ცხრაჯვარი - ქვემო რაჭა... ანუ კარაველი ლტოლვილები 8-10.08.08

[ARCHILI]

Int3lig3nt
Na-tia

მადლობები იმერლებს გადაუხადეთ, იმათ უყვართ თქვენ კი თხრობა გააგრძელეთ, თუ მაინცდამაინც რუსის ჯარი შემოგიყვანოთ

დროზე, თორემ ამ საიტზე უკვე რუსეთ-საქართველოს გარდა აღარაფერი იწერება... არც მე ვარ სხვა თემებში და მხოლოდ ამას ვუყურებ იმედით, რომ გაყვითლდება

[Int3lig3nt]

გამგზავრება

6:20-ზე მესიჯმა გამაღვიძა.
შორენას მესიჯი იყო. დედა ნერვიულობს და ვერ წამოვალო .
პრინციპში ძალიანაც არც გამკვირვებია, წინა დღესაც ღელავდა არსებულ სიტუაციაზე.
თუმცა მაინც დამწყდა გული, რომ ვერ წამოვიდა და... ულვაშებზეც.
გაგიკვირდებათ ალბათ, ულვაშები რა შუაშიაო.
საიდუმლოდ გეტყვით: შორენას არ მოსწონდა ჩემი ულვაშები და როცა კი დროს იხელთებდა, მაშინვე მექაჩებოდა.
მეც ვიფიქრე, სამი დღე ერთად ვიქნებით და სანამ სულ დაუპუტია, ჯობია თვითონ მოვიშორო-თქო და წინა ღამეს საგულდაგულოდ გავიპარსე.

რაღას ვეტყოდი, დარჩი-თქო - მივწერე. თან შევუთანხმდი, რომ გავუვლიდი და საძილეს და ქვეშსაგებს გამოვართმევდი მარიტასთვის.

მივხვდი, რომ 7 საათამდე დაძინებას ვეღარ მოვასწრებდი და ავდექი.
სტანდარტული პროცედურები და სტანდარტული უკან მობრუნება (ისევ შტატივი დამრჩა!).
სადარბაზოს კარებში ამჯერადაც ვერ შევძელი უხმაუროდ გასვლა.
ტრასაზე ჩავედი და ტაქტი გავაჩერე.

შეხვედრა 8 საათზე იყო დანიშნული სამთო ქიმიასთან.
ჯინაზე ბარათაშვილის აღმართი გადაკეტილი იყო და მეტეხის ქუჩით მოგვიწია ჩასვლა, სადაც ავტობუსი იყო გაჩხერილი და კაი გვარიანად შემაყოვნა.
ჯერ რუსთაველზე გავიარე, წივწივას შესახვედრად - გაზის ბალონი უნდა ეთხოვებინა.
ბალონს თვითონაც გამოჰყვა, გაგაცილებთო.
რადგანაც გვაგვიანდებოდა, გზიდან ალექსას დავურეკე და ვთხოვე, მიკროავტობუსი მოენახა და ადგილები დაეჯავშნა.
შორენას გავუარეთ, გამოვართვით ნივთები და სამთო ქიმიასთან რამდენიმე წუთის დაგვიანებით მივედით.

რომ მივედი, მოგვარებული ჰქონდათ უკვე ყველაფერი. მძღოლი თვითონ მოგვაკითხავდა სამთო ქიმიასთან.

ცუდი არაფერი არ იფიქროთ, განასკვული თოკის გახსნას ცდილობს წივწივა

8:28


ნივთები გადავინაწილეთ, რაღაც-რაღაცეები ვიყიდეთ და მიკროავტობუსიც მოვიდა.
წივწივამ მშვიდობიანი მგზავრობა გვისურვა და დაგვემშვიდობა.
ჩვენდა გასაკვირად, ნახევარზე მეტი ადგილები თავისუფალი იყო. თურმე გორში უნდა აეყვანა რამდენიმე მგზავრი.

