მთაწმინდა და თაბორი დალაშქრულია
Posted: 29 ივლ 2008, 18:09
მაღლივში დაბრუნებული ვფიქრობდი გამეხსნა თუ არა თემა, ისედაც ამ ბოლო დროს თემის გახსნებს მოვუხშირე და თავი არ მოვაბეზრო მეთქი და... გამახსენდა ჩემი ხელმოწერა კარავზე 
აბეზარამ თუ თავისი სახელი არ გამართლა აბა როგორ იქნება, გავიფიქრე და ამიტომაც ვხსნი
დილთ 5:30 ზე ავდექი და დაჩქარებული ტემპებით გამოვვარდი სახლიდან 6 საათზე. ჯერ ტაქსი, მერე მეტრო და 40 წუთში თავისუფლებაზე ვიყვი.
გზაში კიკის გადავურეკე, წინა საღამოს წაიწუწუნა: ასე ადრე რა ადგებაო.
ისე შორს ცხოვრობს, როგორ მოასწრებდა ნეტა
მეტროში არ იჭერდა და მოსულს ზარები დამხვდა ტელეფონზე: ლიკაკოს გაუღვიძებია და უკვე გამოსულიყო სახლიდან. I სკოლასთან შევხვდით ერთმანეთს.
ჯერ კიდევ გზაში ლიკაკომ დამირეკა, ნამძინარევი ხმა ჰქონდა და სიმართლე გითხრათ ნახევარ ვერც გავიგე რას მეობნებოდა, ერთი კი მოვკარი ყური: გოგასთან ვრეკავ და როგორც ჩანს ვერ ვაღვიძებო, ერთი კი ვუთხარი ნაიას გადაურეკე და გააღვიძებს მეთქი.
სკოლიდან გზას ავუყევით, კიკიმ გოგას გადაურეკა, უკვე გზაში ვარო. გვეშველა, როგორც ჩანს გააღვიძეს
სიარული ძალიან სასაიამოვნო იყო, ჯერ კიდევ რომ სუსხია და ეს მტანჯველი სიცხე რომ არ გაწუხებს.
ზარების რეკვის ხმა შემოგვესმა,
-გვეძახიან-ვუთხარი კიკის და ნაბიჯს ავუჩქარეთ.
მამა დავითს რომ მივუახლოვდით ტაქსი გამოჩნდა, გოგა გადმოვიდა და ბოლო მოსახვევი ერთად ავიარეთ. ლიკაკო ტაძარში დაგვხვდა, მამაოსა და მედავითნესთან ერთად, შევედით.
მერე მასაი მოვიდა, მარი, ნაია. მგალობლებს ცოტა შეაგვიანდათ...
წირვა პატარა ტაძარში აღევლინა, სადაც სამრეკლოა აი იქ. კარველების ნაწილი ტძარში იდგა, ნაწილი შემოსასვლელში და გარეთ.
რაც წმინდა ნინოს გზიდან ჩამოვედი წირვაზე არ ვმდგარვარ, სულ ვერ ვახერხებდი, ხან რა საქმე ხან რა და ვიგრძენი რომ მომნატრებია...
განსაკუთრებული გულისყურით ვისმენდი მამაოს თითოეულ სიტყვას და დიდ ძალას ვგრძნობდი, რა დიდი მადლი ტრიალებს ტაძარში და ძალშე მნიშვნელოვანია ჩვენთვის ამ მადლის მოპოვება.
დამჯდარ მობილურს რომ ჩართავ დასატენად, აი ასე ვიყავი, დავმშვიდდი...
სუმყუდროვე იყო ტაძარში ამ დილას და გარეთაც გრილოდა.
წირვის შემდეგ ეზოში დავყოვნდით, ლიკაკომ სეფისკვერი გამოიტანა და გავინაწილეთ ძმურად, მიუხედავად იმისა რომ ზოგიერთს წყალი და ზოგიერთს ბანანი დალეული გვქონდა.
გოგამ მამაოსთან ფოტოები გადაგვიღო ალბათ დადებს მოგვიენბით.
