კვლავ ლექსებს დაგიწერ ანუ მეწერება და რა ვქნა

ნინი_85 · Post by **ნინი_85** » 11 მარ 2008, 11:28

გზაზე ნისლი ამიცურდა,
ვით ნიავი დანაბერი.
ველად მხოლოდ ია მსურდა,
ია, მეტი არაფერი.

ვეძებე და ძლივს ვიპოვე
ბუჩქის ძირას ანაფეთქი.
ჩუმად მკითხა: გინდივარო?
მე შემრცხვა და... არა-მეთქი.

ვ. კოტეტიშვილი

namcecuna · Post by **namcecuna** » 11 მარ 2008, 12:52

გული დაიქანცა,
ესმა ხმა, ვითარცა
ხმაი შენი,
ვალნ...
მწადს მოლხენა, არცა!
ვარდი განიძარცვა,
სული...
მგლოვიარე
არნ!

ანა

lama · Post by **lama** » 11 მარ 2008, 14:34

ფეხი დამადგით
გულზე დამადგით
ფეხი ყოველმან...
წყალობა ჰყავით.
საქართვერლოის ყოვლის მპყრობელმან
ვისურვე დავით
ფეხქვეშ გაცვითეთ საფლავის ლოდი
ყურძნის მტევნებით
ასეთი ცოდვა რა გაქვს მეფეო მიუტევები?!
ღირს მსახურებდი ქართულ მიწა-წყალს რაი გადარდებს?
გასწიე იგი ნიკოფსიიდან დარუბანდამდე
თუ ეს მაღალთა თავმდაბლობაა ოდითგან ოდით
თუ ცოდვილი ხარ მაშინ მეფეო რაღა ჰქნან ცოდვილთ
სულის სიმშვიდით სულის სიმშვიდით ვერსით მპყრობელმან
ფეხი დამადგით გულზე დამადგით ფეხი ყოველმან

ანა კალანდაძე

pataputina · Post by **pataputina** » 11 მარ 2008, 14:47

თქვენ ყველანი მართლა არსებობთ?

namcecuna · Post by **namcecuna** » 11 მარ 2008, 14:50

* * *

ვაჟაო, დილის მზის სხივო,
ხან მთებზე ნისლთა დინებავ,
შუაფხოდან რომ მიდიხარ,
გული რად გაგეტირება?
შენ თუ არ იცი მიზეზი,
აბა, ვის ეცოდინება?
გადმოდი, გადმოაშუქე
ლურჯ თხილიანას კალთები.
რა დაშავდება? არც რაი:
გნახავ და... გამეხარდები!

ანა

namcecuna · Post by **namcecuna** » 11 მარ 2008, 15:10

ფოთლები... ფოთლები...

ატირდნენ მთები და
ლამის მეც ავტირდე,
ნაძვები დაღონდნენ
და მეც, მეც ვღონდები...
მოწყდნენ და გაფრინდნენ,
გაფრინდნენ,
გაფრინდნენ
ფოთლები... ფოთლები...
ხეთ ხელი აღაპყრეს
და ღმერთი ადიდეს,
მაგრამ უჩვეულო
კვნესით და გოდებით
მოწყდნენ და გაფრინდნენ,
გაფრინდნენ,
გაფრინდნენ
ფოთლები... ფოთლები...

მიყვარს ძალიან...
ანა...

legenda · Post by **legenda** » 11 მარ 2008, 15:17

namcecuna

....

ლეონტი · Post by **ლეონტი** » 11 მარ 2008, 15:20

ლურჯ მწვერვალებს
ქარი რძისფერ ნისლში ხვევდა...
და, როდესაც ბარში ვარდნი ყვაოდნენ,
თოვლი იდო ჯავახეთის მთათა ზედა
და ტყეებში ქარიშხლები ბღაოდნენ...
მოჰკიოდა, ქარი ღრუბლებს მოჰკიოდა
და ფარავანს ტბასა ზედა ძრწოდა ქარი...
მოდიოდა, ნინო მთებით მოდიოდა
და მოჰქონდა სანატრელი ვაზის ჯვარი...
თოვლის მთებით ჰკვირდებოდა უცხო მგზავრი, -
ვის უნახავს ვარდობისას თოვლი მთებზე?
მწყემსსა ჰკითხა: რომელია ქართლის გზაი?
მწყემსმა უთხრა: საქართველო არის ესე...
მიეძინა... ერთ წალკოტში მიეძინა
და ფშატებმა მზისგან მოუჩრდილესო;
ეს ვინ არი, გამოცხადდა მგზავრის წინა?
â€žნუ გეშინინ!“- ეუბნება იესო...
გაეღვიძა... წუთით იგრძნო მშობლის სევდა,
მაგრამ რწმენა ავალებდა რაოდენს?
თოვლი იდო ჯავახეთის მთათა ზედა
და ტყეებში ქარიშხლები ბღაოდნენ...

ანა კალანდაძე , 1945 წელი

namcecuna · Post by **namcecuna** » 11 მარ 2008, 15:26

ლეონტი

ძალიან მიყვარს ეს ლექსი ...

guruli · Post by **guruli** » 11 მარ 2008, 15:39

ლეონტი

ანა კალანდაძე , 1945 წელი

წუხელ გარდაცვლილა ანა...

