გარაჟის მეღვინეები და სპირტის "ბოჭკების "საიდუმლო
Posted: 07 სექ 2007, 16:28
სწორედ რომ სენი უნდა ეწოდოს იმას, რაც ჩვენს დედაქალაქში ბევრმა ადამიანმა უკვე რამდენიმე წელია წესად შემოიღო. სენი კი მოგეხსენებათ გადამდებია და მოედო კიდევაც თითქმის მთელ თბილისს. რომელ სენზე გელაპარაკებით?
ამას წინათ კახეთში გახლდით სტუმრად, ერთ ჩემს უფროს მეგობართან. კარგი მეურნეა, კარგად მოვლი¬ლი ბაღ-ვენახიცა აქვს და კარგი ეზოკარიც. სახლის გვერდზე, ნეკერჩხლების სქელ ჩრდილში მამა, პაპეული მარანი უდგას, რომლის თავზეც სხვენი აქვს მოწყობილი. ეზოში ის-ის იყო შევედი, რომ ჩემმა მასპინძელმა, რომელიც სამოცდაათს მიტანებული ჭარმაგი კაცია, პირდაპირ მარანში შემიპატიჟა. შემოდგომის ერთი ლამაზი დღე იდგა. ნეკერჩხალს ფოთლები აქა იქ უკვე შესწითლებოდა. “აქა მშვიდობა” და ბარაქიანი შემოდგომა ვუსურვე და მარანში შევედით. მე იქაურობას მოვავლე თვალი: უზარმაზარი ქვითკირის საწნახელი თავისი თაღარით, ვეებერთელა ჩასავალი ქვევრები თუ პატარა ქოცოები, თახჩა-ნიშებში შელაგებული ხელადები, ტოლჩები, გოზაურები, ხელჩაფები, მენახევრეები თუ ვინ იცის, კიდევ რამდენი რამ სიძველე. მარანს ოთხივე კედელში ქვის ჯვრები ჰქონდა დატანებული. ჩემი მასპინძელი ერთ ქოცოსთან მივიდა, პირჯვარი გამოისახა და თოხით აუჩქარებლად დაიწყო მისი მოხდა, მერე დაიჩოქა და ხელჩაფით ფრთხილად ამოიღო ღვინო. ცოტა ხნით ნაკლულ ქოცოს ჩააცქერდა, მე მომხედა და მეუბნება: ძმისწულო, შვილები მე არა მყავ და მშობლები მე აღარ დამრჩნენ, ეს არი, ე დალოცვილი, ჩემი მშობელიცა და ჩემი შვილიცაო. პატარძალს არ უნდა იმდენი ფერება და მოვ¬ლა, რამდენიც ქვევრსაო, და იმიტოა, ღვინოც ეგეთი კარგი რომ გამოდისო. ქოცოს სიპი დააფარა, ხელჩაფი მარნის კედელთან მდგარ კასრზე შემოდგა და ცოლს გასძახა: ქალო, სატანი რამ ჩამოგვიტა-ოოო. ორ წუთში მარანში შაოსანი საშუალო ტანის ქალი შემოვიდა; ხელში ხონჩა ეჭირა, რომელზეც ქოთნით ლობიო, რამდენიმე შოთი, მარილი, თუშური გუდაყველი, ახლად მოკრეფილი კიტრები და ხაშლამის მოზრდილი ნაჭრები ეწყო. ი სურათი რო გვიკიდია შინა, გოდრით რო