ლამა

lama · Post by **lama** » 09 იან 2010, 22:44

მახსოვს რა საზიზღრული აჟიოტაჟი იყო იოანე პავლე მეორე რომ ესტუმრა საქართველოს
სტუდენტები აპროტესტებდნენ... ტვინნაღრძობები ...
ახლა ვიღაც გუნდიაევი ჩამოდის, რომელიც ჩვენი მოძულე ხალხის პატრიარქია და ერთი უყურე ამათ მამაძაღლობას...
ხმასაც არ იღებენ ::::::

lama · Post by **lama** » 12 იან 2010, 15:23

ამხანაგ კოსაჩს ღირსეული ცვლა მოუვიდა არქიმანდრიტ რომან ლუკინის სახით, რომელმაც მანამდე ოთ (ფოტო 2) ოთხჯერ გადმოკვეთა უკანონოდ საქართველოს სახელმწიფო საზღვარი: ცხინვალში ჩადიოდა, 2006 წელს კოკოითის სამხედრო აღლუმს დაესწრო მოსკოვის საპატრიარქოს წარმომადგენელ მთავარეპისკოპოს თეოფანე აშურკოვთან ერთად. მორწმუნე ქართული მედია კი სიხარულით იტყობინება:
არქიმანდრიტი რომან ლუკინი იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის რუსულ ეკლესიაში მსახურებას უკვე შეუდგა

წყარო:

http://www.facebook.com/notes/basil-kob ... 4191069730

ARCHILI · Post by **ARCHILI** » 12 იან 2010, 15:25

ჩვენო ძვირფასო და ველიკი რწმენოლოლოგო lama

იგივე, კახაბერ... კობახიძე კაცს არ უცვნია სანდო წყაროდ და შენ როდის მერე გახდი მისი მიმდევარი?

რუს არქიმანდრიტზე გაგეცით ზემოთ პასუხი და იგივეს ნუ ატრიალებ, გაუაზრებლად შეგყავს ამის მკითხველი შეცდომაში...

ეგრე არ შეიძლება და იმედია, გაითვალისწინებ, კარგი?

შემოგევლეთ შენა

lama · Post by **lama** » 12 იან 2010, 15:41

http://www.liberali.ge/node/1073

lama · Post by **lama** » 12 იან 2010, 21:28

სრულიად საქართველოს საკათალიკოსო საბჭოს დადგენილებანი (ცირკულარული) საქართველოს ეკლესიაში ახალი სტილის კალენდრის შემოღების შესახებ.

სრულიად საქართველოსავტოკეფალურ ეკლესიის მღვდელმთავართა, სამღვდელოებისა და ყოველთა მორწმუნეთა სახელმძღვანელოდ.

დადგენილებანი სრულიად საქართველოს საკათალიკოსო საბჭოსი საქართველოს ეკლესიაში ახაი სტილის კალენდრის შემოღების სესახებ.

1. 1923 წლის 24 ოქტომბრისა: შემოღებულ იქმნეს ამა წლის პირველი ნოემბრიდან საქართველოს ეკლესიაში ახალი სტილის კალენდარი. დღესასწაულები წმიდათა ხსენებანი და მარხვანი ამა წლის 1 ნოემბრიდან დაწესებულია ახალი სტილის კალენდრის თანახმად. 1924 წ. ბრწყინვალე აღდგომა გადახდილ იქმნეს ახალის სტილით. გამოეცხადოს საკათაიკოსო საბჭოს მადლობა პროფესორ დიდებულიძეს და ბენაშვილს პასქალიონის შედგენისათვის ახალის სტილის კალენდრის თანახმად.

დადგენილებას ხელს აწერენ: სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის დროებითი მოადგილე ეპ. ქრისტეფორე ურბნელი, დეკ. გიორგი გამრეკელი, დეკ. ბენ კანდელაკი, ბბ. ივანე რატიშვილი, გერასიმე იმნაიშვილი.

