ერთ-ერთ ფორუმელს დავეთათბირე ამ იდეის თაობაზედ. ეხლა თქვენც გაბრჭეთ

მეფსალმუნეთა ჯგუფის გულისხმიერება და მონდომება მართლაც არ არის პატარა საქმე და ძალა. მაგრამ

ზოგს ცოდვები გვამძიმებს, ზოგს გონებაგაფანტულება გვამჩატებს.... მოკლედ კაცნი ვართ , ჩვეულებრივი "სამჭკუაშვილები" და რომელიმე კონკრეტული წმნიდანის მოეხება და შეწევანა ჩვენს სათხოვარზე ძალიან წაგვადგებოდა, უფრო სწორედ საქმეს წაადგებოდა.
ჰოდა სწორედ წმნიდა ნიკოლოზი მეფიქრა ასეთ მეოხად ჩვენს სათხოვარზე.
თუ თქვენც გაიზიარებთ ამ მოსაზრებას _ ფსალმუნის კითხვის დროს,
ყოველი დიდების შემდეგ, ან ისეც - უფსალმუნოდ, როცა კი "შატილის ასული" გავახსენდება და მისთვის უფალს შევთხოვთ - იქვე წმ. ნიკოლოზსაც შევავედროთ მისი გამოჯანრთელება და ისიც რომ ჩვენი, თამარისათვის აღვლენილი, არასრული ლოცვა თავისი მადლით გაძილერბული და სათანადოდ განსრულებული შესწიორს ღმერთს.
შეიძლება ამ მოკლე კონდაკის თქმა:
მირონ ქალაქისა ბრწყინვალებაო, ლუკიისა შემამკობელო, გლახაკთა სიმდიდრეო, უბრალოთა სიკვდილისა დამხსნელო, დიდო მღვდელმოძღვარო ნიკოლოზ, მეოხ გვეყავს ჩვენ.
ამის შემდეგ ჩვენი სიტყვებითაც შეიძლება.