ვაარო, ამი გადაღებულიაო,-უთხრა ცოლს, შარშან რთველში რო გვიშველა და მერე ალაზნი ლიფსიტასავით გაგვისხლტა, აბა ეხლაც წამივიდესო, ამბობდა ღიმილით ჩემს გასაგონად. აიმ გოზაურს რო უყურებ, პაპიჩემის მამის ნახელავიაო, იმ დღეი ერთი ვინმე უცხოელი გადამეკიდა, გინდა თუ არა მომყიდეო, კაი ფულ მოგცემო, გაგიგია, ჯოო? მე უთხარ, რომა, ჩემი წინაპრები სახელ არა ვყიდიმეთქი. მააშ. მოდი, ჩემო ძმისწულო, ამით ჩვენი წინაპრების განათლება იყოი იმ ქვეყნადაო, ღმერთმა ბრძანოი, რომა პირნათლები შევყროდით იმათ სულებსაო, თქვა და საფერავით სავსე, კარგად მოზრდილი ჯამფილა გამოსცალა. დაასხა და ახლა მე გადმომილოცა. ცოტა რო შევზარხოშდით, გარეთ გამომიყვანა და მეუბნება, აბა გახედე, ძმისწულო, აქაურობაი რამე შეედრებაო? და უკან მიმახედა, მე სუნთქვა შემეკრა, მოსაღამოვებულიყო, ალაზნის ველი ხელისგულზე იდო, ნეკერჩხლის შეწითლებული ფოთლებიდან მოჩანდა გასპეტაკებული კავკასიონი, ალაგ-ალაგ ღრუბლის ქულებში გახვეული, არაფერი სჯობდა იმ სილამაზის ყურებას. მეორე დილით ადრევე გამოვუდექი გზას. მასპინძელმა ორი კალათა გამოიტანა და მანქანასთან დამიწყო, ერთიდან კარგა მოზრდილ დოქს მოუჩანდა ყელი (ყველაზე მეტად ამან გამახარა). შარშან რო რთველში მიშველე, იმ ღვინისააო, შეგარგოსო. დანარჩენი? ესა ჩვენი ეზოი კაკალიო, ესა კიდენა შოთები თავი გუდითაო, ცოტა ჩვენი ბაღის კიტრი და ხილიო. ამ რთველზეც მესტუმრე შავი ციკანი უნდა დაგიკლაო ღიმილით მითხრა და გზა დამილოცა. წამოსვლისას მანქანის სარკეში შევამჩნიე რაღაცნაირი, ნაღვლიანი სახე ჰქონდა, თითქოს ცრემლიც კი შევნიშნე. მარნის თავზე, სხვენში, დიდი ხნის წინათ ატანილ და დამტვერილ აკვანს მოუჩანდა ცალი გვერდი, სწორედ მას უცქერდა ჩემი მასპინძელიც. დღემდე არ მავიწყდება ის დღე და იმ საფერავის სურნელი, რომელშიც ერთმანეთს ეჯიბრებოდნენ მწიფე მაყვლის, შავი ქლიავისა და ალუბლის გემო თუ სუნი, რომელიც ღვინოს საოცარ ხალისსა სძენდა. ისეთი რა საიდუმლო იცის იმ დალოცვილმა, რომ ესეთ ღვინოს აყენებსმეთქი, ვფიქრობდი. ეგეთი ღვინით რომ წინაპრების შესანდობარს იტყვი, სცხონდებიან, აბა რა იქნება.