კიკიმ შოკოლადის კამფეტები წამოიღო და გემრიელად გეახელით უზმოზე
აბეზარამ თუ თავისი სახელი არ გამართლა აბა როგორ იქნება, გავიფიქრე და ამიტომაც ვხსნი
დილთ 5:30 ზე ავდექი და დაჩქარებული ტემპებით გამოვვარდი სახლიდან 6 საათზე. ჯერ ტაქსი, მერე მეტრო და 40 წუთში თავისუფლებაზე ვიყვი.
გზაში კიკის გადავურეკე, წინა საღამოს წაიწუწუნა: ასე ადრე რა ადგებაო.
ისე შორს ცხოვრობს, როგორ მოასწრებდა ნეტა
მეტროში არ იჭერდა და მოსულს ზარები დამხვდა ტელეფონზე: ლიკაკოს გაუღვიძებია და უკვე გამოსულიყო სახლიდან. I სკოლასთან შევხვდით ერთმანეთს.
ჯერ კიდევ გზაში ლიკაკომ დამირეკა, ნამძინარევი ხმა ჰქონდა და სიმართლე გითხრათ ნახევარ ვერც გავიგე რას მეობნებოდა, ერთი კი მოვკარი ყური: გოგასთან ვრეკავ და როგორც ჩანს ვერ ვაღვიძებო, ერთი კი ვუთხარი ნაიას გადაურეკე და გააღვიძებს მეთქი.
სკოლიდან გზას ავუყევით, კიკიმ გოგას გადაურეკა, უკვე გზაში ვარო. გვეშველა, როგორც ჩანს გააღვიძეს
სიარული ძალიან სასაიამოვნო იყო, ჯერ კიდევ რომ სუსხია და ეს მტანჯველი სიცხე რომ არ გაწუხებს.
ზარების რეკვის ხმა შემოგვესმა,
-გვეძახიან-ვუთხარი კიკის და ნაბიჯს ავუჩქარეთ.
მამა დავითს რომ მივუახლოვდით ტაქსი გამოჩნდა, გოგა გადმოვიდა და ბოლო მოსახვევი ერთად ავიარეთ. ლიკაკო ტაძარში დაგვხვდა, მამაოსა და მედავითნესთან ერთად, შევედით.
მერე მასაი მოვიდა, მარი, ნაია. მგალობლებს ცოტა შეაგვიანდათ...
წირვა პატარა ტაძარში აღევლინა, სადაც სამრეკლოა აი იქ. კარველების ნაწილი ტძარში იდგა, ნაწილი შემოსასვლელში და გარეთ.
რაც წმინდა ნინოს გზიდან ჩამოვედი წირვაზე არ ვმდგარვარ, სულ ვერ ვახერხებდი, ხან რა საქმე ხან რა და ვიგრძენი რომ მომნატრებია...
განსაკუთრებული გულისყურით ვისმენდი მამაოს თითოეულ სიტყვას და დიდ ძალას ვგრძნობდი, რა დიდი მადლი ტრიალებს ტაძარში და ძალშე მნიშვნელოვანია ჩვენთვის ამ მადლის მოპოვება.
დამჯდარ მობილურს რომ ჩართავ დასატენად, აი ასე ვიყავი, დავმშვიდდი...
სუმყუდროვე იყო ტაძარში ამ დილას და გარეთაც გრილოდა.
წირვის შემდეგ ეზოში დავყოვნდით, ლიკაკომ სეფისკვერი გამოიტანა და გავინაწილეთ ძმურად, მიუხედავად იმისა რომ ზოგიერთს წყალი და ზოგიერთს ბანანი
დალეული გვქონდა.გოგამ მამაოსთან ფოტოები გადაგვიღო ალბათ დადებს მოგვიენბით.
კიკიმ შოკოლადის კამფეტები წამოიღო და გემრიელად გეახელით უზმოზე
მამა გიორგი, ჯერ კიდევ სტიხაროსანს ვიცნობდი გლდანის ეკლესიაში, სეფისკვერს რომ მაწვდიდა ხოლმე და უკვე მღვდელია, ოჯახი ჰყავს, სამი შვილი, არადა ჯერ მხოლოდ 26 წლისაა. აი ყოჩაღ! 
