ინფორმაცია ცხინვალთან დაკავშირებით

[აცაბაცა]

Первое, что поражает при выезде из Тбилиси, – вызывающее беспокойство полное отсутствие военных. Я читал, что грузинская армия, потерпевшая поражение в Южной Осетии и обращенная в бегство в Гори, сосредоточилась вокруг столицы для ее защиты. Но вот я доезжаю до городских окраин. Проезжаю еще 40 км по трассе, пересекающей страну с востока на запад. И почти не вижу следов этой армии, которая якобы перегруппировалась, чтобы оказать ожесточенное сопротивление вторжению. Вот пост полиции. Чуть дальше – небольшая группа солдат в слишком новой форме. Ни одного боевого подразделения. Ни одной установки ПВО. Никаких заграждений или завалов, призванных замедлить продвижение противника и обычно появляющихся во всех осажденных городах. Пока мы едем, приходит сообщение о том, что российские танки направляются к столице. Информация, переданная по радио и в конечном итоге опровергнутая, создает неописуемый беспорядок, а редкие автомобили, осмелившиеся выехать за пределы города, в спешном порядке возвращаются обратно. Одновременно создается ощущение, что власть непонятно почему опустила руки.
Может, грузинская армия там была, но пряталась? Являемся ли мы свидетелями одной из войн, когда высшая военная хитрость, как в забытых африканских войнах, заключается в том, чтобы быть максимально незаметным? Или президент Саакашвили решил уклониться от боя, словно для того, чтобы поставить нас – европейцев и американцев – перед лицом нашей ответственности и нашего выбора ("Вы называете себя нашими друзьями? Вы сто раз нам говорили, что с нашими демократическими институтами и нашим стремлением в Европу наше правительство, в котором – уникальный случай в истории – вместе работают англо-грузинский премьер-министр, американо-грузинские министры, израильско-грузинский министр обороны, является в высшей степени западным? Так вот настало время – сейчас или никогда – доказать это")? Не знаю. Но факт остается фактом: первым значительным военным подразделением, на которое мы наткнулись, была длинная российская колонна – как минимум сто машин, – спокойно двигавшаяся в направлении Тбилиси. Затем в 40 км от города, на высоте Оками, нам повстречался еще один российский батальон с несколькими бронемашинами, функция которого заключалась в том, чтобы не пропускать в одном направлении журналистов, а в другом – беженцев.

Один из них, крестьянин, раненый и все еще ошалевший от страха, рассказывает мне историю своей деревни в Южной Осетии, из которой он пешком идет уже третий день. Русские пришли. Осетинские банды и "казаки", шедшие за ними, грабили, насиловали и убивали. Они, как и в Чечне, собрали молодых людей и погрузили их в грузовики, уехавшие в неизвестном направлении. Они убивали отцов на глазах у детей. Детей на глазах у отцов. В подвале одного дома, который взорвали, подорвав газовые баллоны, нашли семью, у которой отняли все, что она пыталась спрятать, а потом поставили взрослых на колени и пустили им пулю в голову. Российский офицер, командующий КПП, слушает. Ему наплевать. У него такой вид, будто он слишком много выпил, и теперь ему на все наплевать. Для него война закончилась. Никакие бумажки – вроде соглашения о перемирии из пяти или шести пунктов – ничего не сделают с его победой. И этот беженец может рассказывать что угодно.

На подходе к Гори ситуация меняется и внезапно становится более напряженной. Рядом с дорогой в канаве – грузинские джипы. Чуть дальше – обгоревший танк. Еще дальше – более важный пропускной пункт, где не пропускают группу журналистов, к которой мы присоединяемся. Нам открыто говорят, что нас здесь не ждут. "Вы на российской территории, – орет офицер, раздувшийся от собственной важности и водки. – Дальше идти могут только те, у кого есть российская аккредитация". К счастью, появляется машина с дипломатическим флагом. Это автомобиль посла Эстонии. В машине, кроме самого посла, находится секретарь грузинского Совбеза Александр Ломая, у которого есть разрешение пройти за российский кордон, чтобы забрать раненых. Он соглашается взять с собой меня, евродепутата Ислер Беген и журналистку Washington Post. "Я никому не гарантирую безопасность, – предупреждает он. – Понятно?" Разумеется, понятно. Мы втискиваемся в Audi, направляющийся в Гори.

После очередных шести КПП, один из которых под командованием вооруженных людей без формы представляет собой ствол дерева, поднимаемый и опускаемый с помощью лебедки, мы прибываем в Гори. Мы не в центре города. Но с того места, где Ломая высаживает нас, прежде чем в одиночестве отправиться за ранеными, с этого перекрестка, контролируемого громадным танком, похожим на движущийся бункер, мы – насколько хватает глаз – можем видеть пожары. За яркими вспышками, с регулярными интервалами озаряющими небо, следует короткая детонация. И еще – пустота. Едва уловимый запах разложения и смерти. И постоянный гул бронетранспортеров и примерно в два раза реже попадающихся машин без опознавательных знаков с ополченцами, которых можно узнать по белым нарукавным повязкам и банданам на голове. Гори не является частью Южной Осетии, которую, как утверждают русские, они пришли "освободить". Это грузинский город. Поэтому они его сожгли. Разграбили. Превратили в город-призрак. Пустой.

"Логика такова, – объясняет, пока мы в темноте и смраде стоя ждем возвращения Ломаи, генерал Вячеслав Борисов. – Мы здесь, потому что грузины бессильны, их администрация подавлена, а город оказался в руках грабителей. Посмотрите..." Он показывает на своем мобильном телефоне фотографии оружия, которое, нарочито подчеркивает он, было сделано в Израиле. "Вы считаете, мы могли оставить все это без наблюдения? Я вот еще что скажу..." Он надувается от важности. Закуривает сигарету, и от вспышки спички подскакивает маленький белокурый танкист, задремавший на своей башне. "Мы вызвали в Москву министра иностранных дел Израиля. И сказали ей, что если они и дальше будут снабжать грузин, мы продолжим снабжать "Хизбаллу" и "Хамас". Мы продолжим... Какое признание! Проходит два часа. Два часа хвастовства и угроз. То и дело проезжающие мимо машины собираются остановиться, но, завидев танк, передумывают и уезжают. Потом наконец возвращается Ломая, передающий нам старушку и беременную женщину, которых он вытащил из ада, и поручает нам отвезти их в Тбилиси.

