კომენტარები და ინფო რუსეთ-საქართველოს ომზე

[Archil]

მანდ ის მომენტია, რომ მიუშვა, ნახტომები დიდი ექნება, და ამიტომ ვაჭრობის შეჩერება ამ ნახტომებისგან , და მისგან გამომდინარე პანიკისგან იცავს. მარა ამ დროს კუმულატურული ეფექტი მოქმედებს, ანუ ძალით რომ აშორებ რეალობას, უცებ გამოხეთქავს მერე ეგ განსხვავების ზრდა და ეგ უფრო ცუდია..

[GAMARJOBA SAKARTVELO]

კაჩინსკი, პოლონეთის პრეზიდენტი:
"ევროპამ საქართველოს ახლა თუ არ დაუჭირა მხარი, ხვალ უკრაინას ვეღარ დაიცავს"

[Wanderer]

GAMARJOBA SAKARTVELO

"ევროპამ საქართველოს ახლა თუ არ დაუჭირა მხარი, ხვალ უკრაინას ვეღარ დაიცავს"

რამე რო იყოს დღეს რა დაიცავს უკრაინას?

[Varvara]

ეს სტატია ბევრ საიტზე დაიდო, მარა ვინც ვერ ნახა, როცა დრო გექნებათ წაიკითხეთ:

Грузинские клещи Косовского капкана - http://www.netpress.ru/67

[Nika]

Varvara
როგორც ქალბატონი გვალვა დეიდა იტყოდა
ვეღი ნაის აღტიქლ.

[ARCHILI]

ერთიანობა თავისუფლებისა და სამართლიანობისთვის
საქართველოს სახალხო დამცველის სოზარ სუბარის განცხადება

არსებული ვითარება

რუსეთის ბარბაროსული აგრესიის შედეგად დღეს საქართველოში შექმნილია უმძიმესი ვითარება. აგვისტოში განვითარებულ ომში დაიღუპა ბევრი მშვიდობიანი მოქალაქე და ჯარისკაცი. ათიათასობით ჩვენი თანამოქალაქე გახდა ეთნოწმენდის მსხვერპლი, ისინი გამოდევნეს თავისი სახლებიდან, განადგურებულია მათი ქონება. მიუხედავად ხელისუფლების ოპტიმისტური განცხადებებისა, მძიმე რეალობაა, რომ არავინ იცის, როდის შეძლებენ ისინი საკუთარ სახლებში დაბრუნებას. კონფლიქტის ზონის მიმდებარე სოფლების მცხოვრებნი არიან დაუცველნი და მუდმივად ემუქრებათ საფრთხე, რომ დახოცავენ, გაძარცვავენ, გადაუწვავენ სახლს და ამის არაერთი შემთხვევაა. აფხაზეთში, შიდა ქართლში, იმერეთში, სამეგრელოში რუს ოკუპანტებს მოწყობილი აქვთ საგუშაგოები, სადაც აჩერებენ საქართველოს მოქალაქეებს, არ აძლევენ მათ თავისუფლად გადაადგილების საშუალებას, უმოწმებენ საბუთებს, ჩხრეკენ და ამცირებენ.

მიუხედავად პრეზიდენტის დაპირებისა, რომ თავის პრეზიდენტობას მიუძღვნიდა საქართველოს გამთლიანებას, ადრე დაკარგულ ტერიტორიებს დაემატა ქსნის ხეობა - დღევანდელი ახალგორის რაიონი, კოდორის ხეობა - ე.წ. ზემო აფხაზეთი, დიდი და პატარა ლიახვისა და ფრონეს ხეობები - სულ ასამდე ქართული სოფელი.
ახალგორში დარჩენილ ქართულ მოსახლეობას აიძულებენ, მიიღონ სამხრეთ ოსეთის რესპუბლიკის თუ რუსეთის მოქალაქეობა, ან დატოვონ საკუთარი სახლები. დაიბომბა ქალაქები, დაიღუპა ხალხი, მოსახლეობამ მიიღო საშინელი ფსიქოლოგიური სტრესი.
და სწორედ დღეს, როდესაც საქართველოს ტერიტორიის მნიშვნელოვანი ნაწილი ოკუპირებულია რუსეთის მიერ, განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია და სასიცოცხლოდ აუცილებელიც, ითქვას სიმართლე, რადგან გამოსავლის მოძებნა მხოლოდ სიმართლისთვის თვალის გასწორებით არის შესაძლებელი.

საქართველოს მარცხი განაპირობა ქვეყანაში არსებულმა ავტორიტარულმა მმართველობამ; ავტორიტარიზმის გაგრძელების შემთხვევაში მოსალოდნელია ახალი კატასტროფები.
საქართველოში არსებული ავტორიტარული მმართველობის რუსული მოდელი, რომელიც ქვეყნის შიგნით და გარეთ პრობლემების ერთპიროვნულად და ძალისმიერად გადაჭრას ითვალისწინებს, აღმოჩნდა სწორედ ის მეხუთე კოლონა, რომელმაც საქართველოს მარცხი განაპირობა.