მძღოლმა წინასწარ გამოგვართვა ფული (18 ლარი ღირებულა ბილეთი რაჭამდე), თბილისიდან გასვლამდე ბენზინი ჩაისხა და გავემგზავრეთ.
თავიდან გავპარპაშდით, ზოგმა ჰორიზონტალური მდგომარეობაც კი მიიღო.
5 საათი მგზავრობა გვქონდა წინ და დაძინებაც ვცადეთ.







სიმართლე რომ გითხრათ, მე სულ აღარ მახსოვდა წუხანდელი დაძაბული სიტუაცია, იმაზეც არ ვფიქრობდი, რომ კონფლიქტურ ზონასთან ახლოს უნდა გაგვევლო.
ვიჯექი ჩემთვის კოხტად, მიძინებულ მეგობრებს ვაპაპარაცებდი და წინამდებარე (თუ როგორ ითქმის?) ლაშქრობაზე ვფიქრობდი.

სამწუხაროდ ეს სიამოვნება დიდხანს არ გაგრძელებულა.
სოფელ შავშვებს რომ მივახლოვდით, უცებ მიკროავტობუსის წინა რიგებში ხმაური ატყდა - დაინახე? დაინახე? ორი რაღაც აფეთქდაო.
გავიხედე და რამდენიმე ასეულ მეტრში შავი კვამლი ადიოდა.
გავხედე ჩვენებს და უმეტესობას არც გაუგია, მხოლოდ ეკა იყურებოდა შეშინებული თუ გაოგნებული თვალებით - დავინახე, როგორ ავარდა ცეცხლი და მერე კვამლიო.

მე გამიკვირდა - ცხინვალთან არიან ჩვენები და აქ ვინ რა ააფეთქა.
გზაზე ხალხი კვამლისკენ იყურებოდა. საგზაო სამუშაოებიც შეჩერებულიყო. ზოგი წინ გარბოდა, ზოგი უკან.
ჩვენებიც გამოფხიზლდნენ, წამოყვეს თავები და ვუთხარით რაც ვნახეთ.

სულ ცოტა ხანში ახლოს გავიარეთ იმ კვამლთან, საცხოვრებელ სახლებთან ახლოს იყო, ბევრი ვერაფერი დავინახეთ.

მალე გორშიც ჩავედით. სადღაც გააჩერა მიკროავტობუსმა, მგზავრები უნდა აეყვანა. ბაზრის შესასვლელს ჰგავდა.
გადავედი, პლასტმასის ჭიქები ვიყიდე და მანქანაში უნდა დავბრუნებულიყავი, რომ ხალხის რაოდენობა და სახეები ცუდად მენიშნა.
ჯიხურის გამყიდველმაც საეჭვოდ დამიწყო კითხვები, აქ რამ მოგიყვანათო თუ რაღაც ამგვარი.

ნუ ავიყვანეთ, მგზავრები, შევავსეთ მიკროავტობუსი და ჩვენც კუთვნილი ერთი ადგილის დაკავება მოგვიხდა.

შემოერთებული მგზავრები მგონი ერთი ოჯახი იყო, პატარა ბავშვებით.
ყუთით იხვის ჭუჭულები (ასე არ ჰქვიათ?) ჰყავდათ.
მთელი გზა წივწივას ეძახდნენ .

ცოტა ხანში ხაშურიც გავიარეთ და რიკოთის გვირაბს მივუახლოვდით.
იქვე სასადილოსთან გააჩერა მძღოლმა მანქანა და რამდენიმე წუთიანი შესვენება გავაკეთეთ.

თითქმის ყველანი გადმოვედით მანქანიდან. მარიტამ დრო იხელთა და წაუძინა.

