კვლავ ლექსებს დაგიწერ ანუ მეწერება და რა ვქნა

chamoxeuli bilbordebi

ბორჯომი

მივდივარ გზაზე, ვსაუბრობ ჩემთვის,

კაცი არა ჩანს ხეების გარდა.

დრო ნელა მიდის, მე ასე ვრჩები

და ჩემი ბედიც ხომ დაიკარგა.

აგვისტოს დღეა, მივიწევ მთისკენ

და გულით მიმაქვს სხვა სტრიქონები.

ეს იყო გუშინ, როდესაც ისევ

მე სინანულით ვერ გიგონებდი.

გული ქარებმა ისევ დათოვეს

და შენზე ფიქრი ისევ მომიარს.

ნუთუ, თბილისი უკვე დავტოვე

და ვფიქრობ, ნუთუ ეს ბორჯომია.

დრო ნელა მიდის, მე ასე ვრჩები,

დაქრის დღეების თეთრი კრებული.

მივდივარ გზაზე, ვსაუბრობ ჩემთვის

და ვარ ყოველთვის გამართლებული.

TERENTI GRANELI

chamoxeuli bilbordebi

იდუმალი ქალი ლენორა

მძიმე ქარები გარეთ კვნესიან,

დღემდე ოცნება სივრცე მეგონა.

რა ძვირფასია ეს პოეზია

და იდუმალი ქალი ლენორა.

მიყვარს ეს ვარდი, მიყვარს ეს ია,

ფიქრებს ფიქრები გადაეკონა.

რა ძვირფასია ეს პოეზია

და იდუმალი ქალი ლენორა.

გულს გრიგალები შემოესია,

დღემდე ოცნება სივრცე მეგონა.

რა ძვირფასია ეს პოეზია

და იდუმალი ქალი ლენორა.

chamoxeuli bilbordebi

მიჰქროდა წამი მძიმე გოდების,

პოეტის სახელს ბრბო ვერ ითმენდა.

არ ინძრეოდა მწვანე ფოთლები

და გულიც გრძნობდა სხვა გარინდებას.

terenti

chamoxeuli bilbordebi

ამ მინიატურულ პროზაზე მაბოდებს!!!!!!!!!!!