მესამე თუ მეოთხე დღეს, დილით ადრე, ჩემს კარგა ხნის უნახავ მეგობარს შევხვდი ბაზრობასთან, ყურძენს ყიდულობდა. მეღვინეს გაუმარჯოს, მეღვინესო! -დამიძახა შორიდანვე და ჩემსკენ ღიმილით წამოვიდა. ერთმანეთი რომ მოვიკითხეთ, მე ვუთხარი. მეცხრე სართულზე ყურძენი სად უნდა დაწურო-მეთქი, რა¬ტომ მეცხრეზე, მერვეზეო, ღიმილით შემისწორა; რო¬გორც მთელი თბილისი წურავს, მეც ისე ვიქცევიო. მე ვუთხარი, გამოგყვები და მაჩვენე შენი ჭურ-მარანი-მეთქი, ოღონდაც ოღონდაცო, შენ რომ შარშანწინ ყურძენი მაყიდინე და მერე გამექეცი, განა დამავიწყდაო, მითხრა და წინ გამიძღვა თავისი ყურძნით დატვირთული “ჯიპით”. მივედით. მანქანები “გარაჟის” ფართოდ გაღებულ კარებთან მივაჩერეთ. აი, ეს არის ჩემი მარანიო, მითხრა ღიმილით. კი მაგრამ “გარაჟის” მარნობა ვინა თქვა და სად გაგონილა-მეთქი, ვუთხარი. კარგი ერთი, ნუ დაიწყეო, მაშ პირველყოფილი ველურები ხომ არა ვართ, ღვინო ქვევრებში დავაყენოთო. მე “მარანში” შევედი, “აქა მშვიდობა” და ხვავი და ბარაქა ვუსურვე და იქაურობას მოვავლე თვალი: მანქანის მოტორის ზეთიანი ნაწილები, ნახმარი საბურავების ჯარი, ბენზინის კანისტრები, მანქანის ზეთის სავსე თუ ცარიელი ბოთლები, სპირტის ლურჯი “ბოჭკები”, კარგახნის ლექშემხმარი მინის ბოცები და, ვინ იცის, კიდე რამდენი რამ. იცი რა ღვინოს ვაყენებთ ბიჭები აქაო? აიმ ლურჯ, პლასტმასის “ბოჭკებს” რო უყურებ, იცი, რა იოლი მოსახმარია? ორ წუთში გარეცხილიაო და ღვინოც იმიტო დგება მაგეებში ეგეთი კარგიო. ცოტა მაცალე, საქმეს მივხედო, და მერე გაგასინჯებო. მე მოვუბოდიშე და ვუთხარი, ძალიან მეჩქარებამეთქი, მაშინ, კარგიო, და სადღაც გაიქცა... მე იქვე ჩამოვჯექი, უცებ “მარანში” ძაღლმა შემოიხედა, მისუნ-მოსუნა და ის იყო, წასვლა დააპირა, რომ დავუძახე, მოვიდა, ყურებიცა და კუდიც შიგ ძირში ჰქონდა დაუნანებლად მისხეპილი. მე ხელი გავუწოდე და იმან ჩემდა გასაკვირად, ჩამომართვა თათი. მერე პლასტმასის ბოთლი გადავუგდე, რომელიც წამშივე უკან მომიტანა, ფეხებთან დამიგდო და თავი მუხლებზე ამისვ-ჩამისვა. ძალიან მომეწონა და ეტყობა, იმასაც მოვუვედი თვალში. ბალანიცა და თვალებიც ერთიანად თაფლისფერი ჰქონდა, მეც მივეფერე, სულ გადაირია და აღარ მომშორდა, მელაქუცებოდა და თვალებით რაღაცას მეუბნებოდა. ნეტავ რა ჰქვია-მეთქი, გაფიქრებაც ვერ მოვასწარი, რომ ჩემი მეგობარიც მოვიდა; თაფლუჭ, შენ აქ რა გინდაო, და ძაღლი გარეთ გააგდო, თვითონ ხელში თევზის კონსერვი, პური და, კიდევ არ ვიცი, რაღაცა ეჭირა. ყველაფერი ხის ყუთზე დააწყო და თაროდან პლასტმასის ერთჯერადი ჭიქები გადმოიღო, ნაკლულ ბოცას თავი მოხადა და ჩამოასხა. სადღეგრძელო ჩქარ-ჩქარა თქვა: ჩვენს წინაპრებს გაუმარჯოსო, და ღვინო გადაჰკრა, მერე დაბლა დაიხარა, ორი ცალი კოკა-კოლას პლასტმასის ბოთლი მოძებნა და იმავე ღვინით გაავსო. შენ რომ შარშანწინ ყურძენი მაყიდინე, იმ ღვინისააო, მითხრა, და ბოთლები მანქანაში ჩამიყარა. მე ღვინოს დავსუნე და გაჭირვებით ცოტაოდენი მოვსვი... ის, რომ ღვინო უკვე კარგა ხნის დაძმა¬რებული იყო, ამაზე არც კი ღირს რამის თქმა. დანარჩენი? ღვინოში ერთმანეთს ეჯიბრებოდნენ ბენზინის, პლასტმასის, ლაყე კვერცხისა და რაღაც თევზისმაგვარი “არომატები”. როგორიაო? მკითახა ჩემმა მეგობარმა. მე ვუთხარი: “მალადეც”-მეთქი. მერე ერთმანეთს გამოვემშვიდობეთ და მე აუჩქარებლად დავუყევი დაღმართს. დღემდე არ მავიწყდება იმ ღვინის საშინელი გემო. მაგნაირი ღვინით რომ წინაპრების შესანდობარს იტყვი, ისინი რამ უნდა აცხონოს? მოვდივარ და უცებ ერთი, ორი, სამი, ათი... მანქანა გავაჩერე და ცოტაოდენი ფეხით გამოვიარე, ვხედავ, ხალხს გაუღია “გარაჟის” კარები და მიდის გაჩაღებული ყურძნის წურვა და ფუსფუსი, დაუვსიათ სპირტის “ბოჭკები” დასადუღებელი ტკბილით და გაცხარებულები კამათობენ, ევროპული სჯობია თუ კახურიო? იმერული თუ ქართლისაო? ზოგან უკვე მიუბარებიათ შემოდგომა “მარნებისათვის” და იქვე “გარაჟებშივე” გაჩაღებულა ლხინი. წინაპრებისაო, ტრადიციებისაო, ვაზის ფესვებისაო, ქართული სუფრისაო, შესანდობარიო, სადიდებელიო... თანაც სულ ლექსებით ამკობენ ყველა სადღეგრძელოს. შემირცხვენია ქვევრებში გაცვლილი სპირტის “ბოჭკებიცა” და გამარნებული “გარაჟებიც”. კაცთან სტუმრად მიხვიდე მარანში და ყველაზე მეტად ძაღლი მოგეწონოს? არა, ძმაო, არც მაგნაირი მარნისა და ღვინისა მწამს და არც მაგნაირი სადღეგრძელო-შესანდობრისა. მასეთ, “სპირტისბოჭკებიან” გარაჟებს, თავისი ღვინითა და თავისი ფუჭი სადღე¬გრძელოებით, ერთ ფიალა ნამდვილ, ალალ ღვინოში გავცვლიდი და იმით კიდევ ჩვენი წინაპრების სადღეგრძელოს შევსვამდი.
ამას წინათ კახეთში გახლდით სტუმრად, ერთ ჩემს უფროს მეგობართან. კარგი მეურნეა, კარგად მოვლი¬ლი ბაღ-ვენახიცა აქვს და კარგი ეზოკარიც. სახლის გვერდზე, ნეკერჩხლების სქელ ჩრდილში მამა, პაპეული მარანი უდგას, რომლის თავზეც სხვენი აქვს მოწყობილი. ეზოში ის-ის იყო შევედი, რომ ჩემმა მასპინძელმა, რომელიც სამოცდაათს მიტანებული ჭარმაგი კაცია, პირდაპირ მარანში შემიპატიჟა. შემოდგომის ერთი ლამაზი დღე იდგა. ნეკერჩხალს ფოთლები აქა იქ უკვე შესწითლებოდა. “აქა მშვიდობა” და ბარაქიანი შემოდგომა ვუსურვე და მარანში შევედით. მე იქაურობას მოვავლე თვალი: უზარმაზარი ქვითკირის საწნახელი თავისი თაღარით, ვეებერთელა ჩასავალი ქვევრები თუ პატარა ქოცოები, თახჩა-ნიშებში შელაგებული ხელადები, ტოლჩები, გოზაურები, ხელჩაფები, მენახევრეები თუ ვინ იცის, კიდევ რამდენი რამ სიძველე. მარანს ოთხივე კედელში ქვის ჯვრები ჰქონდა დატანებული. ჩემი მასპინძელი ერთ ქოცოსთან მივიდა, პირჯვარი გამოისახა და თოხით აუჩქარებლად დაიწყო მისი მოხდა, მერე დაიჩოქა და ხელჩაფით ფრთხილად ამოიღო ღვინო. ცოტა ხნით ნაკლულ ქოცოს ჩააცქერდა, მე მომხედა და მეუბნება: ძმისწულო, შვილები მე არა მყავ და მშობლები მე აღარ დამრჩნენ, ეს არი, ე დალოცვილი, ჩემი მშობელიცა და ჩემი შვილიცაო. პატარძალს არ უნდა იმდენი ფერება და მოვ¬ლა, რამდენიც ქვევრსაო, და იმიტოა, ღვინოც ეგეთი კარგი რომ გამოდისო. ქოცოს სიპი დააფარა, ხელჩაფი მარნის კედელთან მდგარ კასრზე შემოდგა და ცოლს გასძახა: ქალო, სატანი რამ ჩამოგვიტა-ოოო. ორ წუთში მარანში შაოსანი საშუალო ტანის ქალი შემოვიდა; ხელში ხონჩა ეჭირა, რომელზეც ქოთნით ლობიო, რამდენიმე შოთი, მარილი, თუშური გუდაყველი, ახლად მოკრეფილი კიტრები და ხაშლამის მოზრდილი ნაჭრები ეწყო. ი სურათი რო გვიკიდია შინა, გოდრით რო ვაარო, ამი გადაღებულიაო,-უთხრა ცოლს, შარშან რთველში რო გვიშველა და მერე ალაზნი ლიფსიტასავით გაგვისხლტა, აბა ეხლაც წამივიდესო, ამბობდა ღიმილით ჩემს გასაგონად. აიმ გოზაურს რო უყურებ, პაპიჩემის მამის ნახელავიაო, იმ დღეი ერთი ვინმე უცხოელი გადამეკიდა, გინდა თუ არა მომყიდეო, კაი ფულ მოგცემო, გაგიგია, ჯოო? მე უთხარ, რომა, ჩემი წინაპრები სახელ არა ვყიდიმეთქი. მააშ. მოდი, ჩემო ძმისწულო, ამით ჩვენი წინაპრების განათლება იყოი იმ ქვეყნადაო, ღმერთმა ბრძანოი, რომა პირნათლები შევყროდით იმათ სულებსაო, თქვა და საფერავით სავსე, კარგად მოზრდილი ჯამფილა გამოსცალა. დაასხა და ახლა მე გადმომილოცა. ცოტა რო შევზარხოშდით, გარეთ გამომიყვანა და მეუბნება, აბა გახედე, ძმისწულო, აქაურობაი რამე შეედრებაო? და უკან მიმახედა, მე სუნთქვა შემეკრა, მოსაღამოვებულიყო, ალაზნის ველი ხელისგულზე იდო, ნეკერჩხლის შეწითლებული ფოთლებიდან მოჩანდა გასპეტაკებული კავკასიონი, ალაგ-ალაგ ღრუბლის ქულებში გახვეული, არაფერი სჯობდა იმ სილამაზის ყურებას. მეორე დილით ადრევე გამოვუდექი გზას. მასპინძელმა ორი კალათა გამოიტანა და მანქანასთან დამიწყო, ერთიდან კარგა მოზრდილ დოქს მოუჩანდა ყელი (ყველაზე მეტად ამან გამახარა). შარშან რო რთველში მიშველე, იმ ღვინისააო, შეგარგოსო. დანარჩენი? ესა ჩვენი ეზოი კაკალიო, ესა კიდენა შოთები თავი გუდითაო, ცოტა ჩვენი ბაღის კიტრი და ხილიო. ამ რთველზეც მესტუმრე შავი ციკანი უნდა დაგიკლაო ღიმილით მითხრა და გზა დამილოცა. წამოსვლისას მანქანის სარკეში შევამჩნიე რაღაცნაირი, ნაღვლიანი სახე ჰქონდა, თითქოს ცრემლიც კი შევნიშნე. მარნის თავზე, სხვენში, დიდი ხნის წინათ ატანილ და დამტვერილ აკვანს მოუჩანდა ცალი გვერდი, სწორედ მას უცქერდა ჩემი მასპინძელიც. დღემდე არ მავიწყდება ის დღე და იმ საფერავის სურნელი, რომელშიც ერთმანეთს ეჯიბრებოდნენ მწიფე მაყვლის, შავი ქლიავისა და ალუბლის გემო თუ სუნი, რომელიც ღვინოს საოცარ ხალისსა სძენდა. ისეთი რა საიდუმლო იცის იმ დალოცვილმა, რომ ესეთ ღვინოს აყენებსმეთქი, ვფიქრობდი. ეგეთი ღვინით რომ წინაპრების შესანდობარს იტყვი, სცხონდებიან, აბა რა იქნება.