ხელისუფლებამ რუსეთთან დაპირისპირება და მსოფლიოსთვის თავისი „ანტირუსულობის“ დამტკიცება გადაწყვიტა არა ადამიანის უფლებების დაცვით და სახელმწიფოში ევროპული დემოკრატიის აშენებით, რაც უმოკლესი გზაა ევროპისკენ, არამედ, ქვეყანაში დაამკვიდრა ავტორიტარიზმი და, მიუხედავად, ყველა მხრიდან არაერთი გაფრთხილებისა, მაინცდამაინც კონფრონტაციის ის სფერო აირჩია, სადაც მთელი მსოფლიო რუსეთს სიფრთხილით ეკიდება. ამგვარი უგუნური გადაწყვეტილებები თავად ავტორიტარიზმის ბუნებიდან გამომდინარეობს.
საკუთარ თავში ჩაკეტილმა ხელისუფლებამ, რომელიც მხოლოდ საკუთარ თავს უსმენს და საკუთარ აზრს სცემს პატივს, დაკარგა სწორი გადაწყვეტილებების მიღების უნარი, რითაც ისარგებლა რუსეთმა და შეასრულა დიდი ხნის წინ დაგეგმილი ტერიტორიების მიტაცების მზაკვრული გეგმა. ამას შეეწირა ქვეყანა და ხალხი.


გამომწვევი მიზეზები

საქართველოში დატრიალებული ტრაგედიის უმთავრესი მიზეზი სწორედ ის არის, რომ საქართველოს ხელისუფლება მიზანმიმართულად არღვევს ადამიანის უფლებებს. საქართველოში ადამიანის უფლებები განუწყვეტლივ ირღვევა ყველა სფეროში და ამას სისტემური და სისტემატური ხასიათი აქვს. ხელისუფლება მუდმივად ახდენს იმის დეკლარირებას, თითქოს მისი მიზანი იყოს ევროპასთან საქართველოს ინტეგრაცია, რეალურად კი სრულიად საპირისპიროს სჩადის და ფეხქვეშ თელავს ყველა ძირითად ევროპულ ღირებულებას.

საქართველოში არ არსებობს დამოუკიდებელი სასამართლო. შინაგან საქმეთა სამინისტრო, პროკურატურა და ფინანსური პოლიცია ჩამოყალიბდნენ რეპრესიულ ინსტრუმენტებად მმართველი პოლიტიკური ჯგუფის ხელში. ირღვევა მოქალაქეთა უფლებები მათ პირად ცხოვრებაში ჩარევით, რასაც სისტემატურად ახორციელებს შინაგან საქმეთა სამინისტრო ბინებისა და ტელეფონების მოსმენით, თვალთვალითა და სხვა გზებით და ამგვარ უკანონო ქმედებებს უკანა რიცხვებით აკანონებს სასამართლო.

ჩვეულებრივ ამბად იქცა განსხვავებული შეხედულების მქონე
პირთა დევნა-შევიწროება და მათ მიმართ ფიზიკური ანგარიშსწორება. ქვეყანაში თარეშობს სამოქალაქო პირთაგან შემდგარი უკანონო შეიარაღებული ფორმირება, რომელიც არც ერთ ოფიციალურ სტრუქტურაში არ ირიცხება და, ფაქტობრივად, ხელისუფლების არაფორმალური სადამსჯელო რაზმია.

პროკურატურა და შინაგან საქმეთა სამინისტრო ხშირად ერევიან დამსაქმებელთა, მათ შორის, კერძო სექტორის გადაწყვეტილებებში, მათ ნაცვლად წარმართავენ საკადრო პოლიტიკას, მედიაში ცილისმწამებლურ პროპაგანდას აწყობენ და ახორციელებენ ზეწოლას სასამართლოზე. ეს ქმედებები არანაირი კანონით არ იმართება და მოქალაქეებს თავდაცვის მცირე შესაძლებლობასაც კი არ უტოვებს.

არ ტარდება სამართლიანი არჩევნები, რადგან მას წარმართავს სახელმწიფო ადმინისტრაციული აპარატი მმართველი პოლიტიკური ჯგუფის დაკვეთით, გაყალბების, დაშინებისა და მოსყიდვის გზით;

საქართველოში ჩვეულებრივ ამბად იქცა საკუთრების ხელყოფა, უკანონო ნგრევა და ჩამორთმევა. დაინერგა თავისთავად უპრეცედენტო პრაქტიკა, როდესაც მოქალაქეები ღამით მიდიან პროკურატურაში და სახელმწიფოს ჩუქნიან თავიანთ ქონებას. ასეთ ვითარებაში ცინიკურად ჟღერს იმის დეკლარირება, რომ კონსტიტუციითა და კანონმდებლობით საკუთრების უფლება კარგად არის დაცული.

ჩამოყალიბდა ”ელიტური” კორუფცია. ადამიანთა ერთ ჯგუფის აქვს სრული პრივილეგია. სურვილისამებრ შეუძლიათ გამოიყენონ ოფიციალური სტრუქტურები, მოხსნან, ვინც სურთ, დაიჭირონ, გაუჩერონ ბიზნესი, დაუნგრიონ, წაართვან, აუკრძალონ, დაუყადაღონ და ა.შ. ის, რაც არ შეიძლება სხვისთვის, შეიძლება მათთვის და მათთან დაახლოებული პირებისთვის.

კანონით დაშვებულია შეკრებები და მანიფესტაციები. არსებული მდგომარეობით უკმაყოფილოებს თითქოს უფლება აქვთ, ამ გზით გამოხატონ პროტესტი. თუმცა, ამ უფლების გამოყენების მცდელობა მოქალაქეებს ძვირად უჯდებათ. მათ თავს ესხმიან, სცემენ, უმტვრევენ მანქანებს, უჭრიან საბურავებს, მძღოლებს ართმევენ მართვის მოწმობებს, აიძულებენ, არ მოემსახურონ მომიტინგეებს, ადგენენ უკმაყოფილოთა სიებს და არა მხოლოდ მათ, არამედ მათ ნათესავებსაც კი ყრიან სამსახურებიდან. ვინც ყველაფერ ამას არ შეეპუება და მაინც მიაღწევს მიტინგის ადგილამდე, მათ უსწორდებიან რეზინის ტყვიებით, რის გამოყენებასაც საქართველოს კანონმდებლობა არ ითვალისწინებს; ყველაფერ ამაზე კი პასუხს არავინ აგებს.

