კარავი

დიდუბეში 9:15-ზე მივედი.
იქვე ბაზარში შევიარე და ხილი და ”პეჩენია” შევიძინე.
უცებ, დახლზე ახალი თხილი შევნიშნე. ძალიან მიყვარს (როგორც ყველას) და ესეც შევმატე სასუსნავებს.

სამთო ქიმიასთან რომ მივედი, ნუსა, ლინდა და კაკულია (climber) დამხვდნენ. მე კაკულიად გავიცანი და ჩემთვის სულ კაკულიად დარჩება .

მალე მირანდაც მოვიდა.

ერთმანეთში გავიკითხ-გამოვიკითხეთ და აღმოჩნდა, რომ მეტი არავინ აღარ უნდა მოსულიყო.

ავიკიდეთ ზურგჩანთები და... არ ვიცოდით საით უნდა წავსულიყავით .

ავტობუსის ნომერი კი ახსოვდა მირანდას, მაგრამ არ იცოდა საიდან გადიოდა .

გადავედით გზის მეორე მხარეს და იქ რამდენიმე მძღოლთან გავარკვიეთ, რომ მხოლოდ შაბათ-კვირას მოძრაობდნენ მუხათგვერდის ავტობუსები.

ან ტაქსით უნდა ავსულიყავით, ან 42 (თუ 41?) ნომერ მიკროავტობუსს გავყოლოდით დიდი დიღომის ბოლომდე და შემდეგ ფეხით რამდენიმე კილომეტრი.

აბა რაღა კარაველები ვიქნებოდით, ტაქსით რომ ავბრძანებულიყავით.
დავსხედით 42 ნომერში და გავემგზავრეთ.

გზაში არ მოგვიწყენია, ჩემს გვერდით მჯდომი ყმაწვილი მობილურით რუსულ პოპ-მუსიკას გვასმენინებდა.

იმედია გაგრძელება იქნება

შენ გელოდებოდით რომ გაგეგრძელებინა

შენი იდეა იყო

სადღაც დიდი დიღომის ბოლოსკენ ჩამოვედით (დიდად ვერ ვერკვევი დიდი დიღომის გეოგრაფიაში).

ჩვენს წინ გადაყვითლებული მინდორი, შემდეგ დაბალი მთა და ზედ სასაფლაოები გადაშლილიყო.

მოკლე შორტიანებმა უკვე ინანეს



მზე არ იყო, მაგრამ მაინც მაგრად ცხელოდა.

მირანდა გახდით იმუქრება



დაახლოებით ნახევარი საათი ვიარეთ სასაფლაოებამდე.

დრომ ლაპარაკ-ლაპარაკში ჩქარა გაიარა.

სასაფლაოებზე ორ საფლავს შორის გაჭიმული დიდი ქსელი და ზედ უზარმაზარი ობობა დავინახე .

უფრო სწორად, მაშინ დავინახე, როცა ქსელის უმეტესი ნაწილი გავუხიე შემთხვევით და ობობამაც საფლავის ბეტონის კედელს შეაფარა თავი.

ძალიან ბევრი ფოტო გადავუღე, მაგრამ არ ჩანდა კარგად.
ხან ჯოხით შევუჩიჩხინე, ხან ვეხვეწე, მაგრამ სასურველ პოზიციაში ვერ დავაყენე

აი ისიც:

ეს ჯვრიანი ობობაა და ცოტა არ იყოს შხამიანია

qvevri
ტიტუ!
კიდევ კაი, ხტუნვა არ იცოდა, თორე კაი დღე არ დაგვადგებოდა

ჰოდა ავიარეთ საფლავები, სასაფლაოს ცენტრალურ გზამდე.



რაღაც ყვავილები ვნახეთ, მომეწონა და გადავიღე.





გზაზე რაღაც ერთსართულიანი შენობა იყო (ალბათ ადმინისტრაცია).
მივედი და ვიკითხე ჭილის ტბისკენ როგორ წავსულიყავით.
წინაზე გოგონები ჯიპ-ტურში იყვნენ და კარგად არ ახსოვდათ გზა.