11:03 (ე.ი. 2 საათში ვიყავით რიკოთთან)


ცოტა ხანში რეკვებიც დაიწყო.
გვეკითხებოდნენ, სად ხართო, გორი იბომბებაო.
ჩვენ გაკვირვებულები ერთმანეთს ვუყურებდით, არ გვჯეროდა რომ ამდენს გაბედავდა რუსეთი. დარწმუნებული ვიყავით, რომ ეს ყველაფერი დროებითი იყო და დასავლეთის დახმარებით უცებ მორჩებოდა ყველაფერი.

მაშინვე წაგვიხდა ხასიათი, უკან დაბრუნებაც კი ვიფიქრეთ ალბათ ყველამ, მაგრამ ეს უკვე საშიში იქნებოდა.
თავი დავიმშვიდეთ, რომ უსაფრთხო ადგილას მივდიოდით და ჩვენებიც შეძლებისდაგვარად დავამშვიდეთ.

რაღას ვიზამდით, ჩავჯექით ისევ მიკროავტობუსში და გავემგზავრეთ.
მძღოლმა რადიო ჩართო და თან არასასიამოვნო ამბებს ვუსმენდით.

გვირაბიდან რომ გავედით, მარიტამ მამამისთან დარეკა, რომელმაც თურმე რამდენიმე წუთის წინ გვერდით ჩაგვიარა (დასავლეთიდან მოდიოდა).
კარგად არ ესმოდათ ერთმანეთის ხმა და გათიშეს.

გზად ხშირად გვხვდებოდა სამხედრო მანქანათა კოლონები. კოლონები კი არა, დიდი კოლონები. ძირითადად სატვირთო ავტომობილები იყო, ზედ მჯდარი სამხედროებით და უკან მიბმული ქვემეხებით
ალბათ ყველა გორისკენ მიდიოდა.

გულში გავიფიქრე, მთლად ცუდად არ გვაქვს საქმე, ჩვენს საწინააღმდეგოდ რომ მიდიან. ჩვენი მიმართულებით რომ წავლენ, აი მაშინ დაგვერხა-თქო .

სანამ ჩავიდოდით, ვისაუბრეთ, პოკაჰონტასის შემოთავაზებული ირისი-კონფეტები მივირთვით.
მარიტამ თავისი ცეკვის სურათები დამათვალიერებინა აიპოდში და თან ამბებს მიყვებოდა.

გავიარეთ ზესტაფონი, ტყიბული, რაჭის უღელტეხილს ავუყევით და ცოტა ხანში ჩვენი ჩამოსვლის დროც მოვიდა.

ჩამოვიბარგეთ. მძღოლთან მივედი, რომ ნომერი გამომერთმია, ყოველი შემთხვევისთვის და აღმოჩნდა, რომ სერგის და ალექსას თადარიგი უკვე დაუჭერიათ .

გამოვკითხე ცხრაჯვარის ამბები და დავემშვიდობეთ.

წინ, როგორც მძღოლმა გვითხრა, 3 კილომეტრის ნორმალური სირთულის გზა გვქონდა.

13:32 (თბილისიდან ცხრაჯვარის გადასახვევამდე (გაჩერებებიანად) მოვუნდით 4,5 საათი)


წერას ვაგრძელებ...

[GOGONA]

მიხარია, უვნებლები რომ დაბრუნდით

და თან აგვისტო რომ არ ჩავარდა, თქვენი წყალობით რაჭის ლაშქრობა შედგა

გაიხარეთ!

[Int3lig3nt]

წეღან საკუთარ თავს ვსაყვედურობდი, რა ცუდია, ლაშქრობისას დროების ჩანიშვნა, რომ გავიწყდება, ახლა ხომ მიაწერდი, რამდენი ხანი მოანდომე ან ასვლას ან ჩამოსვლასო.
ჰოდა უცებ თავში დამარტყა - ფოტოებს ხომ აწერია properties-ში გადაღების თარიღი?!
მივაწერ აქაც . ოღონდ ყველას არა.

