ახლა, თბილი ოთახიდან, მე მახსენდება..... უღელთეხილი: სეტყვა ფეხებზე მიშხაპუნებდა, ერთად-ერთი რისი გაკათებაც შემეძლო ჩავჯექი, ქარისგან ვერ ვახერხებდი თავის მობრუნებას, ნაბიჯის გადადგმაზე ზედმეტი იყო საუბარი. ქვემოთ ვხედავდი
GT.ge-ს რომელიც ასევე ვერ ახერხებდა გზის გაგრძელებას,
თამუსია კიოდა (
ნაგლის კი ეგონა, რომ ეს სიხარულის ყიჟინა იყო, საერთოდ რაზე ფიქრობთ ხოლმე კაცები?
) რამდენიმე წუთი ცალ-ცალკე ვებრძოდით ბუნებას, შემდეგ
სანდრომ ერთად დავდგეთო მოგვიხმო
ბესომ რამდენიმე გოგო თავისი საწვიმარის ქვეშ შეიფარა, ერთმანეთს ვეკვროდით,-ასე თბებიან ყინვაში პინგვინები
სამწუხაროდ სრულყოფილად ამ ღირსშესანიშნავი მოვლენის გადაღება ვერ მოვახერხეთ გასაგები მიზეზების გამო, ერთიანად გაყინულები ვიყავით ტუჩებს ვეღარ ვამოძრავებდით,
teo- ს ამაზე რა აცინებდა ნეტავ, ან ჩვენ რაღა გვაცინებდა, ასე გაგრძელდე 10-15 წუთი. იდგა ერთ მუშტად შეკრული კარავი ზედ უღელტეხილის ქიმზე ,-იქ სადაც ქარი ყველაზე ძლიერ უბერავდა
ხოდა გამოვიდა
ნაგლი ნისლიდან და ხალხო! აქეთ, აქეთ-ო
ხოდა 2 წუთის შემდექ წინ გადაგვეშალა დიდი მწვანე ველი, თავისი ფერადი ტბებითურთ.
მადლობა
ნაგლის და
ბესოს (იმ ბიჭესაც, მაგრამ ) ამ ორმა ადამიანმა კარგად იცოდა სადაც მივდიოდით, ასე რომ არსადაც არ დავიკარგებოდით, დიახაც, მხოლოდ მცირე მანძილზე მოგვიხდებოდა რამდენიმე ადამიანს უკან დაბრუნება.
კიდევ
მინდოზას, რომელმაც ფრიად დიდი ვაჟკაცობა ჩაიდინა და მცირე ვიდეოს გადაღება მოახერხა
მერ ჩვენ თვითონვე რომდ დავიჯეროთ ეს ამბავი
მე და თეო, გაყინულ-გათოშილ-დასეტყვილ-გასავათებულები
ხალხო! 2009 წელი ჩემი ქორონიკონით