ცალკეული გამონაკლისის გარდა, ტელევიზიები მთლიანად კონტროლდება სახელმწიფოს მხრიდან. სიხშირეები და კერძო ტელეკომპანიები ხელისუფლებამ უკანონო მანიპულაციებითა და ზეწოლით გადააფორმა მისთვის სასურველ ფიქტიურ მფლობელებზე. საინფორმაციო პოლიტიკას განსაზღვრავენ მაღალი რანგის სახელმწიფო მოხელეები და მიმდინარეობს მედიის ჯერ კიდევ თავისუფალი ნაწილის მიზანმიმართული დათრგუნვა; ამის შედეგად, რეალური ინფორმაციის მიღების ნაცვლად, მოსჯილი გვაქვს, დილიდან საღამომდე ვუსმინოთ პროპაგანდას, რომ „მიშა მაგარია“, ყველაფერი კარგადაა, გავიმარჯვეთ და საქართველო მალე აყვავდება.

განსხვავებული აზრის აუტანლობა, თვითნებობა, კანონის უგულებელყოფა და მუდმივი თვითკმაყოფილება იქცა არსებული მმართველობითი სისტემის ყოველდღიური ცხოვრების წესად. განსხვავებული აზრის მოსმენის, განსჯის, კამათის, დიალოგის კულტურა დაიკარგა თვითონ ხელისუფლების წიაღშიც.

ხელისუფლებას ის კი არ აინტერესებს, გაიგოს, რას ფიქრობს ხალხი მის შესახებ, არამედ სურს, რომ ხალხმა მუდმივად უსმინოს, რას ფიქრობს ხელისუფლება საკუთარ თავზე.

ეს არ არის თავისუფლება და სამართლიანობა, ეს არ არის დემოკრატია, ეს არ არის გზა ევროპისკენ.

მმართველობითი სისტემა, რომელიც ახშობს საინფორმაციო სივრცეს და მას პროპაგანდით ცვლის, ვერ დაიცავს და არ დაიცავს ადამიანის უფლებებს, რადგან მას აინტერესებს მხოლოდ „პიარი“ და არა მოქალაქე.

ისე პომპეზურად და საზეიმო ვითარებაში, ალბათ, არავინ არასოდეს დამარცხებულა, როგორც - საქართველო აგვისტოს ომში და ეს იმიტომ, რომ ამ უმძიმეს დღეებშიც კი ხელისუფლება მხოლოდ ამ ავადსახსენებელ „პიარზე“ ზრუნავდა. და თუნდაც ელემენტარული საფუძველი ჰქონდეს ხელისუფლების ოპტიმიზმს, რომ თითქოს დაღუპული ადამიანები, ახალი ტერიტორიების დაკარგვა, გადამწვარი სოფლები და დევნილების ახალი ნაკადი მის მიერ მოპოვებული დიდი გამარჯვებაა, რომელიც დააჩქარებს ქვეყნის გამთლიანებას და კეთილდღეობას, კეთილგონიერება მოითხოვს, „გავიმარჯვეს“ ძახილი, კონცერტები და ტაშფანდურა იმ დროისთვის გადავდოთ, როცა ამ გამარჯვების კონტურებს მაინც დავინახავთ.

წესით, ასეთ ვითარებაში, განსჯის, დაფიქრების, ერთმანეთის მოსმენის, დაშვებული შეცდომების ძებნის და გაანალიზების დროა, რათა განსაცდელიდან საუკეთესო გამოსავალი მოიძებნოს. მსგავსი არაფერი შეიმჩნევა.

სახელმწიფოს ცხოვრებაში მხოლოდ ფორმალური ხასიათი აქვს ისეთ მნიშვნელოვან ინსტიტუტებს, როგორებიცაა - პარლამენტი, მთავრობა, სასამართლო, ადგილობრივი თვითმმართველობა, რადგან მთელი ძალაუფლება კონცენტრირებულია პრეზიდენტისა და რამდენიმე პოლიტიკური ლიდერის ხელში. სახელმწიფო ინსტიტუტების ფუნქციები ერთპიროვნული ნებით და სურვილით განისაზღვრება. ამიტომ ჩვეულებრივ ამბად იქცა, რომ თავდაცვის მინისტრს ღვინის გასაღება ევალება, შს მინისტრს - მშენებლობის კურატორობა, გენერალური პროკურორი „რთველის გენერლად“ ცხადდება, თბილისის მერი მოულოდნელად სამხედრო სარდლად გვევლინება და ა.შ. ეს მცირე ნაწილებია იმ დეტალებისა, რომელთაგანაც შედგება ავტორიტარული ქაოსი.