Президент Саакашвили вместе со своим советником Дэниэлом Кэннином слушает мой рассказ. Мы в президентской резиденции Авлабари. 2 часа утра, но его советники работают, как днем. Он молод. Очень молод. Это молодость, которой еще свойственны нетерпеливость жестов, лихорадочность взгляда, внезапные взрывы хохота или эта манера пить одну за другой банки Red Bull, словно это Coca-Cola. Впрочем, все эти люди очень молоды. Все его министры и советники – стипендиаты фондов типа Фонда Сороса, прервавшие свою учебу в Йеле, Принстоне и Чикаго из-за "революции роз". Он – франкофил и франкофон. Увлечен философией. Демократ. Европеец. Либерал в обоих – американском и европейском – смыслах слова. Из всех великих участников сопротивления, которых я встречал за свою жизнь, из всех Массудов и Изетбеговичей, которых мне приходилось защищать, он хуже всего знаком с универсумом войны, ее обрядами, эмблемами, культурой, – но он справляется.

"Позвольте мне кое-что уточнить, – прерывает он меня с внезапной серьезностью. – Нельзя говорить, что мы начали эту войну... Начало августа. Министры в отпусках. Я сам – в Италии, лечусь похудением, собираюсь лететь в Пекин. И вдруг в итальянской прессе я читаю: "Военные приготовления в Грузии". Вы меня понимаете: я спокойно отдыхаю в Италии и тут читаю, что моя собственная страна готовит войну! Понимая, что что-то не так, я срочно возвращаюсь в Тбилиси. И что я узнаю от своих спецслужб? – он делает гримасу человека, задавшего каверзный вопрос и дающего собеседнику шанс найти правильный ответ. – Что это русские, завалившие новостные агентства этой чушью, собираются вывести жителей из Цхинвали, ввести свои войска, транспорт и цистерны с мазутом на грузинскую территорию и, наконец, провести танковые колонны через тоннель Роки, разделяющий две Осетии. Теперь представьте, что вы руководите страной и узнаете такое – что бы вы сделали? – он встает, говорит по двум одновременно звонящим телефонам, возвращается, вытягивает свои длинные ноги. – Когда сто пятидесятый танк располагается рядом с вашими городами, вы вынуждены признать, что началась война, и несмотря на дисбаланс сил, у вас нет выбора..." – "С согласия ваших союзников? – спрашиваю я его. – Предупредив членов НАТО, хлопнувшего дверью перед вашим носом?" – "Настоящая проблема, – говорит он, уходя от вопроса, – это цели этой войны. Путин и Медведев искали повод для вторжения. Зачем? – он собирается считать по пальцам. – Во-первых, мы – демократия и воплощение альтернативы путинизму при выходе из коммунизма. Во-вторых, через нашу страну проходит нефтепровод БТД, связывающий Баку с Джейханом через Тбилиси, и если мы падем, если Москва посадит на мое место какого-нибудь служащего "Газпрома", вы, европейцы, будете на 100% зависеть от русских в вопросе ваших поставок энергии. И в-третьих, – он берет персик из корзины с фруктами, которую приносит его помощница – "осетинка", – уточняет он. – В-третьих, посмотрите на карту. Россия – союзница Ирана. Наши армянские соседи тоже не далеки от иранцев. Представьте, что в Тбилиси установится пророссийский режим. Вы получите геополитический континуум от Москвы до Тегерана, что вряд ли в интересах свободного мира. Надеюсь, НАТО это понимает..."

Утро пятницы. Мы вместе с Рафаэлем Глюксманом, Жилем Херцогом и евродепутатом решаем вернуться в Гори, из которого после соглашения о перемирии, составленного Саркози и Медведевым, начинают уходить русские и где мы должны встретиться с патриархом Грузинской православной церкви, направляющимся в Цхинвали, где грузинские трупы брошены собакам и свиньям. Но патриарха не найти. Русские никуда не ушли. На этот раз нас задерживают в 20 км от Гори, когда на машину, едущую перед нами, нападает эскадрон ополченцев под благосклонным взором российского офицера: журналистов заставляют выйти из машины, отнимают у них камеры, деньги, личные вещи и, наконец, саму машину. Итак, неверная информация. Привычный кордебалет дезинформации, непревзойденными мастерами которой, похоже, являются творцы российской пропаганды. Итак, мы направляемся в Каспи, расположенный на полпути между Гори и Тбилиси, где живет семья переводчицы евродепутата, а ситуация, предположительно, спокойнее. Но в реальности нас ожидает там еще две неожиданности. Во-первых, разрушения. Да, здесь тоже разрушения. Но разрушения, целью которых не были ни дома, ни люди. Что же тогда? Мост. Завод. Железная дорога – ее уже начала восстанавливать бригада, которой из своей комнаты руководит главный механик, тяжело раненный в бедро. Началось восстановление и системы электронного управления цементного завода Heidelberg с участием немецкого капитала, в который попала ракета, управляемая с помощью лазерного луча. "У нас было 650 рабочих, – говорит директор завода Леван Барамадзе. – Сегодня смогли выйти только 120. Наше производственное оборудование разрушено". В Поти русские пустили ко дну грузинский флот. В трех местах повредили нефтепровод Баку-Тбилиси-Джейхан. Здесь, в Каспи, они умышленно разрушали жизненно важные центры, от которых косвенно зависит экономика региона и всей страны. Целенаправленный терроризм. Стремление поставить страну на колени.

И вторая неожиданность – танки. Мы, я повторяю, на подступах к столице. Кондолиза Райс, уточняю, в данный момент дает свою пресс-конференцию. И вдруг, летя на низкой высоте, над самыми верхушками деревьев, показывается один из военных вертолетов, появление которых – всегда предвестник худшего. И вскоре все оставшиеся жители Каспи оказываются на улице, у порогов своих домов, потом очень быстро, по десять человек набиваются в старые "Лады". Все кричат, что русские идут и надо бежать. Сначала мы не верим. Мы думаем: как и позавчера, ложные слухи. Но оказывается, что нет. Вот они, танки. Их пять. Потом появляется подразделение инженерных войск и начинает рыть траншеи. Смысл ясен. Есть Райс, нет Райс, русские здесь хозяева. Они перемещаются по Грузии, как по завоеванной земле. Это не совсем захват Праги. Это его версия XXI века: медленно, мелкими мазками, посредством унижений, запугиваний, парадов и паник.

