...ვიყავით საკაებზე!..
გუშინდელი დღის თავგადასავალს რა თქმა უნდა არქივის შენაბასთან ჩაეყარა საფუძველი, სადაც მე და ნიკა შევხვდით. ჯერ იქით წავედით სადაც იმედი გვქანდა ვინმე შემოგვიერთდებადა, შევიცადეთ 10 წუთი და რა შევატყეთ მამსვლელი არავინ იყო ნელ-ნელა შევუყევით აღმართს.

რამდენიმე ასეული ნაბიჯი და წიწვნარიც გამოჩნდა. შარიდანვე ვიგრძენი საკას სუნი.

მაგრამ პირველი ვისაც (რასაც) გადავეყარეთ ეს კუ იყა. თავისთვის განაბულიყა ბალახებში და იმ ბედნიერ წუთს ელადა, რაცა ვინმე მის სხეულს ტკიპებისგან იხსნიდა. ეს საქმე ნიკამ ითავა... გავიარეთ კიდევ რამდენიმე ნაბიჯი და ერთი ბედნიერი შეძახილიც გაისმა! საკა! თანაც ქამა და თანაც ისეთი ქარფა, რომ ლამის საკუთარი ნერწყვით დავიხრჩე... აშკარა იყა, კიდევ ბევრს გადავეყრებადით და ამ აღმაჩენით გათამამებულები შევიჭერით ტყის სიღრმეებში...

ჰეე, ჰე, რაც ჩვენ იქ ვნახეთ! ერთმანეთის მიყალებით გაზრდილიყვნენ: ღვინიაები, წერეწაები, მჭადები, ქამები... ხადა ჩვენც ვკრიფეთ და ვკრიფეთ... საკაები რომ მავითავეთ, გადავწყვიტეთ ვერეს ხეაბა მაგვენახულებინა და კარგა გვარიანი წრე დავარტყით გარებს. ხა, კინაღამ დამავიწყდა გველები. ეს ულამაზესი ქმნილებები ძირითადად მზეს ეფიცხებადნენ და ისეთი სახეებით ნეტარებდნენ, რომ ჩვენს შარი-შურზეც არ ჰქანდათ რეაქცია... ორი მათგანი ნიკამ დაიჭირა და თვალებშიც ჩავხედეთ... მაგრამ მხალად კეთილშაბილი გველები რადი სახლაბენ ამ ქვეყნად! არ შხამისმფრქვეველსაც შევეჩეხეთ... ერთ-ერთი უძლურ და უაღრესად დეპრესიულ პერსანაჟს განასახიერებდა რის გამაც კინაღამ ფეხი დავაბიჯეთ.. კაცმა რომ თქვას მაგ ეპიზადში გადავრჩით

ვერეს ხეაბაში კი გავშალეთ ჩვენი მაკრძალებული სუფრა და...

უკან მომავალ გზაზე, იმდენად უდარდელად მავაბიჯებდი, რომ სულ ვერ გავიგე, როდის გახეულიყა ჩემი ცელაფანი.

ჩავიხედე და სადღაა საკაები! ერთიც აღარ დარჩენილიყა წამლად...

მაგრამ სამაგიერად ნიკამ გამიყა თავისი ნადავლის ნახევარი და სახლში დაბრუნებულმა ერთი გვარიანად მავულხინე...
მაგარი იყა...