სახელმწიფოს კონსტიტუციასა და კანონებზე უპირატესი ძალა აქვს „ზემოდან“ წამოსულ ზეპირ დირექტივებსა და მითითებებს. სამოქალაქო უფლებების შეზღუდვისა და, ხშირ შემთხვევაში, სრული აღმოფხვრის იარაღია სისტემა, სადაც ყველა სახელმწიფო ინსტიტუტი და უწყება სინამდვილეში მმართველი პარტიის დირექტივებსა და გავლენიანი პირების გადაწყვეტილებებს ექვემდებარება. საქართველოს კონსტიტუცია, მოქმედი კანონმდებლობა და საკანონმდებლო ნორმები არ არეგულირებენ არც ამგვარი გადაწყვეტილებების ფორმასა და შინაარსს, არც მათი მიღებისა და განხორციელების პროცესს. ამგვარი დირექტივები ზეპირად გაიცემა, უცნობია საზოგადოებისთვის და არ ექვემდებარება მის კონტროლს.

საქართველოში საჯარო ინფორმაცია პრაქტიკულად მიუწვდომელი შეიქმნა მოქალაქისთვის, რაც ნიშნავს, რომ ხელისუფლება უკონტროლო გახდა - იგი აღარ არის პასუხისმგებელი საზოგადოების წინაშე;
კონსტიტუცია და კანონები ხშირად იცვლება იმის მიხედვით, თუ რამდენად სჭირდება ეს კონკრეტული ცვლილება მმართველი პოლიტიკური ჯგუფის მიერ ძალაუფლების შენარჩუნებას მოცემულ მომენტში და არა იმის მიხედვით, სჭირდება თუ არა ეს ცვლილება ხალხს, ქვეყანას, ჩვენი სახელმწიფოს მომავალსა და მის განვითარებას.

თავისუფალი საზოგადოების უპირველესი ნიშანი არის „შიშისგან თავისუფლება“, ჩვენს ქვეყანაში კი მოქალაქეთა დაშინება და შიშის სინდრომის დამკვიდრება ხელისუფლების მხრიდან ცხოვრების წესად და სახელმწიფოს მართვის ბერკეტად იქცა.
საქართველოში ადამიანი განწირულია სამუშაოს დაკარგვისთვის, ფიზიკური ანგარიშსწორებისთვის ან კიდევ უფრო მძიმე სასჯელისთვის, თუ მისი თვალსაზრისი არ ემთხვევა ხელისუფლებისას. ეს პრაქტიკა ერთნაირად ვრცელდება როგორც საჯარო მოხელეებზე, ისე კერძო სექტორში დასაქმებულებზე.

განსაკუთრებით ცინიკურია, რომ ეს ყველაფერი დემოკრატიის დროშითა და სახელით ხდება.
ის გარემოება, რომ ქვეყანა იმართება ავტორიტარულად და არა კანონებით, განსაკუთრებით ამწვავებს სოციალური უსამართლობის საკითხს. მიუხედავად ხელისუფლების პოპულისტური ლოზუნგებისა - ბრძოლა სიღარიბესთან, საქმე ლაპარაკის ნაცვლად და ა.შ. კრიტიკულ ზღვარს მიაღწია უმუშევრობამ, იზრდება ინფლაცია. ჩამოყალიბდა ჩინოვნიკური ბურჟუაზია, შეუქცევადი ხდება მსხვილი ბიზნესისა და სახელმწიფო მოხელეობის შერწყმის პროცესი. მოქალაქე აბსოლუტურად დაუცველია საკუთარი ქვეყნის შრომის ბაზარზე.

ყველაფერ ამის გამო საქართველოში საყოველთაო იმედგაცრუებამ დაისადგურა.
ხელისუფლება კი შეპყრობილია აბსოლუტური უცდომელობის განცდით და საკუთარ ყველა ქმედებას თუ გადადგმულ ნაბიჯს უპირობოდ, ყოველგვარი განსჯისა და ანალიზის გარეშე, მორიგ დიდ გამარჯვებად გვისახავს.


კრიტიკული ზღვარი

ჩვენი სახელმწიფო არასწორად იმართება!
მმართველობის არსებულმა სისტემამ, წესმა და სტილმა უმძიმეს მდგომარეობამდე მიიყვანა ქვეყანა და თუ რადიკალურად არ შეიცვალა ვითარება, შეიძლება სრული კატასტროფის წინაშე აღმოვჩნდეთ.
საქართველო არ არის ხელისუფლების საკუთრება, ის ყველა მოქალაქეს გვეკუთვნის, ეს არის ჩვენი ერთადერთი სამშობლო. ჩვენ გვაქვს უფლება და გვაკისრია მოვალეობა, ვიფიქროთ ჩვენს ქვეყანაზე, გამოსავალზე, შევაფასოთ მოვლენები, მოვითხოვოთ პასუხები კითხვებზე, რომლებიც მრავლადაა და მივიღოთ გადაწყვეტილებები.

არსებულ ვითარებასთან შეგუება ნიშნავს გადაჩეხვას იმ უფსკრულში, რომლის პირასაც მიგვიყვანა ავტორიტარულმა რეჟიმმა. ასეთ დროს გაჩუმება და უმოქმედობა დაღუპვას გვიქადის და დანაშაულის ტოლფასია. ქვეყნისთვის ძნელბედობის ჟამს აუცილებელია ერთობა, მაგრამ ერთობა მხოლოდ მაშინ არის ძლიერი,

[Wanderer]

ARCHIL_i
მაგრად სძმარავს სუბარს. ცივი წყლით სავსე კასრში უნდა ჩააყოფინო თავი და 1 წუთი გააჩერო. უშველის აშკარად.

[popins]

Wanderer


გეშლება და მაგრა..