მაპატიეთ, აქ თუ ოფტიპიკია, მაგრამ რაკი ლექსებია და რაკი აქ მაგის პოეზიასაც რამდენჯერმე შევეხეთ, იმიტომ დავპოსტე. უბრალოდ, ძალიან მეწყინა და სადღაც მინდოდა დამეპოსტა, ეს ადგილი კი ყველაზე შესაფერისად მივიჩნიე.

SHORENA · Post by **SHORENA** » 11 მარ 2008, 16:17

ბოშა ქალი

,,და რა ქალი?! ხელის გულით სატარები...
რა თვალები?! ელვის ცეცხლის დამჭერი...
ბოშა ქალი, ვარსკვლავების სადარები...
შეხედეს და... შეუკურთხეს გამჩენი...
მეზღვაურებს გამომწვევად გვერდს აუვლის,
ეტყვიან და... ისიც ეტყვის ურიგოს...
ხელგაშლილი გადუდგება მეზღვაური:
- მხოლოდ ერთხელ მაკოცეო, სულიკო!...
ეს პაწია, სიყვარულის დოსტაქარი,
განა დარდობს, თვალებს ცრემლით იოსებს?
მხიარული, ფეხშიშველი ბოშა ქალი
სტვენით მიდის პორტის სანაპიროზე...”

პოეტესა - ანა კალანდაძე

ნინი_85 · Post by **ნინი_85** » 12 მარ 2008, 11:02

პაწაწინა რტო ვარ

მეფერება მზე ალერსის მთოვარს,
ვარდისფერად ცამან ჩამომთოვა...
მე მიგალობს, როდი მიმატოვა,
თოხიტარა, პაწაწინა რტო ვარ...
ქარი მარხევს და ყვავილებს მაცლის,
ყვავილს მომწყვეტს, გაიტაცებს მინდვრად...
დამიყვავე, ქარო, ნუ ხარ მკაცრი:
პატარა ვარ, მოფერება მინდა!
მითხარიო: როგორ, როგორ ვანდო
საიდუმლო აშარსა და მსტოვარს?
მებაღეო, ნუ დამტოვებ მარტო,
მეშინია, პაწაწინა რტო ვარ!

ანა კალანდაძე
1946

SHORENA · Post by **SHORENA** » 12 მარ 2008, 11:52

ანა კალანდაძის ეს კეკლუცი ”თუთა”-ც მიყვარს:

,,ლამის სახლში შემოიჭრას თუთა,
ლამის თავზე გადამისვას ხელი...
დამიძახებს თვალს ჩამიკრავს მუდამ
ხე მაღალი, ხე ზურმუხტის ფერი...
რა ჩურჩული ესმით ჩემთა ყურთა,
რა ჩურჩული! დამდაგველი, მწველი...
ლამის სახლში შემოვიდეს თუთა,
ლამის წელზე შემომხვიოს ხელი.”

SHORENA · Post by **SHORENA** » 12 მარ 2008, 12:10

**********
,, თამამი ფუნჯით, ფერით მინდა დრო-ჟამს შევება,
და რა მკვდარია საღებავი შენთან ყოველი!
როგორ გადმოვცე შროშნის, ვარდის ფერიცხოველი?
როგორ ავსახო საკადრისად შენი მშვენება?”

/რაფაელ სანტოსი/

(ერთიც გაზაფხულზე და გავიქეცი

)

,,როს ამათრთოლებს ცახცახი კვირტის,
და შუქს მოვსტაცებ ატმების ხანძარს,
იმ ჯადოსნური ფერებით ვიწვი, -
და გაზაფხული სხვაგვარად არ მწამს!
კორდები ღიმილს შემომაგებებს,
ნიავი ჰკოცნის წაბლისფერ ნაწნავს...
მე ცისარტყელას ლარებზე ვმღერი, -
უსიყვარულოდ სიცოცხლე არ მწამს!
დავხუჭავ თვალებს, იების კონებს
უხვად შევაყრი ამ მიწას, ამ ცას...
ერთს დავიწვები, ერთს - გაზაფხულზე, -
მე გაზაფხული სხვაგვარად არ მწამს!”

/თ. ვაშაყმაძე /

namcecuna · Post by **namcecuna** » 12 მარ 2008, 12:23

* * *

შენ მე ყოველთვის
მომცემ წყნარ სადგურს
სულთ დასამკვიდრებს
და მშვიდთა ცათა ამოენთება
ვარსკვლავი კიდეთ,
დაუბრუნდებათ თავისი ფერი
დიდებულ ნაძვებს
და კვლავ სიჩუმე მოიცავს ყოველს,
ვითარცა ტაძრებს...
განძად გპოვებდი: მექმნები შიშად
და არა ლხენად...
თუ ჩაქრე, მეცა მივდრკები ქრობად,
ფოთოლთა ცვენად...
თუ არა - მუდამ დამიბრუნდება
ჩემივე რწმენა,
მზე დიდებული -
ვით ლამაზ მინდვრებს...
შენ მე ყოველთვის
მომცემ წყნარ სადგურს
სულთ დასამკვიდრებს.

ანა

ახალი წერილი	ახალი წერილი არაა	ანონსი
ახალი წერილი [ ცხარე ]	ახალი წერილი არაა [ ცხარე ]	თვალშისაცემი
ახალი წერილი [ დაკეტილია ]	ახალი წერილი არაა [ დაკეტილია ]

FORUM_PERMISSIONS