სასაფლაოზე რომ შევედით, გოგონებს ვთხოვე დაეცადათ, სანამ გავარკვევდი, მათი ეკლესიაში ან თუნდაც ეზოში შესვლა შეიძლებოდა თუ არა.
ჩემს სოფელში ასეა მაგალითად (მლეთა - ხადას დასაწყისიდან ხუთიოდე კილომეტრშია), ზოგიერთ სალოცავის ეზოშიც კი არ შეიძლება ქალების შესვლა.
ჰოდა გადავწყვიტე, გადამემოწმებინა, რომ მთის წესი არ დაგვერღვია და ადგილობრივები არ გაგვენაწყენებინა.
იქვე ერთ საფლავზე მოხუცი კაცი მუშაობდა, ღობეს ღებავდა.
მივედი, მივესალმე და ვკითხე, გოგონების შესვლა თუ შეიძლებაო.
არა შვილო, ეზოში ნუ შევლენ, არ შეიძლებაო.
გავძახე გოგონებს, გარედან დაათვალიერეთ-თქო და გავესაუბრე ამ კაცს.
პაპაჩემის დეიდაშვილი აღმოჩნდა პაპა ვასო

.
(ეს უკვე მეორე ნათესავი ვიპოვე აქ, ხადაში. პირველზე მოგვიანებით დავწერ

)
გურული და ჩვენებიც შემოგვიერთდნენ და პოლიტიკაზე ვისაუბრეთ.
შემდეგ გამოვკითხეთ იქაურობის ამბები, რისი ნახვა შეგვეძლო.
მერე უცებ შემოგვტირასავით, ჩემი ცოლია, წლისთავი ახლა უსრულდებაო.
შემოვუარეთ საფლავს, რომ ქვისთვის შეგვეხედა და მოხუცი ქალის და კაცის სახეები იყო მარმარილოზე დახატული.
ამ კაცს არ ჰგავდა და გამიკვირდა, ქმარი თუ ეს არის, ვინ დაუხატეს გვერდზე-თქო.
კარგად რომ დავაკვირდი, მივხვდი რომ ეს კაცი იყო, ოღონდ სურათიდან იყო გადახატული და მაგიტომაც არ ჰგავდა.
გარდაცვალების წლის ბოლო ორი ციფრი დატოვებული იყო, მხოლოდ 20 ეწერა.
რა ვიცი, ჩემთვის მძიმე წარმოსადგენია ასეთი რამ, წინასწარ გაიმზადა საფლავი.
რაღაცნაირად დავმძიმდი ამ სურათის შემხედვარე და გამოვბრუნდი, ვერც კი დავემშვიდობე.
ეკლესიასთან რომ მივედი, ინგა ათვალიერებდა ეკლესიას ღობიდან.
მის უკან, მთაზე, წამალაიძეების კოშკებია.
ახლა გეტყვით, ინგა რატომ შევარქვი... სინამდვილეში ელენე ჰქვია.
პირველი დანახვისთანავე ინგას მივამსგავსე, კუკარაჩადან და მაგიტომ.
მოგვიანებით დავდებ სურათს ახლო კადრიდან და თვითნაც მიამსგავსებთ ალბათ
მერე ერთ უკუღმართ ადამიანს ვეჩხუბე, რომელმაც არ გაითვალისწინა ჩემი თხოვნა, მთის წესებიც და მეც დამიკიდა და მაინც შევიდა ეზოში.
არაფერმა არ გაჭრა, არც თხოვნამ, არც ჩხუბმა, ვერ გამოვიყვანე.
კარგად არ ჩანს, მაგრამ მგონი ცხვარის ბარელიეფია კარების თავზე.
ნეტა რას უნდა ნიშნავდეს

.
იმედია მოვა ჩიტუციო და დაგვიწერს რამეს.
ეს ძველი და ახალი საფლავებია ერთად
სხვათა შორის ქოროღოს ეკლესიასთან ვნახეთ ზაფხულში ძველი საფლავები, თითქმის ყველას წარწერები ჰქონდა

.
დრო არ იყო, თორე ყველა მინდოდა წამეკითხა და გადამეღო

.
იმედია კვირას მოვახერხებ

.
კი კარგად იყვნენ წამოწოლილები ბალახზე ჩვენები, მაგრამ დროის დაკარგვა არ შეიძლებოდა გზა უნდა გაგვეგრძელებინა, რომ ნორმალური ადგილი გვენახა საჭმელად. წყალიც გვწყუროდა.
ტიტუ ოთხი საათი დაწყებულა
წავედი ნანებში.