კარავი

ძალიან მომწონს მინდა სვანეთი

რა ლამაზიი სურათებიააა....................

bela

გაიხარე შენ
ისე გემრიელად ვკითხულობ, თითქოს გოჭიან ბორშს მივირთმევდე


იმედია გაგრძელება მალე იქნება , ჯერ მხოლოდ 2 დღის ამბები წერია

მიყვარხარ დეეეეე!!!!!!



ჩემი უსახური ფოტოებიდან რამეს გამოვარჩევ და დაგათვალიერებინებთ,
თუმცა ეს ნანახთან და განცდილთან ახლოსაც ვერ მივა...

აქა ამბავი კუდის ამოძუებისა

მესტიაში ასეულს შეიძლება დაგავიწყდეს სამსახურში გადარეკვა და შენი ჭირვეული შეფი, ქალაქში დარჩენილი მეგობრები, გართობა, ცივილიზაციის სიკეთეები, მაგრამ ერთი წუთითაც არ დაგავიწყდება, უშგული გაქვს სანახავი.
უშგული ყველა ტურისტის მიზანი და ოცნებაა. ზოგს ჰგონია, ასე იმიტომ ხდება, რომ უშგული ზღვის დონიდან ყველაზე მაღალი მუდმივად დასახლებული სოფელია ევროპაში, ის ხომ 2300 მეტრზე მდებარეობს. ვინც იქ ჯერ არ ყოფილა, ფიქრობს, რომ შხარის სანახავად მიდის, ზოგმაც ლამარიას ეკლესიის არსებობა იცის, ზოგისთვის ეს იდუმალებით მოცული ადგილია, ქალღმერთ დალის საუფლოა... უშგულში ასულს გგონია, რომ ამის იქით უკვე ღმერთები სახლობენ, რომ ეს კოშკებიანი სოფელი, ენგურს რომ მიუყვება და მის კალაპოტს იმეორებს, ღვთის ანაბარაა დარჩენილი ამ უსასრულო სამყაროში.
როცა ღმერთი სამყაროს ანაწილებდა, ქართველებმა მისვლა დაიგვიანეს, და როცა აზრზე მოვიდნენ, დედამიწის ყველა კუთხე უკვე განაწილებული დახვდათო, ამბობს ძველი ლეგენდა. ადგნენ ქართველები და წავიდნენ ღმერთთან.
სად?
სად და უშგულში.
ჩვენც უშგულში წავედით, ეს უკვე მესამე დღე იყო. წინა საღამოს რომ იწვიმა ხომ გახსოვთ, ხერგიანებიდან რომ გამოგვაქცია, ჰოდა, ის წვიმა მთელი ღამე გაგარძელდა. დილით მომწვანო-ხაკისფერ `უაზში~ ჩამსხდრებს კი გვეთანაღრებოდა გული, მაგრამ საწვიმარები ხომ გვაქვსო, ვფიქრობდით...
სვანეთში სამოგზაუროდ რამდენიმე სახის ტრანსპორტი გამოდგება. ჯიპი (ჰა-ჰა-ჰა), ნივა (კაი, ერთი), საბჭოთადროინდელი ვილისი (ღმერთო გვიშველე!), სატვირთო მანქანა (აი, ეს მესმის!), `უაზი~ (უკომენტაროდ).