ცხრაჯვარი

ცხრაჯვარისკენ ალაგ-ალაგ ასფალტიანი გზა მიდიოდა. კი გამიკვირდა, ძველი სალოცავია და მასეთი რა პოპულარულია, რომ ასფალტიანი გზა დაუგიათო. თუმცა, როგორც შემდეგ მარიტას მამამ გვითხრა ტელეფონით, ადრე ცხრაჯვარზე პანსიონატი ყოფილა.



გზის დასაწყისში გაუბედურებული ქოლგა ვიპოვეთ.

13:33


ოდნავი აღმართი იყო, წესით არ უნდა გაგვჭირვებოდა, მაგრამ ძალიან გაიწელა და ცოტა დავიღალეთ.

ავდიოდით და ნისლი მატულობდა.
გული დამწყდა, იმედი მქონდა, ნორმალურ სურათებს გადავიღებდი.
თან გვითხრეს, რომ ცხრაჯვარიდან შავი ზღვა ჩანსო .

ავდიოდით ზემოთ და მარცხნივ ტყიბული, იმერეთის მთები და რაღაც ტბა მოჩანდა (ვერ გავარკვიე, რა ტბა იყო).

ტყიბული ზემოდან.



ათიოდე წუთში საძაგელი სუნი გვეცა, გზის პირზე რაღაცის (სავარაუდოდ რაიმე რქოსანი პირუტყვის) ლეში ეგდო და გულისშემაწუხებელი სუნი ასდიოდა.
ჩქარი ნაბიჯით გავიარეთ და რამდენიმე მეტრში ეს ცუგა შევნიშნეთ.



თავისთვის იწვა მოკუნტული. ალბათ მძორით ჰქონდა მუცელი გაბერილი და აწუხებდა... FუF...
ახლოს არ მივედი, სურათი გადავუღე და გზა გავაგრძელეთ.
რა ვიცოდი, რომ ცოტა ხანში ეს ძაღლი ერთ კარგ სამსახურს გაგვიწევდა .

მალე პოკაჰონტასი, ალექსა და სერგი წინ გაიჭრნენ.
მე, ეკა-შიკოლადი და მარიტა უკან მივჩანჩალებდით.

მე და ეკა ერთ ინტრიგანულ თემაზე ვკამათობდით.
მარიტა კი გვაშველებდა .



სიმაღლის მატებასთან ერთად, ნისლიც მატულობდა. ტემპერატურა კი იკლებდა.



ხვლიკების დიდი ოჯახი აღმოვაჩინეთ.
ეს მათი ერთ-ერთი სიმპათიური წარმომადგენელი.
ყვითელ-მწვანე ლაქები ხომ აქვს ტრადიციულად, ასევე ლურჯი და წითელი წერტილებიც შეიმჩნევა .



ვისვენებთ:




კიდევ უფრო ზემოთ რომ ავედით, მისტიურ გარემოში აღმოვჩნდით.
მარცხნივ უფსკრული... მარჯვნივ კლდეები... ზემოთ ყვავების ტრიალი და ჩხავილი...
და ეს ყველაფერი ნისლში



ა, კიდო...



უცებ მზემ გამოანათა და წინ ეს გვირაბი გამოჩნდა.



ცოტა არ იყოს, შემეშინდა. არც მეგობრის სიძეს და არც მძღოლს არაფერი არ ჰქონდათ ნათქვამი ამ გვირაბზე.
რა სიგრძის იქნებოდა, რამდენად მყარი (თავზე, რომ არ ჩამოგვქცეოდა), რაიმე ბინადარი (ყველაზე კაი ვარიანტში - ღამურა) ხომ არ იქნებოდა.

აქვე გავჩერდით, ზემოდან მტირალა კლდესავით წყალი მოწანწკარებდა.
ქვემოთ გადაჭრილი პლასტმასის ბოთლები იდო, ალბათ დასალევად.
სავსე რაც იყო, დავლიეთ და მხოლოდ მაშინ დავაკვირდი, წყალს მოყვითალო, მოყავისფრო შეფერილობა ჰქონდა .
ან მინერალური ნარევები ექნებოდა, ან წვიმის შემდეგ იყო ამღვრეული.
მე ძალიან პრეტენზიული ვარ სასმელ-საჭმელის სისუფთავესთან დაკავშირებით, თორე ამათ ოდნავადაც არ სწყენიათ ეს ამბავი .
ეგ კი არა, კიდე დალიეს მგონი.