მესამე თუ მეოთხე დღეს, დილით ადრე, ჩემს კარგა ხნის უნახავ მეგობარს შევხვდი ბაზრობასთან, ყურძენს ყიდულობდა. მეღვინეს გაუმარჯოს, მეღვინესო! -დამიძახა შორიდანვე და ჩემსკენ ღიმილით წამოვიდა. ერთმანეთი რომ მოვიკითხეთ, მე ვუთხარი. მეცხრე სართულზე ყურძენი სად უნდა დაწურო-მეთქი, რა¬ტომ მეცხრეზე, მერვეზეო, ღიმილით შემისწორა; რო¬გორც მთელი თბილისი წურავს, მეც ისე ვიქცევიო. მე ვუთხარი, გამოგყვები და მაჩვენე შენი ჭურ-მარანი-მეთქი, ოღონდაც ოღონდაცო, შენ რომ შარშანწინ ყურძენი მაყიდინე და მერე გამექეცი, განა დამავიწყდაო, მითხრა და წინ გამიძღვა თავისი ყურძნით დატვირთული “ჯიპით”. მივედით. მანქანები “გარაჟის” ფართოდ გაღებულ კარებთან მივაჩერეთ. აი, ეს არის ჩემი მარანიო, მითხრა ღიმილით. კი მაგრამ “გარაჟის” მარნობა ვინა თქვა და სად გაგონილა-მეთქი, ვუთხარი. კარგი ერთი, ნუ დაიწყეო, მაშ პირველყოფილი ველურები ხომ არა ვართ, ღვინო ქვევრებში დავაყენოთო. მე “მარანში” შევედი, “აქა მშვიდობა” და ხვავი და ბარაქა ვუსურვე და იქაურობას მოვავლე თვალი: მანქანის მოტორის ზეთიანი ნაწილები, ნახმარი საბურავების ჯარი, ბენზინის კანისტრები, მანქანის ზეთის სავსე თუ ცარიელი ბოთლები, სპირტის ლურჯი “ბოჭკები”, კარგახნის ლექშემხმარი მინის ბოცები და, ვინ იცის, კიდე რამდენი რამ. იცი რა ღვინოს ვაყენებთ ბიჭები აქაო? აიმ ლურჯ, პლასტმასის “ბოჭკებს” რო უყურებ, იცი, რა იოლი მოსახმარია? ორ წუთში გარეცხილიაო და ღვინოც იმიტო დგება მაგეებში ეგეთი კარგიო. ცოტა მაცალე, საქმეს მივხედო, და მერე გაგასინჯებო. მე მოვუბოდიშე და ვუთხარი, ძალიან მეჩქარებამეთქი, მაშინ, კარგიო, და სადღაც გაიქცა... მე იქვე ჩამოვჯექი, უცებ “მარანში” ძაღლმა შემოიხედა, მისუნ-მოსუნა და ის იყო, წასვლა დააპირა, რომ დავუძახე, მოვიდა, ყურებიცა და კუდიც შიგ ძირში ჰქონდა დაუნანებლად მისხეპილი. მე ხელი გავუწოდე და იმან ჩემდა გასაკვირად, ჩამომართვა თათი. მერე პლასტმასის ბოთლი გადავუგდე, რომელიც წამშივე უკან მომიტანა, ფეხებთან დამიგდო და თავი მუხლებზე ამისვ-ჩამისვა. ძალიან მომეწონა და ეტყობა, იმასაც მოვუვედი თვალში. ბალანიცა და თვალებიც ერთიანად თაფლისფერი ჰქონდა, მეც მივეფერე, სულ გადაირია და აღარ მომშორდა, მელაქუცებოდა და თვალებით რაღაცას მეუბნებოდა. ნეტავ რა