ის, რასაც აქ წერ ჩემი ციტატების საპასუხოდ, მაფიქრებინებს, რომ კამათით ამ თემას ძნ გადავუხვევთ.gurzi wrote:GAMARJOBA SAKARTVELOმესმის მტკივნეულია შენთვის რაც დავწერე, მაგრამ სიმართლისთვის თვალის დახუჭვას კარგი არავისთვის არ მოუტანია.შემდეგში, ვიდრე რამეს დაწერ, ჯერ ტერმინები შეამოწმე, შემდეგ ისე იმსჯელე და ჰომოსოვიეტიკუსები და ა.შ,
დარწმუნდები, რომ ჩემკენ აღარ უნდა მოიძიო.
მერე თუნდაც თავი მომჭრან
ტანი გახდეს გასაბერად,
ვინც არა ჰგავს კახაბერსა
მე ვერ ვიტყვი კახაბერად.
გახსოვს ალბათ ვისი სიტყვებია.ზიზღი?შენ ზიზღი გამოძრავებს, ამიტომ, ვერასოდეს იქნები სამართლიანი და გაწონასწორებული, ამიტომ, სხვებში ყოველთვის დაინახავ იმას, რაც არ მოგწონს, ან რაც თავად ხარ.
ასევე ვწერ ამას არწივი9ს მისამართით.
შეიძლება, რატომაც არა...
ზიზღი სრულიად ბუნებრივი და ადამიანური გრძნობა ამაზრზენის და ბინძურის მიმართ და როგორც წესი ზიზღის გრძნობა თვითგადარჩენის ინსტიქტიდან მოდის....
ორგანიზმი ცდილობს გაემიჯნოს იმას რაც მისთვის საზიანოა.
თუ საზიანოს მიმართ ზიზღი არ გაქვს, ეს უბრალოდ იმას ნიშნავს რომ თვითგადარჩენის ინსტიქტი რაღაც მიზეზის გამო დაქვეითებული გაქვს.
მას ზიზღი არა?
სურათს დააკვირდი...
ამ სურათზე რუსეთის სახეა ასახული.
მისი წარსული, აწმყო და მომავალი, მოგწონს?
ზუსტად რომ საშუალებაა, რადგან რუსეთის მიმართ სხვა რამე გრძნობა ნონსენსია.სა10დ, ზიზღი არ არის საშუალება, სხვაზე გაიმარჯვო, მით უფრო, რუსეთზე.ცდები.200 წელია, საქართველოში
რუსეთი სძულთ, მაგრამ ამ იარაღით არასოდეს გაგვიმარჯვია.
საქართველოში რუსეთი არ სძულთ...
თუნდაც საკუთარ თავს შეხედე.
შენ გძულს რუსეთი?
და შენ არ ხარ საქართველო?
ყველა ლოგიკის მიხედვით საკუთარი ჯალათი უნდა სძულდეთ...
მაგრამ კიდევ არის რარაც...
სტოკჰოლმის თუ ჰელსინკის სინდრომი ქვია...
არსებობს ასეთი გადახრის ფენომენი.რათქმაუნდა დევს...რაც შეეხება იმპერიებს, ბევრ ქართველში სწორედ რომ იმპერიული სული დევს.
მონობაში დაბადებული და გაზრდილი ძალიან ძნელად თავისუფლდება მონური აზროვნებისგან.
ამას თაობები სჭირდება.ყველა ჩემი ნაწერი მახსოვს და ყველა ნაწერის ქვეშ მოვაწერ ხელს.დაუკვირდი შენს ნაწერებს,
დაუკვირდი ქრთულ სუფრასთან ნათქვამ სადღეგრძელოებს.
შემდეგ?
და სა1ოდ, სიძულვილი, ზიზღი, შური ვერასოდეს ვერავის გაამარჯვებინებს.
შურისა რა გითხრა...
ნაღდად არ მშურს რუსეთისა, უფრო მეცოდება.
აი სიძულვილი და ზიზღი კი...
გამარჯვებისა არ ვიცი, მაგრამ თვითგადარჩენისთვის კარგი რესურსია.
თუმცა ეს ყველაფერი სიყვარულისგან გამომდინარეობს...
ძმას, საკუთარი ძმის მკვლელი იმიტომ სძულს რომ მოკლული ძმა უყვარს...
ამაზე თუ დაფიქრდებოდე კარგი იქნებოდა.
ამასთან, ჩემი სათქმელის გამე2ების აზრსაც ვერ ვხედავ.
მით უფრო, მაშინ, როდესაც სულ სხვა სიმღერას ასრულებ სულ სხვა საკრავებზე (ვგულისხმობ, მეკამათები იმაში, რაზეც ხმაც არ ამომიღია).
წინა წერილს შენივე რეპლიკების საპასუხოდ დავამტებდი - ქართველებს ომში სძულდათ მტერი და ამით
ამარცხებდნენ, ომის გარეთ კი, მტრის უბედურება არ უხაროდათ.
აკი, უკვე მოვიყვანე ძველი გამონათქვამი - :ისეთი უბედურებაა, მტერსაც არ ვუსურვებდიო:
ეს გამოთქმა იმას ნიშნავს, რომ ქართველები ტრაგედიებში მტრის მიმართაც ჰუმანურნი იყვნენ.
და სულ ბოლოს, 1 კეთილშობილური ბალადა ვეფხვისა და მოყმის თაობაზე.
როდესაც 2თაბრძოლაში ვეფხვიც და მოყმეც დაიღუპა, ამ უკანასკნელის დედამ ის კი არ თქვა, კიდევ კგ, ის დასაწვავი ვეფხვიც მოკვდაო, არამედ, მისი გარდაცვალებით ტკივილი და თანაგრძნობა გამოხატა.
სწორედ ასეთი ჰუმანიზმით იყო ქართველი ძლიერი. სასტიკი ერები გადაშენდნენ, გადარჩნენ კაცთმოყვარენი...