თუ ვინ რა იხილა,ან თავს გადახდა ბუნებაში,უცნაური,გამოუცნობი.
Posted: 10 ოქტ 2007, 11:10
სწორედ კოცონთან სასაუბრო თემაა, მაგრამ შეციება-გაჟრიალება იცის.
და უსიამოვნო ემოციები ხანდახან, განსაკუთრებით ღამით თუ ყვები.
აბა ვის არ გქონიათ შეგრძნება როცა ბნელი ღამით ბუნებაში გახვალ , რომ თითქოს აქ ვიღაც არის, და გითვალთვალებს, მაგრამ ამაზე მოგვიანებით.
ჯერ ერთ უიშვიათეს მოვლენაზე, ბურთაობაზე მოგიყვებით, რომელიც ვაჟა ფშაველას დედამ იხილა ღამით ხატობაზე.ასევე მე ვნახე ხევისბერი, რომელსაც ეს უხილავს.
მოკლედ ასე მოხდა: მე წლობით ვატარებდი სრულ ზაფხულს თიანეთის რაიონის ერთ განაპირა სოფელში, სადაც სიმყუდროვე და როგორც იტყვიან სიყუმე სუფევს. მხოლოდ ჟიპიტაურზე დამოკიდებული ადგილობრივის ყივილი თუ შეძრავს არემარეს.
შემოდგომის წნარი , თბილი და მზიანი საღამო იყო. მე ნაკვეთში ვმუშაობდი, არ მახსოვს, ალბათ კარტოფილს თუ ვიღებდი. მცირე მდინარის გაღმა მთიდან
ზარის 3 დინჯი, თანაბარი რეკვა მომესმა, გამიკვირდა და ძალზე უცნაური მეჩვენა, რადგან არასოდეს გამიგია იმ მხრიდან რეკვა, და ყველამ იცის რომ ზარის ჩამოკვრა ტყუილად არ შეიძლება, კარგის მომტანი არაა.
ვიფიქრე ვინმე ონავარი ბავშვი აძვრა და ერთობა მეთქი.თუმცა ვიგრძენი საოცარი მისტიური განწყობა.
დაღამდა, დენი არ იყო, შინ ლამFა ენთო.
საათი 11 ს რომ გადაცდა ეზოში გამოვედი და სახლის მოშორებით მწვანე მოლზე დავდექი. ღამე იყო უმთვარო, ვარსკვლავებით მოჭედილი.
და ამ დროს შევნიშნე რომ ბალახები განათდა, თეთრად, ზევიდან. სწრაფად ავიხედე და გავშეშდი.
ვეებერთელა სინათლის ბურთი, თეთრი, მანათობელი, ცაზე მოცურავს სწორ ხაზზე. უხმაუროდ, თანაბარი სიჩქარით და უკან რჩება თეთრი ნაკვალევი, ისე როგორც დღისით თვითმფრინავებს.
მხოლოდ ეს ნაკვალევიც ანათებდა სიბნელეში.
გვერდებზე თანაბარი მანძილით, ისე როგორც წეროების გადაფრენა, მოყვებოდა ზომის მიხედვით ჩამწკრივებული პატარა ბურთები ასეთი სახით:
< ,ბოლოებში ყველაზე პატარები იყვნენ და ყველა მათგანი მანათობელ კვალს ტოვებდა.
აგრეთვე თითოეულ მათგანს ცენტრი ჰქონდა უფრო განათებული ვიდრე პერიფერიე და პერიფერიაზე წვრილი მოწითალო რკალი ადგა.
აბსოლუტური არამატერიალურობის შეგრძნება, შიშნარევი შოკი იყო ამის ხილვა და ძლიერი ემოცია, მეუღლეს დავუძახე, ცრემლები გადმოსცვივდა და ძლიერ შეეშინდა.
მიწიდან ალბათ ესე 100 მეტრზე მიფრინავდნენ, ჰორიზონტზე გადავიდნენ.
მეზობლებისგან აღტაცების ყვირილი ისმოდა :ბიჭო ნახე ნახეო,
მერე რომ დაველაპარაკე მეზობელს , კონკრეტულად ვერ მიპასუხა მაგრამ თქვა ალბათ ბურთაობა იყოო, ანგელოზთა გადაფრენა.
იგივე ხევისბერმა დამიდასტურა თუმცა ამ თემაზე საუბარს გაურბოდა,როგორც საიდუმლოზე რომლის დეტალიც ჩემთვის ცნობილი გახდა.
მე ვიცოდი რომ ანომალურ მოვლენებთან პირისპირ შეჯახება , უმეტესად ცუდად მთავრდება ხოლმე, ხოლო ყველა ვინც მიღმიერ სამყაროს იკვლევს და კონტაქტში შედის,მეტ ნაკლებად ფსიქიურად , ასევე მძიმე სნეულებებით ავადდება და მალე კვდება.
დიდება ღმერთს კაი 15 წელზე მეტი გავიდა, გადავურჩით.
აი მეზობელი ახალგაზრდა კაცი კი , ჯან ღონით აღსავსე და საღ სალამათი მეორე წელს ხატობაზე წავიდა მთაში და უეცრად გზაში გარდაიცვალა.
