Post
by Sarajistka » 09 მარ 2009, 23:03
რა არის ჩემთვის გუდარეხი და როგორი იყო გუშინდელი დღე?
გუდარეხი არის გაზაფხული, გაზაფხულის სურნელით სავსე ტყე, რომელიც შემოდგომის-წარსულის ფოთლებითაა დაფარული და წარსულის ამ ნაშთში მომავალი-გაზაფხული-ახლად ამოწვერილი ყვავილებია, რომლთაც ამოსვლა და მზესთან კეკლუცი მონატრებიათ და მისკენ ისწრაფიან, არ ეგუებიან ნეშომპალადქცეულ წარსულს და სიცოცხლეს ხელახლა იწყებენ.
გუდარეხი ჩემთვის არის ყოჩივარდების ხალიჩა, რომელის ფონიც მოოქროსფერო-მოყავისფრო-შემოდგომისფერია.
გუდარეხი ჩემთვის ზაფხულის ჟუჟუნა წვიმაა, რომელიც ვერ გიმეტებს და კი არ გასველებს, არამედ გათბობს და გეალერსება.
გუდარეხი არის ჩემთვის ახალი აღმოჩენა. ეს იყო ის შემთხვევა, როცა მივდიოდი და არცკ ვიცოდი სად. არც ის ის ვიცოდი ზუსტად რა დამხვდებოდა იქ. ვიცოდი რომ ბევრი ყოჩივარდა იქნებოდა და გაზაფხულს შევიგრძნობდი, მაგრამ თუ ის ასე შემოიჭრებოდა ჩემში, არ მეგონა. ეს იყო ჩემი თავის გამოცდაც. დამხვდა სრულიად უცნობი ძეგლი, ნაირფერადოვანი და მიმზიდველი. უცნობ ძეგლთან მისვლა კი კარგია, როცა არ იცი საუკუნე, არ იცი მისი წარმომავლობა და თითოეული ქვა, მათი წყობა თუ ურთიერთმიმართება გესაუბრება თავის წლოვანებაზე. როცა კედლის მხატვრობის ნაშთები გხვდება, სრულიად უცნობი და ხვდები, რომ მას ჯერ რესტავრატორ-კონსერვატორის ხელი არ შეხებია (აქ ხომ არ ვცდები? მე არსად შემინიშნავს კონსერვაციის კვალი) და იმ პირვანდელი სახითაა შენახული, როგორიც ის დახატა მხატვარმა.
გუდარეხი და ეს 8 მარტი ერთ-ერთი ლამაზი დღე იყო ჩემი ცხოვრებისა, რომელიც ყველამხრივ საინტერესო იყო ჩემთვის.
გუდარეხი ჩემთვის იყო შიშიც. თურმე მაინც მქონია სიმაღლის შიში. ეს გუდარეხის კოშკზე ასვლისას გამოჩნდა, მაგრამ რაც მთავარია ეს შიში დავძლიე. იმდენად ბედნიერი ვიყავი კოშკზე ყოფნისას და იქიდან ხედების ყურებით ისე ვტკბებოდი, რომ ისიც კი ვიფიქრე: 'დაე, თუნდ მოვკვდე, არ მეშინიან.' ასეთ სილამაზეში სიკვდილსაც თავისის ხიბლი აქვს. შიში გააჩინა ჩემ გულში დედის კალთიდან მოწყვეტილმა და ჩვენკენ დიდი სისწრაფით მომავალმა ქვამ.
Gio-horus
GAMARJOBA SAKARTVELO
თქვენ გაიხარეთ ამ ლაშქორბისთვის. გიო-ჰორუსმა ისეთი დიდი სიყვარულით მომიყვა გუდარეხის შესახებ, იმდენად საინტერესო ადგილები გვაჩვენა, გულგრილი ვერცერთი დარჩებოდა.
გამარჯობამ ისეთი მონდომებით შეაგროვა ყოჩივარდები სუსტი სქესის წამომადგენლებისთვის... არც კი წარმნომედგინა, თუ იყო ვინმე (კიდევ) ამის გამკეთებელი.
აფციაურის ქალაიმ ისეთი სითბოთი აავსო ჩემი გული თუშური სიმღერებით ფანდურის ფონზე...
მზემ, რომელმაც უკაუგდო ღრუბელნი და ჟუჟუნა წვიმას დასჯაბნა, გამოანათა უკვე დასავლეთისკენ წასულმა და უხვად მიმართა თავისი სხივები მონასტრიკენ. მისი ეკლესიის კედლები კი ისე აბრწყინდა და ისეთი თბილი გახდა, მის ყურებას არაფერი ჯობდა. ის სითბოს გამოსცემდა.
ბრწყინავდა გარემო წვიმისგან დანამული და მზის სხივებით განათებული.
მზე ჩაიწვერა და ტყეში ჩამობნელდა. მთვარემ არ მიგვატოვა და თავისი ცივი სინათლე მოფინა გარემოს.
როგორ შეიძლება არ მოგხიბლოს ვრცელმა მინდორმა, რომლის თავზე გუშაგობს მთავრე.
მჭირდება ლიხაურის კედლის მხატვრობის ფოტოები, გადაღებული 1994 წლის ჩათვლით