2. 1924 წლის 11 აპრილისა: “საკათალიკოსო საბჭომ მოისმინა განცხადება ეპისკოპოს სვიმონ ჭყონდიდელისა, შუამდგომლობა სხვადასხვა ადგილებიდან მორწმუნეთაგან და დადგენილება ტფილისის სამღვდელოების კრებისა, რომ პასექის უქმობა 1924 წელში, მხოლოდ ამ წელში, გამონაკლისის სახით, მოხდეს ძველის სტილით, დაადგინა: “საკათალიკოსო საბჭო ადასტურებს თავის დადგენილებებს შესახებ ახალის სტილის შემოღებისა საქართველოს ეკლესიაში, მხოლოდ ამა 1924 წლის პასექის უქმობას აცხადებს ძველის სტილით”

ხელს აწერენ: საკათალიკოსო საბჭოს დროებითი თავჯდომარე ეპ. ქრისტეფორე ურბნელი, მიტრ. ნაზარი, ეპ. სვიმონ ჭყონდიდელი, დეკ. გიორგი გამრეკელი, დეკ. ბენ. კანდელაკი, ივანე რატიშვილი, სოფრომ მგალობლიშვილი, გერასიმე იმნაიშვილი.

3. 1924 წლის 16 ოქტომბრისა: “ტანახმად საკათალიკოსო საბჭოს დადგენილებათა 1923 წლის 24 ოქტომბრიდან და 1924 წლის 11 აპრილიდან, შემოღება ახალი სტილის კალენდრისა საქართველოს ეკლესიაში დადასტურებულ იქმნეს.

ხელს აწერენ: კათოლიკოს-პატრიარქის დროებითი მოადგილე ეპ. ქრისტეფორე ურბნელი, ეპ. დავიტი, ეპ. სვიმონ ჭყონდიდელი, ეპ. ნესტორი, დეკ. გიორგი გამრეკელი, დეკ. ბენიამინ კანდელაკი, გერასიმე იმნაიშვილი.

თანახმად ზემო მოყვანილ სრულიად საქართველოს საკათალიკოსო საბჭოს დადგენილებათა, მე სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის დროებითმა მოადგილემ, ურბნელმა მიტროპოლიტმა ქრისტეფორემ, ამა 1925 წლის 14 იანვარს, წმიდისა მოციქულთასწორისა ქართველტა განმანათლებლის ნინოს ხსენების დღესა, ტფილისის სიონის საკათედრო ტაძარში გამოვაცხადე საქართველოს ავტოკეფალურ ეკლესიის მღვდელმთავართა, სამღვდელოებისა და ყოველთა მორწმუნეთა საცნობელად და სახელმძღვანელოდ:

ახალი სტილის კალენდარი მიღებულია საქართველოს ეკლესიის მიერ მთლიანად და ყველა დღესასწაულები, როგორც უძრავნი ისე მოძრავნი, მარხვანი და წმიდათა ხსენებანი უნდა გადახდილ იქმნეს ახალის სტილის კალენდრის მიხედვით. 1925 წელში იქმნება.

1) ბრწყინვალე აღდგომა 12 აპრილს; 2) მეზვერისა და ფარისევლის კვირიაკე პირველ თებერვალს; 3) ხორცთა აკრება 15 თებერვალს; 4) ყველიერის აღება 22 თებერვალს; 5) ბზობა 5 აპრილს; 60 ამაღლება 21 მაისს; 7) სულიწმიდის მოფენა 31 მაისს; პეტრე-პავლობის მარხვის დასაწყისი 8 ივნისს.

ახალის სტილის კალენდრის შესახებ საკათალიკოსო საბჭოს დადგენილებანი ეთანხმებიან მეცნიერულ დებულებებს, დადასტურებულია საკათალიკოსო საბჭოს გაძლიერებულ შემადგენლობისაგან, ე.ი. ეპისკოპოსთა თანადასწრებით, რამდენჯერმე. ამის გამო საკითხი ახალის სტილის კალენდრის შესახებ საკათ. საბჭოში აღარ დაისმის.

მცხეთა-თბილისის მთავარეპისკოპოსისა და სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის დროებითი მოადგილე მიტრ. ქრისტეფორე ურბნელი (შემდგომში საქართველოს კათოლიკოს პატრიარქი)

1925წ. 14 იანვარი. ქ თბილისი

ლეონტი · Post by **ლეონტი** » 12 იან 2010, 21:52

lama wrote: ახლა ვიღაც გუნდიაევი ჩამოდის, რომელიც ჩვენი მოძულე ხალხის პატრიარქია ..

