Post
by s.rodeo » 24 ივნ 2008, 13:30
...ცატას ჩვენს შესახებაც მავყვები...
...თავიდანვე ვიცოდი რომ ცატა სხვანაირად წამოვიდადი, რადგან ბადიალს და ხეტიალს არაფერი მირჩევნია. თან გზაც არ ვიცოდით და კამპასის კეთილსინდისიერებაზე უნდა ვყაფილიყავით დამაკიდებულნი. ეს ყველაფერი ჩემს ცნაბისმაყვარეაბას ერთიარად ამძაფრებდა...
...ჩვენი თითქმის ყველა გადაწყვეტილება სპანტანური ხასიათის იყა, ამიტამაც ნიკას იდეის თანახმად ახმეტაში ჩასვლა იქნა მიზანში ამაღებული. ჩავედით ახმეტაში, ამავისუნთქეთ და ერთადერთ გზას დავადექით რომელიც დაბურული ტყეებისკენ მიიკლაკნებადა. თავდაპირველად შესანიშნავი მზე იყა, ამიტამ სწრაფად მივიწევდით, მაგრამ სულ მალე ისეთი თქეში წამოვიდა, გვეგანა ცა ცამაიქცეადა. ძირითადად მდინარის კალაპატს მივუყვებადით, ოღონდ საწინააღმდეგა მიმართულებით. მთელი დღის სიარულის შემდეგ, შებინდებულზე, გადავწყვიტეთ კვეტერის მთაზე ავსულიყავით და იქვე დავბანაკებულიყავით. კვეტერის მე-10 საუკუნეში აშნებული ლამაზი მონასტერი, თითქოს კვარცხლბეკზე შემამდგარაა და გამარჯვებული მზერით გადაჰყურებს უშველებელ ხეაბას. ბუნების ამ სასწაულის შემხედვარეს ისეთი ემაცია გეუფლება ადამიანს, ხვდები სიტყვების უძლურებას, გადმასცე ყველაფერი ეს.. საღამოს კარავიც გავშალეთ და მერე ჩემზე უკეთესად მაგეხსენებათ როგორც ხდება ხოლმე... მივუსხედით სუფრას, დავლიეთ გამჭვირვალე ალკაჰალური სითხე და აგვეშალა საღერღელი...
მეორე დღეს წინ დიდი გზა გვქანდა, ამიტამ დილიდანვე შევუდექით სამზადისს, თუმცა წინა საღამოს სმის ჭარბი ნარჩენები მაინც თავისას შვრებადნენ...მალე ტყეებსაც მივაღწიეთ... იყო აღმართები, ციცაბა დაღმართები, ისევ აღმართები, წვიმა, წვიმა, წვიმა...მთლიანაბაში გზა თავისი შინაარსით რთული იყა, მაგრამ რომელ ჩვენგანს წამასცდებადა სამდურავის სიტყვა? სამივე მათგანს ისეთი ბედნიერი სახეები გვქანდა, ათხ ამდენს კიდევ გავივლიდით რომ გვცადნადა არ დაგვიღამდებადა. ისე ერთი პირობა ვიფიქრეთ დავიკარგეთ-თქო, რადგან ტყე აღარ თავდებადა. ბილიკის მაგვარიც არსად ჩანდა. ეტყაბადა ადანიანის ქვედა კიდურებს წლებია არ ებადიალათ მაქეთ. ხადა რაცა გვეგანა ჩვენი იმედები შეზანზარდაა, ნიკას კივილმა გააყრუა იქაურაბა. მალე ჩვენც წამოვეწიეთ და მხარი ავუბით. ეს სიონი იყა! სიანი, რომელიც ჩუმად სუნთქოვდა და შემაღამებას ელადა მათმინებით. გვეგანა ნაპირის დიამეტრს ადვილად დავძლევდით, მარა 3 საათი კი შემოგვადნა ტბის ირგვლივ სიარულში...
...მერე რაც იყო თქვენც იცით. ბევრი ახალი სახე იყა, რომელთა სახელებიც არ მახსოვს მარა შემდეგ ლაშქრობებში უკეთესად გაგიცნაბთ. ანას სიმღერას მეც გამავარჩენდი. მამეწანა "კანტაქტაბანას" თამაშიც. ვგრძნაბ, რომ ძალიან კარგი ხალხი ხართ. გაიხარეთ ყველამ... თქვენთან ყაფნის საღამოსვე ჩაისახა ბულაჩაურში ჩასვლის იდეა...
წინ ესევ ძალიან გრძელი გხა იყა... მივდიადით, მივდიადით, ისევ ტალახი, წვიმა, ფეხი საშინლად სრიალებს... მაგრამ ყველაფერ ამასთან ერთად აუწერელი სილამაზის ბუნება იშლებადა ჩვენს ირგვლივ... ის იყო მასაღამოვდა და კარვის გაშლაზე დავფიქრდით, რომ სოფელ "ხეაბას" მივუახლავდით. ისევ არიგინალური იდეა! გადავწყვიტეთ, და ერთ შესანიშნავ აჯახს ვესტუმრეთ, სადაც ერთი მეტად საყვარელი ბებია ცხავრაბდა. მავუყევით ჩვენი მოგზაურაბის და თავგადასავლების შესახებ და გავააცეთ მახუცი. განსაკუთრებით იათი აღფრავანდა... წამსვე დატრიალდდა ბება და ათას რამეზე იზრუნა, ოღონდ ჩვენ კარგად გვეგრძნა თავი. ვინაიდან არცერთ ჩვენგანს აღარ მაგვეპავებადა მშრალი ტანსაცმელი ბებიას შემათავაზებას დავთანხდით და ლამის ათხი ზამით დიდ სამასში გამავეწყეთ. ძალიან სასაცილაები კი ვიყავით. მერე? მერე გახურდა ფეჩი, გაიშალა სუფრა, დაიცხა ხაჭაპურები და... იყო ყველაფერი რაც სულსა და გულს ეამებადა: მაწანი, ჟალას მურაბა, ნამცხვარი, ადგილაბრივი ყველი და კარაქი... ერთი სიტყვით, გემრიელად მავულხინეთ...იმ საღამოს კარავი არ გაგვიშლია. ბებას მზრუნველობა ლაგინებზეც გავრცელდა და ქათქოთა თეთრეულში გავიჭიმეთ სამივე ჩვენგანი. მიუხედავად იმისა რომ კითხვის ნიშნის ფარმა მქანდა მიღებული მთელი ღამის განმავლაბაში, მაინც საისამავნად მახსენდება ის საღამო...
დილით გაზმარებას გადავყევით ამიტამ ადგილაბრი საფლის მანქანაზე დაგვაგვიანდა და კიდევ რამდენიმე კილამეტრით გავიხარეთ ფეხები (გულებიც). რამდენიმე საათიც და ბადარნის ტაძარიც გამოჩნდა შემაღლებულზე. ეს უკვე ნიშანი იყა...
ბოლოს კი თბილისი და მისი ყველაზე ვულგარული ნაწილი-დიდუბე!
...გაიხარეთ ყველამ...
...რა იქნება შემდეგი?..