დიდი ბოდიში, მგონია გაწყენინეთ, მაგრამ ჩემს ნაწერში ერთი სხვა რამეც იყო - ჟურნალისტი თავს იწონებდა საძვლედან გამოტანილი ძვლებით. არ მითხრათ რომ ამას გამართლება აქვს. ამან მთლად გამცოფა.
ბოდიშს ვიხდი ოფტოფიკისთვის და აღარ ვაპირებ ოფტოპიკის თემის გაგრძელებას.
ჯობია იმაზე ვილაპარაკოთ როდის წავიდეთ მაგ მხარეში და როდის ვნახოთ ჩვენი თავლით.
ვაჩნაძიანის ყველაწმინდა
Moderators: Kakha, Druides, Ketevan Guliashvili, Mta Mkvarebia, Kakha, Druides, Ketevan Guliashvili, Mta Mkvarebia, Kakha, Druides, Ketevan Guliashvili, Mta Mkvarebia, Kakha, Druides, Ketevan Guliashvili, Mta Mkvarebia
ვაჩნაძიანის ყველაწმინდა
Kakha, ეს ერთი ოფტოპიკი მეც დამიტოვე რა, და მერე მართლა დავუბრუნდები თემას.
არანაირი განაწყენება. ჟურნალისტიკის მინუსებს მეც მშვენივრად ვხედავ და ის პოსტი კოლეგების დასაცავად არ დამიწერია. აი, როცა ერთად წავალთ, კოლეგების ბევრ კურიოზს თავად მოგიყვები და კარგადაც გამხიარულებ. მისის რობინსონს ვეთანხმები - ჟურნალისტის მუშაობა მართლაც დამღლელი, მომაბეზრებელი და დაუფასებელი საქმიანობაა. გაზეთს ხშირად ადარებენ (და ტელევიზიაც იგივეა) დაუმარხავ მიცვალებულს - როგორც მიცვალებულს ვერ მიატოვებს ჭირისუფალი დამარხვამდე, ასევე ვერც ჩვენ წავალთ სახლში გაზეთის გამოშვებამდე (ეს კი ხშირად დილის 2-3 საათზე და ხანდახან უფრო გვიანაც მთავრდება). კიდევ სასწრაფო დახმარების ან სახანძროს მანქანას ადარებენ - როგორც იმათ არ იციან, როდის სად გამოიძახებენ და სად აღმოჩნდებიან, ასევე ვერც ჩვენ განვსაზღვრავთ სამშაო დღის გრაფიკს. თუმცა ამის მიუხედავად, მე თვითონვე ვაღიარებ, რომ ეს უსაზიზღრესი სფეროა, რომელშიც ძნელია, არ გაისვარო (მომიტევეთ ამ გამოთქმისთვის). და იმ პოსტში მხოლოდ იმის დამტკიცება მინდოდა, რომ პრესაც და მისთვის ინფორმაციის მიმწოდებელიც (ამ შემთხვევაში, კულტურის სამინისტრო) ერთნაირად სცოდავდა, თორემ ძვლების გამოტანა მართლაც საშინელებაა. მე მაგალითად, თავი გვერდზე მივაბრუნე და ავყვირდი, რა უბედურებაა, რეებს აჩვენებენ-მეთქი. ეგეთი საქციელი არაქრისტიანულია და არანაირი გამართლება არა აქვს.
დასასრულს, ჩემი თხოვნა იქნება, მომავალში არ შეიზღუდო ჟურნალისტიკის კრიტიკაში.
არანაირი განაწყენება. ჟურნალისტიკის მინუსებს მეც მშვენივრად ვხედავ და ის პოსტი კოლეგების დასაცავად არ დამიწერია. აი, როცა ერთად წავალთ, კოლეგების ბევრ კურიოზს თავად მოგიყვები და კარგადაც გამხიარულებ. მისის რობინსონს ვეთანხმები - ჟურნალისტის მუშაობა მართლაც დამღლელი, მომაბეზრებელი და დაუფასებელი საქმიანობაა. გაზეთს ხშირად ადარებენ (და ტელევიზიაც იგივეა) დაუმარხავ მიცვალებულს - როგორც მიცვალებულს ვერ მიატოვებს ჭირისუფალი დამარხვამდე, ასევე ვერც ჩვენ წავალთ სახლში გაზეთის გამოშვებამდე (ეს კი ხშირად დილის 2-3 საათზე და ხანდახან უფრო გვიანაც მთავრდება). კიდევ სასწრაფო დახმარების ან სახანძროს მანქანას ადარებენ - როგორც იმათ არ იციან, როდის სად გამოიძახებენ და სად აღმოჩნდებიან, ასევე ვერც ჩვენ განვსაზღვრავთ სამშაო დღის გრაფიკს. თუმცა ამის მიუხედავად, მე თვითონვე ვაღიარებ, რომ ეს უსაზიზღრესი სფეროა, რომელშიც ძნელია, არ გაისვარო (მომიტევეთ ამ გამოთქმისთვის). და იმ პოსტში მხოლოდ იმის დამტკიცება მინდოდა, რომ პრესაც და მისთვის ინფორმაციის მიმწოდებელიც (ამ შემთხვევაში, კულტურის სამინისტრო) ერთნაირად სცოდავდა, თორემ ძვლების გამოტანა მართლაც საშინელებაა. მე მაგალითად, თავი გვერდზე მივაბრუნე და ავყვირდი, რა უბედურებაა, რეებს აჩვენებენ-მეთქი. ეგეთი საქციელი არაქრისტიანულია და არანაირი გამართლება არა აქვს.
დასასრულს, ჩემი თხოვნა იქნება, მომავალში არ შეიზღუდო ჟურნალისტიკის კრიტიკაში.
ვაჩნაძიანის ყველაწმინდა
guruli
როგორც ამბობენ ხოლმე დანარჩენი "რეალში, რეალში" ვილაპარაკოთ. აბა შეხვედრამდე!
როგორც ამბობენ ხოლმე დანარჩენი "რეალში, რეალში" ვილაპარაკოთ. აბა შეხვედრამდე!