კარავი

ივლისის ბოლოს გეზი ავიღე შოვისკენ მაგრამ იმერეთში , გზა რა კარგია რო, ამერია , და ვნახე ჩხარის წმ. გიორგის ეკლესიის სამრეკლო:








ეს ბოლო , ხედია სამრეკლოდან იმერეთზე , თერჯოლისკენ.

ეკლესია ახალი აშენებულია, გარედან უინტერესო.
შემორჩენილია 10 ე 11 ე საუკუნის გალავანი, რომელ პერიოდსაც სამრეკლო მიეკუთვნება.



იქვე ღვთისმშობლის ტაძარია დანგრეულიო მითხრეს:

იქვე ყოფილი ადმინისტრაციული შენობის კედელშისაფლავის ქვა ჩაუტანებიათ:


რომელზეც წერია:

ათას რვას ოთხმოცდა ერთსა
წელსა მარტის ოცდახუთსა,
ლოდსა ამას ქვეშე მდებარეობს გვამი
მიცვალებულისა მხევალი მღვთისა უსნია,
ტერ ჟარსუღ პეტრზოის ასული დარჩიაუ...
ავლოიშვილის მეუღლე და აღვესრულე
ოცდახუთისა წლისა მეწია უწყალო
და ულმობელი სიკვდილი უეცრად დავშორდი
ამას სოფელსა , ჩემს ქმარ შვილსა
და დავშტი ვითარცა ყვავილი ველისა და
... ვეღირსებოდი განსვენებასა წიაღთა აბრაამისათა.
მშვიდობით ჩემო საყვარელო დანო და ძმანო,
სიკვდილით თქვენგან განშორებული
მხევალი მღვთისა უსნია.
აღმომკითხველნო გთხოვთ ნუ მომაკლებთ
შენდობასა , რათა დამიკვიდროს ღმერთმა,
საუკუნო სასუფეველი.
ამინ.

აქვე იმერული თხა ება და სცხელოდა.



იქვე მეზობელ ეზოში ვიხილე აგურით აშენებული საწნახელი.



დაბოლოს ავედი ნიკორწმინდაში. აქედან შოვამდე 70 ამდე კილომეტრი უნდა იყოს.





რაშუკეები.



ეს ნიკორწმინდელი ღორუკა და გოჭუნა ჯერ კიდევ ებრზვიან ვირუსს.

ეს ფოტო გადაღებულია ნიკორწმიდის ტაძრის ეზოდან.
შორს რო მოჩანს ეეე მანდაა შოვი.
ესე რომ ჯერ ნუ ვიჩქარებთ.
გვაცალეთ ბატონო.



გრიშუკა შინ არ დამხვდა.



ბარაკონს ჩავუქროლეთ.



მერე ონიც გავიარეთ და მივუახლოვდით ბუმბერაზებს.
როგორც ერთი კარაველი აღნიშნავს:
"დზუარ დზერჟი ბარზონდ".




ესაა ხედი ჩვენი კოტეჯიდან დღვიერას ხეობისკენ, ტურბაზაში.



ეს ტურბაზა კოტეჯების მხრიდან.



მეზობლად დიდი ბანაკი იყო , ამერიკელები ეკოლოგიას ასწავლიდნენ ქართველ მოზარდებს.

ნეტავი ეს რა ჩიტია?



ამას კალციუმის წყალს ეძახიან.



ეს კი ხედი მყინვარისკენ.წინა დღეს დათოვლა.



ნეტა ეს რა პეპელაა ანწლის ყვავილზე?



ნეტა ეს რა სოკოა?



ნეტა ეს რა მცენარე ბალახია?



მოდი ამ პატარა სასმისით და სავსე გულით, ჩვენ ლამაზ ქვეყანას გაუმარჯოს.
ფოტოსერიალიდან: "მაგრამ მე უფრო ლამაზი მინდა".

მოჩქეფს დალოცვილი.



კიდე გრილოები.



ტურბაზა ზეიდან.



ეს არის რაჭის ჭიუხი ანუ რაჭაუხი-აბადელაური.