ცოტა ხანი გავჩერდით, ჩანთაში ფანარი მოვიძიე და გზა გავაგრძელეთ.
გვირაბთან რომ მივედით, სახტად დავრჩი.

"გვირაბში":


გვირაბი კი არა, რაღაც 10-15 მეტრიანი გასასვლელი იყო, საიდანაც სულ სხვა გარემო იშლებოდა.
თითქოს მისტიური, შავბნელი ადგილიდან, ჯადოსნური გვირაბით, გამწვანებულ ბაღნარში მოვხვდით .

14:57 (ანუ საათნახევარი მოვუნდით ასვლას)


იქვე დავსხედით და ეკას დედის მიერ გამოტანებული ეკას კუთვნილი ტოლმები და სხვა საკვები მივირთვით .

კადრში ხშირად ჩნდებოდა ჩვენი მრავალნატანჯი ტელეფონები (დარწმუნებული ვარ, თქვენი ტელეფონებიც არანაკლებ იწვალებდნენ იმ დღეებში, მაგრამ ჩვენი განსაკუთრებით).



სერგის ისე ეგემრიელა თავისი მოხარშული კვერცხები, რომ ტუჩებს ილოკავდა



მერე ცოტა გავიარ-გამოვიარეთ და საინტერესო ადგილი აღმოვაჩინეთ.

საბაგირო გზის შენობა ვნახეთ, სადაც ალბათ მგზავრები ამოდიოდნენ (ან უნდა ამოსულიყვნენ. არ ვიცი მუშაობდა თუ არა ოდესმე ეს საბაგირო)

რამდენიმე მეტრში ძალიან მაგარი გადასახედი ვნახეთ (ეს ”ძალიან მაგარი” ვივარაუდეთ, თორე ისეთი ნისლი იყო, რომ 5 მეტრში არაფერი არ ჩანდა .

გახვიდოდი კლდის წვერზე და გარშემო სულ სითეთრეა !



თვითონ კლდეც ძალიან საინტერესო იყო, ფეხი მთლიანად ჩამეტეოდა იმხელა ბზარები ჰქონდა.
არ ვიცი სურათში რამდენად კარგად გამოჩნდება.

მომენტებში ნისლი გაიფანტებოდა და ახლომახლო მიდამოები ჩნდებოდა.

ეს სურათი, ზედა სურათიდან არის გადაღებული



ესეც იქვე გადავიღე

16:06


რამდენიმე წუთი გავჩერდით და უკან გამოვბრუნდით.
ზემოთ ყოფნის პერიოდში რამდენჯერმე გამოანათა მზემ, ცის ნაფლეთებიც გამოჩნდა, მაგრამ სამწუხაროდ, ბოლომდე ვერ მოერია ნისლს და იმედგაცრუებულები დაგვტოვა .

გამოვიარეთ ”გვირაბი” (ახლა უკვე ბრჭყალებში), ისევ დალიეს ყვავის ფეკალიებიანი (ასე შევარქვი ) წყალი და ქვემოთ დავეშვით.

იქვე წყალთან რაღაც პატარა მკვდარი ცხოველი დავინახეთ, რომელიც ამოსვლისას ვერ შევამჩნიეთ.
თუ ვინმემ იცით, რა ცხოველია, იქნებ დაგვიწეროთ .
ვერსია ჰქონდა, ვითომ თხუნელააო, მაგრამ ასე პატარა?
ახლა ვფიქრობ, თუ თახვები ბინადრობენ საქართველოში, ე.ი. ეგ იყო.
თუმცა თახვისთვისაც ძალიან პატარაა.
ალბათ უფრო სინდიოფალა.
მანგუსტი?