На этот раз встреча состоялась в 4 утра. Саакашвили провел весь вечер с Райс. Предыдущий день – с Саркози. Он благодарен им обоим за их усилия, за их дружбу, в которой ничто и никто не заставит его усомниться. Разве они с "Николя" не на ты? И кандидат Маккейн, "близкий к мадам Райс", разве не звонит ему с момента начала кризиса по три раза на дню? Но мне он кажется грустным, чего не было в первый вечер. Возможно, усталость... Эти ночи без сна... Эта череда неудач... Это возмущение, которое, он чувствует, растет в стране, и мы – увы – вынуждены это подтвердить: "А если бы Миша не смог нас защитить? А если бы этот блистательный молодой президент не навлек на нас громы и молнии? И если бы тогда пришлось покориться воле Путина и этой марионетки, которой он вертит как хочет?" Со всем этим, несомненно, связана грусть президента. И еще одно – более тревожное и связанное – как бы это сказать? – со странным отношением его друзей... Соглашение о прекращении огня, например, которое привез ему друг Саркози, было составлено в Москве в четыре руки с Медведевым. Он вспоминает, как французский президент в этом самом кабинете с таким нетерпением хотел, чтобы он его подписал. Он будто снова слышит, как тот повышает тон, почти кричит: "У тебя нет выбора, Миша! Будь реалистом, у тебя нет выбора. Когда русские придут тебя свергать, никто из твоих друзей, никто пальцем не пошевелит, чтобы тебя спасти". И какая странная реакция последовала, когда он, Миша Саакашвили, настоял на том, чтобы позвонить все же Медведеву, и ему ответили, что Медведев спит – было всего 9 вечера, но он спал, он был вне досягаемости до 9 утра следующего дня. И тут снова французский президент его уговорил, французский друг не захотел ждать. Он так спешил домой? Или был слишком уверен, что главное – подписать, не важно что, лишь бы подписать? Не так ведутся переговоры, думал Миша. Не так ведут себя с друзьями.

Я видел этот документ. Я видел вписанные от руки двумя президентами дополнения, сначала грузинским, потом французским. Я видел второй документ, подписанный Саркози и переданный Конди Райс в Брегансоне, чтобы она передала его Саакашвили. И я, наконец, видел меморандум замечаний, составленных вечером грузинской стороной и представляющихся ей жизненно важными.

Грузинская сторона добилась – и это не пустяк – исключения каких-либо намеков на будущий "статус" Южной Осетии. Она добилась – и это нельзя упускать из виду, – чтобы "разумный периметр" первого документа, в пределах которого допустимо, чтобы российские войска продолжали патрулирование ради обеспечения безопасности русскоговорящего населения Грузии, был заменен на периметр протяженностью "несколько километров". Но ни в одном из документов не говорится о территориальной целостности Грузии. А в том, что касается аргумента о легитимной помощи русскоговорящему населению, мы содрогаемся при мысли о том, как он будет использован, когда русскоговорящее население Украины, Прибалтики или Польши сочтет, что ему тоже угрожает "геноцид"... Решающее слово произносит американец Ричард Холбрук, влиятельный дипломат и приближенный Барака Обамы, с которым мы встречаемся на рассвете в баре нашего отеля: "Это дело дурно попахивает примиренчеством и Мюнхеном". О да. Либо мы сумеем громко заявить: остановите Путина в Грузии, либо человек, который, по его собственному выражению, собирался "мочить в сортире" жителей Чечни, почувствует себя вправе делать то же самое с кем угодно из своих соседей. Разве так надо строить Европу и мирное будущее во всем мире?
Что я видел в охваченной войной Грузии
Бернар-Анри Леви


http://www.inopressa.ru/lemonde/2008/08 ... 12:02/levy

[ლეონტი]

აქ ნახავთ ამ ბრძოლებში ნამყოფი ერთ-ერთი მებრძოლის მონათხრობს. ძალიან გრძელია და ძალიან მძიმე წასაკითხია, მაგრამ ბლომად ინფორმაციას შეიცავს. რამდენად მართალია ეს ყველაფერი ვერ გეტყვით...:
http://forum.internet.ge/viewtopic.php?t=31161

სიმართლეს წააგავს რადგან მსგავსი დეტალები სხვა მხრიდანაც გავიგე.
სამწუხაროა, უკიდურესად.


გთავაზობთ ჩვენი ყოფილი მოდერატორის, ქისიეს მეუღლის(ფორუმ.ჯი-ს ჰუზერ კიბორგმაკლაუდ) ჩანაწერს ცხინვალიდან დაბრუნების შემდეგ!

120-ze meti marto T-72 gvyavda, omamde,exla xui znaet ramdeni gvyavs.
გვეცოდებოდა თქო მე ჩისტა ისე ვთქვი, ამან აღიქვა რო მართლა გვეცოდებოდა, არავის არ ეცოდებოდა იქ არავინ იასნია, ჩვენები იქ იმდენი დაიხოცნენ რო არტილერია 2 კვირა რო არ გაჩერებულიყო ყველა ბედნიერები ვიქნებოდით… ჩისტა ობიექტური მხრიდან რო გამოხედო, კონსტიტუციური წესრიგის აღდგენის ფარგლებში არა სწორი იყო ჩვენი ამდენი არტილერიის მუშაობა თორე რეალურად - მაგან უამრავი სიცოცხლეები გადაარჩინა.

ოსების დამოკიდებულებაზე - უმეტესობა სოფლებისა ან დაიცალა, ან ჩაბარდა, მაგალითად ღრომი - ჩაბარდა, ანუ შევიდა სერჟანტას 100-ეული და რამდენიმე მთვრალი შეიარაღებული სირი დახვდათ და ეგ იყო და ეგ, სანგრები მიტოვებული იყო და სოფელი ჩააბარეს იტოგში, უმეტესობა არც აპირებდა ომს ოსების მხრიდან.

მერე მოვიდა 1 საათში ბრძანება გამოდითო, გამოვიდნენ უკან, ჩასვეს იქ 300 კაციანი რეზერვი რომლებიც იმავე ღამეს გამოყარა კაზაკების დესანტმა, არადა ღრომი იყო ძალიან ვაჟნი ადგილი, დღემდე ვერ გაიგო სერჟამ რატო გამოიყვანეს უკან ერთ-ერთი ძლიერი 100-ეული მაგ ომში უკან… იქ არც იმათი არტილერია წვდებოდა არც არაფერი, ჩისტა პეხოტა უნდა გამოსულიყო ტყეებიდან და გამართულიყო დაცვითი ომი ჩვენი მხრიდან ძალიან ვაჟნი ადგილისა… რატომღაც ჩატოვეს 300 კაციანი რეზერვისტები იქ…

ცხინვალზე - ცხინვალს იღებდნენ ჩვენებიც და იბრუნდებნენ ისენიც, პრი ეტომ როგორც წესი ჩვენები იღებდნენ შედარებით ბრზლებით, ისენი იბრუნებდნენ უბრძოლველად, უხაროდათ და იბომბებოდნენ უსაშველოდ მერე…

ჯავაზე - პირდაპირ ჯავაზე იერიში რამდენადაც მე და კეპამ მოვიკვლიეთ ერ ყოფილა, არც ლიახვის ხიდზე. საუბრობენ რო მეორე ბრიგადამ მაგრა იბრძოლა სადღაც მაგ რეგიონში მარა ჯავამდე ვერ მიაღწია. დანაკარგები უცნობია, იძახიან რო თითქმის არ არიო.

ასევე სადღაც მანდვე ომობდა მესამე ბრიგადა… მცირე დანაკარგები საბოლოო ჯამში რამდენადაც სამხედროებმა მობილურებზე გადარეკვებით გავარკვიეთ.

მეოთხე ბრიგადის ავიაციისგან გადარჩენილი ნაწილი(ჩვენი M4-იანი ხალხი) ომობდენ ცხინვალის ირგვლივ ყველგან… დანაკარგები - ნახევარი ბრიგადა დაღუპულები ან დაჭრილები, თუ მეტი არა. თუ არ ვცდები მეოთხე ბრიგადის პირველი ბატალიონის (41-ე ბატალიონის ანუ) ბატალიონის მეთაური დაღუპულია… ძირითადი დანაკარგი - 1 ცალი ავიაცური კასეტური ბომბისგან 8 აგვისტოს ცხინვალისკენ მიმავალ გზაზე კოლონაში…

მე-5 ბრიგადამ იომა კოდორში… დანაკარგები ჩემთვის უცნობია.

პირველი ბრიგადა იყო ერაყში და მხოლოდ ერთი ბატალიონი იყო ის ქართველი სამშვიდობოები რომლებიც მთელი დღე იბომბებოდნენ პირველ დღეს და ითმენდენ, რომლებაც მიიღეს პირველი დარტყმები და პირველებმა გახსნეს ცეცხლი ბრძანებისას… გაუთავდათ შუა ომში ტყვია წამალი პრაქტიკულად და დანარჩენი დრო გამოდიოდნენ ცეცხლის ქვეშ… დანაკარგები - 3 მოკლული ერთ ასეულში, მეორეში 2, დაჭრილები სადღაც 30-მდე ჯამშიო…

უმეტესობა ინფორმაციები მაქ პირადად ოფიცრობისგან, პირადი შეხვედრებით, მესამე ბრიგადის არ გვინახია არავინ - მხოლოდ მობილურით გვქონდა ინფოები.

პირადად ვნახეთ ასევე ATC (ანტი ტერორისტული ცენტრი) - დანაკარგები 6 დაჭრილი მთელი ომის მანძილზე, პრი ეტომ პირველი ცხინვალის შტურმში ვიღებდით მონაწილეობასო, 1 ტანკი დაგვიწვესო, 1 დაზიანდაო, ერთი საათის მერე მოვიდა ბრძანება დატოვეთ ცხინვალი უნდა დავბომბოთო - გამოვედით უკანო.

კოჯრის სპეცნაზი - უტევდა ერთ-ერთ მომენტში ცხინვალს და კონკრეტულად მთავრობის სახლს, დანაკარგები უცნობია(კოღოს სასტავი, სტრაიკერები მიხვდებიან).

უმეტესობა სხვა სპეცნაზებშიც იგივე სიტუაციაა, მცირე დანაკარგები, გაუგებარი ქცევა სარდლობისგან. სერჟას სპეცნაზში - დანაკრგი 0 დაღუპული, 0 დაჭრილი.

ჩემი პირადი მოსაზრება საერთო დანაკარგების რაოდენობაზე:
სამხედრო: 500-700 დაღუპული, ძირითადად მე-4 ბრიგადა ( გაუგებარი მიზეზების გამო გაწყდა M4-ებით შეიარაღებული ბრიგადა… რამაც ყველაზე დამღუპველად იმოქმედა, იმიტო რო ნაკრები ბრიგადა იყო იმენნა და ყველას რამდენიმე სამხედრო ძმაკაცი მსახურობდა იქ და რეალურად ყველამ უახლოესი ძმები დაკარგა… ამასთან ყველაფერი მოხდა ყველას თვალწინ, ყველამ დაინახა კასეტური ბომბის ჩამოვარდნა შუა გზაზე გორიდან ცხინვალისკენ და ატყდა მერე რაციაში ერთი ამბავი და… ცალკე მოხდა გაუგებარი სიტუაცია 41-ე ბატალიონთან და 43-ე ბატალიონთან დაკავშირებით… ვერ გავიგე რა მოხდა, ვერ გავიგე რატო აღმოჩნდნენ ალყაში, ვერ გავიგე რატო იყვნენ იქ სადაც იყვნენ, ვერ გავიგე როგორ იყვნენ…

და 1000-მდე სხვა და სხვა სიმძიმის დაჭრილი. ჩემი აზრით - რეზრევისტებიანა, მართალია რეზერვისტებზე საერთოდ არ მაქ არანაირი ინფორმაციები, არც სად ვინ ომობდა, არც ვინ რამდენი დაკარგა, არც რამდენი დაიჭრა, ვიცი ის რაც იცოდა ყველამ - რო გადმოყარეს უაზროდ, რო ნახევარი დაბნეული დარბოდა გორში, მეორე ნახევარს აწირავდნენ შუა ბრძოლის ცეცხლში, ვიცი რო დააყარეს ერთმანეთს, ვიცი რო ყრიდენ იარაღს და გარმობოდენ და ოფიცრები წინ უსწრებდნენ, მოკლედ ის რაც ყველამ იცით.

სამოქალაქო დანაკარგები - 100-150 დაღუპული, 500-1000 დაჭრილი.

პირადად ვნახე გორის საავადმყოფოს სიები, 63 დაღუპული, ნახევარზე მეტი სამოქალაქო, 600-700 დაჭრილი, უმეტესობა სამხედრო.

ზოგადადაც ჯარში არ არი გრძნობა რო აუ დაგვხოცეს, უმეტესობა ვინც გამოვიდა - გამოვიდა მინმალური დანაკარგებით, ერთადერთი ყველა აღიარებს რო მე-4 ბრიგადა აღარ არსებობს, და ამას როცა იგებთ - საუბარია იმაზე რო ბრიგადა უნდა იყოს 3 ბატალიონი მწყობრში მაინც (1500 კაცამდე) და დღეს მწყობრში არ არის ალბათ 500 კაციც იქედან, შესაბამისად ბრიგადა როგორც ასეთი არ აღარ წარმოადგენს საბრძოლო ერთეულს, მარა ეს არ ნიშნავს რო გაწყდა მთლიანად.

ჯამში გამოძიებული ინფორმაცია ჩემს და კეპას მიერ:
1. რუსეთი ბოლო 1 თვე ატარებდა 58-ე არმიის წვრთნებს, სადაც პირობითი მტერი იყო საქართველო და სააკაშვილი. წვრთნების დამთავრებიდან 1 კვირაში დაიწყო ომი და შემოვიდა 58-ე არმია.

2. ვინ ესროლა ოსეთის ომონის თუ რაღაცის უფროსს - დღემდე უცნობი რჩება ჩემთვის, ვიღაცამ ესროლა რაც იყო საბაბი ოსების მიერ საარტილერიო ცეცხლის გახსნისა საბოლოო ჯამში.

