ზემო რაჭა 10.09.11 - 17.09.11

avtokh · Post by **avtokh** » 19 სექ 2011, 14:29

მშვენიერი ხალხის, ულამაზესი ხედების მშვენიერი ფოტოები. კსოვრელი ამდენი მანდილოსნებს მწყემსივით გადგათ?

Maiko-adventurous · Post by **Maiko-adventurous** » 19 სექ 2011, 14:31

მწყემსივით კი არა, პიონერთ ხელმძღვანელია ეგ მოწოდებით

მუდამ მკაცრი ტონი ჰქონდა და ჩაბარებული მეზობლის ბავშვებივით გვივლიდა

domciko · Post by **domciko** » 19 სექ 2011, 14:41

ყოჩაღ ბავშვებო... ფანი ვააარ...

) :*****

Maiko-adventurous · Post by **Maiko-adventurous** » 19 სექ 2011, 15:09

მოკლედ, დავტკბით რა კატიწვერას ეშხითა და სილამაზით, შოვისკენ ავიღეთ გეზი. ჩამოსვლა გაგვიჭირდა

ეს იყო ალბათ ყველაზე რთული საღამო/ღამე მთელი გასვლის განმავლობაში

წამოვიდა წვიმა, ხუთივე დავსველდით და ძალიან გვციოდა. გზა საკმაოდ გრძელი იყო. ამასობაში მე წაქცევა მოვასწარი და ფეხი ვიტკინე. დედასთან მინდათქო ტირილი არ დამიწყია, მაგრამ ცოტაღა მაკლდა...

იყო ტალახი და ჭყაპი, ფეხი სრიალებდა. სხვა რა გზა ჰქონდა ალექსანდრეს, დაკოჭლებულს ხომ არ დამტოვებდა?! მომკიდა ხელი და მისი დახმარებით მივუყვებოდი ატალახებულ დაღმართებს. დანარჩენი გოგოები მხნედ იყვნენ, თუმცა აღტაცების შეძახილები მალე აღარ ისმოდა, ყველა დადუმდა და ერთი სული გვქონდა ჩაგვეღწია სოფლამდე.
გზაში დაგვიღამდა. ტყეში სიბნელეში მოგვიწია გზის გაკვლევა. თან წვიმდა და დაღმართი უსასრულო ჩანდა. აბსოლუტურად სველი გვქონდა ყველაფერი. გზაში მოვილაპარაკეთ, ის საღამო კოტეჯში გაგვეტარებინა და როგორც ალექსანდრე იძახდა ”რეაბილიტაციის” დღე მოგვეწყო შემდეგი დღისთვის.
ღამის პირველი საათისთვის (თუ უფრო გვიან არა) სოფლამდე ჩავაღწიეთ. გადავურეკეთ ნაცნობ დარაჯს, კოტეჯის ამბავი რომ გვეკითხა. გვითხრეს, კოტეჯი ხელმისაწვდომი იყო და ჩვენც გახარებულები დავადექით გზას იმ იმედით, რომ მალე ბოლო მოეღებოდა ამ ტანჯვას და მოვისვენებდით.
დანიშნულების ადგილამდე დაახლოვებით 2 კილომეტრი გვქონდა დარჩენილი, როცა ჩვენს ”ასაყვანად” ე.წ. ”მარშუტკა” წამოგვეწია, რომელიც ჩვენს ნაცნობ დარაჯს გამოეგზავნა.
მალე ჩვენს პანსიონატში (თუ ტურბაზაში)მივედით. სამწუხაროდ იქ მოულოდნელი უსიამოვნება შეგვემთხვა. დაგვხვდნენ ნასვამი ადგილობრივი ხეპრეები, შეგვიპატიჟეს ერთ-ერთ კოტეჯში და ჩვენთან ერთად ქეიფს აპირებდნენ

ალექსის სასტიკი წინააღმდეგობის, ჩვენი ერთობლივი ძალიანობის, ათასი ახსნა-განმარტების და ხვეწნის შემდეგ და იმის მერე რაც ჩაი ფაქტიურად ძალით გვასვეს, გამოვედით კოტეჯიდან და ჩვენი შეკვეთილი ოთახი მოვიკითხეთ. ჩვენს იმედგაცრუებას და გაბრაზებას ზღვარი არ ჰქონდა, როცა ერთ-ერთმა მთვრალმა მასპინძელმა ერთ-ერთ კოტეჯში შეგვიყვანა და გვითხრა - ეს ჩემი ოთახია, მე აქ ვცხოვრობ და მძინავსო, თქვენც შეგიძლიათ აქ დაიძინოთ და მე გვერდით ოთახში ვიქნებიო. შევეცადეთ აგვეხსნა, რომ ჩვენ ქირაობა გვინდოდა კოტეჯის და არა ვიღაცის ოთახში შესახლება, რაზეც გვიპასუხეს, რომ სხა კოტეჯების გასაღებები არ ჰქონდათ და ვერსად შეგვიშვებდნენ

