კარავი

გაიხარეთ ! მაგრები ხართ! ადგილიც "მამაა"

ნაღდად ძალიან მაგარი იყო კანიონი ძალიან ლამაზი იყო ჩანჩქერიც

დადიანების ბაღში არტაქციონებია


ამ ხეზე ზედვე იზრდება ნაძვი


გვალვამ თხები გამოიჭირა


პინკყ წყალშყ შახტა


ჩანჩქერი


მეორე ჩანჩქერი




ნასკების გაშრობა


კანიონი აქ იწყება ოღონდ უკანაა ჩემგან. ეს კიდე ასეთი მინი ტბაა.


წყალში ხტომა

გადახტომა მართლაც ძალიან მაგარი იყო.

PINKY

ჰელლოშენც...

ალბათ უნდა გინდოდეს მარა... ... ჩემი მაშინ ჩაირთო როცა გამორთვას ვაპირებდი... ხოდა ჩახტომის შემდეგი გაცურვაა... ტოჟე ინტერესნო, გეტყვი მე შენ , ავქაჩავ საღამოს...

ჩემმა მემორი კარტამ ისევ გაახურა და ცოტა მოგვიანებით მიწევს სურათების დადება. ზოგიერთი მათგანი უკვე დადებულია, ამიტომ მეორეჯერ აღარ დავდებ, ერთი და იგივე რამდენჯერ შეიძლება ნახოს კაცმა. ერთი კი უნდა ითქვას: ფოტოებზე გამოსახული ვერანაირად ვერ ასახავს იმ სილამაზეს, რასაც ადამიანი იქ ყოფნისას განიცდის. ასევე სამწუხაროა, რომ კანიონებში ფოტოაპარატების შეტანა შეუძლებელი იყო - ცურვით გვიხდებოდა გასვლა, და ის სილამაზე, რაც კანიონებს შიგნით არის, მხოლოდ ჩვენს მოგონებებში დარჩა. მომავალში ვინც წავა ვურჩევ წყალშგამძლე ფოტოაპარატები წაიღოთ.

მაშ ასე, დავიწყოთ თხრობა. მზეჭაბუკასთან შეგროვებისა და ქუთაისში სანოვაგის ყიდვის (სადაც სამწვადედ აფერისტობით განთქმულმა ადგილობრივებმა ძროხის, ძვლებით გავსებული ხორცი მოგვკიდეს), ჯერ ასფალტიან და მერე უასფალტო (რას შვება ადგილობრივი გამგებელი ?) გზებით სიარულის შემდეგ მივადექით დადიანების საზაფხულო რეზიდენციას.

წყლის მარაგის შევსების მოლოდინში რეზიდენციის წინ შევგროვდით


დადიანების საზაფხულო ბაღი წარმოადგენს სხვადასხვა რჯულისა და სახის მცენარეების (სამწუხაროდ ბოტანიკოსები ჩვენს შორის არ იყვნენ, რომ ეთქვათ რომელი მცენარე რომელი იყო) ერთობლიობას, რომელიც ძალიან ლამაზად გამოიყურება. ხეები ისე არის დარგული, რომ მათ შორის ეტლებით შეიძლებოდა სეირნობა.



ჩვენდა გასაკვირვად ამ ბუნებაში სააკაშვილის მოედანი აღმოვაჩინეთ - სად მიდის პროგრესი !!! ნამდვილად არ ველოდით.



აქვე ჭრიჭინა კარულელიც ყოფილა, რომლის ფოტოც უკვე დევს. ყველა ფოტომომარჯვებული ვიყავით და ახალის მოლოდინში გაფაციცებული ვიხედებოდით. ყველაზე აქტიური რა თქმა უნდა ჩარლი იყო. საწყალი ძაღლი ჯერ კიდევ მანქანაში მოითხოვდა თავისუფლებას.

დადიანების სასახლე, რომელიც ძველად ალბათ ბევრ სტუმარს მასპინძლობდა (დადიანები 7 თვეს ატარებდნენ თურმე იქ წელიწადში) დღეისათვის ძალიან დაქცეულია.







აქვე იყო ხეში ამოსული ნაძვი (სურათი უკვე დევს) და ბაღში ჩასასვლელი კიბე



ამ კიბეს ეხლაც ბაღში ჩავყავართ, მხოლოდ ეხლა იქ სიმინდი თესია, რომელსაც საფრთხობელა დარაჯობს



გზად ბზების ზეივანს წავაწყდით. მოგეხსენებათ, ბზის გაზრდას დიდი ხანი სჭირდება და მთელი ხეივანის ნახვა ძალიან საინტერესო იყო

აქვე მახლობლად დაქცეული ეკლესია იდგა. ძალიან გამიკვირდა, მოსახლეობის ცხვირწინ ეკლესიის ასე დაქცევა არ უნდა იყოს კარგი.