3. 1-ელი ბრიგადის სამშვიდობოებად მივლინებულმა ბატალიონმა კაი ხანი ითმინა აბსტრელი და ბოლო რაღაცნაირად აიძულა ჩვენი არტილერია ესროლათ უკან, რომელიც უკვე მე-5 თუ მე-6 იყო მობილიზებული კონფლიქტის რეგიონში, როგორც ადრე - განგაშებისას.

4. ჩვენმა არტილერიამ როგორც ყოველთვის საოცრად იმუშავა, მიუხედავად იმისა რო ნავოდკები როგორც ასევე ყოველთვის მიდიოდა ტამ მობილურებით და “ცოტა წინ და ცოტა მარჯვნივ” მეთოდით.

5. ყველა ფეხოსანი შეტევა რომელიც კი ჩემთვის არი ცნობილი დამთავრდა წარმატებით და მინიმალური დანაკარგებით. რის შემდეგაც ასევე როგორც ჩემთვის არი ცნობილი - ჯარი გამოყავდათ უკან, გარდა მე-3 და მე-2 ბრიგადებისა, ასევე სავარაუდოდ გარდა მე-4 ბრიგადისა, ანუ წიპა სპეცნაზები - გამოყავდათ უკან, გორამდე ლამის, მე-3 ბრიგადა რამდენადაც მე ვიცი იყო გაწელილი მთელს ცხინვალის აღმოსავლეთ ფრონტზე მიმართულებით ჯავის ხეობისკენ, მეორე ბრიგადა რამდენადაც მე ვიცი მოდიოდა რაჭიდან - ასევე ჯავისკენ და შესბამისად ეკავა ყველაფერი ცხინვალის მარცხნივ, მე-4 ბრიგადას გეგმიურად ქონდა დავალება ყველაფერი ცხინვალის სამხერთ-დასავლეთით და ცხინვალი თვითონ რამდენადაც მე მესმის…

იმ დღესვე რო გვცოდნოდა ეს იქვე ყველა გეტყოდათ რო ვერც მესამე და ვერც მეორე ბრიგადას ვეღარ ეყოფოდა ძალები ჯავაზე შესატევად, ვინაიდან ჯავა გარდა ყველაფრისა ბუნებრივი ციხესიმაგრეა, 1 გზა შედის და ვსიო. იქ მთელი 1 ბრიგადით შესვლა იყო საჭირო, ისიც თუ ეყოფოდა კიდე, აქ კიდე მე-3 და მე-2 გაწელილები იყვნენ მთელ ფრონტზე, მე-4 ბრიგადის წინაარმდეგ ჩემი აზრით ჩადენილი იმენნა დანაშაულები სარდლობის მხრიდან და გამოსაძიებელია რა ჩაიდინა მთავრობამ…

ჩვენ ვიცოდით რო ცხინვალი ჩვენი არ არი, ვიცოდით რო სუ “იკარგებოდა” და არ ვიცოდით ვინმე თუ ომობდა რეალურად ცხინვალზე, ვიცოდით რო იბომბებოდა, გვეგონა რო სარდლობა სწორად იქცევა და ძირითადი შტურმი მიდის ჯავაზე და როკზე ჯამში და რო იმ ხეობაში გაწყდებიან ეგენი და ცხინვალი გინდა აგიღია გინდა არა მერე… გაირკვა რო მთავრობა რაზე ფიქრობდა - ხუი ზნაეტ…

და მაინც, ამ ყველაფრის მერე, შაბათ ღამით ომს ვიგებდით, შემდგანირად:
მთელი შაბათი დღე იყო ჩვენი ბენეფისი - PVO-მ ჩამოყარა ყველა თვითმფრინავი რომელიც შემოფრინდა საერთოდ ჩვენს ტერიტორიაზე, მათ შორის მილიონჯერ ნახსენები ტუ-22 ჩამოვარდა პრიამა ტყვიავში თავის პილოტების შეპყრობით და ამბებით. არტილერიამ, ნავოდკის გარეშე, დაიჭირეს როკი-ჯავა-ცხინვალის გზის კოორდინატები(პირადად ვნახე რამდენი არტილერია ისროდა პრიამა ერედვის გარშემო, ცხინვალიდან ნახევარ კილომეტრში და შესაბამისად ისროდნენ ჯავის მიმართულებით… მეორეა რო მაგ მომენტშიც კი ცხინვალი ჩვენი არ იყო და მე კიღამ მომკლეს იმ ილუზიის გამო რო მეგონა რო ცხინვალში სეირნობით ჩავიდოდი რახან ჩვენი არტილერია ასე ახლოს იდგა მარა მოი სლუჩი ნე პაკაზაწელნი…)

შედეგად: საღამოსკენ როკზე შეწყდა ჯარების შემოსვლა ისე იბომბებოდა ერთადერთი გზა რომელიც იქიდან მოდის ძალიან ვიწრო ხევში, ღამით კი რუსები ღია კანალზე აკივლდნენ დაჭრილები გაგვაყვანიეთ და გაგვიშვითო, ჩვენი თვალით დანახული იგივე სიტუაცია: ჩვენ დაგვირიგეს NPSU-ები, სნაიპერებს ვსმისლე, გამოცხადდე მზადყოფნა ოპერაციაზე გასასვლელად, ყველა რეკავს მობილებზე და არკვევს რო ჯავას და მის არემარეს დედა ეხვნება და იქნება შეტევა ჩვენი მხრიდან, სრული ეიფორია, ყველა მზადაა, ხალხი რეალურად არ იძინებს ელოდება ბრძანებას და გადასროლას ჯავისკენ… ღამე წყდება არტილერიის სროლა, სერჟა დამწუხრებული ამბობს რო გამოდის ჩვენი ქვეითი ჯარი გადავიდა შეტევაში და ჩვენ არ გადაგვისროლეს და ჩვენი ომი ისე დამთავრდა ჯავაზე ბრძოლაში არ ჩაგვრთეს, ვიძინებთ ბედნიერები რო ნუ არ მოგვიწია ბოლო ფაზაში ომი - რას ვიზამთ, ბიჭები მოუვლიან ყველაფერს და ხვალე საღამოთი სახლებში გამოგვიშვებენ, ამას ვიწერებოდი მე მესიჯადაც დოდისთვის.