სიკვდილის შემდეგ
დადგება ზამთარი...
მოვკვდები ღამით, გათენებისას, როდესაც გარეთ იქნება ზამთრის გაცივებული მთვარე და ყინვა. სიკვდილის წინ მომაგონდება თბილისის ღამეები და ჩემი უნაზესი და: ეს ორი შეერთებული კოცონი, რომელიც მწვავდა მე ყოველთვის.
ასე გათავდება სინათლე, გაჰქრებიან მოგონების წამები.
გადავეცემი სიკვდილის მდუმარე ხელებს.
ჩემი წამებული სხეული შეუერთდება მსოფლიო ელემენტებს.
და მე ვიგრძნობ უმაღლეს მოსვენებას.
ჩემი კუბო იქნება სადა
და პროცესია უცრემლო.
მე დამასაფლავებენ შუადღის ორ საათზე თბილისის ახლო.
ჩემი დაკრძალვის დღეს აიშლებიან ფერადი ღრუბლები და ამოვარდება შორეული გრიგალი.
ბალდახიანი, რომელიც წაიღებს ჩემს ცხედარს, იქნება თეთრი და მოძველებული. პანაშვიდს გადამიხდის ვინმე უბრალო მღვდელი, რომელსაც არ ექნება წაკითხული ჩემი სისხლიანი წიგნი Â«Memento mori!Â» არ შევეცოდები მღვდელს, რომელსაც არ ეცოდინება ჩემი დაფერფლილი სულის ისტორია. მხოლოდ ცხედართან მდგომ პოეტებს მოაგონდებათ ჩემს დანისლულ ლექსებიდან: სტრიქონები.
მოვა უიმედობა.
პანაშვიდი გათავდება ქარში.
ჩემს ცხედარს ნელა ჩაუშვებენ სამარეში.
და პირველ მიწას სახეზე მომაყრის ვინმე უხეში მესაფლავე.
კუბოს ფიცარზე შეწყდება უკანასკნელი გუგუნი მიწის და ქვების.
პროცესია დაიშლება.
მე და სიჩუმე დავრჩებით მარტო.
გზაში ისაუბრებენ ჩემზე.
დაღამდება...
მე შემეშინდება მარტო სასაფლაოზე, ღამით.
დავტოვებ კუბოს და ტანშიშველი გამოვიქცევი სამარიდან.
და გიჟივით ვიკივლებ, რომ მომეშველონ, რომ დამიფარონ.
არავინ იქნება ჩემი მხსნელი, ისევ დავეცემი, თავს ვიგრძნობ სამარეში და კვლავ მივეცემი ძილს დაუსრულებელს.
ნათელივით თავზე დამადგება ჩემი განუყრელი და - სიჩუმე.
თეთრად დასუდრული იქნება მთელი ქვეყანა.
ის სოფელი, სადაც მე დავიბადე, დაემსგავსება უდაბნოს.
გაივლის ზამთარი, წვიმით და ქარებით.
დადგებიან გაზაფხულის დღეები.
შეიფოთლება სასაფლაო.
კვირა დილით, როდესაც ყველა მლოცველისათვის გაიღება ეკლესიის კარები, ჩემს საფლავთან დაფიქრებული მოვა ვინმე ქალი, მოიგონებს ჩემს დამწვარ სახეს, მოიგონებს ჩემს წამებას და შევეცოდები.
ასე გაივლიან საუკუნეები.
ჩემს საფლავს დაადგება მზე შორეულ რიცხვის.
ჩემს მიერ უხილავ საღამოს ბინდი დაფარავს მივიწყებულ ლოდებს და ჩემი საფლავიც შეიმოსება სიბნელით.
წამოვა წვიმა, ქარიშხალი და მოწყენილ საფლავზე დამაყრის ყვითელ ფოთლებს. ასე დროთა შავი წვეთებით დახავსდება ჩემი სამარე, ზედ წამოიზრდება ბალახი.
ზაფხულში, საღამო დროს, ჩემს საფლავს ჩაუვლიან თეთრად გამოწყობილი ქალები, შორს, სარკესთან უცნობი თითები დაუკრავენ როიალს.
დილაადრიან უიმედოდ იკივლებენ ორთქლმავლები. მოვა კვირადღე და ჩემს ახლოს დარეკავენ ზარებს, აანთებენ სანთლებს.
დაიღლებიან ხელაპყრობილი მლოცველები.
წირვა გათავდება.
საყდარს დაკეტავენ, ხატები დამწყვდეულ ტუსაღებივით დარჩებიან შიგ. და სასაფლაოს ჩხავილით გადაუფრენს ყვავი.
გაქრება თვალები, რომელზედაც ესვენა თბილისის ღამეები მძიმე ლოდებივით.
და ჩემი სამარის სამუდამო დარაჯი იქნება ჩემი უნაზესი და - სიჩუმე.

TERENTI graneli

chamoxeuli bilbordebi

გეტერა

ღამის ლეგენდა დაჰქრის, დასცურავს,

ჩანგის სიმების მოისმის ჟღერა,

თავდავიწყების სავსე მორევში

დღეს ლხინს ეძლევა ქსანტე, გეტერა.

ტკბილ ნეტარების მდუმარებაში

აჰა, სიმღერის გაისმის ქარი,

ხან ნაზი, როგორც თოლიას კვნესა,

ხან მწველი, როგორც სატანის ქნარი.

ველური ცეკვა, თასთა წკრიალი,

მოწყენილ კაცთა ხარხარი მწარე,

მელოდიური, გაძაფული ხმა

და სინანულის ჰანგი მგზნებარე.