[ლეონტი]

Wanderer
ეხლა მაგასაც რუსეთის აგენტად გამოაცხადებენ და ყველას ვინც Mიშიზმით არაა დაავადებული.
შენ რა დაგემართა? მაინცდამაინც უნდა ჩავიხოცოთ საკუთარ სახლებში რომ გავიგოთ რა ხდება ჩვენს თავს?

[navigator]

სოზარი ყველაფერს სწორეს ამბობს მარა ჩვენი ტრაგიზმი უფრო იმაშია რომ ამისი თქმით კიდე უარეს სიტუაციაში ვვარდებით, მართალი ვთქვა აქამდე თუ რამის იმედი მქონდა ახლა არც ვიცი რა ვიფიქრო მომავალზე, ძაან ბუნდოვნად მესახება...

[ლეონტი]

navigator
Единственной силой, которой доверяют все политические силы, сегодня является Грузинская православная церковь. Для того чтобы избежать конфронтации, необходимо согласиться, оформить законодательно, в виде временной, переходной меры, - проведение очередных выборов в стране под эгидой Грузинской церкви.

Убежден, что церковь, имеющая несомненный в стране авторитет, от такой миссии не откажется.
ესVarvaraს მოტანილი საინტერესო სტატიიდანაა.
ყველაფერი მაქეთკენ მიდის, როგორც მღვდელ აბაშიძის გამოცხადებიდან ცნობილია.
ქართული პოლიტიკური ძალები მხოლოდ ხელისუფლების ხელში ჩაგდებაზე და შენარჩუნებაზე ზრუნავენ, არ დაგიდევენ ადამიანთა სიცოცხლეს და საქართველოს ინტერესებს.
ამიტომ გატანჯული ხალხი ბოლოს იმედს დაკარგავს და ეკლესიას მიუბრუნდება. ქვეყნის მმართველობა პატრიარქს დააწვება მხრებზე.

[popins]

ახალგორში ოსები საშინელებებს სჩადიან..თბილისმა კი ომი დაივიწყა თითქოს არც ყოფილა..

[popins]

Рейтинг статьи: 280 25.09.2008


Автор: Орли Би Дорси
Грузинские клещи Косовского капкана
Грузинские 'клещи' Косовского 'капкана' захлопнулись, и Россия целиком оказалась внутри него

Чем больше времени проходит с момента окончания активной - военной фазы русско-грузинского конфликта, тем яснее просматриваются основные элементы на новообразующейся политической арене мира, и, несмотря, на то, что еще не все до конца ясно в деталях, уже сегодня становятся очевидными позиции и устремления основных игроков новой геополитической игры.

В очередной раз жизнь показывает, что принцип доминирования силы 'жив и даже не хворает'. Вопрос только в том, что в одних случаях, данный принцип представлен публике в виде 'джентльмена в смокинге', а в другом - в виде 'бомжа с 'калашниковым'' в руках.

Не будем углубляться в историю падения СССР и акцентировать внимание на тех глубинных последствиях, которые были этим фактом вызваны. Об этом сказано достаточно много и можно, наверное, сказать еще больше, но это материал, как минимум, для нескольких докторских диссертаций, а не для скромной журнальной статьи. Отметим только то, что крах Советского Союза разделил мир на большинство тех, кто был несказанно рад этому и считал это явление благом, и на меньшинство тех, кто был удручен данным событием, считал его 'величайшей катастрофой двадцатого столетия' и усиленно готовился к реваншу. Остановимся лишь на тех стартовых событиях, которые привели мир к тому 'промежуточному финишу', на котором он оказался на сегодняшний день.

В 1999 году блок НАТО без санкции Совета Безопасности ООН начал бомбить Сербию, - признанное мировым сообществом суверенное государство, 'принуждая его к миру в Косово', таким образом, начав завершающую стадию перекройки карты Европы. Можно много говорить о поводах этой компании, но нас должен интересовать в данном случае только сам факт, иначе, мы вынуждены будем признать главенство причины над 'правом' и тогда согласиться с тем, что 'у сильного всегда бессильный виноват', потому, что 'сильный' всегда найдет повод, как это показала агрессия России против Грузии.

14 февраля текущего года на последней ежегодной пресс-конференции Путин, предупреждая страны Запада, заявил: '...провозглашение независимости Косова станет сигналом для нас, мы также можем предпринять какие-то действия по этому направлению' и, что у России есть 'домашние заготовки', и она знает, что делать в случае провозглашения независимости Приштины.

17 февраля, через 9 лет после установления над сербской территорией Косово 'протектората' ООН, Косово, в нарушение резолюции Совета Безопасности, в одностороннем порядке объявило о своей независимости, и эту независимость признало большинство западноевропейских стран во главе с США. Можно, конечно, спорить об уникальности данного случая, но всем здравомыслящим должно быть очевидно - прецедент был создан. Отрицать данный факт, это все равно, что отрицать возможность 'светить солнцу' где-нибудь еще, кроме Косово.

Очевидно и то, что и Европейские политики и политики США ЗНАЛИ, что Косово создаст проблемы, в первую очередь в отношениях с Россией и, тем не менее, пошли на этот шаг. Вопрос - почему? Но об этом чуть позже. Пока же констатируем тот факт, что 'косовский капкан' установлен.

6 марта Россия в одностороннем порядке выходит из режима санкций против Абхазии, которые были введены еще в 1996 году решением стран СНГ, и начинает активно 'осваивать' эту территорию Грузии, демонстрируя миру свои 'домашние заготовки', и тем самым, начав движение в сторону 'капкана'.

Грузия протестует, - ее западные партнеры молчат.