ოუშენის 13-მა მეგობარმა (ნამცეცუნაც ხომ მოგვემატა), რომელიც ვერც ნივა-ჯიპ-ვილისში ჩაეტეოდა და ვერც ფინანსურად გაქაჩავდა მათ მომსახურებას, თავიდანვე `უაზს~ მიანიჭა უპირატესობა, ვინაიდან თავს ზემოთ მხოლოდ უშგული იყო.
მძღოლის სახელს, მოდით, ნუ მკითხავთ, ვინაიდან ჩვენი კონტაქტი ერთობ ხანმოკლე აღმოჩნდა. გზაში ვილისმა გაგვიჩერა, საით მიდიხართ, მულახთან მეწყერია ჩამოსული, ვერ გადახვალთ, მობრუნდითო. აბა, აბა, ვნახოთ, რა მეწყერიაო, გაიფიქრა ალბათ უაზის მძღოლმა, თანაც როგორ მობრუნდებოდა, ჯერ არის და 200 ლარს კარგავდა, მერე და ოუშენის 13 მეგობარხ როგორ დაგვაჯერებდა, გზა არ არისო? ჰოდა, მივედით მულახამდე.
მულახი ბევრკოშკებიანი სოფელია. საერთოდ, სვანეთში ერთი სოფელი რამდენიმე ქვესოფლისაგან შედგება, რაც ცოტა არ იყოს, გაბნევს, მაგრამ მერე იაზრებ, რომ ეს მთაა და ხალხი უბან-უბან სახლობს და ცდილობ, ახლა იმ ქვესოფლების სახელებიც დაიხსომო როგორმე. მოკლედ, მულახიც უზარმაზარი სოფელია, მდინარე მულახურაზე რომ აღარაფერი ვთქვათ, მესტიაში რომ ჩამოდის ზათქით და ქუხილით.
ჰოდა, მივედით და გავჩერდით. ვიდექით და უშგულისკენ მომავალ სხვა მანქანების მგზავრებთან ერთად ვვიშვიშებდით. ძალიან არ გვინდოდა უკან დაბრუნება! აბა, წამოიდგინეთ, მთელი სიმღერებითა და შემართებით ჩავეტენეთ იმ უაზში და... მეწყერი მეწყერად მოგვწონდა, წყალი წყლად და ვიდექით და ვაბირჟავებდით. გაღმიდან სვანები მოადგნენ, მანქანიდან ნიჩბები გადმოიტანეს და ვითომ დამაწყრილი ადგილის გასწორებას შეუდგნენ. ტყილი მცდელობააო, ხელი ჩაიქნია ლამამ, წავიდეთ, წავიდეთო, ნაპირებზე გაფანტული მოლაშქრეები შეგვაგროვა და უაზისკენ წაგვასხა. გზაში კიდევ ერთი სიურპრიზი გველოდა: ამ ჩვენს მანქანას რაღაც ისეთი გაუფუჭდა, რომ ჩვენგან დაცლას ითხოვდა. კიდევ კარგი, იქვე პატარა მდელო იყო და ვის ჰქონდა წამოღებული პლასტმასის ჯამის წითელი თავსახური, ახლა უკვე ვერავინ გეტყვით, ბურთზე მეტად ამ თავსახურმა გაამართლა, ჰაერში ვუშვებდით და ვიჭერდით. ჰერი ბიჭოოოო...
მონადირე შფოთავდა: ეს რა გვიქნა ამ მეწყერმა, პირში ჩალა როგორ გამოგვავლო და კუდი ამოგვაძუებინაო?!