ყველა ამ ხმებში დაგუბებულა,

შეერთებულა და ადის ცამდე

ჰანგი, შექმნილი ღვთის დასაგმობად

და დაშვებული სინანულამდე.

გაშუაღამდა. თასები ღვინით

დაიცალა და ისევ ივსება,

მოწყენილია რაღაც გეტერა,

სხვა ყველა დათვრა, ის კი არ თვრება.

საცაა ხომლი ჩაჰქრება ცაზე,

მთვარის ნათელი დნება და ჰკვდება.

ფანჯრის ფარდიდან დილის რიჟრაჟი

აღმოსავლეთით ოდნავ იღვრება.

და განთიადის თეთრი ღრუბელი

აცურდა ისე, ვით იალქანი,

და თრთის მხიარულ დღის მოლოდინში

გაშიშვლებული გეტერას ტანი.

უეცრად ვიღაც სტუმართაგანმა

ფანჯარას ფარდა გადააცალა

და განთიადის ელვარე სხივი

მსწრაფლ გადმოიჭრა, ვით ცეცხლის ძალა.

გააცხოველა და გაანათა

გაშიშვლებული გეტერას ტანი,

გარინდდა ამ დროს მთელი დარბაზი,

არ ზის არც ერთი სტუმართაგანი.

მათ წინ გეტერა იდგა, რომ სული

სხეულისათვის მიეცა გრძნობით,

მწუხარე - თავის უმიზნო ბედით,

ამაყი - თავის მიმზიდველობით.

ოქროსფერ თმებით შემობურულ შუბლს

ღვთაებრივობის აჩნდა ნიშანი,

მზის სხივზე თითქოს ოქროსი იყო

გაშიშვლებული გეტერას ტანი.

იმგვარად თეთრი, ვით მარმარილო,

თრთოდა, ტოკავდა ძლიერი მკერდი,

როცა იქავე მდგომმა მხატვარმა

ურცხვ ქალს შესძახა: “ქსანტე, შეჩერდი!

ქსანტე, მაგგვარად განაბე სული,

ოჰ, არ დაიძრა, გთხოვ, გევედრები,

გავავუკვდავებ მე მაგ შენს სხეულს,

საუკუნეთა წაგიღებს ფრთები.

ქარიშხლიანი შენი წარსული

აღსდგება, რომ კვლავ გაიღოს ხმები,

იცხოვრებ ქვეყნად მაშინაც, როცა

სხეულით ქვეყნად აღარ იქნები!”

სთქვა მოქანდაკემ... მაშინვე მიწა

გადაურია, დასწნა, დაგრიხა,

და წუთის უმალ უკვდავ ქანდაკად

გადააქცია უბრალო თიხა,

და აფროდიტას სახედ ტაძარში

დასდგა, რომ მისთვის ეცათ თაყვანი,

და დიდხანს, დიდხანს იცოცხლებს კიდევ

გაშიშვლებული გეტერას ტანი.

გამოგვიქროლებს ძველი ფიქრები,

ოდნავ შეარხევს ოცნების აკვანს.

არვინ იკითხავს, თუ რას ჩავდივართ,

არვინ იკითხავს, თუ ვის ვცემთ თაყვანს,

ან რომელს ვხედავთ ამ ერთ სახეში

ან რაა ჩვენი ლოცვის საგანი,

წმიდა ტაძარში თვით აფროდიტა

თუ სათაყვანო გეტერას ტანი?

GALAKTION TABIDZE

legenda · Post by **legenda** » 21 თებ 2008, 13:50

"მწუხარე - თავის უმიზნო ბედით,

ამაყი - თავის მიმზიდველობით. "

მომწონს....

meore monadire · Post by **meore monadire** » 21 თებ 2008, 14:45

მე შენმა ეშხმა ადრევ დამშალა
ამ თეთრ მთებს შემრთო ნაწილ-ნაწილად
ეს მე ვარ: ცაზე ღრუბლის ნაშალი,
მე ვარ: სალი რომ მთაში აწვდილა.