ეგ კიდე არაფერია რომ ჩვენი მოძულე ერის პატრიარქია, მერე რა, მართლმადიდებელია და კურთხეულია ღვთისა.
მაგრამ უბედურება იმაშია, რომ მაგის რამდენიმე ინტერვიუს უსმინე საქართველოს შესახებ და მივხვდი რომ უსამართლო კაცია და არაა მართალი.
აგერ თქვენთვის მომინდვია:

http://www.youtube.com/watch?v=0LFm0pZ6HHY

ღმერთმა თავის სიმართლით გაუმარჯოს.

lama · Post by **lama** » 12 იან 2010, 21:57

ლეონტი
გაიხარე

ნამდვილად ასეა
საქმე

მადლობა ბმულისთვის

lama · Post by **lama** » 14 იან 2010, 19:36

შაბათი, 1 ნოემბერი, 1980

დენვერი, კოლორადო

მთელი ეს დღეები, რაც შეკრებაზე ვარ და ვმუშაობ საეკლესიო საკითხებზე, ვფიქრობ იმის შესახებ, რასაც გონებაში ვუწოდებ “რომანტიულ მართლმადიდებლობას”. მე მგონია, რომ ეს შესაფერისი წოდებაა, რადგან მოიცავს თანამედროვე მართლმადიდებლობაში არსებულ ბევრ ერთმანეთთან კავშირის არმქონე გამოვლინებებსა და ტენდენციებს, რომლებიცაა:
_ ბრმა ლიტურგიკული კონსერვატიზმი
_ წარსულის კულტი
_ საღვთისმეტყველო დაინტერესება მხოლოდ და მხოლოდ საეკლესიო მამებით
_ “აპოკალიპტიზმი”
_ თანამედროვე მსოფლიოს სიძულვილი (და არა ზოგადად ამა სოფლისა)
_ ემოციონალიზმი
_ გარეგნული ნიშნების კულტი (წვერი, სამღვდელო კაბა, სკვნილი, კალენდარული სტილი)
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ეს მოიცავს ყველაფერ იმას, რაც ასუსტებს მართლმადიდებლობას და მისგან ქმნის ჩაკეტილი გეტოს (და არა მოწოდებას, ბრძოლას, სიცოცხლეს)
რომანტიზმი ცხოვრებაში და კულტურაში უპირველეს ყოვლისა ოცნებაა, გულის უპირატესობაა განსჯასა და ჭეშმარიტებაზე. ილუზიების რწმენაა და რეალობას წარმოსახვითი რეალობით ჩაანაცვლებს.

პროტოპრესვიტერი ალექსანდრე შმემანი

lama · Post by **lama** » 14 იან 2010, 19:38

პროტოპრესვიტერი ალექსანდრე შმემანი. დღიურები

დღეს, 17:12-ზე
დღიურები

(ნაწყვეტი)

