კარავი 21 წლის გახდა და ჯერაც ცოცხალია! და თქვენ "კარველებო", ცოცხლები ხართ?

თემა გაიხსნა..... აბა წავიდა ფოტოებიი

აი ასე ვიქცეოდით

ჩემს რეპორტაჟს მოგვიანებით გავაკეთებ...

ლამაზი გოგოების ბანაობა წყალში, ოდეს ქვემოთ დაშვებისას რომ ჩაიდინეს
http://www.link.ge/file/362554/Video005.3gp.html

პირველად ვიყავი და მომეწონა კარგი ადგილია ზაფხულის ცხელი დღეების გასატარებლად ერთი მინუსი აქვს ბევრი ხალხი დადის ადი–ჩადია მთელი დღე

ვინც იღებდით დადეთ სურათები

სულ არ ვგეგმავდით, მარა

სიღნაღს კი დავადექით თავზე



ჩავფოტოჩკავდით



ეს გამოვიდა კაი სუართი

აი ამან ქნა ეგ საქმე და



აი ეს გზა უნდა გევვლო



სურათზე ადვილია, ისე კი ქვები გხვდება

5 საათი რატომ უწერიათ, მაინც ვერ ვხვდები. გაცილებით ნაკლებ დროში მივედი. მგონი საათში თუ საათნახევარში. ჯიპიესს ჩავხედავ მერე.

გურულად ვიტყვი

თხაი )))

ხიდზე შეჯგუფება მინდოდა ხალხის, ბოლოები რომ წამოგვწეოდნენ და ადგა ნათიამ და გატოპა, დასჩემდა ეტყობა გუდამაყრიდან...




მერე კოკიტოც მიჰყვა და ...

ერთი თქვენი ჭკუაც თქო და დავაწექი ჩემებურად.
ბილიკი მიუყვება ხეობას. ვერ დაიკარგებოდნენ გულითაც რომ სდომოდათ და ამიტომაც გულდამშვიდებული გავუდექი გზას.

ბილიკი ჭალაში გადის, სიგრილეა. ბილიკიც ძაილან დამრეცი არაა. ერთი სიტყვით მე რომ მიყვარს ისეთი სასიარულო გზა და ამინდი იყო. ჰოდა ვიარე, ვიარე და ჩანჩქერსაც მივადექი.

ფაქტიურად გაუჩერებლად ვიარე. რამოდენიმეჯერ შემხვედრებს აგოველაპარაკე. თითქმის ყველა შემხვედრი ჯგუფი სიგარეტ მთხოვდა

ბოლოს ლამის უკვე ვხოხავდი მაგის გაგონებაზე

ესეც ჩანჩქერი

WenTTo wrote:1 საათში შანსი არაა ვერ მიხვიდოდით... 1.30 წუთი იქნებოდა თქვენი მაქსიმუმი... და ჩემი აზრით კარგ ტემპში 2 საათი დაგჭირდებოდათ, რადგან დიდი კოლონა იყავით.. მე უკანა გზაზე 1:20 წუთში ჩამოვედი ისე რომ გაბრაზებულზე არც კი შემისვენია მოვდიოდი და მოვდიოდი... 6 კმ არის როგორც გავიგე....

მე ჩემ თავზე ვამბობ. სხვები მოგვიანებით ამოვიდნენ. ბოლოს ვინც იყო, იმან თქვას ზუსტად. მე 12:45-ზე უკვე ჩანჩქერთან ვიყავი. სახლში ვნახავ რამდენი ხანი ვიარე ზუსტად.

ჰოდა ბუნებრივია ჩანჩქერთან მივედი. ანუ ზემოთ მარჯვნივ აუხევ, ქვემოთ მარცხნივ ჩაუხვევ და მანდა ხარ.

ჩავიცვის საცურაო რაცხა რომაა ჰოდა გადავწყვიტე შევსულიყავი...

აქ !!!



მარა იმისთანა ძალით ეცემოდა წყალი ზემოდან... ჰოი, ჰოი.. ზანზარებდა ლოდები



ერთი სიტყვით კარგად გავიყინე



რომ გამოვედი იმ სიცივიდან, ერთი ნატვრა მქონდა, არაყო დამაკვრევინა ერთი თქო, ან მზე გამოვიდესო... ციოდა ნუ...

ჩვენებიც გამოჩნდნენ ამასობაში

ნათია და კოკიტო მომყვებოდნენ თურმე



მეერ ფოტოაპარატი ჩადებული მქონდა ჩანთაში. ამიტომ სურათებზე მე პასს.

ბიჭებზე იტხომიალეს კლდიდან. მე დავსტოპე - რატომღაც ეგრე ვარ ხტომებზე.