მე ვარ: გორზე რომ ლოცულობს ნისლი,
ღამის სიჩუმე ჩემი ფიქრია,
წყაროა ჩემი ცრემლი და სისხლი,
თმა არის, კლდეს რომ ქუჩი მიჰკვრია.

ჩემი გულია ქვაი, ფიქალი
მტების უბეში დაბორკებული,
ჩემი ლექსია მთების გრიგალი,
შენი სურვილით აბორკებული.

მე მთის სული ვარ, ყოვლის მცნობელი
გეძახი გულით, განა გესლითა.
რა ბრმა ხარ, რა ყრუ, რა უგრძნობელი,
ვერ მხედავ, ვერ მცნობ, არა გესმის რა

მე შენთვის სევდამ ესდენ დამავსო,
რიღლოს მთებს შემრთო ნაწილ-ნაწილად,
გამიგე, მიგრძნე, მზექალ ლამაზო,
ისევ მაქციე სოფლელ ყმაწვილად!

გაბრიელი

ნინი_85 · Post by **ნინი_85** » 21 თებ 2008, 15:33

სიპინის ნიჟარები

ნუ მოგვკითხავ სიტყვას, სრულყოფილად რომ წარმოაჩენს
ჩვენს უფორმო სულს ასოთა ნათელი არილით
და ბრწყინდება, როგორც ზაფრანის ყვავილი,
რომელიც მტვრიან მდელოზე მიუკარგავს გამჩენს.

ეჰ, კაცი-ნაბიჯით, რწმენით მტკიცე,
ერთგული სხვისი და საკუთარ თავისაც,
ვის აშიინებს, ანაღვლებს მისი ჩრდილი, სხვას ვისა
თუ არა კლდესაკრულ ზაფხულის სიცხეს!

ნუ მოგვკითხავ ფორმულას, ამხსნელს ამ სამყაროული აზრის,
აჰა ღარიბი ლექსი-ხმელი ტოტი, ესეც მადლია.
დღეს მხოლოდ იმის თქმა ძალგვიძს მარტივი ფრაზით,
რანიც არა ვართ, რაც არა გვწადია.

ეუჯენიო მონტალე

lama · Post by **lama** » 21 თებ 2008, 15:40

meore monadire
ნინი_85
თქვენ გაიხარეთ

მაგრად ვისიამოვნე

ნინი_85 · Post by **ნინი_85** » 21 თებ 2008, 16:02

ცხოვრებისაგან წყალწაღებული
მე შენს სიყვარულს ჩამოვეკიდე.
გამარჯვებული, გალაღებული
მიყვარხარ კიდევ!

დავბერდი? არა! ლექსების ფერებს
დაჰკრავს სურნელი საუკეთესო,
ნამდვილ სიყვარულს რა დააბერებს,
სულზე უტკბესო!

ვინ დააწყნარებს მეტეხის მორევს?
ვინ შეაჩერებს ლექსს ნიავქარულს?
მტკვარში ცოცხალ თევზს ვერვინ გამოლევს,
გულში - სიყვარულს.

და თუ ხანდახან ფშატის ხესავით
ვერცხლის ჭაღარას მეც შევერევი, -
გწამდეს, შენს თვალებს დაუკვნესავი
ვერ შეველევი.

დავბერდი? არა! ლექსების ფერებს
დაჰკრავს სურნელი საუკეთესო,
ნამდვილს სიყვარულს რა დააბერებს,
სულზე უტკბესო!