ჩამოსვლა აღარ გაგვჭირვებია, საუბარ-საუბარში შეუმჩნევლად ჩამოვიარეთ.

გზად რამდენიმე ფოტოც გადავიღე.







აუცილებლად უნდა წავიდე კიდევ ცხრაჯვარზე, როდესაც ნისლი არ იქნება, ულამაზესი ადგილია და დარწმუნებული ვარ, ხედებიც ძალიან მაგარი გადაიშლება .

კინაღამ დამავიწყდა!
უკანა გზაზე, დიდი ამბით ვემზადებოდი, შორიდანვე ვაკვირდებოდი იმ ადგილს, სადაც ლეში ეგდო, რომ სუნთქვა შემეკავებინა და მისი არომატის შეუგრძნობლად გამევლო.
თუმცა ლეში აღარ დაგვხვდა, სავარაუდოდ იმ მოწითალო ცუგამ წააჩანჩალა სადმე.
აი ამ კარგ საქმეს ვგულისხმობდი ზემოთ .

ჩამოვედით დაბლა და სასტიკ რეალობას დავუბრუნდით.
ისევ ზარები, ისევ მოკითხვები, ისევ ნერვიულობა.
სამწუხაროდ ყოველი ახალი ინფორმაცია, უარესი და უარესი იყო.
ერთ დამაიმედებელ ცნობას ვერ ვიღებდით...

17:05 (ჩამოსვლას დაახლოებით ერთი საათი დასჭირდა სეირნობით)









ალექსა აღშფოთებულია!



ცოტა ხანი ვისხედით და ვსაუბრობდით პოლიტიკაზე.
საერთოდ ლაშქრობის მთელი საუბრების ალბათ 20% პოლიტიკას ეხებოდა.
ჩვენს უიმედო, სხვაზე დამოკიდებულ მომავალს და ხსნას არსაით .
უF, აღარ მინდა ამაზე...

მოკლედ ასე დავბრუნდით ტრასაზე.
შემდეგი დანიშნულების პუნქტი იყო, შაორის ტბა, სადაც დავბანაკდებოდით და დილით გავაგრძელებდით გზას.

P.S. მთავარი დამავიწყდა.
სალოცავი ვერ ვნახეთ...
მარიტას მამამ გვითხრა, გაგიჭირდებათ პოვნაო და ჩვენც თავი დავანებეთ.
ნისლი იყო და არც განწყობა გვქონდა სამაგისოდ.
მეორედ რომ წავალთ, აუცილებლად ვნახავთ .

[Naia]

Int3lig3nt
გადავირიე, რა ლამაზ ადგილებში ყოფილხართ

მეც ძალიან მომინდა იქ წასვლა და ამ სილამაზის ნახვა (კიდევ, კარგი ეს თემა გახსენი, თორემ ლაშქრობის სურვილი საერთოდ დაკარგული მქონდა:) ).

[qvevri]

ზემოთ რაღაც მკვდარი ცხოველი რომ გდია ეგ დედოფალაა.

[la cioccolata calda]

Int3lig3nt
ძალიან საინტერესოდ ყვები მართლაც

ოღონდ ერთი შენიშვნა მაქვს___ ის ყვავის ფეკალიებიანი წყალი მე არ დამილევია არც იქითობისას და არც უკან გზაზე

ნ-
გაააგრძელე, ველოდებით შემდეგ სერიას ))))

[Int3lig3nt]

qvevri

ეგ დედოფალაა.

ჰოო, დედოფალა !

შატილშიც ვნახეთ, ხიდთან დარბოდა თავისთვის.

ბებიაჩემი ლეგენდებს მიყვებოდა ამ პატარა, მაგრამ მავნე ცხოველზე.
საქათმეში თუ შეძვრა, შეიძლება მთელი ფრინველები დახოცოსო.

la cioccolata calda

ოღონდ ერთი შენიშვნა მაქვს___ ის ყვავის ფეკალიებიანი წყალი მე არ დამილევია არც იქითობისას და არც უკან გზაზე

უკაცრავად

გავაგრძელებ წერას...