16 апреля Путин дал поручение правительству относительно регулирования отношений России с Абхазией и Южной Осетией. В этом же поручении перечислены меры, которые необходимо принять российскому правительству, и которые направлены на фактическое включение Абхазии и Южной Осетии в правовое поле России. Русские все дальше продвигаются в сторону 'капкана'.

Грузия протестует, - ее западные партнеры реагируют вяло.

5 мая Россия вводит в Абхазию десантные войска, вооруженные наступательным оружием.

Движение в сторону 'капкана' продолжается.

Грузия протестует, - ее западные партнеры реагируют вяло.

31 мая на территорию Абхазии, в нарушение всех договоренностей, вошли подразделения железнодорожных войск России для того, чтобы восстановить необходимую инфраструктуру для переброски войск по железной дороге к административной границе между Абхазией и Грузией.

'Капкан' все ближе.

Грузия протестует, - ее западные партнеры реагируют вяло.

11 июля Павел Фельгенгауэр - один из наиболее авторитетных экспертов в России по военно-политическим проблемам через СМИ сообщает о том, что решение начать войну с Грузией в Москве уже принято. 'Военные действия, предположительно, могут начаться в период с последних чисел августа до конца осени нынешнего года. Первоначально столкновения произойдут в Верхней Абхазии, затем перекинутся на Цхинвальский регион и постепенно могут охватить всю территорию Грузии'.

30 июля железнодорожные войска России, восстановив необходимую инфраструктуру для переброски войск по железной дороге, покинули Абхазию.

Параллельно с этими событиями, с каждым днем все больше и больше накаляется обстановка в зоне грузино-южноосетинского конфликта, а в Северной Осетии и на прилегающих к ней территориях проходят учения 58-й армии русских.

До 'капкана' один шаг.

Наконец, 7 августа и последовавшие за этой датой события.

Если даже отбросить все аргументы грузинских властей о том, что они много раз предупреждали своих западных партнеров о готовящейся Россией войне и о том, что грузины вынуждены были принять, навязанный им 'бой'..., динамика последних событий совершенно очевидно показывает то, что Кремль осуществил эту постановку спектакля, в котором повесил на стену заряженное ружье с взведенным курком, не подозревая того, что сам он действует в соответствии с волей невидимого режиссера.

Россия влезла в 'капкан', и, после того, как она 'выползла' из Рокского тоннеля на грузинской стороне, его 'клещи' стали закрываться.

Теперь возвращаемся к вопросу, почему западноевропейские страны и США, зная о том, что Косово создаст проблему и, в первую очередь, именно в отношениях с Россией, все-таки, пошли на признание независимости Приштины.

Позиция Европы.

Непризнание Косово могло создать больше проблем в Европе, чем его признание, в виду ослабления Сербии и просербских сил, с одной стороны, и усиления прокосовских сил, с другой стороны.

2. В недалеком будущем и Сербия, и Косово станут членами Европейского сообщества и НАТО, что, несомненно, сгладит противоречия вызванные признанием независимости последней.

3. Россия, которая может использовать Косово как повод для ее 'брыкания' в первую очередь в направлении Грузии, далеко, и все, что бы там не произошло, будет происходить на достаточно безопасном для Европы, расстоянии, при этом важность вопроса Косово для Европы несравненно выше, важности для них вопроса конфликтных зон Грузии.

4. Вполне вероятно, что Россия может молчаливо проглотить косовскую 'пилюлю' Запада.

5. У Запада достаточное количество средств воздействия на Россию в случае, если она эту 'пилюлю' не проглотит и выйдет за рамки 'дозволенного'.

Позиция США.

Ни для кого не секрет, что главным лоббистом независимости Косово были США. Их этот вопрос 'волновал' гораздо больше, чем европейцев. На этот счет было много квалифицированных аналитических статей в СМИ, и нет смысла все их здесь пересказывать, есть необходимость отметить только то, что ни в одной из них не было предположения о том, что, признавая Косово, Соединенные Штаты Америки одновременно с другими целями, ставили перед собой цель, которая в случае ее достижения давала начало процессам по кардинальным геополитическим изменениям в мире, в стратегической перспективе в пользу США. Одной из целей независимости Косово была - быть 'капканом' для России, и Россия надежды 'охотника' не только оправдала, но даже и превзошла их, после вторжения в Грузию, вопреки здравому смыслу и всем прогнозам экспертов, скоротечно признав независимость Абхазии и Южной Осетии. Грузинские 'клещи' Косовского 'капкана' захлопнулись, и Россия целиком оказалась внутри него.

Зачем это нужно было США.

Оставшись после развала СССР, единственной сверхдержавой планеты, американцы лицом к лицу столкнулись с новым вызовом времени - тотальным терроризмом, борьба с которым оказалась тяжелее, чем соперничество с Советами. Войны, которые американцы ведут в Афганистане и в Ираке, вряд ли можно назвать успешными, как с военной, так и с политической точки зрения. Военное сопротивление в этих странах не сломлено, политическая ситуация в любой момент может выйти из-под контроля.

С другой стороны, эти войны с самого начала выявили существенные противоречия между США и их европейскими партнерами. По большому счету, если брать соотношение вооруженных сил США и их союзников в Ираке и Афганистане, американцы ведут войны в этих регионах в одиночку. Так, численность армии США в Ираке составляет около 146 тысяч военнослужащих, тогда как численность второго по величине, английского контингента там равняется всего, по разным оценкам, от 5500 тысяч до 7100 военнослужащих, и это число планируется британцами сократить до 2500.