ხუთშაბათი, 2 ოქტომბერი,1980

გასულ საღამოს წავიკითხე ლექცია თემაზე “ეკლესია და გარეგნული ღვთისმოსაობა” ამ თემამ მართლმადიდებლობის ხვედრზე ჩამაფიქრა. დღესდღეობით მონასტრული ცხოვრების ტრიუმფია ღვთისმეტყველებაშიც და საეკლესიო ცხოვრების წესშიც. სერბეთში, ყოველგვარი აღორძინება ეკლესიაში მონასტრულ გამოცდილებასთან, მიმართულებასთან ან სწავლებასთანაა დაკავშირებული. მე მადარდებს ის, რომ უკვე ხდება ამ მიმართულების მართლმადიდებლობასთან გაიგივება. ამერიკაში ხშირად მართლმადიდებლობის გაგება დაყავთ ხატებამდე, ძველებურ გალობამდე და ათონის მთის წიგნებამდე, რომლებიც სულიერ ცხოვრებას შეეხება. ეს ბიზანტიის ტრიუმფია და ვფიქრობ, ასეთი სახის მართლმადიდებლობის სიყვარული რაღაც რომანტიზმის მაგვარია, რადგან ის რადიკალურად განსხვავდება თანამედროვე მსოფლიოსაგან. ეს არის გაქცევა, დაცილება მართლმადიდებლობისაგან.
ჩემთვის მნიშვნელოვანია ის, რომ სადაც ამ მიმართულების ტრიუმფია, იქ ევქარისტია, ზიარება, ეკლესიის აზრი და გამოცდილება დაკარგულია. ეს აზრი და გამოცდილება კი საჭიროა ახლა ისე, როგორც არასდროს. ევქარისტიული ეკლესია თავის თავს უწოდებს “ამ სოფელში მყოფს, მაგრამ არაამსოფლიურს.” ეკლესიის მონასტრული მიმართულება კი მრევლის, კრებულის და ა.შ. ამა სოფელში ყოფნაში წინააღმდეგობას ხედავს, ხოლო სოფლიდან გარიდება ჭეშმარიტი მართლმადიდებლურ გზადაა მიჩნეული. მონასტრული მიმართულება, რაც არ უნდა უცნაური ჩანდეს ეს, მიიჩნევს ეკლესიას, როგორც ამა სოფლის ნაწილს ისე, რომ ადამიანმა უნდა დატოვოს არა მხოლოდ სოფელი, არამედ ეკლესიაც.
ჩემმა პროფესორმა ინსტიტუტში, პარიზში ერთხელ დაწერა, “...სად არის ქრისტე, სად არიან მოციქულები, სად არის ეკლესია? ყველაფერი დაბნელებულია სტარეცის უზარმაზარი ჩრდილით...“
საკმაოდ ლოგიკურად, ეს მიმართულება ბუნებრივადაა დაკავშირებული რომანტიულ, ნაციონალისტურ წმინდა რუსეთთან, ე.ი. წარსულთან და მის სტილთან.
ერთხელ, გულახდილ საუბარში მამა იოანე მეიენდორფმა მითხრა, რომ მას არ ესმის თუ რატომ არიან ადამიანები ასე ძალიან შეპყრობილები ეკლესიის მამებით. რამდენი ადამიანი ავრცელებს ასეთ სტილს, რომელიც ხელს უშლის მათ გაიგონ რაიმე რეალურ სამყაროში და ამავე დროს დარწმუნებულნი არიან, რომ ემსახურებიან ეკლესიასა და მართლმადიდებლობას. ვშიშობ, რომ ამ ხალხს იზიდავს არა მამების ნააზრევი ან მათი ნაწერების შინაარსი, არამედ მათი სტილი. ეს საკმაოდ ახლოსაა ლიტურგიკული მსახურებების მართლმადიდებლურ გაგებასთან: გიყვარდეს ისინი ისე, რომ არ გესმოდეს; და რამდენადაც ისინი არ ესმით, დასკვნაც ვერ გამოაქვთ მათგან. ჩვენ ვსხედვართ ჩვენს ნაჭუჭში, მელოდიით მოხიბლულები და ვერ ვამჩნევთ, რომ ეკლესია ზარალდება და მან უკვე დიდი ხანია დატოვა ბრძოლის ველი.

შაბათი, 1 ნოემბერი, 1980

დენვერი, კოლორადო

მთელი ეს დღეები, რაც შეკრებაზე ვარ და ვმუშაობ საეკლესიო საკითხებზე, ვფიქრობ იმის შესახებ, რასაც გონებაში ვუწოდებ “რომანტიულ მართლმადიდებლობას”. მე მგონია, რომ ეს შესაფერისი წოდებაა, რადგან მოიცავს თანამედროვე მართლმადიდებლობაში არსებულ ბევრ ერთმანეთთან კავშირის არმქონე გამოვლინებებსა და ტენდენციებს, რომლებიცაა:
_ ბრმა ლიტურგიკული კონსერვატიზმი
_ წარსულის კულტი
_ საღვთისმეტყველო დაინტერესება მხოლოდ და მხოლოდ საეკლესიო მამებით
_ “აპოკალიპტიზმი”
_ თანამედროვე მსოფლიოს სიძულვილი (და არა ზოგადად ამა სოფლისა)
_ ემოციონალიზმი
_ გარეგნული ნიშნების კულტი (წვერი, სამღვდელო კაბა, სკვნილი, კალენდარული სტილი)
სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ეს მოიცავს ყველაფერ იმას, რაც ასუსტებს მართლმადიდებლობას და მისგან ქმნის ჩაკეტილი გეტოს (და არა მოწოდებას, ბრძოლას, სიცოცხლეს)
რომანტიზმი ცხოვრებაში და კულტურაში უპირველეს ყოვლისა ოცნებაა, გულის უპირატესობაა განსჯასა და ჭეშმარიტებაზე. ილუზიების რწმენაა და რეალობას წარმოსახვითი რეალობით ჩაანაცვლებს.

