ხევსურ-სერიალი
===========
ნაწილი IV " შატილი და ... "
ვიცი, ვიცი, გრძელი სიტყვა მოკლედ რომ ითქმის...
ვიცი, ვიცი, რომ არც ენა მიჭრის და არც ნიჭი მწყალობს იმდენად, რომ ამდენი ლაპარაკის უფლება მივცე თავს და გიმტკიცოთ, საინტერესოა და იმიტომ ვწერ მეთქი..
ვიცი, ვიცი.. ნურც შემახსენებთ.. მე არც ფიცხელაურის მსგავსი ენამზეობა შემიძლია და არც კოტეტბელისნაირი ენაწყლიანობა, არც კავკასიკასავით ჭკვიანი და მრავლის მცოდნე ვარ და არც ლამასავით ალალი.. არც ბოჭოსავით კეთილი ვარ და არც გურულისავით სანდომიანი.. მე არც ტომასავით იდუმალი ვარ და არც პოპინსივით ბავშვური და საყვარელი, მე არც გობესავით აზრის ოსტატი ვარ, არც ზურა N-ივით ზომიერი და კაიკაცური, არც ვანდერელივით მასპინძლური და არც ნატალიასავით საყვარელი, არც პაატასავით გულწრფელი, არც დოროთეასავით და ლოკოკინასავით ნამდვილი ვარ, არც ბელჯივით, არც ჯუნიორებივით (გონე ჯუნიორი და კავკასიკას და) განსაკუთრებული და სხვა კარაველების მსგავსად ისეთი, როგორიც ადმინია... მართლაც განსაკუთრებული.. მაგრამ რა ვქნა, რომ ჩემი სულის კოლოფი პატარაა და ამდენს ვერ იტევს.. მე რა ვქნა.. თქვენ უნდა მომიტევოთ ზედმეტსიტყვაობა, ზედმეტი ლაპარაკობა..
... მაგრამ.. მე ვერ ვჩერდები, როცა კორშის მუზეუმში ჩვენს სახელოვან და დიდებულ წინაპართა ხელით ნაკეთებ საგაძურს ვუცქერ.. ვერ ვჩუმდები, როცა შატილ-ქალაქს ვხედავ და მის კედლებს ვეხები, ვერ ვჩერდები, ვერა, როდესაც აკლდამების ისტორიას ვისმენ, ვერ ვგულგრილდები, ვერ ვსულმშვიდები.. ვერ...
ავად მყოფნიო, მთელი ოჯახით სასიკვდილოდ ერთ ადგილას მიდიოდნენო.. თავიანთ მიცვალებულებთან ერთად ისხდნენ და ელოდნენ აღსასრულსო.. მაგრამ.. ჰოი, ქართველთ დიდებულებაო, აი, ეს ადამიანები, რომელთათვის ყველაფერი დასრულებული იყო, მაინც პირველები იყვნენ მტრის წინაშე და პირველები ეგებებოდნენ მათ, ვინ იცის, რამდენი შეუშინებიათ, რამდენი გაუბრუნებიათ უკანმოუსვლელად... მათი ძვლები ჩვენთვის სალოცავი უნდა იყოს და მათი სახელი საფიცარი.. თუმცა-ღა..
შატილს მე და ტომა ერთას ვსტუმრობდით, ერთად ვათვალიერებდით, ლამაზი იყო იქაურობა, თვალწარმტაცი და ცივი ქვები წინაპართა სულით გამთბარი.. ყოველ სენაკში, ოთახში თითქოს ცოცხლად ვხედავდი დიასახლისებს საოჯახო საქმით გართულებს, ბავშვებს, სადილის კეთების პროცესს, უფროს ქალიშვილებს ნაქარგობის მზადებით, ოჯახის მამის მოსვლას შემოღამებულზე და აშიშხინებულ საღამოს ტრაპეზს და ხევსურულ სტუმრობას..
განსაკუთრებულია შატილი, მაგრამ... ნაწყენი.. ჩვენზე ნაწყენი.. მოუფრთხილებლობითა და ჩვენი გულგრილობის გამო ნაწყენი.. სევდიანია შატილი, შვილების მიერ მიტოვებული და დარჩენილების წასვლის შიშში ცის წვიმებს ცრემლობს...
შატილიდან აღფრთოვანებული და მოწყენილი წამოვედი, თუმცა კი ბევრს ვხუმრობდი, ძალიან ბევრს, მხოლოდ აკლდამებთან შევიმჩნიე მოწყენილობა, ისიც ცოტა ხანს.. მრცხვენოდა და ახლაც მარცხვენს იმის გაცნობიერება, რომ იმ აკლდამებში, იმ წინაპართა ნახევრად მიწაშეჭმული ძვლების ფასიც არ ვღირვარ და რომ მათ წინაშე ფეხზე დგომის უფლებაც კი არ მაქვს, რომ ამ ცოცხალ საფლავებთან მხოლოდ მუხლებზე ხოხვით უნდა მივდიოდე და ასევე მუხლდა ქედმოხრილი გამოვბუნდე და ალბათ, უკან სვლით, რომ მათ საფლავებს ზურგი არ შევაქციო...
აქაფებული მდინარეები გულს მიჩქარებდა, გზად მუცო გველოდებოდა..
================
აბალდუი