[la cioccolata calda]

ხო დავამატებ--ცხრაჯვარი მართლაც ძალიან ლამაზი იყო, მისასვლელი გზა და იქაც
მართალია ნისლის გამო ალბათ ლამაზი სანახაობის ნახევარს ვერ ვხედავდით ,მაგრამ მაინც

დაღლილები გზაში აი ასე ვისვენებდით

[Mta Mkvarebia]

Int3lig3nt
მართლა ჩანს ცხრაჯვარიდან შავი ზღვა, ოღონდ კარგ ამინდში.
ეს ცხრაჯვარი თამარიჩი რომ ხვამლს კითხულობდა ის არის. აი თემა:
http://www.karavi.ge/viewtopic.php?t=2236
ესეც კიდევ მაგ თემაში თამთას დადებული საინტერესო ლინკი სადაც განთავსებულია დოკუმენტური ფილმი ამ მთის საიდუმლო გამოქვაბულების დასალაშქრ ექსპედიციაზე.
http://www.xvamli.ge/

ჩემს ბავშვობაში მაგ ასფალტიანი გზა ისეთი ნორმალური გამავლობის იყო ჟიგული თავისუფლად ადიოდა, ახლა კი რა დღეშია . საბაგიროც მუშაობდა, ტყიბულთან აკავშირებდა ცხრაჯვარს.
მეც დიდი სიამოვნებით ავიდოდი მაგ ადგილას კარგ ამინდში.

იქიდან რომ ტბა დაინახეთ, მინიბუსით მგზავრობისას ვერ შენიშნეთ ? სანამ ტყიბულში შემოხვიდოდით გზიდან მარცხენა მხარეს იყო. ეტყობა მაშინაც პაპარაცობით იყავი გართული .

ველით მეორე სერიას .

[la cioccolata calda]

Mta Mkvarebia
კი ვნახეთ ის ტბა გზიდან
გორელმა მგზავრმა გვითხრა კიდეც რა ტბა იყო მაგრამ სახელი არ მახსოვს

პ.ს. გუშინ ამ სურათს ვდებდი და ვერ დავდევიი

[la cioccolata calda]

აი გზა ასეთი ასფალტიანი იყო როგორც აქ ჩანს

[la cioccolata calda]

ეს იმ კლდეზე სილუეტი ინტელიგენტის და სხვების

[la cioccolata calda]

შEძლება სხვა დროს რომ ვნახო ის ცალკეული ლოდებისგან შექმნილი კლდე სულაც არ მომეჩვენოს საშიში,მაგრამ როცა ირგვლივ ნისლია და არ იცი 2 მეტრში რა არის და გინდა დააბიჯო თეთრ ღრუბელს შენს ირგვლივ და ამ დროს ქვემოთ საყრდენი შეიძლება არ იყოს და გადაიჩეხო ...საშიშია

ჰოდა აქ გვაშინებდა ბატონი ინტელიგენტი ამხელა ჩანთა მოკიდებული კიდეში იდგა ან დადიოდა აქეთ-იქით,

ძლივს დავსვით

[Mta Mkvarebia]

la cioccolata calda
ჰო, იცის მაგან ასე ხალხის დაშინება. მუცოში ისტერიკაში კინაღამ ჩამაგდო, ქარაფთან რომ პოზირებდა
უფრო სწორედ გაუმიზნავად აკეთებს, ვერ წარმოუდგენია სიმაღლის შიშის მქონე ხალხს რატომ უნდა ეშინოდეთ სხვა ადამიანის ასეთ პოზიციაზე დგომა. თუმცა მეც ვერაფრით ამიხსნია რატომ...
თუმცა ღირდა, ლამაზი ფოტოებია ნისლში ჩაძირული სილუეტები ქარაფზე .