ჰოო, გამგზავრებას რაც შეეხება, თავიდან იმდენი მოდიოდა, იკარუსის დაქირავებას ვაპირებდით, მაგრამ ბოლოს ერთ პაზიკში ჩავეტიეთ. თუმცა ესეც არაფერი, იმდენი ხალხი რომ ვერ წამოვიდოდა, ალბათ, ყველას თავიდანვე გვეეჭვებოდა, მაგრამ ეს კიდევ არაფერი, ზოგიერთ განსაკუთრებით მარდს მთელი ნახევარი საათით რომ არ დავეგვიანებინეთ...
უმეტესობა დათქმულ დროზე შეიკრიბა სპორტის სასახლესთან. იქ იმდენი ხალხი იყო, ვინ მოდიოდა პირველად და ვინ იყო ძველებიდან, ვერ გეტყვით. ვიცი, რომ პირველად მოდიოდნენ გეოსული, ჩაკრულო და მისი რაზმი - ანსამბლ *ჩვენებურების* 3 წევრი. სამწუხაროდ, ვერ წამოვიდა, მაგრამ გასაცილებლად მოვიდა ადმინი - გვალვა, რომელიც, მისივე სიტყვით, იმ დღეს მამიდა იყო - ძმისშვილები ჰყავდა დატოვებული და ჩვენს გასაცილებლად იმ ულამაზეს, ოქროსთმიან ბავშვებთან ერთად მოვიდა.
გამცილებლები და წამსვლელები კი მივედით, მაგრამ ერთი სტაჟიანი მოლაშქრე არა და არ ჩანდა (მგონი, მისი დაც მოდიოდა). თითქოს ვაკიდან მომავალს მატარებელმა გამოასწროო, იმდენხანს გვალოდინა, კინაღამ წავედით და დავტოვეთ, მაგრამ არ გვიქნა სინდისმა. სინდისთან ბოდიში, მაგრამ მომავალში დაგვიანებულთა დატოვების პრაქტიკას თუ დავგეგმავთ, აჯობებს. ადრე ამდგარსა კურდღელსა ვერ მიეწევა მწევარიო და ადრე გასვლა მუდამ ჯობია.
მოკლედ, ამ პატარა უსიამოვნების მიუხედავად (თავისებური მხიარულება ამასაც ახლდა კომენტარების სახით), დავიძარით. პირველი გაჩერება აქვე გვქონდა, სამგორში, სადაც სამწვადე და ხორაგი ვიყიდეთ, პირდაპირ ავავსეთ ავტობუსი. მერე გავუყევით გზას, მაგრამ რადგან მე აპარატი არ მქონდა და ფოტოებს ვერ დავდებ, ჯობია, ფოტოიანებმა გააგრძელონ თხრობა, მე კი ჩემს შთაბეჭდილებებს მოგახსენებთ.
ფანტასტიური და არაჩვეულებრივი - ასე ვაფასებ იმ ყველაფერს, ციხიან-ხალხიან-მოლხენიანად! მე მეგონა, იქ ერთი ჩვეულებრივი ციხე დაგვხვდებოდა, მაგრამ ამხელა კომპლექსმა დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა. იმ ნანგრევების შემხედვარე ვამბობდი, ახლა ვხვდები, აქსის-მაქსისები, ცენტრ-პოინტები და ეგეთები რა უბადრუკი რამეებია-მეთქი. იმსიმაღლე და იმსიგრძე გალავანის აშენება დღესაც კი პრობლემა იქნება, არათუ მაშინ, როცა ყველა ქვა ხელით უნდა ეთრიათ, დაეთალ-გაერანდათ და მერე კვერცხის გულით არა მარტო მომხდურის, საუკუნეთა დამმარცხებელი კედლებიც უნდა აეშენებინათ. იმ ნანგრევებმა დიკლოს ციხის ეზოში მიღებული შთაბეჭდილება მომაგონა. მართალია, ის მასშტაბით ბევრად პატარაა, მაგრამ მაშინდელივით ნანგრევი ახლაც თავის ოდინდელ სიდიადეს ამჟღავნებდა. ვნატრობდი, ციხე თუნდაც 5-ოდე წუთით მაინც აღდგეს ძველი სახით და გვანახა-მეთქი. იქაც ვთქვი და ისევ გავიმეორებ - უცხოელები ამით გვჯობნიან, სადღაც მისი ქვეყნის ისტორიის შემადგენელი პატარა ქვაც რომ ეგდოს, წავლენ და ნახავენ, ცდილობენ, ყველაფერი საკუთარი თვალით იხილონ. 9 უმაღლესიც რომ დაამთავრო, თუ ამნაირ რამეს საკუთარი თვალით არ ნახავ, შენს ქვეყანაზე არაფერი იცი. ყოველ შემთხვევაში, მე ასე მგონია.
ძალიან კარგი იყო სასტავიც და იქ გატარებული დრო - ის დიდებული კედლები, ის კოცონი და შუა ტყეში ჩადგმული სუფრა, ლამას ომახიანი ხმა და, საერთოდ ყველაფერი. მგონი, იმ ტყეში ახლაც ხმიანობს ლამას ექო, ჩამაჭრებულა კახეთს ჰაერი..........................
და ამ ყველაფერს ემატებოდა არაჩვეულებრივი ხალხური სიმღერები. მგონი, საერთო აზრია, რომ ის დღე ჩაკრულოს რაზმმა ათმაგად გაალამაზა. ვფიქრობ, ისინი იმდენად კარგად შეერწყნენ კარავულ სულს, მათ გარეშე ლაშქრობები არ გამოვა.
მოკლედ, მართალია, ზოგმა გვალოდინა, ზოგს შამფურების წამოღება დაავიწყდა, ზოგს -სამწვადეზე მარილის დაყრა, მაინც ცხოვრების მანძილზე დასამახსოვრებელი შაბათი იყო.