პირველი კოკიტო გადმოხრა, მერე შალვაც მიყვა, მერე არწივიც, ნაგლიც. ერთი სიტყვით კაი ატრაქციონი მიმიქარავს. სხვა ჯგუფის გოგო-ბიჭებმაც დაიწყეს ტყაპა-ტყუპუნი

ერთი სიტყვით ვიხალისეთ.

კოკიტო იძახდა ნეტავი აქ მომკლაო და

ვეხმარები ნატვრის ასრულებაში

მეოგობრებო ორი სიტყვით მეც დავწერ ჩემი შტაბეჭდილებების შესახებ. შეგახსენებთ, რომ ერთდღიანი გასვლის ორგანიზატორი იყო ნაგლი33. ლაგოდეხის ნაკრძალში კიდევ 2 კარავული ჯგუფი შემოგვიერთა (ესენი იყვნენ ვენტოს 8 კაციანი ჯგუფი, ასევე ჯიმი და შოთა).

დილა 07:00წთ.

რედისონ ივერიასთან დათქმულ დროს მივედით. სულ 17 კარაველი. 07:20ზე დაიძრა ჩვენი სამარშრუტო. მძღოლმა სიღნაღის გავლით არჩია წასვლა. გზად ვჩერდებოდით (აბა ხელის გულზე გადაშლილი სიღნაღი როგორ არ გადაგვეღო, (თუნდაც ასეთი მოქუფრული ცის ფონზე). 11:04 წუთზე ვიდექით ლაგოდეხის ნაკრძალის შესასვლელთან.

ჩამკეტის თანამდებობაზე დავნიშნეთ შალვა (თავისი სურვილით) და გავუდექით გზას. ბევრი ვიარეთ თუ ცოტა ვიარეთ, მივადექით ხიდს. აქ არჩილ კ-მ ჩვენი შეკრება განიზრახა, დადგა ხიდზე და გზა ჩაკეტა. მაგრამ სიარულის მოყვარულ ახალბედა კარაველს რა ძალა შეაჩერებს?! (ახალბედა კარაველი უხვად მოვარდნილ წყალს გავს, გზა-კვალს მოულოდნელ ადგილას გაიკვლევს ). რა გასაკვირია, რომ "ურჩმა თანამშრომლებმა" მდინარე გადატოპეს და მშვიდობიანად გავიდნენ მეორე ნაპირას. არჩილი აუმღვრეველი სახით იდგა.

ხიდს გადავლის შემდეგ ისევ უალამზეს ტყის ბილიკზე ავედით. მარტივად გასავლელი სასეირნო გზა იყო. მშვიდად მივაბიჯებდი, გზადაგზა ჩანჩქერიდან მობრუნებულ მოლაშქრეებს ვესალმებოდით.

"გამარჯობა, ჩანჩქერამდე კიდევ ბევრია?"
"გამარჯობა. არც ისე, სწრაფად თუ ივლით ნახევარი საათი"

ასე ვიარეთ, ვესალმებოდით და სანუგეშოდ "ნახევარი საათი"-ს ვისმენდით. ამასობაში გზამ მდინარის დამშრალ კალაპოტზე გადაინაცვლა. ცოტა ხანში ესეც ხის ფესვებიანი ვიწრო ბილიკით შეიცვალა. აქვე მინდა ჩემი შეცდომის შესახებ დავწერო. ისე ვიარე წყალი არ დამილევია, როდესაც მივადექი საცალფეხო აღმართს, ვიგრძენი - მექანიკურად დავდიოდი, თითქოს ძილ-ბურანში ვიყავი. დავლიე წყალი და სიცოცხლე უფრო მშვენიერი გახდა, ხედებიც უფრო შესამჩნევი.

როგორ შეიძლება ეს სილამაზე სიტყვებით ასახო, უნდა ნახო, შეიგრძნო... სიწყნარე, გზაზე - ბუდიდან ჩამოვარდნილი ბარტყი, სიგრილე, ქვიდან ქვაზე ხტომა რომელიც ბავშვობას სასიმოვნოდ გახსენებს. მდინარეზე დაწოლილი ხეები, ხავსმოდებულნი და უხავსო. ქვებზე და ლოდებზე ღონივრად მჩქეფი წყალი, რუხი ცა.

ცოტაც და გამოჩნდა ჩანჩქერი

გაგრძელება იქნება...

აქვე მინდა ჩემი შეცდომის შესახებ დავწერო. ისე ვიარე წყალი არ დამილევია, როდესაც მივადექი საცალფეხო აღმართს, ვიგრძენი - მექანიკურად დავდიოდი, თითქოს ძილ-ბურანში ვიყავი. დავლიე წყალი და სიცოცხლე უფრო მშვენიერი გახდა, ხედებიც უფრო შესამჩნევი.