როდესაც შევედით იქ მასპინძლად ძროხა შემოგვეგება, ერთი კი მოგვაბღავლა, მარა მერე კუდი აწია და ფუნით გაავსო იქაურობა... ამას ქვია უპატრონო ეკლესიას ძროხები დაეპატრონენო...



აქვე იყო ეკატერინე ჭავჭავაძის წყაროც, სადაც წყალი არ მოდიოდა (რას შვება ადგილობრივი გამგებელი ნეტავ? )



საინტერესო იყო ძველებური ხიდი, რომელიც დღემდეა შემორჩენილი, მაგრა არასრულყოფილად. მასზე გადასვლა კი შეიძლება, მაგრამ გადახტომაა საჭირო. მისი მარცხენა ნაწილი წყალს წაღებული აქვს და.... მაგრამ მაინც საინტერესოა...



მზეში სიარულისაგან გათანგულები აუზთან შევიკრიბეთ. აუზს ვამბობ, თორემ წყლის ნატამალი შიგნით არ იყო. ერთ დროს შიგნით კალმახები დაცურავდნენ, რომლებიც სულ იმაზე ოცნებობდნენ სუფრაზე რა პოზაში მოხვდებოდნენ, ეხლა კი.. ერთი სიტყვით ამ აუზთან შევიკრიბეთ და შემოსასვლელისაკენ გავწიეთ.

გზა მანქანებით გავაგრძელეთ. აქ ჩვეულებრივი მსუბუქი მანქანით სიარულზე არც იოცნებოთ. მერე პროფილაკტიკაში ასჯერ მეტი დროის დახარჯვა დაგჭირდებათ, ვიდრე აქ გავლას მოანდომებთ. გზას ვამბობ, თორემ ქვების გროვას ეძახიან გზას..



ამ სიარულში ვილისით (ზუბილას რომ ეძახიან - ყველგან გადისო) გაგვისწრეს ადგილობრივებმა და კაი კაი ადგილებში საცურაოდ ჩვენზე ადრე ჩახტომაც მოასწრეს.



ერთ ადგილას მართლა მოგვიხდა ერთმანეთის დალოდება, რადგანაც სოფელში განთქმული გზის ნაწილი იყო და მისი გადალახვა არც თუ ისე ადვილი აღმოჩნდა. დაზიანების შიშით მანქანები კახელები რომ იტყვიან "მძიმე მძიმედ" გადადიოდნენ სოფელში განთქმულ ქვაზე. შემდეგ ყველის ყიდვა რომ მოვინდომეთ, ასე მიგვასწავლეს "ის ქვა რომ არის გზაზე, ცუდი გასავლელიო, იქ იკითხეთ და იმათ თუ ექნებათ ყველიო"...

ესეც ჩვენი მანქანები, რომ იტყვიან "ვსე ვ სბორე"



მაინც ვერ გამიგია, რას შვება აქაური გამგებელი? რა გგონია მე ჩავალ და მე დავუგებ ასფალტს თუ? ვერაფერი ვერ გავიგე მისი....

Archil
გუშინ დაურეკია გვალვასთვის გამგებელს.... რომ ჩამოხვალთ აწი უკეთესი ოფროუდს დაგახვედრებთო . (ნიკას არ მოწონებია)

ეს იყო ყველაზე რთული მონაკვეთი, რომლის იქითაც სავალი ბევრი არ იყო დარჩენილი. მანქანები სოფლის განაპირას გავაჩერეთ და წყლის სანახავად გავემართეთ.

აღმოჩნდა, რომ ჩვენ მოვხვდით ძალიან ლამაზ ადგილას, ჩანჩქერის პირას. პინკმა და დათომ მოახერხეს წყალში ჩასვლა (ერთი ჩავიდა, მეორე კი გადახტა თუ პირიქით).



ქუთაისელების ხორცი შალვამ ჩანჩქერზე ხეზე დაკიდა და ისე რომ საცურაო ტრუსების (პლავკებს რომ ვეძახით) ჩაცმაც ვერ მოვასწარი, რომ მდინარეს ქვევით დავუყევით ჩანჩქერების სანახავად.


გზად მშვენიერი ხედები გველოდა....
სადა აქვს აქაურ გამგებელს შნო, თორემ მიმიქარავს ევროპა... მაგარი ადგილებია...






წყალი კლდეში მიიკვლევს და მშვენიერ ნახატებს ქმნის.