გავარკვიეთ, რომ სასაფლაოს ცენტრალურ გზას უნდა გავყოლოდით, მერე მთაზე ავსულიყავით ბოლომდე და დავინახავდით (ჰო, ასე სათქმელად ადვილი იყო).
წყლის ამბავიც გავიგე, სასაფლაოს დასრულებისთანავე მარჯვნივ უნდა გვეძებნა, ჯამისწყარო ერქვა მგონი.

გავუდექით გზასა.
მივდიოდით და ვსაუბრობდით.
კაკულიამ ამიხსნა, რომელი კამერა უნდა ვიყიდო და რატომ .

კარაველი გოგონები


ჰოდა უცებ რას ვხედავ...
რაღაც მშობლიურს ვგრძნობდი ამ ქვაზე და ვერ ვხვდებოდი რას.
თუ თქვენ ხვდებით, მითხარით...



ნახევარ საათში სასაფლაოს ტერიტორიები დავტოვეთ.
გამოსვლისას კაცი ვნახეთ, მუშაობდა საფლავზე.
ვკითხე წყლის შესახებ და აქ სადღაც არისო.

ვეძებე და ვერ ვიპოვე.
არადა უწყოდ არ შემიძლია საერთოდ .

ერთი ყინულიანი ბოთლი კი მქონდა, მაგრამ რას გვეყოფოდა.

სასაფლაოს დამთავრებისთანავე, ასფალტიანი გზაც დამთავრდა და ათხრილ დათხრილი, ”გრუნტის” გზა დაიწყო.



მზე არ იყო, მაგრამ მაინც მაგრად ცხელოდა.
ერთი-ორჯერ დავისვენეთ, წყლის მარაგი შევაცოტავეთ.

ალაგ-ალაგ ტყემლის ხეები გვხვდებოდა და იმითაც ვიმჟავებდით პირს.

გზა წარამარა იყოფოდა და გოგონებს უჭირდათ სწორი არჩევანის გაკეთება.

მეტი ისეთი არაფერი აღსანიშნავი არ მომხდარა.

ახლა დავაკვირდი და სასაფლაოს დატოვებიდან, ჭილის ტბამდე საათნახევარი დაგვჭირვებია.

ჰოოდა ერთ-ერთ აღმართზე ავდივართ, უკვე ქანცგაწყვეტილები და წინ კიდევ მინდვრები და მთები გადაიშალა.
კინაღამ გული შეგვიწუხდა.
მე ვიფიქრე, რომ გზა აგვერია და აღარ ღირდა ასე ალალბედზე გზის გაგრძელება.
მაგრამ უკან მოვიხედე და დაბლა, სადღაც 200 მეტრში ტბა დავინახე .
მირანდამ და ლინდამაც დაინახეს და სიხარულის შეძახილი აღმოხდათ (ნუცა ცოტა ქვემოთ იყო).
თურმე კაკულიას ჩვენზე ადრე შეუმჩნევია, მაგრამ ჩუმად იყო .

დავეშვით დაბლა, პირდაპირ ტყეზე ჩავჭერით.

ტბიდან ძაღლის ყეფა და ხმამაღალი ლაპარაკის ხმა ისმოდა.

წინ მე და მირანდა მივდიოდით.

ტბასთან ნახირი შევნიშნეთ, თავისთვის ძოვდნენ.
რომ მივუახლოვდით, ორი ქოფაკი გამოგვენთო, სხვადასხვა მხრიდან.

ჩვენ გავშეშდით და ნელ-ნელა შემოვლა დავიწყეთ.

ძაღლებიც მიხვდნენ, საქონლის მოსაპარად რომ არ ვიყავით და თავი დაგვანებეს .

ძაღლებთან სიახლოვე არ მოგვეწონა და ტბას მეორე მხრიდან მოვუარეთ.
იქ ორი ახალგაზრდა მამაკაცი თევზაობდა.

წყალი ვკითხეთ და აქ არ არისო. თუ გინდათ, ბოთლით გვაქვს და დაგალევინებთო.
უარი ვუთხარით, მასე ჩვენც გვაქვს-თქო.