Лучше ситуация в Афганистане, где численность американского военного контингента в Афганистане составляет примерно 34-36 тысяч человек, а численность второго по величине, английского контингента равняется приблизительно 6 тысячам военнослужащих.

Очевидно, что основную тяжесть, как в военном, так и финансово-экономическом разрезе, в этих войнах несут США, и не видно, чтобы их европейские союзники спешили существенно облегчить им эту ношу. Такова была ситуация с самого начала вторжения сил НАТО в Афганистан и в Ирак.

Военная нагрузка на экономику США оказалась нелегким испытанием для нее. Рост экономики замедлился, доллар стал падать, финансовая ситуация стала вызывать опасения. В это же время, Европа более или менее развивалась в стабильной финансово-экономической ситуации. Евро по отношению к доллару США все время укреплял свою позицию.

Для того чтобы переломить неудачно складывающуюся для них в последние годы военно-политическую и экономическую ситуацию, американцам нужно было нечто такое, что основательно 'встряхнуло' бы европейских союзников и подвигла бы их к большей с ней солидарности в военно-политической сфере. Это нечто могло сработать только в том случае, если бы оно показало Европе иллюзорность ее стабильности и уязвимость в области безопасности, то есть, реальным консолидирующим Европу фактором мог быть только страх перед опасностью и не просто перед опасностью, а перед такой опасностью, которая 'задела бы за живое' каждого члена ЕС.

С другой стороны, с момента начала второго срока правления Путина, для США все больше становилось очевидным то, что эта страна все дальше и дальше удаляется от провозглашенных в свое время Ельциным демократических принципов и свобод, и по мере роста ее доходов от роста цен на энергоносители, ее политика приобретает все более агрессивный характер и то, что на самом деле, ее угроза национальным интересам Соединенных Штатов никогда не прекращалась.

Таким образом, перед США встала задача, во-первых, остановить 'политико-военную' дезинтеграцию Европы, сделать ее более сговорчивой с собственным внешнеполитическим курсом и, во-вторых, нейтрализовать и ослабить Российское влияние на политико-экономические процессы, как в Европе, так и в мире в целом.

Параллельной целью США было - вытеснение русских из традиционной зоны их влияния на Кавказе и в Средней Азии.

Идеальным вариантом совмещения всех этих задач могло быть столкновение интересов Европы и России.

Американцы блестяще разыграли эту политическую партию, объявив России тактический 'шах', за которым, уже сегодня просматривается стратегический 'мат'. Они использовали в качестве 'капкана' для русских Косово, а в качестве 'клещей' этого 'капкана' Грузию и в этом нет ничего нового. История полна аналогичных примеров.

Нет смысла гадать сейчас о конкретных деталях плана США. Для того, чтобы убедиться в том, что план был и он мастерски осуществлен американцами, достаточно только посмотреть, без эмоций и морализирования, с 'холодной головой' на 'поведение' американцев до конфликта, во время него и после конфликта и, особенно, на те результаты к которым привел конфликт.

Россия. Тактическое и стратегическое фиаско.

Что бы не утверждала российская пропаганда, очевидно то, что ни одной цели, из тех, что Россия ставила перед собой в ходе войны с Грузией, достичь ей не удалось.

Более того, война показала русских с той стороны, с какой они вряд ли хотели, чтобы их видели.

Война не выиграна.

Простая истина военного дела, - война считается выигранной только тогда, когда, противник подписал акт о капитуляции и его вооруженные силы разоружены. Пока такого акта нет, и пока есть хотя бы один боец противника с одним патроном, война не может считаться выигранной. Несогласным предлагаю подумать над следующими вопросами. Кто выиграл Бородинское сражение? Было это победой французов и поражением русских? Был ли это проигранный русскими бой, или это было тактически и стратегически оправданное отступление? Ответ очевиден. Так и в данном случае, грузины не проиграли сражение, не проиграли войны, - они просто приняли разумное в сложившейся ситуации решение и отступили, не отказавшись от борьбы. При этом, если даже ополовинить появившиеся в последнее время в СМИ данные о потерях русских в боях в живой силе и технике, то надо иметь большую способность к фантазированию для того, чтобы говорить об их победе.

Таким образом, грузинская военная машина не разрушена. Более того, получив боевой опыт, она сделает соответствующие выводы, корректировки, перевооружится и станет еще сильнее. Это очевидно.

Грузинская власть не свергнута.

Расчеты русских на деморализацию грузинского общества и легкое свержение патологически ненавистного Путину Президента Грузии провалились. Грузинское общество показало государственное мышление и сплотилось вокруг власти перед лицом российской агрессии. Государственная машина показала себя организованной и дисциплинированной силой, четко функционирующей даже в экстремальных условиях войны и послевоенного времени. Президент Грузии прочно занимает свое кресло, увеличивая патологию своего ненавистника.

Экономика Грузии, несмотря на нанесенный ущерб, жива и, скорее всего 'здорова'. Более того, инвесторы из страны не побежали, и после объявленной финансово-экономической помощи со стороны США и Европы, страна будет развиваться еще динамичнее, чем до войны и станет еще более привлекательной для инвестиций.

В будущем Грузия станет, как членом НАТО, так и членом ЕС.

Политико-дипломатическое поражение.

Россия оказалась в полной изоляции в своих действиях против Грузии. Ее дипломатические усилия на разных уровнях не дали никакого положительного для нее результата. Русских не поддержали даже ее ближайшие союзники.

Пропагандистское поражение.

