაყოფა გამოწვია. ზოგჯერ ისეთი შთაბეჭდილება იქმნება, რომ თავად ვაშინგტონშიც კონგრესს, პენტაგონს და სახელმწიფო დეპარტამენტს სხვადასხვა პოლიტიკა აქვთ პირველ რიგში ფოკუსირებული სომხეთზე, აზერბაიჯანსა და საქართველოზე.

გარდა ამისა, რამდენიმე ვაშინგტონელმა სტრატეგმა გადაწყვიტა, რომ რუსეთი კავკასიიდან შესაძლოა დროზე არ გასულიყო, აბსოლუტურად გამორჩათ რა ის ფაქტი, რომ რეგიონი რუსების ცნობიერებასა და გეგმებში ორი საუკუნის განმავლობაში დომინირებდა, რომ რუსული ელიტის დიდ ნაწილს ამ ადგილებთან, რომლებიც დასავლეთის მცხოვრებლებს მხოლოდ გაგონილი აქვთ, ოჯახები ან ბავშვობის მოგონებები აკავშირებთ.

სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, რუსეთს ჯერ კიდევ აქვს მისი სპეციფიკური ფუნქცია კავკასიაში. საკუთარი პოლიტიკით მან აქედან ვერანაირი სარგებელი ვერ მიიღო - რუსეთი რეგიონს კვლავ კოლონიალურ ჭრილში აღიქვავს და მის შეშინებას და რესურსებით მართვას ცდილობს, იმის ნაცვლად, რომ ვაჭრობის რბილი ძალა - რეგიონში მისი ყველაზე დიდი, მაგრამ ნელნელა კლებადი რესურსი - ან რუსული ენა გამოიყენოს, ახალი და მეგობრული სამეზობლო გარემოს შესაქმნელად.

ადამიანური კავშირები ჯერ კიდევ ძალაშია, მთავრობების ამის საწინააღმდეგოდ მიმართული ქმედებების მიუხედავად. ისტორიულად, კულტურულად და ბიზნესის თვალსაზრისით რუსებს და ქართველებს ერთმანეთთან მყარი კავშირები აქვთ. აგვისტოს კონფლიქტის მიუხედავად ასობით ათასი ქართველი რუსეთში მუშაობას განაგრძობს. ”(რუსი და ქართველი) ლიდერები ორ ხალხს შორის არსებული კარგი ურთიერთობების გაფუჭებას შეეცადნენ,” თქვა ანალიტიკოსმა ივლიანე ხაინდრავამ.

საქართველოს წინა პრეზიდენტ ედუარდ შევარდნაძეს - რომელიც ბოლოს და ბოლოს პერესტროიკის წლებში მოსკოვში საგარეო საქმეთა მინისტრი იყო - ეს ესმის, იმის მიუხედავად, რომ როდესაც იგი საქართველოში პრეზიდენტად დაბრუნდა, რუსული ელიტის მკაცრი პოლიტიკის ელემენტების დაშოშმინება მთლიანად მაინც ვერ შეძლო.

[ARCHILI]

3 დეკემბერს, IWPR-სთან ინტერვიუში, მის საცხოვრებელ სახლში, რომელიც თბილისის შემოგარნშია, შევარდნაძემ განაცხადა - მემკვიდრის მიმართ საყვედურით - რომ იგი რუსების მიმართ პატივისცემის მაქსიმუმს გამოხატავდა. მაგალითად, თქვა შევარდნაძემ, როდესაც 2002 წელს მიღებულ იქნა საქართველოში ამერიკული არმიის მოწვევის გადაწყვეტილება, როგორც ინოვაციური ”წრთვნისა და აღჭურვის პროგრამის” ნაწილი, მან ყველაფერი გააკეთა, რომ ეს რუსეთის პრეზიდენტს ვლადიმერ პუტინს წინასწარ შეეტყო და პუტინმაც უპასუხა, რომ ამერკული ნაწილების ყოფნა რუსეთისთვის ”არანაირ ტრაგედიას არ წარმოადგენს”.

”მე ყოველთვის ვცდილობდი იმის ხაზგასმას, რომ რუსეთი ჩვენთვის მეორეხარისხოვანი ქვეყანა არ იყო, რომ ის დიდი მეზობელი გახლდათ, დიდი შეიარაღებითა და ეკონომიკური პოტენციალით,” თქვა შევარდნაძემ.

კონფლიქტი შავ-თეთრ აზროვნებას ბადებს, ისეთ ხედვას აყალიბებს, რომ თუკი თქვენი მოწინააღმდეგე ცუდადაა, ეს კარგია. მიმდინარე კრიზისის დროს, ამბობს ივლიანე ხაინდრავა, ”ბევრი საქართველოში სიმშვიდეს ინარჩუნებს და რუსეთში სიტუაციის გაუარესებას, ნავთობის ფასების დაცემას და ჩრდილოეთ კავკასიაში დაძაბულობის ესკალაციას ელოდება.”

მას სჯერა, რომ ასეთი მიდგომა საქართველოსთვის დამღუპველია, რადგან ეკონომიკური ვარდნა რუსეთში მტკივნეულად აისახება ქართველ ემიგრანტებსა და მათ ოჯახებზე, რომლებსაც ისინი ფულს უგზავნიან, იმავდროულად კავკასიაში ძალადობის ახალი ტალღა შეიძლება საქართველოზეც გავრცელდეს.

ასეთი აზროვნების შედეგია სომხებისა და აზერბაიჯანლების ძალიან გამწვავებული ურთიერთობები, რომელთაგან ბევრს უხარია რომ მოწინააღმდეგე ქვეყანას პრობლემები აქვს, მაშინ როდესაც მთიანი ყარაბახის კონფლიქტის მეორე მხარე ასევე ზარალდება.