ვერ გაიგეს რატო , არაფერი აწუხებდა.
და უსიამოვნო ემოციები ხანდახან, განსაკუთრებით ღამით თუ ყვები.
აბა ვის არ გქონიათ შეგრძნება როცა ბნელი ღამით ბუნებაში გახვალ , რომ თითქოს აქ ვიღაც არის, და გითვალთვალებს, მაგრამ ამაზე მოგვიანებით.
ჯერ ერთ უიშვიათეს მოვლენაზე, ბურთაობაზე მოგიყვებით, რომელიც ვაჟა ფშაველას დედამ იხილა ღამით ხატობაზე.ასევე მე ვნახე ხევისბერი, რომელსაც ეს უხილავს.
მოკლედ ასე მოხდა: მე წლობით ვატარებდი სრულ ზაფხულს თიანეთის რაიონის ერთ განაპირა სოფელში, სადაც სიმყუდროვე და როგორც იტყვიან სიყუმე სუფევს. მხოლოდ ჟიპიტაურზე დამოკიდებული ადგილობრივის ყივილი თუ შეძრავს არემარეს.
შემოდგომის წნარი , თბილი და მზიანი საღამო იყო. მე ნაკვეთში ვმუშაობდი, არ მახსოვს, ალბათ კარტოფილს თუ ვიღებდი. მცირე მდინარის გაღმა მთიდან
ზარის 3 დინჯი, თანაბარი რეკვა მომესმა, გამიკვირდა და ძალზე უცნაური მეჩვენა, რადგან არასოდეს გამიგია იმ მხრიდან რეკვა, და ყველამ იცის რომ ზარის ჩამოკვრა ტყუილად არ შეიძლება, კარგის მომტანი არაა.
ვიფიქრე ვინმე ონავარი ბავშვი აძვრა და ერთობა მეთქი.თუმცა ვიგრძენი საოცარი მისტიური განწყობა.
დაღამდა, დენი არ იყო, შინ ლამFა ენთო.
საათი 11 ს რომ გადაცდა ეზოში გამოვედი და სახლის მოშორებით მწვანე მოლზე დავდექი. ღამე იყო უმთვარო, ვარსკვლავებით მოჭედილი.
და ამ დროს შევნიშნე რომ ბალახები განათდა, თეთრად, ზევიდან. სწრაფად ავიხედე და გავშეშდი.
ვეებერთელა სინათლის ბურთი, თეთრი, მანათობელი, ცაზე მოცურავს სწორ ხაზზე. უხმაუროდ, თანაბარი სიჩქარით და უკან რჩება თეთრი ნაკვალევი, ისე როგორც დღისით თვითმფრინავებს.
მხოლოდ ეს ნაკვალევიც ანათებდა სიბნელეში.
გვერდებზე თანაბარი მანძილით, ისე როგორც წეროების გადაფრენა, მოყვებოდა ზომის მიხედვით ჩამწკრივებული პატარა ბურთები ასეთი სახით:
< ,ბოლოებში ყველაზე პატარები იყვნენ და ყველა მათგანი მანათობელ კვალს ტოვებდა.
აგრეთვე თითოეულ მათგანს ცენტრი ჰქონდა უფრო განათებული ვიდრე პერიფერიე და პერიფერიაზე წვრილი მოწითალო რკალი ადგა.
აბსოლუტური არამატერიალურობის შეგრძნება, შიშნარევი შოკი იყო ამის ხილვა და ძლიერი ემოცია, მეუღლეს დავუძახე, ცრემლები გადმოსცვივდა და ძლიერ შეეშინდა.
მიწიდან ალბათ ესე 100 მეტრზე მიფრინავდნენ, ჰორიზონტზე გადავიდნენ.
მეზობლებისგან აღტაცების ყვირილი ისმოდა :ბიჭო ნახე ნახეო,
მერე რომ დაველაპარაკე მეზობელს , კონკრეტულად ვერ მიპასუხა მაგრამ თქვა ალბათ ბურთაობა იყოო, ანგელოზთა გადაფრენა.
იგივე ხევისბერმა დამიდასტურა თუმცა ამ თემაზე საუბარს გაურბოდა,როგორც საიდუმლოზე რომლის დეტალიც ჩემთვის ცნობილი გახდა.
მე ვიცოდი რომ ანომალურ მოვლენებთან პირისპირ შეჯახება , უმეტესად ცუდად მთავრდება ხოლმე, ხოლო ყველა ვინც მიღმიერ სამყაროს იკვლევს და კონტაქტში შედის,მეტ ნაკლებად ფსიქიურად , ასევე მძიმე სნეულებებით ავადდება და მალე კვდება.
დიდება ღმერთს კაი 15 წელზე მეტი გავიდა, გადავურჩით.
აი მეზობელი ახალგაზრდა კაცი კი , ჯან ღონით აღსავსე და საღ სალამათი მეორე წელს ხატობაზე წავიდა მთაში და უეცრად გზაში გარდაიცვალა.
ვერ გაიგეს რატო , არაფერი აწუხებდა.
ჰმმმ..................