ეს ბოლო შესვენებაა უღელტეხილამდე. ფოტოსაც ეტყობა რომ ძალიან მაღალზე ვართ!
ეს კადრი ძალიან მომწონს:
მერაბი შეუპოვრად უტევს აღმართს!
ბოლო მონაკვეთზე ნისლმა ისევ მძლავრად შემოგვიტია და გულში ჩაგვიხუტა.
წინ ლალი მასწავლებელი, ნუგზარი ბიძია, მერაბი, აჩიკო, გურამი და მამაჩემი მიდიოდნენ. სულ უკან კი ცუცა დეიდა და ელგუჯა ბიძია იყვნენ. ელგუჯა ბიძია ვერ იყო რაღაც კარგად და ამიტომ მე და მერაბი რიგ-რიგობით ვეხმარებოდით.
ამიტომ მე ერთერთი უკანასკნელი ავედი უღელტეხილზე. როცა ბილიკმა კლაკვნა შეწყვიტა და ერთ ხაზზე გასწორდა, მივხვდი, რომ ძალიან ახლოს ვიყავი მიზანთან. თან უკვე ზემოთ მყოფთა აღფრთოვანებული შეძახილებიც მესმოდა და მივხვდი, რომ რაღაც საოცარი სანახაობა მელოდა!!!
არც შევმცდარვარ: ძნელია ენით აღწერო ის განცდები რაც უღელტეხილზე ყოფნისას განვიცადე! თითქმის ჭაუხების სიმაღლეზე ვიყავი და ირგვლივ ნისლში გახვეულ კლდეებს და მწვერვალებს ვხედავდი!
ჭაუხის მასივი, როშკახორხი, რუსეთ-საქართველოს საზღვრის მწვერვალები (იგივე შანის და ბაჩახის მასივი), არხოტისთავისღელის კლდეები და ასე შემდეგ (სამწუხაროდ ძლიერი ღრუბლიანობის გამო არ ჩანდა მყინვარწვერი და შინოს მთა არ გამოჩენილან)!
ავედი თუ არა პირველ რიგში იქით აქეთ დავიწყე სირბილი და სურათების გადაღება. რამოდენიმეჯერ კიდე უღელტეხილზე შემორჩენილ თოვლშიც ჩავეფლეთ

(ასე წვივებამდე).
ახლა კი შემოგთავაზებთ სურათებს:
ეს ჯუთის მხარეა:
ეს აჩიკოა: იმდენად მოიხიბლა იქაურობით, რომ უბრალოდ იჯდა და ათვალიერებდა იქაურობას