არც მათთან ახლოს გაჩერება არ ვისურვეთ და ტბასთან მთაზე ასვლა გადავწყვიტეთ.

ავედით და ძლიერი ქარი უბერავდა, უცებ გავგრილდით.

კარგი ადგილი შევარჩიეთ, მარჯვნივ თბილისის ხედი მოჩანდა



მარცხნივ ჭილის ტბა (ეს ფოტო ცოტა გვიან გადავიღე, მანდ უკვე წყალში არიან შესულები ტივით ის მეთევზეები).



მე ჩემი ”ადიალა” გავშალე, მირანდამ პარალონი, ამოვალაგეთ, რაც საჭმელი გვქონდა წამოღებული და ჭამას შევუდექით.

ყველას მოტკბილო სასუსნავები გვქონდა წამოღებული... მარტო ნუსა აღმოჩნდა თადარიგიანი გოგო და ლორი წამოიღო, საბუტერბროდე პურთან და მდნარ ყველთან ერთად.
ისე მესიამოვნაა... ისეეე...

მაგარი ხორცისტი ვარ მე.
ალბათ სისხლში მაქვს რაღაც, პაპაჩემი მეცხვარე იყო და გენებში მომყვა ხორცის სიყვარული

გემრიელად რომ მივირთვით, თხილი გამოვაჩინე .

Int3lig3nt wrote:სასაფლაოს დამთავრებისთანავე, ასფალტიანი გზაც დამთავრდა და ათხრილ დათხრილი, ”გრუნტის” გზა დაიწყო.

მოკლედ, ამ სასაფლაოებს გულგრილად მაინც ვერ უყურებ რა...

ამასობაში მეთევზეებს შემოევლოთ ტბისთვის და ტივით წყალში შესულიყვნენ.
რა თქმა უნდა ჩვენც მოგვინდა ტივით სეირნობა (სეირნობა ბრჭყალებში... რა სეირნობა ეგაა, ტროსზე ხარ მიბმული და წინ და უკან მოძრაობ, თუმცა ამაზე ცოტა მოგვიანებით).

მზემ რომ მაგრად დააჭირა და ქარიც ვერ გვშველოდა, ავკრიფეთ გუდა-ნაბადი და ისევ ტბასთან ჩავედით.



ხეების ჩრდილში უნდა გავჩერებულიყავით და თან ტივზე ”კატაობაც” გვეცადა.



უიი, ორის ნახევარია უკვე...

წავედი ლოგინში.
ხვალ გავაგრძელებ .

ეჰ, არ მეცალა მაგ Dრეს, თორემ თვალდახუჭიული აგიძღვებოდით ჭილის ტბაზე და არ დაგკარგავდით, ისე მიყვარს მაქაურობა.

guruli
ჯამისწყარო იცი სად არის?
თუ ჯამისწყალი.

Int3lig3nt

მე და ბექას სწორედ ეგრე აგვერია გზა
მაგ აღმართზე ავედით და რატომღაც წინ და მარჯვნივ ვიხედებოდით, მერე წიმ წავედით, ჭილის ტბა არ ჩანდა, შორს მაჩვენებდა ბექა რაღაცას, არადა გოგამ დამირეკა და აქამდე უნდა მისულიყავითო.

რომ ვიფიქრეთ, კაი გვარიანად გავცდით, სწორედ მაშინ შემთხვევით მარცხნივ მოვიხედეთ და აგერ, აქვე არ ყოფილა მაგრად ვიხალისეთ და დაევშვით ქვემოთ. იქ მერე ნაკვერჩხალი დაგვხვდა, ის გავაკოცონეთ, მოგვიანებით დანარჩენები მოვიდნენ ოფროუდერების შეჯობრიდან.

მოკლედ საინტერესო იყო...

ვინაიდან და რადგანაც, დროის უქონლობის გამო რეპორტაჟს ვერ ვაგრძელებ, მხოლოდ ფოტოებს დავდებ და შემდეგ დავაკომენტებ, როცა დრო მექნება...