ამის გარდა, ოთახი, რომელშიც გვიშვებდნენ არ იკეტებოდა (ნუ ასე გვეუბნებოდნენ ყოველშემთხვევაში) და იქ გარდა იმ ერთი ადამიანისა სხვებიც ათენებდნენ ღამეებს

მოკლედ, შოკირებულნი და გაბრაზებულები წამოვედით უკან... ამ დროისთვის უკვე 3 საათი შესრულდა. გარეთ არავინ იყო, ვისაც ღამის გასათევს ვთხოვდით. კარვის გასაშლელ ადგილსაც ვერ ვიპოვიდით. თან ყველაფერი სველი გვქონდა. გადავწყვიტეთ მეორე ტურბაზაში წასვლა და ოთახის ქირაობა. როგორც იქნა მივაღწიეთ ტურბაზას, მაგრამ რად გინდა? ყველაფერი დაკეტილ-ჩარაზული დაგვხვდა. ვეცადეთ პატრონისთვის ხმა მიგვეწვდინა: ვიძახეთ, ვიყვირეთ, მაგრამ არავინ გამოჩნდა. სხვა გზა არ გვქონდა, ის ღამე გარეთ უნდა გაგვეტარებინა

მოვნახეთ ერთი შედარებით მშრალი ადგილი, გავშალეთ ჩვენი საგებელი, გავეხვიეთ საძილეებში და დავიწყეთ ლოდინი, იმედი გვქონდა გამთენიისას ვინმე ცოცხალი ჩაივლიდა და რამე სასარგებლოს გვეტყოდა

ერთმანეთს ვაღვიძებდით, ვცდილობდით არ ჩაგვძინებოდა, რადგან ჩაძინებულებს უფრო შეგვცივდებოდა, ვლაპარაკობდით, ვხუმრობდით (შეძლებისდაგვარად), მაგრამ ბოლოს ყველა გავითიშეთ და მიგვეძინა

დაახლოვებით დილის 7 საათზე გამოგვეღვიძა. ალექსიმ როგორც იქნა მიაწვდინა ხმა ტურბაზის ”დირექტორს”, რომელსაც თურმე ღრმად ეძინა და ხმამაღალი მუსიკა ჰქონდა მთელი ღამე ჩართული, ამიტომ ვერ გაუგია ჩვენი ძახილი ღამით. მივიღეთ კოტეჯის გასაღები და გავეშურეთ დასაბინავებლად. ოთახი საბჭოთა დროს ნაყიდი დამტვრეული ავეჯით იყო გაწყობილი. გარშემო იმდენი მტვერი იყო, სავარაუდოდ საბჭოთა პერიოდის შემდეგ იქ არც არავინ შესულა

მაგრამ ვინ ჩიოდა ამ ამბავს, ჩვენს საძილეებში გავეხვიეთ და დავიძინეთ.

Maiko-adventurous · Post by **Maiko-adventurous** » 19 სექ 2011, 15:13

Maiko-adventurous · Post by **Maiko-adventurous** » 19 სექ 2011, 15:14

Maiko-adventurous · Post by **Maiko-adventurous** » 19 სექ 2011, 15:15

Maiko-adventurous · Post by **Maiko-adventurous** » 19 სექ 2011, 15:15

Maiko-adventurous · Post by **Maiko-adventurous** » 19 სექ 2011, 15:16

Maiko-adventurous · Post by **Maiko-adventurous** » 19 სექ 2011, 15:16

Maiko-adventurous · Post by **Maiko-adventurous** » 19 სექ 2011, 15:17

Maiko-adventurous · Post by **Maiko-adventurous** » 19 სექ 2011, 15:18

Maiko-adventurous · Post by **Maiko-adventurous** » 19 სექ 2011, 15:44

ის დღე, როგორც ჩვენი ბელადი დაგვპირდა, რეაბილიტაციის დღედ გამოცხადდა. კარგად გამოვიძინეთ და დავისვენთ. შუადღისით მე და მარიამო ”საშოვარზე” წავედით

მოვიარეთ სოფელი, ვნახეთ პურის და ყველის გამყიდველი, ვიყიდეთ საჭმელი, რისთვისაც ალექსანდრეს წყრომა დავიმსახურეთ

და საღამოსკენ სასიამოვნო ვახშამი მოვაწყეთ, რომელსაც ქსოვრელი ”არასანქცირებულ ღორობას” ეძახდა, ეჭვის თვალით უყურებდა ჩვენს კონსერვანტებით გაჯერებულ საკვებს და გაოცებას ვერ მალავდა ჩვენი მადის გამო

Maiko-adventurous · Post by **Maiko-adventurous** » 19 სექ 2011, 15:45

Maiko-adventurous · Post by **Maiko-adventurous** » 19 სექ 2011, 15:45

ახალი წერილი	ახალი წერილი არაა	ანონსი
ახალი წერილი [ ცხარე ]	ახალი წერილი არაა [ ცხარე ]	თვალშისაცემი
ახალი წერილი [ დაკეტილია ]	ახალი წერილი არაა [ დაკეტილია ]

FORUM_PERMISSIONS