პიკაპი

მესტიაში დაბრუნებეულებს უკვე გვშიოდა, და საერთოდ, რაღაც ხშირ-ხშირად გვშივდებოდა ხოლმე, შეძლებისდაგვარად დავპურდით და ისევ ხერგიანის მუზეუმისკენ გავიქეცით. ნაზო და მისი მეუღლე ნუგზარ ნიგურაინი იქ გველოდნენ. თუ გინდათ ქართული ალპინიზმის ისტორია მოისმინოთ, ნუგზარ ნიგურიანი უნდა გაიყოლოთ ექსკურსიამძღოლად. ისიც ალპინისტია, მაშველი, და რომ გაიცნობთ, იტყვით, სვანი და ასეთი კეთილშობილი? ( მაპატიონ ჩემმა საყვარელმა სვანებმა, ჩემი დედულეთის თამადობით!)
გზაში ისევ წვიმა დაგვეწია. ბიჭებმა, ასე არ უნდაო და მესტიის ცენტრში ფეხბურთი გააჩაღეს. აბა, გაბერილი ბურთი ტყუილად ხომ არ უნდა გაეცდინათ, ძლივს იშოვა მონადირემ ნასოსი! სველები და ამოზურზნულები შემოცვივდნენ სახლში და ლამამ ახალი გადაწყვეტილება მიიღო: უშგულის გზის გაწმენდის მოლოდინში დროს ტყუილად დავკარგავთ, ბეჩოსკენ დავიძრათო. აბალდიუს ლამას მოუკლოდნელი გადაწყვეტილებები ერთობ აშფოთებდა ხოლმე და ალტერნატიული გზების ძიებას ცდილობდა, მაგრამ უშედეგოდ...
ლამა გვპირდებოდა, ჩანჩქერი შ"დგრა ვნახოთ და მერე მეზირის მთაზე ავიდეთო. ავიბარგეთ. რაც გაქვთ, ყველაფერი წამოიღეთ, შეიძლება მესტრიაში აღარ დავბრუნდეთო. `რაც გაქვთ ყველაფერში~ კი იმდენი რაღაც იგულისხმებოდა, მათ შორის ჩემი ფენი და ელექტრო მადუღარაც, რასაც საჭმლის ერთკვირიანი მარაგიც დაერთო, რომ კინაღამ გადავირიეთ.
აბალდიუმ ნატვრა აისრულა და მესტიის მაღაზიაში ხორცი იყიდა! ხორცი ხორცია, ადამიანები წვავენ, ხარშავენ, ხრაკავენ და ჭამაც უხარიათ. მაგრამ არა, აბალდიუს განსაკუთრებით უხაროდა! მე კიდევ, სულ არ ვჭამ ხორცს, არანაირი სახით და აბალდიუს აღტაცებას ზედმეტად სკეპტიკურადაც ვუყურებდი: მაგის ყიდვას, `ტუშონკები~ გვეყიდა და მისგან გაგვეკეთებიდა სოუზი, არ ჯობდა-მეთქი? კი ვამბობდი, მაგრამ აბალდიუს ჯერ კიდევ ტრაპეზარის მტკიცე იმიჯი ჰქონდა და თავისი გაიტანა.
მოკლედ, ხორციან-ჭადისფქვილიანად, კარტოფილები და კომბოსტოებიც მიათვალეთ, ჯნოსის 10 ლიტრი ჭაჭაც და მესტიის მოედანზე წარმოგვიდგინეთ.
ბეჩოში 5 საათზე საერეისო ავტობუსი მიდიოდა, სვანებით დახუნძლული. .აბალდიუ და ვითიბი იქ შევტენეთ და ადგილების დაკავება მოვთხოვეთ. აი, საპატრულო პოლიცია საიდან გაეძრო იქ, ვერ გეტყვით, ამ დროს ტანიასთან მაღაზიაში ვიყავი შესული, ფაქტია, რომ გამოვედი, მოედანზე დიდი ორომტრიალი იდგა და ეს ჩვენი მრავალრცხოვანი ჩანთა-ჩვეშაგები პიკაპის ძარაზე ფრიალით ცვიოდა. ჩვენც ზედ უნდა დაჯდეთ-მეთქი? ჩვენც? სიხარულის ყიჟინა დავცხე. მაგრამ ბიჭებმა, გოგოები მანქანაშიო! მკაცრად გამოგვიცხადეს და მძღოლის გვერდით სამი ერთად მიგვკუჭეს. ვითიბის და აბალდიუს ავტობუსში დისლოცირებული ადგილების დატოვება მოუხდათ, რასაც ახლა სვანების მხრიდან მოჰყვა ყიჟინა.
პიკაპის მძღოლი ბეჩოს პოლიციის უფროსი იყო და რატომღაც მეგრულად უქცევდა. მისი კეთილი ნება, ეს ბანდა მაზერამდე აეყვანა, ვერაფრით ავხსენით. ფაქტია, აგვიყვანა! არც ის გაუპროტესტებია, მისი მანქანის ძარიდან სიმღერის მაგვარი დოდნდგოლი რომ ისმოდა მთელი გზა...