ბატონი კარლო მეტრეველი, უწერიდან, ხალხური საკრავების უბადლო ოსტატი. ფანდური ულაპარაკოდ შევიძინე და კედელს ამშვენებს.



ცივწყარო.



ესენი ახალდაქორწინებული ცოლ ქმარი, ფრანგი პალინა და ჩეხი ფრანტა.
რამ შემოახეტიალა შოვში საფრანგეთიდან ვერ გეტყვით ამ თაფლობის თვეში, მაგრამ მიმნდობი ხასიათი შევატყვე თუ არა, მეორე დილას მამისონისკენ გავუყენე ფეხით.



ესეც მამისონის გზაზე.

აუ
მაგარია
მომავალ წელ მაინც წავალ, წელს ვერ შევძელი

გზაზე დავისვენეთ,ფრანტას ჩაიხანა აქვს საფრანგეთში და სულ ჩაიზე საუბრობდა, გააძრო ჩინური ატრიბუტები და სახელდახელოდ მწვანე არომატული ცივი ჩაი დაამზადა.მე კი მერჩივნა 1 ჭიქა კახური, მაგრამ სად იყო.





უღელტეხილამდე 25 კილომეტრია, დავიღალეთ, მოიღრუბლა ავად,
ბავშვს დაღლილობისგან ჩაეძინა.



და ესე 7 კილომეტრი არ მისული სამახსოვრო ფოტოც გადავიღეთ და უკან დავეშვით.



მეორე დღეს დღვიერა მოდიდდა და ეს ლოდები ჩამოიტანა.



ილო იქვე გაჩნდა და ბოლობდე შუა ხიდზე იდგა.



მე უთხარი როგორ იყო ფორუმელს რომ დანას ჩუქნიდი თქო.
ორივე ჯიბიდან დანები ამოიღო, სულ 2 დამაქვს, ერთი იქნებ ვინმეს დაჭირდეს, მთაში კაცი უდანოდ როგორ დავტოვოო.

ლეონტი
მაგრად ვისიამონე, მადლობა,
ილოს დანახვაც გამეხარდა, ორი წლის წინანდელთან შედარებით ცოტა მობერებული ჩანს.
რამდენი ხნით იყავი?

GOGONA wrote:ლეონტი
ორი წლის წინანდელთან შედარებით ცოტა მობერებული ჩანს.
რამდენი ხნით იყავი?

ეგრეა , მალე აბერებს კაცს მკაცრი მთის პირობები და ვაშლის არაყი.
2 კვირით ვიყავი და არ მეყო.
აქ რო ჩამოვედი მეგონა კარცერში ჩამაყუდეს.

მეორე ასვლაზე დიდი მანქანით წავედით, მამა ლაზარე გვახლდა, არქიმანდრიტი, მღვდელ-მონაზონი.



მამა ლაზარემ მამისონზე პარაკლისი გადაიხადა. შემდეგ უღელტეხილის მხარეს დიდი ჯვარი გადასახა და ესე შეკრა: "ყველა ვინც მიწით ვერ ძღება, ცოცხლად შეჭამოს მიწამო". შემდეგ იქადაგა, და აღნიშნა რომ დღევანდელი კაცობრიობა ეგოიზმის მძაფრ სინდრომს განიცდის და რომ განთავისუფლდე ამ უბედურებისგან, მთელი ცხოვრება , მუდმივი მუშაობაა საჭირო საკუთარ თავზე. ერთი ხელის დაკვრით ეს არ გამოდის.
მე დავამატებდი რომ ჯერ უნდა მიხვდე კაცი რომ ეგოისტი ხარ, თუ გაგიმართლა და მიხვდი, მერე უნდა მოგინდეს რომ აღარ იყო ეგოისტი და ნაბიჯები გადადგა.
დანარჩენი ღმერთს უნდა მიანდო.



პარაკლისის მერე ზეთი გვაცხო, მაცხოვრის საფლავიდან წამოღებული.









[/img]

უკან გზაზე გაწვიმდა და დაგვასველა.



გზაც ჩამოშალა.

ამ თოვლიან მთას რა ქვია?