რეალობა - რუსებს მიეცათ დაჭრილების გაყვანის უფლება და რამდენიმე საათის მანძილზე როკზე მოგროვილი ტეხნიკა და ხალხი სინამდვილეში შემოცვივდა რა ტემპითაც შეეძლოთ, იმდენად არ ელოდნენ ჩვენგან ამას რო საწვავიც კი არ ქონდათ მომზადებული და შუა გზაზე, უკვე ჯავასთან დიზელიც კი გაუთავდათ და 2 საათი ელოდებოდნენ სანამ ცისტერნები შემოვიდოდა როკზე, ჩვენი არტილერია დუმდა… ლიახვის ხიდი ცოცხალი იყო, ჩვენი ჯარი ისვენებდა - რუსებს კორიდორი აქვთ დაჭრილების გასაყვანად. დილას დაიწყო შეტევა ყველაფერზე ერთდროულად იმათი მხრიდან…

ეს იყო და ეს, იმ ღამეს წავაგეთ ომი რომელიც მოიგეს ჯარისკაცებმა და წააგო სარდლობამ მანამდე კიდე ერტი 3-ჯერ, დაგეგმვისას, განხორციელებისას, ცხინვალის უაზრო კორიდორისას მანამდე კიდე და ა.შ. - მარა ბიჭები მაინც იბრუნდებნდნენ ყველაფერს, ლუბოი სამხედროს კითხეთ სად იყო და რა ქნა, რაც მე ვიცი - ყველა კონკრეტული ბრძოლა მოვიგეთ. ომი - წავაგეთ.

როდესმე რუსეთს მოუცია რამე კორიდორი ჩვენთვის? - დღეს დაღუპულებს არ გვაძლევენ… ვის მოუვიდა თავში ეგ სირობები??? - ვის მოუვიდა თავში ეგ სირობები 2-ჯერ ზედიზედ??? - ვინ ყლემ მისცა მეორე კორიდორი იმის მერე რაც პირველი, ცხინვალის მორატორიუმი, ოსებმა ცხინვალში შემოსაჯლიგინებლად გამოიყენეს?????

ავიაციაზე:
რამდენადაც მე ვიცი ჩამოგდებულია 11-12 თვითმფრინავი, აქედან 2-3 SU-24, 6-8 Su-25, 1 - Tu-22 და 7-8 ვერტმფრენი.

სუ გვყავდა 1 თანამედროვე ებრაული ჰაერსაწინააღმდეგო დანადგარი, 3-4 ბუკი, და სტრელები და იგლები ნაწილებში, ბევრს არც ქონდა არაფერი, სერჟას სქვადს არაფერი ჰაერსაწინააღმდეგო არ ქონდა, 3-ჯერ იყო შემთხვევა როცა ქონდათ გასროლა ჰაერზე და უქონლობის გამო უყურებდენ როგორ გადაიფრინა მტრის ავიაციამ მათ თავზე(ეს ჯერ კიდევ პარასკევს, შაბათს არაფერი გაფრენილა კონფლიქტის ზონიდან უკან…) - კვირას ჰაერი იმათი იყო… რატომ? - იმიტო რო ცხინვალიდან არტილერია მიწვდა ჩვენს ერთადერთ რადარს გორის მთაზე და გამოიყვანა მწყობრიდან, რის შემდეგაც შეწყდა მიზნების მიწოდება სარაკეტო სისტემებისთვის…

მიუხედავად უამრავი პრობლემისა, უამრავი სირობისა ზემდგომების მხრიდან, მიუხედავად მე-4 ბრიგადის ტრაგედიისა - ომს ვიგებდით და მე იქ ვიყავი როცა ეს ხდებოდა და მომსწრე ვარ. და წავაგეთ.

ჩამოვდივარ აქ, მუდმივი დაბომბვებიდან და სროლებიდან, ცეცხლი რო შეწყვეტილი იყო, კაპიტანა პე-ვე-ოს გადაადგილებაში ეხმარებოდა, მე მასთან ერთად ვიყავი და გავიყვანეთ სამშვიდობოს, ცხინვალის მისადგომიდან, მოვბრუნდით უკან და გვხია გრადმა, პე-ვე-ოს გავლის ადგილს ხია რა, 10 წუთის დაგვიანებით, რეალურად მე და კეპას გვხია და კიდე ერთ მოსახლეს იქ, ვრეკავ თბილისში - მეთქი ცეცხლის შეწყვეტა არის თუ არ არის დოდ? - კიო არიო, მეთქი ხო როგორ არა… და დოდი კიდე მეუნება რო შენ არ იცი კიდე ყველაფერიო - აქო წურწუმია მღერისო და ხალხი ტაშს უკრავს და ცეკვავსო, ვერ გავიგე და დღემდე არ მესმის თბილისში რა ხდება.

ვერ მესმის, მინდა ხალხი ქუჩაში გავაჩერო და ვკითხო თქვენ შიგ ხომ არ გაქვთ თქო, ვერ გავიგე აქ როგორ ცხოვრობდით, ვერ გავიგე იქ ბიჭები რატო ჩააკვდენ რაღაც იდეალებს რომლებსაც თქვენ არ იზიარებდით თურმე.

ნუთუ ომის მოგება ვაფშე არ იყო ჩვენი მიზანი? - საჭირო იყო წაგვეგო ხომ? - დედაჩემმა მეჩხუბა რა სალდაფანივით ლაპარაკობ, ომის მოგება ხომ არაა მიზანი, მიზანი იყო გამოჩენილიყო რო რუსები ცუდები ...

[Varvara]

Please, write the letter to President Medvedev to demand to stop bombing of Georgia’s territory and give possibility to firemen to control the fire in the national park , at: http://www.kremlin.ru/eng/articles/send ... ng1a.shtml

Please, also cc the text to us at: greenalt@wanex.net

Sincerely Yours,
Association Green Alternative

[GAMARJOBA SAKARTVELO]

წავიკითხე ამ მებრძოლის ჩანაწერები.
ძნ მძიმე იყო.
ფიქრობს ისე, როგორც ბრძოლებში ნამყოფი ნებისმიერი სამხედრო იფიქრებდა.
ოღონდ, ვფიქრობ, რომ მისი განწყობა საკმაოდ შორსაა პრაგმატიზმისგან.
ასე მგონია, რომ ჩვენებს უკან რომ არ დაეხიათ, რუსული ბომბდამშენები დაანგრევდნენ საქართველოს.
ასეთ ფასად შენარჩუნებული ცხინვალი ვისღა დასჭირდებოდა?
1 რამეში კი დავრწმუნდი, რომ ჩვენებს ომი ომობანა ეგონათ. აბსოლუტურად გაუთვლელი იყო ყველაფერი.
ელემენტარული საინჟინრო უზრუნველყოფა არ ჰქონიათ შიდა ქართლში, რომ რუსეთის ტექნიკის გადაადგილება შეფერხებულიყო.
ან ენგურის ხიდი რატომ არ ააფეთქეს, მიუხედავდ იმისა, რომ მის თავსა და ბოლოში რუსი სამშვიდობოები იდგნენ?
სამშვიდობოებს არაფერი დაემართებოდათ, ჰა-ჰა, მაქსიმუმ დატყვევება, მაგრამ სენაკი-ფოთისკენ მიმავალი ტექნიკა კი დიდი ხნით შეფერხდებოდა და ჩვენები რაღაცის გადარჩენას შეძლებდნენ.