ჩვენზე ადრე ადგილობრივ "ვილისელებს" მოესწროთ მისვლა და წყლის ამღვრევა მოეხერხებინათ უკვე. ბანაობის უკვე იქ აღარ მინდოდა, თუმცა სუფთა რომ ყოფილიყო წყალი დიდი სიამოვნებით ვიჭყუმპალავებდი.



ამ გზის დასასრულს ჩანჩქერი ზემოდან და ჩანჩქერი ქვემოდან გველოდა. მათი სურათები საკმარისადაა დადებული უკვე აქ. მისახვედრაქ მხოლოდ თითო-თითოს დავდებ.





ა, კიდო ერთი... წამძლია სულმა...



უნდა ითქვას, რომ აქ ყველა გაისარჯა.. ნინო ფოტოაპარატს არ უშვებდა ხელს (მერე კი მოუნდა საზამთრო და როდესაც ყველაფერი ორჯერ გადაღებული ჰქონდა, დაანება მეჩითოვის ხელობას თავი)



გვალვამ ხომ ყველა კუთხიდან დასმოტრა ადგილები



ყველაზე გულითადი მეგობრობა მაინც გვალვასა და ჩარლის შორის დამყარდა. გვალვა ხვეწნით ეუბნებოდა "წადი ჩარლი, დამანებე თავი..." ის კი ნამდვილი ჯენტლმენივით თავს არ ანებებდა მეგობარს, ბოლოს გვალვა შეეგუა ცხოვრებას...




ამასობაში თბილისელი სტუმრებით (რომლებიც რატომღაც დაბოდიალობდნენ ამ ყრე-ღრეში) ადგილობრივი თხებიც დაინტერესდნენ და ზედა კლდიდან ძოვა-ძოვით მოგვიახლოვდნენ.



საზამთრო დავჭერით, შევჭამეთ, ნარჩენები შევაგროვეთ, მაგი კი არა და საზამთროს წვენი რომ გამოუვიდა, გვალვას მოთხოვნით გადავრეცხეთ კიდევაც და ჩვენი ბანაკისაკენ გავეშურეთ.

დატოვებული ხორცის ჩამოღებისას მოხდა სასწაული - ჩანჩქერში ჩავარდა. ეს კი მშვენიერი მიზეზი იყო ქვემოთ ჩასასვლელად და იქ ბანაობით სიამოვნების მისაღებად. მართლა ღირდა ფორთხიალად.

იმ საღამოსვე ცეცხლი დავანთეთ და მწვადის შეწვას შევეცადეთ. სანამ ქუთაისური ხორცი ძვლებისაგან გავანთავისუფლეთ, კარგად დაღამდა კიდევაც და ჩარლიც მოსუქდა (იმდენი ძვალი გამოაყოლეს). ცეცხლში მწვადი, კარტოფილი, იქვე მოტეხილი ჭყინტი სიმინდი იწვებოდა. კარგი საყურებელი იყო.



ცაში ვარსკვლავები, ჩვენს გვერდით კი კოცონი და ფარნები ანათებდნენ. ნელ-ნელა ყველა თავისი კარვისაკენ გაეშურა. ზოგიერთებმა გარეთ დაძინება გადავწყვიტეთ. ბოლოს მე და პინკი შევრჩით. ცეცხლი მიინაღვლა და ჩვენც ძილმა გვძლია.

დღეისათვის აქ დავასრულებ, თორემ აქაც დამიღამდა და არადა ძმაკაცის დაბდღეა და... კაროჩე უნდა წავიდე, ეწყინება.

არჩილ, გაიხარე!!

კაია რომ მოყევი, ბევრი რამე მეც ეხლა გამახსენდა... მუნიციპალური პლიაჟი... წყალში ჩავარდნილი სამწვადე... ჩარლისთან დამყარებული პირადი რეკორდი: ძაღლისთვის მგონი ხელი არასოდეს გადამისვია და საერთოდ 1 მეტრაზე ახლოს მგონი არასოდეს ვყოფილვარ, ეხლა მიკვირს ჩარლის როგორ შეიძლება გეშინოდეს

Gvalva
vaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! es deebi tsavikitxe? shentan da dzagltan dakavshirebit? marto magitom girda iq tsasvla

Mao

ა, ჩარლისთან მე მგონი მარტო მე არ მქონია რეკორდები

იყო ხალხი რომელსაც გარეთ ეძინა და მეორე დილას მეკითხებოდა, ეხლა ეს მე კარავში ძილად მეთვლება თუ არაო "ფორუმი მათთვის ვისაც ერთხელ მაინც ეძინა კარავში"

პინკის ჩახტომა წყალში, უფრო სწორედ, ჩახტომის შემდგომი ამბები