ჰქვია-მეთქი, გაფიქრებაც ვერ მოვასწარი, რომ ჩემი მეგობარიც მოვიდა; თაფლუჭ, შენ აქ რა გინდაო, და ძაღლი გარეთ გააგდო, თვითონ ხელში თევზის კონსერვი, პური და, კიდევ არ ვიცი, რაღაცა ეჭირა. ყველაფერი ხის ყუთზე დააწყო და თაროდან პლასტმასის ერთჯერადი ჭიქები გადმოიღო, ნაკლულ ბოცას თავი მოხადა და ჩამოასხა. სადღეგრძელო ჩქარ-ჩქარა თქვა: ჩვენს წინაპრებს გაუმარჯოსო, და ღვინო გადაჰკრა, მერე დაბლა დაიხარა, ორი ცალი კოკა-კოლას პლასტმასის ბოთლი მოძებნა და იმავე ღვინით გაავსო. შენ რომ შარშანწინ ყურძენი მაყიდინე, იმ ღვინისააო, მითხრა, და ბოთლები მანქანაში ჩამიყარა. მე ღვინოს დავსუნე და გაჭირვებით ცოტაოდენი მოვსვი... ის, რომ ღვინო უკვე კარგა ხნის დაძმა¬რებული იყო, ამაზე არც კი ღირს რამის თქმა. დანარჩენი? ღვინოში ერთმანეთს ეჯიბრებოდნენ ბენზინის, პლასტმასის, ლაყე კვერცხისა და რაღაც თევზისმაგვარი “არომატები”. როგორიაო? მკითახა ჩემმა მეგობარმა. მე ვუთხარი: “მალადეც”-მეთქი. მერე ერთმანეთს გამოვემშვიდობეთ და მე აუჩქარებლად დავუყევი დაღმართს. დღემდე არ მავიწყდება იმ ღვინის საშინელი გემო. მაგნაირი ღვინით რომ წინაპრების შესანდობარს იტყვი, ისინი რამ უნდა აცხონოს? მოვდივარ და უცებ ერთი, ორი, სამი, ათი... მანქანა გავაჩერე და ცოტაოდენი ფეხით გამოვიარე, ვხედავ, ხალხს გაუღია “გარაჟის” კარები და მიდის გაჩაღებული ყურძნის წურვა და ფუსფუსი, დაუვსიათ სპირტის “ბოჭკები” დასადუღებელი ტკბილით და გაცხარებულები კამათობენ, ევროპული სჯობია თუ კახურიო? იმერული თუ ქართლისაო? ზოგან უკვე მიუბარებიათ შემოდგომა “მარნებისათვის” და იქვე “გარაჟებშივე” გაჩაღებულა ლხინი. წინაპრებისაო, ტრადიციებისაო, ვაზის ფესვებისაო, ქართული სუფრისაო, შესანდობარიო, სადიდებელიო... თანაც სულ ლექსებით ამკობენ ყველა სადღეგრძელოს. შემირცხვენია ქვევრებში გაცვლილი სპირტის “ბოჭკებიცა” და გამარნებული “გარაჟებიც”. კაცთან სტუმრად მიხვიდე მარანში და ყველაზე მეტად ძაღლი მოგეწონოს? არა, ძმაო, არც მაგნაირი მარნისა და ღვინისა მწამს და არც მაგნაირი სადღეგრძელო-შესანდობრისა. მასეთ, “სპირტისბოჭკებიან” გარაჟებს, თავისი ღვინითა და თავისი ფუჭი სადღე¬გრძელოებით, ერთ ფიალა ნამდვილ, ალალ ღვინოში გავცვლიდი და იმით კიდევ ჩვენი წინაპრების სადღეგრძელოს შევსვამდი.