როგორც აღმოჩნდა, ხელახლა დასაწერი და გასახორციელებელი სამხედრო სტრატეგია-ტაქტიკა და შესაცლელია ბაზების მდებარეობა.
ჩვენი ყველა დაპყრობილი და დანგრეული ბაზა საბჭოთა დროს ის იყო გაშენებული და რუსებმაც
ამიტომ ყველა დეტალი და კოორდინატი იცოდნენ.

და როგორც ვხედავ, საქართველომ ალტერნატიულ მაგისტრალის მშენებლობაზეც უნდა იფიქროს, რომ მხოლოდ ერთ მთავარ გზაზე არ იყოს დამოკიდებული.
რა გამოდის? 1 გზა გვაქვს და ხიდის აფეთქებამ მთლიანად მოწყვიტა დასავლეთი და აღმოსავლეთი 1მანეთისგან.

მკდ, ყველანაირად უნდა გამოვიდეთ საბჭოთა კავშირიდან.

[GAMARJOBA SAKARTVELO]

პარლამენტში შეიქმნა დაღუპულთა და უგზო-უკვლოდ დაკარგულთა მოძიების კომისია, სადაც სახელმწიფო უწყებებისა და საპატრიარქოს წარმომადგენლებიც შედიან.
კომისიაში მოქმედი ცხელი ხაზის ნომრებია:
28–16–41; 28–16–58 და 28–13–76.

[Wanderer]

GAMARJOBA SAKARTVELO

ფიქრობს ისე, როგორც ბრძოლებში ნამყოფი ნებისმიერი სამხედრო იფიქრებდა.
ოღონდ, ვფიქრობ, რომ მისი განწყობა საკმაოდ შორსაა პრაგმატიზმისგან.

აბსოლუტურად გეთანხმები.

ჩემი აზრით რიგითი ჯარისკაცის საქმე არ არის პოლიტიკურ-სტრატეგიული ღვრაჭნილების ცოდნა. იგი უნდა ემორჩილებოდეს სარდლობას და მეთაურებს. სარდლობა და გენერალიტეტი კი არამცდაარამც არ უნდა მოქმედებდეს ჯარისკაცების განწყობის მიხედვით. ვიღაცის ბოღმა მკლავს და უნდა ავხანჯლო - ასე არაა.

ძალიან ბევრს ვფიქრობ ამ დღეებში მიმდინარე მოვლენებზე და ცოტა არ იყოს სკანდალური რამე უნდა გითხრათ, მაგრამ ასეა: ს. ოსეთის ომის მოგებით საქართველო ბევრს ვერაფერს მოიგებდა და შეიძლება მაინც მოუწევდა მაგ ტერიტორიების დატოვება. ამ შემთხვევში დასავლეთი არა რუსეთს, არამედ ჩვენ შეგვაფასებდა აგრესორად და დამპყრობელად და ამ შემთხვევში რუსეთის და დასავლეთის პოზიცია დაახლოებით ერთმანეთის მსგავსი იქნებოდა. დასავლეთს ძალიან გაუჭირდებოდა ამ შემთხვევაში ჩვენი მხარდაჭერა. რუსეთის "სამშვიდობობების" ლეგიტიმაციასაც არანაირი საფრთხე არ დაემუქრებოდა. ასევე არ იქნებოდა არანაირი ჰუმანიტარული დახმარებები და ა.შ.
ჩვენ მგონი ყველაზე მეტად ამისი უნდა გვეშინოდეს: დასავლეთის და რუსეთის ერთიანი პოზიციის ჩვენს წინააღმდეგ.

[navigator]

GAMARJOBA SAKARTVELO
როგორც ყველა დარგში აქაც არაპროფესინალიზმმა იჩინა თავი, ძალიან სამწუხაროა რომ აგერ უკვე მეორე ათეული წელია საქართევლოში კადრები ირჩევა ყველა პრინციპით გარდა პროფესინალიზმისა, იქნებ დადგა დრო ჭკუა ვისწავლოთ?

[ele]

ვინ იფიქრებდა რომ ასე მალე ისევ იგივე მდგომარეობაში იქნებოდა საქრთველო. . .

ისევ თუ მსგავსი სიმღერები უნდა გვემღერა ქართველებს. . .


http://www.myvideo.ge/?video_id=157362

[Jnosy]

Wanderer
გეთანხმები (ზოგადად)
ძალიან ბევრ შეცდომას ვხედავ დღემდე, მაგრამ
მაგრად მგონია, რომ დღევანდელ ხელისუფლებას მართლა ძალიან უნდა კონფლიქტების საბოლოოდ მოგვარება და ნატოს წევრობა (ალბათ ჰგონიათ, რომ ამით მანამდე მიქარულებს აპატიეებს ხალხი, თუმცა არ ვიცი...)

ჩემი აზრით რუსებმა კი არ წამოგვაგეს ანკესზე, არამედ ჩვენ წამოვაგეთ (ძალიან ბევრი ამას ვერ გაიგებს და წინასწარ ვიტყვი, რომ პოლემიკაში მონაწილეობას არ ვაპირებ)
ჩვენ მივაღწიეთ რუსების "სტატუსის" შეცვლას ორივე რეგიონში
დანარჩენს დრო მოიტანს.

ეს ჩემი მოკრძალებული აზრია, ვიცი რომ ბევრს არ მოეწონება, ბევრიც უბრალოდ ვერ მიხვდება რა ვთქვი და რა მალაპარაკებს. კამათს არ ვგეგმავ, უბრალოდ ვერ მოვითმინე. (ალბათ ჩემი ბრალია)

ლეონტი
ამ მონათხრობს 2 დღეა ვკითხულობ
მის ავტორსაც კარგად ვიცნობ. ვიცი, ვაჟკაცი ქართველია. მაგრამ სამხედროები არასდროს (და ვერასდროს) არ ერეოდნენ (და ერკვეოდნენ) გლობალურ პოლიტიკურ საკითხებში.
ეს აღარ არის 90-იანი წლების ომები, სადაც მართლა არავინ არ იცოდა ვინ სად იყო და სად ისროდა, ვინ რომელ ბატალიონში იყო და ვინ რომელ დანაყოფში, ვის სად უნდა შეეტია და ვის რა უნდა დაეცვა.

ერთი იცოდეთ, რომ საქართველოს სიყვარულში ნებისმიერს შევეჯიბრები...