ადგილობრივებისთვის ამ ბარიერების გადალახვა რთულია. ეს გარე თვალს შეუძლია იმის მშვიდად წარმოდგენა, თუ როგორ შეძლებდა კავკასია უფრო ჰარმონიულ ფუნქციონირებას, როგორც პოლიტიკური და ეკონომიკური ორგანიზმი და არა როგორც უბრალოდ დისფუნქციური გეოგრაფიული რეგიონი.

საბოლოოდ, ისე ჩანს, თითქოს ერთადერთი დიდი საერთაშორისო ორგანიზაცია, ევროპის კავშირია, რომელსაც უნარი აქვს ეს ქვეყნები ერთი მთლიანი რეგიონის კონტექსტში განიხილოს და მათ ისეთი შეღავათები შესთავაზოს, რომლის ფასადაც მათ მავნე ჩვევების გადალახვა უღირთ. ბალკანეთი ამის კარგი მაგალითია.

სამწუხაროდ იგრძნობა, რომ ევროკავშირი კავკასიაზე საკმარისი ზრუნვის გამოსავლენად ჯერ კიდევ ძალიან დისტანცირებული და დიდწილად მხოლოდ საკუთარ თავზე ფიქრობს. პოზიტიური ფაქტია, რომ ევროპელი მონიტორები საქართველოს მიწაზე იმყოფებიან. და მიუხედავად იმისა, რომ მათი იქ ყოფნის მიზეზი ტრაგიკულია, იმედს გვაძლევს, რომ ისინი გაცილებით მასშტაბური ვალდებულების ავანგარდად ყალიბდებიან და იქ არამხოლოდ იმის დასადასტურებლად არიან, რომ ეს მშვენიერი მთიანი რეგიონი პერმანენტული თავისტიკივილია, რომელიც ვერასდროს განიკურნება.

თომას დი ვალი IWPR-ის კავკასიის უკვე ყოფილი რედაქტორია. თითქმის 7 წლიანი თანამშრომლობის შემდეგ IWPR-ს კავკასისთვის ეს მის მიერ რედაქტირებული ბოლო პუბლიკაციაა.

===================================================================================================================

[GAMARJOBA SAKARTVELO]

ARCHILI

კავკასია: გატეხილი რეგიონი

თომას დი ვალი ლონდონიდან
დეკემბერი 2008

ეს საინტერესო მასალად მეჩვენა. თუმცა, ვფიქრობ, ერგნეთის კონტრაბანდული ბაზრის დაკეტვისას სააკაშვილის
მთავრობა სწორად მოიქცა.
რა თქმა უნდა, კგია, როდესაც დაპირისპირებულ მხარეებს რაღაც ისეთი აქვთ სა1ო, რომელიც კონფლიქტის მოგვარებას
უწყობს ხელს, მაგრამ ამას მე მხოლოდ კანონის ფარგლებში ვემხრობი. სახელმწიფოს ეკონომიკური პოლიტიკა ოსებისა და
აფხაზების ქართულ ეკონომიკაში კანონიერად დასაქმებაზე უნდა ყოფილიყო 2ენტირებული და არა მახინჯ ერგენეთის,
თუ გინდ, სადახლოს კონტრაბანდულ ბაზრებზე, რასაც, ჩემი აზრით, ვიწრო დიაპაზონის მქონე გოგა ხაინდრავა
(მისი სიტყვებია: ერგნეთი რომ არ არსებულიყო, უნდა გამოგვეგონებინაო. გახსოვთ ჰო, კანტის სიტყები: ღმერთი რომ
არ არსებულიყო, უნდა გამოგვეგონებინაო) ემხრობოდა.

[ARCHILI]

GAMARJOBA SAKARTVELO


ვერაფერს გეტყვი... შენი აზრი, ცხადია, საინტერესოა, თუმცა, აქ, ამ მასალებს იმიტომ ვდებ, რომ ყველა ჩვენგანს ჰგონია, თითქოს გარკვეულ პირებსა და პროცესებს უპირობო მხარდაჭერა აქვს საზღვარგარეთ - თუნდაც ევროპაში ან შტატებში...

ეს მასალები კიდევ უფრო მეტად დაგვაფიქრებს და დამატებით ინფორმაციას მოგვცემს...

ჩემი მცდელობა და სურვილიც ეს არის... ცოტას კიდევ გამოგვაფხიზლებს...

[GAMARJOBA SAKARTVELO]

GAMARJOBA SAKARTVELO


ვერაფერს გეტყვი... შენი აზრი, ცხადია, საინტერესოა, თუმცა, აქ, ამ მასალებს იმიტომ ვდებ, რომ ყველა ჩვენგანს ჰგონია, თითქოს გარკვეულ პირებსა და პროცესებს უპირობო მხარდაჭერა აქვს საზღვარგარეთ - თუნდაც ევროპაში ან შტატებში...

ეს მასალები კიდევ უფრო მეტად დაგვაფიქრებს და დამატებით ინფორმაციას მოგვცემს...

ჩემი მცდელობა და სურვილიც ეს არის... ცოტას კიდევ გამოგვაფხიზლებს...

მშვენიერ მასალებს გვაწვდი. თან, სალმაოდ ობიექტურია. ყოველ შემთხვევაში, ვერ ვიტყვი, რომ კრემლის ან ავლაბრის დაფინანსებულია.
აბა, სხვა მასალებიც გაგვაცანი