ოთხშაბათი, 19 ნოემბერი, 1980

გასული კვირა დეტროიტში, სრულიად ამერიკის საეკლესიო კრებაზე გავატარე. ჩვენი ოთახი 28-ე სართულზე იყო და გადაჰყურებდა მდინარეს, ცათამბჯენებს, მანქანებით დატვირთულ ქუჩებს. ყველაფერი მზის სხივებით იყო სავსე. კრებაზე კი ჩვეული ფუსფუსი და მღელვარება, შეკრებები, საუბრები, შეხვედრები სცენის მიღმა და ინტერვიუები. მაგრამ ამავე დროს ყოველ დილით წირვა, რომელზეც უზარმაზარი გუნდი გალობს და ყოველ საღამოს მწუხრის ლოცვა. მიუხედავად სასტუმროს ატმოსფეროსა, მღელვარებისა და ფუსფუსისა, სულ მუდმივად ეკლესიის განცდაა. ყველაფერმა კარგად ჩაიარა. მხოლოდ ცოტათი შემაშფოთების გრძნობა მაქვს ფანატიკოსების მცირე, მაგრამ აგრესიული ჯგუფის, მათი მიკროფონში ყვირილისა და სულელური მაქსიმალიზმის გამო. რელიგიის მარადიულად საშინელი პოლუსი: ფანატიზმი, შიში, სიბრმავე, საკუთარი თავით აღფრთოვანება. ამას ემატება ღრმა უგუნურება და ტვინშეზღუდულობა. მაგრამ ეს მხოლოდ მცირე ჯგუფია, კრების უმრავლესობა ჯანსაღია.

პარასკევი, 12 დეკემბერი, 1980

ქრისტიანობა ბედნიერებაა და ქმნის, შობს ბედნიერ ადამიანს. ამ ბედნიერების განსაზღვრებაა: “სიხარული, რომელიც ვერავინ მიგიღოს თქვენგან”; ღმერთის ცოდნა ქრისტეში; ქრისტესა და სულიწმიდის ცოდნა; “ცხოვრების აზრის” ცოდნა; ქრისტეს გამარჯვების ცოდნა; მარადიული ცხოვრების ცოდნა: სიკვდილი შთანთქმული გამარჯვებით. . . “