[ZVIOSULI]

GAMARJOBA SAKARTVELO

ჩემი აზრით რიგითი ჯარისკაცის საქმე არ არის პოლიტიკურ-სტრატეგიული ღვრაჭნილების ცოდნა. იგი უნდა ემორჩილებოდეს სარდლობას და მეთაურებს. სარდლობა და გენერალიტეტი .....

მოგწონს შენ ჩვენი სადრლობის სტრატეგიულ-ტატიკური ხელოვნების სიმაღლეები?

[Naia]

Wanderer
Jnosy

გეთანხმებით ორივეს. ამ დღეებში ძალიან ბევრს ვფიქრობ. გლობალური შედეგის მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ, საქართველომ მსოფლიო მხარდაჭერა მოიპოვა, მსოფლიო მიხვდა, რომ რუსეთი ყველასთვის საშიშია და რამე უნდა იღონოს მის წინააღმდეგ და კიდევ გაყინული კონფლიქტების მოგვარების შანსი გაჩნდა (თუმცა ეს ჯერ კიდევ სადაოა). ეტყობა ასე ფიქრობდა ჩვენი მთავრობა როცა ომი დაიწყო. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ვერაფრით ვერ ვხსნი თუ რატომ უნდა დაეწყო საქართველოს ეს ოპერაციები სამაჩაბლოში. ელემენტარულად, ნებისმიერმა რიგითმა ჯარისკაცმა იცოდა, რომ საჰაერო თავდაცვა არ გვყავდა და რუსეთი ავიაციით ყველა ვარიანტში მოგვიგებდა. და დავიჯერო, ზედა ეშელონებში არ ქონდათ ეს ინფორმაცია?

ძალიან მეცოდებიან დაღუპულები და ლტოლვილები

[ZVIOSULI]

Naia
ბოლოს რა ქალურად დაასრულე

[navigator]

ZVIOSULI
სასაცილოა?

[Wanderer]

Jnosy

მაგრად მგონია, რომ დღევანდელ ხელისუფლებას მართლა ძალიან უნდა კონფლიქტების საბოლოოდ მოგვარება და ნატოს წევრობა

მართლაც მასეა. ისე ოპოზიციასაც უნდა მაგი...

ჩემი აზრით რუსებმა კი არ წამოგვაგეს ანკესზე, არამედ ჩვენ წამოვაგეთ (ძალიან ბევრი ამას ვერ გაიგებს და წინასწარ ვიტყვი, რომ პოლემიკაში მონაწილეობას არ ვაპირებ)
ჩვენ მივაღწიეთ რუსების "სტატუსის" შეცვლას ორივე რეგიონში
დანარჩენს დრო მოიტანს.

ეს ჩემი მოკრძალებული აზრია, ვიცი რომ ბევრს არ მოეწონება, ბევრიც უბრალოდ ვერ მიხვდება რა ვთქვი და რა მალაპარაკებს. კამათს არ ვგეგმავ, უბრალოდ ვერ მოვითმინე. (ალბათ ჩემი ბრალია)

მეც მასე ვარ ზუსტად და მაგ აზრს ვიზიარებ. ოღონდ ერთი შესწორება, რომ ჩემი აზრით "ჩვენ წამოვაგეთ" კი არა, არამედ "ჩვენ და ამერიკამ"(და ალბათ სხვებმაც, არ ვიცი) მოკლედ გვეყო ამაზე ლაპარაკი და მერე დავუბრუნდეთ როდესმე...

Naia

ძალიან მეცოდებიან დაღუპულები და ლტოლვილები

ეს ფაქტიურად მთავარი დანაკარგია, რაც საქართველომ განიცადა. ყველაფერს აღადგენენ, სახლებსაც, კატარღებსაც და ყველაფერ მატერიალურს. დაღუპულ და დამახინჯებულ ადამიანებს არ ეშველება არაფერი...

[guruli]

მე ვხედავ ლოგიკას იმაში, რატომ შეიჭრა სააკაშვილი (მე მაინც ასე ვიტყოდი) იმ ღამეს - ამით აიძულა საფარში მჯდომი რუსეთი, სააშკარაოზე გამოსულიყო და პერმენენტული დაბომბვებიდან მასირებულ შეტევაზე გადასულიყო. ამით ნიღაბის ჩამოხსნაც აიძულა, თუმცა ამ ამბებში ბევრი რამ მაინც ვერ ამიხსნია. მაგალითად, რატომ პასიურობდა რუსეთი პირველ დღეს და ეგრევე რატომ არ გამოუშვა ავიაცია (იქნებ ესეც ხრიკი იყო - ჯერ აცალა ჯავამდე გასვლა, რომ მიზეზი საკმაოზე მეტი ჰქონოდა და მერე დაგვარტყა); რატომ გამოიღვიძა დასავლეთმა მხოლოდ მესამე დღეს და არა მაშინვე; აშშ-მ თბილისი დაბომბვაზე თუ ააღებინა ხელი მოსკოვს, რატომ არ შეაჩერებინა გორისკენ წამოსული ჯარი, რატომ არ იხსნა გორი დაბომბვებისგან... ამგვარი რამეების გამო მგონია, რომ საქართველო ოსევ დიდი ქვეყნების დიდი სატამაშო პ[ოლიტიკის პოლიგონად იქცა, მაგრამ ვერაფრით ამიხსნია, თუ მაინც ეს სცენარი იწერებოდა, თუ ყველამ იცოდა მოსალოდნელ ომზე, თუ ამას თავიდან ვერ ავიცილებდით, განა ისე არ შეიძლებოდა, იმდენი ხალხი არ გაეწირათ?! გოგამ სავსებით მართებულად თქვა მოუმზადებელ სტრატეგიაზე - მეც მიკვირს, თვითონ რატომ არ აფეთქებენ იმ რამე-რუმეებს და რატომ ატანენ რუსებს (ნუ, რასაც მიწვდებიან ახლა). ამას ტავი დავანებოთ და ევაკუაციის გეგმაარ უნდა ჰქონოდათ? ნაია რასაც ამბობს საჰაერო თავდაცვაზე, განა მაგდენიც არ იცოდნენ? ახლა რა გამოვიდა - თვითონ, ვინც გამოასწრო, გამოიქცა იმ ცხინვალიდან, იქაური ქართველობა კი მტერს შეატოვეს. არ სენედაოთ, ეგრე არ ყოფილაო - ყოფილი თანამშრომელი მყავს კეხვიდან, რომლის მამა ახლაც ცხინვალშია დატყვევებული. წამოუსვეს ხალხს ხელი და პირდაპირ ცხინვალში გადაიყვანესო. ამ გოგომ, მოვრბოდით და ბომბდამშენი მოგვსდევდა და ტავზე ბომბებს გვაყრიდა, ჩემს მანქანაში ორი მოკვდაო... გოგო ტიროდა, როგორ გადავრჩი, მეც მიკვირსო.