ჟორჟიკა და ბადრია

მაზერი ბეჩოს თემის სოფელია. აი, ქვესოფლებიან ერთ სოფელზე რომ ვამბობდი, მულახზე, იგივე ხდება ბეცოშიც. მაზერში ლამას დეიდა გველოდა, რომელიც სკოლის გვერდით ცხოვრობდა. სანამ იამზე დეიდა მოვიდოდა,
ლამას დეიდაშვილმა თამარმა სკოლის გასაღები მოგვიტანა და ეზოან-შენობიანად მაზერის ორსარტულიანი სკოლა ავითვისეთ.
აბალდიუ სოუზის კეტებას შეუდგა, მე _ ჭადის ცხობას. იამზე დეიდამ სვანური ღუმელი გააჩაღა, თინეიჯერები წყაროზე წავიდნენ, ბიჭებმა შეშის დაჩეხვა ითავეს. შეშა იყო? ცის ქუხილი!
სანამ კარვები გაიშალა, სანამ თამარიონმა ყველა სიმღერა იმღერა, წვიმაში ფეხბურთის თამაშის დროს გალუმპული ტანსაცმელი დაშრა, ორი კილო ფქვილისაგან ჭადებიც გამოცხვა და შუაგულსი სუოლგუნებიც ჩალაგდა, დიდ პატარას შიმშილისაგან პირზე მომდგარი დორბლიც რომ შეაშრა უკვე, აბალდიუმ ჩათვალა, რომ ხორცს მოხარშვა ეყო და კარტოფილი ჩააყარა. სოუზი სუნს უშვებდა? სამოთხის ბაღი!
სუფრა სკოლის სამასწავლებლოში გავშალეთ, გრძელ მაგიდაზე. სალათიც დავჭერით ჩემო ბატონო და ჭიქებიც ჩამოვარიგეთ. იამზე დეიდამ ჯამებიც მოგვცა, კოვზებიც და ჩანგლებიც. ვიდექით მე და თამუსია და ამ სამოთხისეულ საჭმელს გულუხვად ვანაწილებდით. ცოტა ხანში მეც დავჯექი და სუფრას გავხედე. რაღაც მოწყენილები ჩანდნენ და სოუზის დამატებას არავინ ითხოვდა. უფრო ჭადისკენ და პამიდვრისკენ მიიწევდნენ. ლამა იჯდა ჩემს წინ და ვეკითხები, როგორი სოუზია-მეთქი. ლამა თავის შესაშურად ჯანსაღ კბილებს გამალებით ამოძრავებდა, და რომ არ შეჩერებულა, ისე მესროლა: `ჟიუ, ჟიუ, პერედაი დრუგომუ~. ვახ, მეღერა შევხედე ამეთვისტოს თეფშს, გაღეჭილი ხორცები რომ ეყარა და ავხარხარდი! აუუ, რას გაუმართლებს, ვისაც ბოლო ლუკმა შეხვდება ჩასაყლაპადო! გააგრძელა ლამამ და ოუშენის 13 მეგობარ ერთმანეთს შეასკდა! სკოლის დაცარიელებულ შენობაში ჩვენი ხარხარი ექოდ დაირხა და აგუგუნდა...
მონადირემ პაპის არაყი გააძრო ლიკანის ბოთლით, კაკლის უღელჩაგდებული, მუქი ყავისფერი. ეს სასმელი ჯერ კიდევ შატილიდან მახსოვდა ცეცხლად. წვა ტუჩებიდან იწყებოდა, მერე პირში გრძელდებოდა, ყელში გადადიოდა და ვიდრე კუჭამდე ჩააღწევდა, მის ყოველ მოძრაობას იგრძნობდით! ის ერთი ლიტრი ყველას გვეყო! და სკოლის კიბეებზე უცნობი ფეხის ხმები რომ გაისმა, არც არავის გაჰკვირვებია. ნუსა კი ამბობდა მერე, გულმა იქიდან დამიწყო ფართხალიო, მაგრამ ჩემთვის, პირადად, ყველფერი იყვე ჰაერში ტივტივედა და ჟორჟიკა და ბადრიაც იმისთანა ღლაპები იყვნენ, რატომღაც რომ გული ამფართხალებოდა! როგორც მეორე დღეს ბიჭები ყვებოდნენ, სუფრაზე სიტყვა არარავის უთქვამს, გიორგი მორჩაძემ აწეული ჭიქა დადგა მაგიდაზე და მდუმარედ დაჯდა. და მე ვლაპარაკობდი! და ვალაპარაკობდი და ვალაპარაკობდი და ვლაპარაკობდი... ჟორჟიკას უთქვამს, შხარაზე წაგიყვანო. აქ გავჩერებულვარ. მერე გარეთ გამოსვლა მომინდა, უკან კიბეზე რომ ავდიოდი, ჯნოსი შემხვდა, სად მოდიხარო, ახლა უკვე შენი დაძინების დროაო, ნამცეცას კარვის კალთა ერთი ხელის მოსმით ჩააკარაბაკა და შეგნით მისროლა.
მერე რა მოხდა, ამაზე სჯობს სხებმა მოყვნენ, იმიტომ რომ დილამდე გაუძნრევლად მეძინა და არც ჩვენს კარავში თავშემოყოფილი ჟორჟიკა დამინახავს, არც მასთან ერთად იძულებით მსმელი ბიჭები, არც მისი მუქარა გამოგონია: დედას ვფიცავარ, კარავს დავჭრი, დედას ვფიცავარო! დანას ატრიალებდა ჟორჟიკა და გოგოები სად არიანო, იძახდა. გათხოვილები არიანო? უკითხავს. ლამას უთქვამს, არა, ჩემი დები არიანო.
ჩხუბი რომ თავიდან აეცილებინათ, ბიჭები იძულებულნი იყვნენ, გათენაბამდე ჟორჟიკა-ბადრიას ტანდემი აეტანათ და მათთან ერთად ესვათ რაღაც ამღვრეული სითხე, მგონი ქერის არაყი.