Ketevan Guliashvili

მაგ მექანიკური სიარული უკვე ჩვევაში რომ გადავა, სწორედ მაშინ ხდები მოლაშქრე.

სიმართლე გინდათ? ისე ვიარე, ვორონცოვიდან წამოღებული წყალი ისევ ვორონცოვზე მივიტანე. ჩანჩქერამდე ისე ავედი, წყალი ბოთლიდან არ დამილევია. ლაშქრობამ წყლის გამოზოგვა მასწავლა - სვავ ყლუპ-ყლუპად და წყაროსთან ივსებ წყლის ნაკლებობას.

და კიდევ, წყურვილის გარდა შიმშილსაც ვერ გრძნობ ხოლმე სიარულისას. ყოფილა ისეც, ძლივს მივბობღავ და ვიღაცას რომ რაიმე სასუსნავი შეუთავაზებია, მაგას მოვუყვანივარ ჯანზე, თვითონ უკვე ვეღარ ვხვდებოდი ზურგჩანთიდან რაიმეს ამოღებას.

ასე რომ პერიოდულად გადაამოწმეთ, გშიათ თუ არა

შუადღე

გურგენიანის ჩანჩქერი ღონიერი და ხმაურიანი დაგვხვდა, თითქოს ცისარტყელა მოვლანდე ზევით. ქვევიდან ფოტოები გადავუღეთ, დავისვენეთ. ჯგუფის ნაწილი დავტოვეთ და გზას ავუყევით. ჩანჩქერთან სულ ახლოს დავსხედით. აქ ბიჭებმა მოილხინეს. იხტუნავეს 10 მეტრიანი სიმაღლიდან. ვინც არ ვიცურავეთ უბრალოდ "უაროფითად დამუხტული იონებით ვისუნთქეთ" (ფრაზა არწივს ეკუთვნის). "მოხტუნავეებს" ფოტო გადავუღეთ.

სად იყო და სად არა გამოჩნდა ვენტო, საყვარლად მომღიმარი, გამოუძინებელი თვალებით. სანამ ვენტო ჩანჩქერს დაჰყურებდა კოკა ღამის წვიმიან ამბებს გვიყვებოდა. ყველას გვაინერესებდა დასველდნენ თუ არა (ვენტოს ისტორიას დაწვრილები იხილავთ მის თემაში).

გოგონები ადრე წამოვედით ჩანჩქერიდან, ქვევით სუფრა გავშალეთ. შევგროვდით. სადილი არ გვქონდა დასრულებული რომ თავსხმა წვიმა წამოვიდა! მამა-პაპურად დასვლელბისაგან ზოგი საკუთარმა ლაბადამ, ზოგი კი არჩილის საწვიმარმა იხსნა.

ამასობაში გამოჩნდა მიქაელი, ვასადილეთ. წვიმამ გადაიღო.

(სუფრიდან მორჩენილი პროდუქტი ერთმა ზიდა).

გზას ჩავუყევით და მზიან ნაპირზე დავსხედით. აქ ვინ რას ვაკეთებდით. ვძებენთ შესაფერისი სიმღერა "რომ ბაიარ შაჰინივით ნანაი ნანაი" ზე არ გვემღერა" (ფრაზა მიქაელს ეკუთვნის) და სიტყვები გვეთქვა და 347 მცდელობაზე შევასრულეთ ერთი კრაგი ხალხური სიმღერა. მერე მიქაელი განაწყენდა, იმიტომ რომ ტაშის დაკვრაშიც კი არავინ აგვყვა და ჩრდილის მოსაძებნად წავიდა.

ცოტა ხანში ყველა აიბარგა და გავაგრძელეთ გზა.

ლაგოდეხის ტყე-პარკის წინ დავსხედით და დიდხანს არ გვინდოდა წამოსვლა. მიქაელი ნასახლარებსა და დაცარიელებული სოფლების შესახებ ლექსს გვასმენინებდა.

3 გასვლის კარაველები ერთად შევერდით. სამარშრუტოში მჭიდროდ ვისხედით, ყველა დაღლილი. ზოგს ეძინა, ზოგი ანეკდოტებს ისმენდა და იცინოდა.

შებინდებისას ათი კილოგრამი ნესვი ვიყიდეთ. ბაკურციხეს ავცდით (თუ არ ვცდები), შევაჩერეთ, გავრეცხეთ და დავაგემოვნეთ.

ამან გამოგვაფხიზლა მერე ისევ ჩამეძინა, ჩემს გვერდით, დამატებულ სკამზე მჯდომ შოთას საკუთარ ხელზე ეძინა.

თბილისში მშვიდი საღამო იდგა.

ესეც ასე.
ჭირი იქა - ლხინი აქა
ქატო იქა, ფქვილი აქა.