Несмотря на то, что на дворе 21 век, пропагандистская машина русских работала в 'лучших' традициях советской времени прошлого века, начисто забыв, что в век информационно-технологической революции, искусство 'промывания мозгов' не может быть основано на примитивном вранье и грубых фальсификациях, как это было в истории с 'Fox News' и аналогичных случаях.

В прошлом веке, десятилетиями можно было скрывать факт мародерства в Германии совершенного кумиром русских, - маршалом Жуковым, который привез из поверженной страны '...7 вагонов, в которых находилось 85 ящиков с мебелью...', но сегодня другое время и даже одну украденную русским солдатом 'вилку' утаить невозможно...

После, облетевших весь мир с 'грузинской стороны' кадров русских мародеров с 'унитазами', 'вилками', 'военной формой', 'ботинками', груженными под завязку бытовым барахлом 'Уралами'..., стало очевидно, что 'отмыться' русским не в состоянии помочь никакая пропаганда, тем более, сегодняшняя, российская.

Экономика.

Война с Грузией, не прошла без потерь для экономики России. Об этом все знают и все говорят. Но главные потери ее ждут еще впереди. Сейчас специалисты отмечают только прямой ущерб, например, называя такой показатель, как отток из России иностранных инвестиций. Но это одна сторона медали. Другая сторона медали в том, что этот отток, уже сам по себе являясь ущербом, породит еще и негативные последствия - 'вторичный эффект' отрицательного воздействия на экономику. Кроме этого, в бюджете России есть статья планируемых к привлечению иностранных инвестиций. Очевидно, что в этой области русским придется делать 'аборт'...

Падение курса рубля, падение цен на нефть, увеличение военных расходов, содержание сепаратистских регионов Грузии..., увеличат скорость инфляционных процессов, а если сюда добавятся финансово-экономические санкции со стороны США и Европы, то, Россию неминуемо ждет кризис 1998 года.

Власть.

После смены власти в России в мае месяце, все гадали, насколько реально произошла эта смена и какая форма государственного правления сегодня у русских. Сейчас очевидно то, что, как бы формально не называлось правление в России, налицо Регентство. Есть политически 'несовершеннолетний' и 'недееспособный' правитель, и есть при нем регент, который фактически правит страной. Чем больше правитель пытается выглядеть 'взрослым', тем очевиднее для окружающих его 'несовершеннолетие', и могущество регента.

Международное положение.

Безусловно, агрессия против Грузии ввергла Россию в состояние 'слепящей тьмы одиночества', грозящего перерасти в изоляцию. Она потеряла доверие основных политических игроков не только на Западе, но и на Востоке, подорвав свои позиции даже там, где она претендовала на лидерство. СНГ ожидают 'кома' и не 'торжественные похороны'. ОДКБ и Союз России с Белоруссией не являются силами, которые имеют влияние на том глобальном уровне, на котором русским хотелось бы 'подвинуть' Европу и США. ШОС, несомненно, после событий в Грузии все больше переходит под влияние Китая. ООН, и до того, 'дышащая на ладан' организация, теперь благодаря 'стараниям' русских, и здравой идее претендента на пост президента США Джона Маккейна о необходимости создания Лиги демократических государств, может и вовсе со временем 'скончаться', не оставив нам 'завеÑ

[ლეონტი]

გაგრძელება:

И несколько слов в заключение моим грузинским друзьям.

Позвольте мне на правах друга Грузии, дать вам несколько советов. Грузия проходит сейчас в своем развитии этап 'очищения огнем'. Вы достойно прошли самый критический его отрезок, показав миру, что на самом деле являетесь европейской страной в лучшем понимании этого слова. Но 'испытание' еще не закончилось. Зная грузин и их политическую 'наэлектризованность', я опасаюсь того, чтобы вы не начали сейчас совершенно ненужное и опасное внутриполитическое противостояние. Это последний шанс для тех, кто хотел разрушить ваше будущее и вернуть вас в начало 20-х годов прошлого века. Не дайте им этого шанса. Покажите миру государственное мышление и политическую мудрость. Будьте терпеливы и толерантны друг к другу. Внешнеполитическая ситуация для вас сегодня как никогда благоприятна, и ваша задача сейчас не допустить внутриполитического напряжения. Это важно для Грузии, это важно для ваших друзей во всем мире. Подумайте о заключении между всеми политическими силами страны 'Соглашения о стабильности', в котором оппозиция взяла бы на себя обязательство не 'раскачивать' политическую ситуацию до окончания срока полномочий Президента и Парламента, а правящая партия - обязательство проведения абсолютно прозрачных, не вызывающих ни у кого никаких вопросов, очередных выборов всех уровней. Это абсолютно необходимо и это более чем возможно. Для этого только нужно понимание государственных приоритетов и политическая воля сторон. Механизм воплощения в жизнь этой идеи тоже прост. Как известно, в грузинской политической жизни существует фактор недоверия сторон друг к другу. Единственной силой, которой доверяют все политические силы, сегодня является Грузинская православная церковь. Для того чтобы избежать конфронтации, необходимо согласиться, оформить законодательно, в виде временной, переходной меры, - проведение очередных выборов в стране под эгидой Грузинской церкви.

Убежден, что церковь, имеющая несомненный в стране авторитет, от такой миссии не откажется. Времени для обсуждения и согласования всех для этого необходимых деталей более чем достаточно. Эффект результата очевиден.

Я верю в мудрость грузинского народа и в то, что он достойно преодолеет те невзгоды, которые выпали сегодня на его долю!

[popins]

ლეონტი


მადლობელი