ჰო და როგორ გავიგე ჩემო არჩილ. . .
რაღაც თან ასე გავიგე რომ ხიდჩატეხილობას განიცდი ცხოვრებასთან. . .
განვიცდით და. . .
მერე ვიტყვით სადღაც ცხოვრების ბოლოს. . .
ან მაგის საშუალებაც თუ მოგვეცა და უეცრად არ მოვისრენით,
რომ რას ვიზამთ ალბათ ასე უნდა ყოფილიყოო. . . ასეთი იყო უფლის ნებაო. . .
მაგრამ უფალმა ხელი გაანძრიე და გეშველებაო. . .
იცი ადამიანს მარჯვენა ხელზე აწერია თავის ცხოვრებაო. . .
აი მარცხენაზე კი როგორ უნდა შეცვალოს ისო. . .
ხოდა ვაკვირდები ამ ხელისგულებს და განსხვავებას მართლაც ვპოულობ იცი. . .
ხოო იდენტური არაა. . .
ქირომანტიას მოვკიდოთ სერიოზულად ხელი არჩილ. . .
მიზანი. . .
რა გამახსენდა
სკოლაში თავისუფალ თემებს რომ გვაწერინებდნენ. . .
”ჩემი მიზანი”. . .
რას წერდი მაშინ არჩილ? - რათქმაუნდა თუ გახსოვს. . .
რობოტებივით ვცხოვრობთო ერთხელ ვიღაცამ მითხრა. . .
მაშინ სიმართლე გითხრა ვერ დავეთანხმეე რაღაც შეურაცყოფადაც კი მივიღე. . .
ახლა კი. . .
დგები დილით და ჩვეულებისამებრ ატარებ დილის პროცედურებს. . .
ვიცით რომ სამსახურში უნდა წავიდეთ. . .
გვჭირდება სუფთა პერანგი და ა.შ.
გავიჯახუნებთ კარებს და საღამომდე სახლში არ მოვდივართ. . .
ნუ საღამოსაც თუ მივედით კარგია არაა? . .
იმიტომ რომ სამსახურიდან გამოსულს თავისუფლების შეგრძნება გვინდა და. . .
ან მართლა ძალიან დაღლილიები ვართ და მართლა სახლში მიგვიწევს გული. . .
რაც შეეხება შაბათ-კვირას ეგეც წინასწარ გვაქვს დაგეგმილი. . .
ხო რა, დაპროგრამებულები ვართ და რა განსხვავებაა ჩვენსა და რობოტებს შორის? . .
რაღაც მოულოდნელად როდის გადაგვიწყვეტია ბოლოს, ისე რომ ჩვენი თავისაც კი გაგვკვირვებია?
აი ცხოვრება ეგ არის როცა არ გეგმავ და არ იცი რა იქნება . . .
ყველას თავისი თავი მართალი გონია აბა რა. . .
ჩვენი დევიზია: ”აბა მე ხომ არ მოვიჭრი კუდს” . . .
დადიხარ უაზროდ. . . დადიხარ. . . დადიხაარ. . .
რა ხეირი რო. . .
ხო და ერთი ასეთი უაზრო ბოდიალის დროს
ისეთ ადგილას ამოვყავი თავი . . .
მაგ დროს მე არ მივდიოდი ალბათ ცხოვრებას მივყავდიი? . .
ხო და მართლა რომ გაეღოთ კარები რა უნდა მეთქვაა? . .
მომენატრეთ და მოვედი მეთიქი? . .
ისე შრომა აკეთილშობილებს ადამიანსო. . .
ერთია როცა შრომობ ”აბეზალოვკის” და გამო. . .
მეორე როცა შრომობ შენი სიამოვნებისთვის და
მესამე როცა შრომობ სხვისი სიამოვნებისთვის. . .
რომელი უფრო მეტია ჩვენს ცხოვრებაში? . .