მდა ......

bela
არ ვიცი რა რიგ შეგაქო ტო

ნათლად მახსენდება ყველაფერი და დრო რომ გავა რა მაგარი იქნება?!

უფ უფ, რამდენი რამე გამახსენდა მოსაყოლი
არადა, სახლში კომპი მიიცვალა , აქ კიდევ, ვერ დავწერ გემრიელად

ბელა მაბრუნებს ზღაპარში და მაბრუებს და მაბრუებს ისევ

აი ეს არის ნაზო ხერგიანი (ფოტო 2007 წელსაა გადაგებული):

Varvara
დამეთანხები, რომ მაგარი ქალია, არა?

namcecuna
შენც დაწერა, რაა, მე ხომ ყველაფერი არ მახსოოოვს
თქვენ თქვენი ამბები დაწერეტ, კაცო, რა დაგემართათ...
ამდენი შთაბეჭდილება ერთად რომ მასკდება, სულ ამებნა თავგზა...

bela

დავწერ(თ) აბა რას ვიზამ(თ), ჯერ შენ გისმენ(თ) გასუსულები

როგორც ზემოთ ბელამ აღნიშნა საბურავი შოროპანთან ახლოს გასკდა.
ესეც სვანური "დონ გრანტი" (ბავშვობაში პირველად ასე ჩამესმა ამ ხელსაწყოს სახელი) და გულადი რომელმაც ასე უცნაურად გადაწყვიტა მანქანის ამაღლება

ამასობაში თამუსიამ დრო იხელთა და..

მშველელმაც არ დააყოვნა.ერთერთი აბალდუის მეგობარი აღმოჩნდა საუკეთესო ბანით.მისი ხმა მაშინვე შეუერთდა 'თამარიონს' ,რამაც მშვენიერი ჰანგები მოჰფინა იქაურობას