ვნების სამშაბათი, 21 აპრილი, 1981

რა დაკარგა ქრისტიანობამ ისეთი, რომ მსოფლიო, რომელიც ქრისტიანობითაა ნაკვები, უფრთხის მას და აკრიტიკებს ქრისტიანულ რწმენას? ქრისტიანობამ დაკარგა სიხარული, არა ბუნებრივი სიხარული, არა ოპტიმისტური სიხარული, არა მიწიერი ბედნიერებისაგან მომდინარე სიხარული, არამედ ღვთაებრივი სიხარული, რომლის შესახებაც ქრისტემ გვითხრა, რომ “სიხარული თქუენი ვერავინ მიგიღოს თქვენგან” (იოანე 16:22). მხოლოდ ამ სიხარულმა იცის, რომ ღმერთის სიყვარული ადამიანისადმი და სამყაროსადმი არ არის სასტიკი; იცის ეს, რადგან სიყვარული ნაწილია აბსოლუტური ბედნიერებისა, რომლისთვისაც ჩვენ ყველანი ვართ შექმნილნი. ქრისტიანობამ (და არა ეკლესიამ თავისი მისტიკური სიღრმით) დაკარგა თავისი ესქატოლოგიური განზომილება, მოუბრუნდა სამყაროს როგორც კანონი, სამსჯავრო, სამაგიეროს მიგება, როგორც მომავალი ცხოვრების რელიგია და ბოლოს აკრძალა სიხარული და დაგმო ბედნიერება. აქ არ არის სხვაობა რომსა და კალვინს შორის; მსოფლიო აუჯანყდა ქრისტიანობას მიწიერი “ბედნიერების” სახელით.
მთელი ამსოფლიური ოცნებები, უტოპიები და იდეოლოგიები ძირითადად მიწიერი ესქატოლოგიაა. ქრისტიანობის ისტორიის პარადოქსია ის, რომ მას შემდეგ რაც ის აღარ არის ესქატოლოგიური, მან მსოფლიო გახადა ესქატოლოგიური.
სამყარო შექმნილია ბედნიერებისათვის და მასში ყველაფერი წინასწარმეტყველებს ამ ბედნიერებას; ყველაფერი მისკენ მოუწოდებს. დაცემული სამყაროსათვის, რომელმაც დაკარგა ეს ბედნიერება, მაგრამ მისსწრაფის მისი მოპოვებისაკენ და მისით ცხოვრობს, ქრისტიანობამ მისაწვდომი გახადა ბედნიერება, განახორციელა ის ქრისტეში, როგორც სიხარული და შემდეგ მოიშორა ის. ასე რომ, მსოფლიომ დაიწყო ქრისტიანობის (ქრისტიანული სამყაროს) სიძულვილი და დაუბრუნდა მიწიერ ბედნიერებას. მაგრამ მოწამლულმა აბსოლუტური ბედნიერების დაუჯერებელი დაპირებით, მსოფლიომ დაიწყო მისი აშენება, მისკენ სვლა, აწმყოს დაქვემდებარება ამ მომავალი ბედნიერებისათვის.
ახლა, ქრისტიანობა, იმისათვის, რომ დაიბრუნოს თავისი ადგილი მსოფლიოში და მის ისტორიაში იღებს ამ მიწიერ ესქატოლოგიას და იწყებს თავისი თავისა და სხვების დარწმუნებას, რომ ყოველთვის ისწრაფოდა ამ მიწიერი ბედნიერებისაკენ და რომ არც ქრისტეს და არც ეკლესიას უსწავლებია ოდესმე რაიმე სხვა.
ქრისტიანობა დაყოფილია კონსერვატიულად განწყობილებსა (რომელთაც სურთ კანონისა და სამაგიეროს მიგების რელიგია) და პროგრესულად განწყობილებს შორის (რომლებიც დედამიწაზე მომავალ ბედნიერებას ემსახურებიან) საინტერესო ისაა, რომ ორივე ჯგუფს არაფერი სძულს იმაზე მეტად, ვიდრე მოწოდება სიხარულისაკენ, როგორც შეხსენება იმ უდიდესი სიხარულისა, რომელიც გამოცხადებულია სახარების დასაწყისში, (“გიხაროდენ და კვალად გიხაროდენ”) რითაც ცოცხალია ქრისტიანობა და რისკენაც ის მიისწრაფის,. ზოგიერთები ამბობენ, “როგორ შეუძლია ადამიანს უხაროდეს, როდესაც მილიონობით ადამიანი იტანჯება? ადამიანი უნდა ემსახუროს მსოფლიოს.” სხვები ამბობენ “როგორ შეუძლია ადამიანს უხაროდეს მსოფლიოში, რომელიც ბოროტებაშია ჩაფლული?” მათ არ ესმით, რომ თუკი მხოლოდ ერთი წუთით (რომელიც გრძელდება საიდუმლოდ და ფარულად წმინდანებში) ეკლესიამ სძლია სოფელს, გამარჯვება მოპოვებული იქნა ღვთიური სიხარულისა და ბედნიერების საშუალებით.

ვნების ხუთშაბათი, 23 აპრილი, 1981

ქრისტიანობა მშვენიერია. მაგრამ სწორედ იმიტომ, რომ ის შესანიშნავია, სრულყოფილი, სრული და ჭეშმარიტი, მისი მიღება უპირველესად მისი მშვენიერების, სისრულისა და ღვთაებრივი სრულყოფილების მიღებაა; მაშინ, როდესაც ისტორიაში, ქრისტიანებმა თვითონ დაანაწევრეს ქრისტიანობა, დაიწყეს მისი აღქმა და სხვებისათვის მიწოდება “ნაწილებად” და ხშირად ისეთ ნაწილებად, რომლებიც მთლიანთან არ არიან კავშირში. როგორც სწავლება რაღაც საკითხებზე, ზოგიერთ დოგმატებზე. მაგრამ ამ დანაწევრებულ მდგომარეობაში ქრისტიანობა კარგავს იმას, რაც მასში არსებითია, რადგან ყოველი ცალკეული ნაწილის მნიშვნელობა ისაა, რომ გაგვხადოს ჩვენ მთლიანის მონაწილეები.