ი. გრიშაშვილი

ნინი_85 · Post by **ნინი_85** » 21 თებ 2008, 21:28

ის დრო დავწყევლე,ჩემამდე რომ უცხომ გიარა,
აყვავებული რომ დამიხვდა შენი კვირტები,
მე წუთი მომკლავს უშენობით,წელი კი არა
და ის,რომ ძველებურად არ მაკვირდები...

გიორგი ზანგური

nodari · Post by **nodari** » 21 თებ 2008, 22:45

ნინი_85 · Post by **ნინი_85** » 21 თებ 2008, 22:59

ხელში მიჭირავს ...

ხელში მიჭირავს ჩემი გულივით დაცლილი თოფი,
ძლივს ავიარე ხევ-ხევ ბარდები,
და თვალს ვაყოლებ
ახალდაჭრილ ფრინველის ფრენას,
შენც ამ დაჭრილი ფრინველივით წახვედი ჩემგან
და ალბათ სადმე ჩამოვარდები.
...დღეს მარტო დავრჩი და უნებურად
ვიხსენებ მე შენს ცრემლიან თვალებს
და ვერ მივმხვდარვარ,
ასე იოლად როგორ გაგცვალე.
არ დაიდარდო,
მეცა მცვლიან,
მეც სხვას ვეცვლები...
და რომ შემეძლოს დაბრუნება,
ისე, როგორც ბრუნდებიან უკან მერცხლები _
ძალა რომ მქონდეს,
მე მხოლოდ შენთან დავბრუნდებოდი _
დავბრუნდებოდი, უეჭველად დავბრუნდებოდი.
მაგრამ რა ვქნა, რომ გული არ მომდევს,
ამ სიჯიუტემ მოსვენება აღარ მაღირსა.
უკანასკნელი მოჰიკანი ჩემი გვარისა
უკან დახევას ვერ გადავიტან,
ვეღარ დავიწყებ წარსულს თავიდან...
ხელში მიჭირავს ჩემი გულივით დაცლილი თოფი...
ირგვლივ _ ბარდები...
მე თვალს ვაყოლებ
ახალდაჭრილ ფრინველის ფრენას,
რატომღაც მჯერა,
ამ ფრინველივით
მეც მალე სადმე ჩამოვვარდები.

პეტრე გრუზინსკი

ნინი_85 · Post by **ნინი_85** » 22 თებ 2008, 00:12

შენ რა იცი, სიყვარული რა ხილია?!
არ გიგრძვნია გულში ტრფობის გაღივება.
სიყვარული მთაში ირმის ძახილია
და ბოლოს კი სევდიანი გაღიმება.

სიყვარული ცრემლებია დაკარგული,
იცი, კარგო, რას ამბობდა საიათნოვა? _
სიყვარული ტალღააო ნაკადულის,
თუ წავიდა, აღარ მოვა.

მე შენ მეტი განა არვინ მყვარებია,
ეს ალვები მეჩვენება გოგონებად,
ეს ლექსები მაშინდელი ქარებია
და ტკბილ-მწარე მოგონება.

შენ რა იცი, სიყვარული რა ხილია?!..

ვახუშტი კოტეტიშვილი

Archil · Post by **Archil** » 22 თებ 2008, 00:17

ნინი_85

ჩემო კარგო..

სხვისი ლექსები კაია...

მარა შენი ათასჯერ მირჩევნია

ხომ გჯერა?

თან სახლში იმდენი წიგნი მაქვს მასეთ ლექსებიანი..

მე კი რატომღაც შენი მირჩევნია...

და ეს მარტო შენ არ გეკუთვნის...

მე კი მაინც თქვენი საკუთარი მირჩევნია

სხვა რა ვქნა? როგორ ვთქვა?

ახალი წერილი	ახალი წერილი არაა	ანონსი
ახალი წერილი [ ცხარე ]	ახალი წერილი არაა [ ცხარე ]	თვალშისაცემი
ახალი წერილი [ დაკეტილია ]	ახალი წერილი არაა [ დაკეტილია ]

FORUM_PERMISSIONS