ოთხშაბათი, 4 ნოემბერი, 1981

გუშინ თითქმის მთელი დღე ჩემი წიგნების დალაგებაში გავატარე. ვალაგებდი მათ თაროებზე და ვფიქრობდი: რამდენი რამ არის დაწერილი! რამდენი ძალისხმევა, განცდა, დროა ჩადებული თითოეულ ამ წიგნში და როგორ სწრაფად ქრებიან ან რჩებიან ისინი თაროებზე, როგორც წიგნების სასაფლაოზე. რამდენიმე ასეული, ან შეიძლება რამდენიმე ათასი მათგანი ცოცხალი რჩება, მაგრამ ასეულობით მათგანი უიმედოდ დავიწყებულია. ყველა ამ წიგნმა ერთად კი შექმნა კულტურა. თითოეულმა მათგანმა რაღაცის შესახებ, რაღაცაში, რაღაცნაერად ნათელი ან ბნელი შემატა სამყაროს. რა იშვიათად ვკითხულობ ბლოკს ან თუნდაც პუშკინს. მაგრამ ვიქნებოდი კი მე ასეთივე, როგორიც ვარ, რომ ისინი როდესღაც არ წამეკითხა? პუშკინი და ბლოკი გასაგებია, მაგრამ მეგრეც (სიმენონის საიდუმლოებების დეტექტივი) კი თავისი წვიმიანი პარიზით ჩემი ნაწილი, ცხოვრების ჩემეული ხედვის ნაწილი გახდა.
მე მეშინია ჩვენი ახალგაზრდობის გამო, რომლებიც იშვიათად კითხულობენ წიგნებს და ცხოვრობენ ხსოვნის გარეშე, მაგრამ “დაინტერესებული არიან ეკლესიით”. რა შეიძლება იყოს მათთვის “საინტერესო” ეკლესიაში, რომ იყვნენ ჩაძირულები კლერიკალიზმში, ეპისკოპოსების შესახებ ჭორაობაში და ა.შ.? ქრისტეს არაფერი ესაქმებოდა კულტურასთან? არ არის მართალი! თითოეული მისი სიტყვა ღმერთის სასუფევლის, დავითის, უხუცესების შესახებ მიუთითებს იმის ცოდნის, გაგებისა და ხსოვნის არსებობას, რაზეც ის საუბრობდა, საითაც მოგვიწოდებდა, რასაც გმობდა.

ორშაბათი, 1 თებერვალი, 1982

უცებ ნათელი გახდა ჩემთვის, რომ უკიდურესად და ღრმად, ჩვენს ეკლესიაში დემონური ბრძოლაა ევქარისტიასთან და ეს არ არის შემთხვევითი! თუ ევქარისტია არ იქნება ყველაზე მთავარი ეკლესიაში, მაშინ ის გახდება “რელიგიური ფენომენი” მაგრამ არა ქრისტეს ეკლესია, . . . (1 ტიმოთე 3:15). ეკლესიის მთელი ისტორია აღსანიშნავია ღვთისმოსავი მცდელობებით, რომ შეამცირონ ევქარისტიის მნიშვნელობა, გახადონ ის “უსაფრთხო”, გააზავონ ის ღვთისმოსაობაში, დაიყვანონ მარხვაზე და ზიარებისათვის მზადებაზე, მოგლიჯონ ის ეკლესიას (ეკლესიოლოგიას), სამყაროს (კოსმოლოგია, ისტორია) სასუფეველს (ესქატოლოგია). და ჩემთვის ნათელი გახდა, რომ ჩემი მოწოდება სწორედ ესაა, ევქარისტიისათვის ბრძოლა, მისი დამცრობის წინააღმდეგ, ეკლესიის განეკლესიურობის წინააღმდეგ, რაც მოხდა ერთის მხრივ კლერიკალიზაციით და მეორე მხრივ გააამსოფლიურებით.

სამშაბათი, 2 თებერვალი, 1982

კლერიკალიზმი მაღრჩობელაა, ის ისაკუთრებს ეკლესიის მთელ საკრალურ ხასიათს, ის გადააქცევს თავის ძალას საკრალურ ძალად გაკონტროლებისა, წინ წაძღოლისა, მართვისა, საეკლესიო საიდუმლოებების შესრულებისა და ზოგადად ნებისმიერ ძალაუფლებას ის გადააქცევს “ძალაუფლებად რომელიც მე მომეცა”! კლერიკალიზმი ერისკაცებს ართმევს ყოველგვარ “საკრალურობას”: კანკელი, ზიარება (მხოლოდ ნებართვით), ღვთისმეტყველება. მოკლედ, კლერიკალიზმი დე ფაქტო უარყოფაა ეკლესიისა როგორც ქრისტეს სხეულისა, რადგან სხეულში ყველა ორგანო ერთმანეთთან კავშირშია. მათ განსხვავებული მხოლოდ ფუნქციები აქვთ და არა არსი. რაც უფრო ძლიერია კლერიკალიზმი (ეპისკოპოსის ან მღვდლის ტრადიციული სახე ხაზგასმული მისი ტანსაცმლით, თმით და ა.შ, ეპისკოპოსი თავის სრულ რეგალიებში!), მით უფრო ამასოფლიური ხდება ეკლესია, სულიერად ექვემდებარება ამა სოფელს. ახალ აღთქმაში მღვდელი წარმოდგენილია როგორც იდეალური ერისკაცი. მაგრამ თითქმის დაუყოვნებლივ იწყება მისი სულ უფრო რადიკალური გამორჩევა ერისკაცებისაგან და არა მარტო დაცილება, არამედ დაპირისპირება მათთან, კონტრასტი მათთან.
ყველაზე აშკარა ფორმა ასეთი გამორჩევისა არის ერისკაცებისათვის ზიარებაზე ანუ ეკლესიის სხეულში მათი წევრობის განხორციელებაზე უარის თქმა “. . . “(1 ტიმოთე 4:12) მაგივრად ჩნდება სასულიერო პირის სახე, როგორც “ყოველგვარი საკრალურის ბატონ-პატრონისა”, რომელიც განსხვავებულია მორწმუნეებისაგან და არიგებს მადლს ისე, როგორც თვითონ თვლის საჭიროდ.
ამას ეფუძნება ზოგიერთი სასულიერო პირის მიერ წინააღმდეგობა ხშირი ზიარებისადმი, ზიარების დაცვა აღსარებით, ცოდვებისაგან გახსნით, “ჩემთვის მოცემული ავტორიტეტით. . . “ და ა.შ ეს ბრძოლა აშკარად ძლიერდება ახლა, თავისი ძ

lama · Post by **lama** » 18 იან 2010, 22:20

12 დღეში ოჯახი მეყოლება

ბედნიერი ვარ

lama · Post by **lama** » 22 იან 2010, 16:36

სულ 8 დღეღა და მორჩა

ვიწყებ დიდ და ბედნიერ ცხოვრებას

arcivi9 · Post by **arcivi9** » 22 იან 2010, 16:52

lama wrote:სულ 8 დღეღა და მორჩა

ვიწყებ დიდ და ბედნიერ ცხოვრებას

და რა ხდება რო ასეთი 8 დღეში?

Ninukala · Post by **Ninukala** » 22 იან 2010, 18:18

lama
რა მაგარია...

და სად იწერთ ჯვარს?

tamuna_gudarexi · Post by **tamuna_gudarexi** » 23 იან 2010, 00:32

lama wrote:
სრულიად საქართველოს საკათალიკოსო საბჭოს დადგენილებანი (ცირკულარული) საქართველოს ეკლესიაში ახალი სტილის კალენდრის შემოღების შესახებ.

ამას, კახა, თბილისის ფორუმზე დიდი გარჩევები მოჰყვა და მაგის დამდებსაც შესაბამისად უპასუხეს! არგუმენტირებულად!
ახლა აქ გინდა გარჩევის დაწყება?

tamuna_gudarexi · Post by **tamuna_gudarexi** » 23 იან 2010, 00:33

lama wrote:სულ 8 დღეღა და მორჩა

ვიწყებ დიდ და ბედნიერ ცხოვრებას

ოოო, დიდებულია!
30 იანვარი კარგი დღე იქნება!

ახალი წერილი	ახალი წერილი არაა	ანონსი
ახალი წერილი [ ცხარე ]	ახალი წერილი არაა [ ცხარე ]	თვალშისაცემი
ახალი წერილი [ დაკეტილია ]	ახალი წერილი არაა [ დაკეტილია ]

FORUM_PERMISSIONS