კარავი

ბედნიერი ძილისგუდები

Trulala wrote:კარავში დავბრუნდი, სადაც ჩემთან ერთად ჯაბა ფიცხელაურის ჩინეთოლოგი პლიუსი და კიდევ ვიღაც ქალბატონი იყო (სახელი არ ვიცი).

სამაგიეროდ მე ვიცი.. ეგ კარაველი ქალბატონი, პოეტია, ჩვენი მხიარული და ფრთიანი გოგონაა - bela

ვიდრე ჩემს შთაბეჭდილებებს გაგიზიარებთ და ფოტოებს შემოგთავაზებთ,
მადლობას გადავუხდი
იეტ ვარდანაულს, ნიმფას, გურულს საძილეებისა და კარვების თხოვებისთვის.
მათი დახმარებით, ხანისძირში ყველა მშვენივრად დაბანაკდა.

GAMARJOBA SAKARTVELO wrote:ვიდრე ჩემს შთაბეჭდილებებს გაგიზიარებთ და ფოტოებს შემოგთავაზებთ,
მადლობას გადავუხდი
იეტ ვარდანაულს, ნიმფას, გურულს საძილეებისა და კარვების თხოვებისთვის.
მათი დახმარებით, ხანისძირში ყველა მშვენივრად დაბანაკდა.

ნინი_85-საც ძალიან დიდი მადლობა... ზუსტად მისი საძილეს და ქვეშაგების (და რა თქმა უნდა პაატას კარავის) დამსახურებაა, რომ თბილად ვიყავი ღამით ხანისძირში...

P.S. ველი(თ), შენს ფოტოებს

ასევე მადლობა ბარისახო-შატილის საგზაო სამსახურს, მის უფროსს ნუგზარ ლიქოკელსა და მუშებს. ერთ-ერთის სახელი გოდერძია.
მათი დახმარებით ჩვენ კვირასვე გადმოვიარეთ ნაზვავარი გზა, თორემ საგზაო ჯგუფი კვირაობით არ მუშაობს
ხოლმე და ვინც შატილში იყო, დამემოწმება, რომ რომ არა სპეციალურად კვირას დატოვებული მეგზევეთა ჯგუფი,
იქიდან მხოლოდ 2შაბათს ჩამოვიდოდით.
თუმცა, ბევრს, ალბათ, შატილში დარჩენა გაუხარდებოდა კიდეც. მით უფრო, მათი ოჯახის წევრები არ ინერვიულებდნენ.
თბილისშივე, გამგზავრების წინ ყველა გავაფრთხილე, პირიქითა ხევსურეთში მობილური არ იჭერს, ოჯახებში
აქედანვე დაერეკათ, დასაზღვევად თავიანთებისთვის ეთქვათ, რომ გზის პრობლემის გამო, შესაძლოა,
კვირას შატილიდან ვერ დაბრუნებულიყვნენ და არ ენერვიულათ.

GAMARJOBA SAKARTVELO
ჰეჰე, ნამდვილად

ნინი 85საც მადლობა.

მე3 მადლობა კი იმ მოლაშქრეებს ეკუთვნით, ვინც შატილის სკოლა- ინტერნატისთვის წიგნები წამოიღო. 135 წიგნი შევაგროვეთ.
45 მოლაშქრიდან, ასეთი, თუ არ ვცდები, 32 ქველმოქმედი აღმოჩნდა.
+ების უმრავლესობას არ ცოდნია,
რომ წიგნები უნდა წამოეღოთ. მათი წამომყვანები, უბრალოდ, უყურადღებოდ მოქცეულან.
რა თქმა უნდა, წიგნების წამოღება სავალდებულო არ იყო, მაგრამ მათთვის რომ ეთქვათ, შატილის
ბიბლიოთეკა კიდევ უფრო გაიზრდებოდა.

გენაცვალეთ ყველას! რა კარგად აღწერთ ყველაფერს...
თვალზე ცრემლი მადგას
შარშანდელი ჩემი ხევსურული ლაშქრობა გამახსენდა...

ოოო, კავკასიკას იუმორი ეს რაღაცაა, კარგად შენიშნა მთაშენკამ

ნაპოვნია: მწვანე შალითიანი კარავი
და შავ-შალითიანი თხელი საძილე

შემეხმიანეთ, თორემ გამევსო სახლი დაკარგული ნივთებით

ჰო, ზვავზე გავჩერდი..

ზვავს რომ მივუახლოვდით, დავინახეთ რომ წინ წასული თეთრი მინიბუსი გაჭედილია. გადმოვსხედით და მათ დასახმარებლად წავედით ყველა ერთის გარდა. ამ ერთს არ დავასახელებ, იქ მყოფებმა იციან ვიზეცაა საუბარი. მან არჩია არყის სმა იქამდე, სანამ მინიბუსებს ფრთები არ გაეზრდებათ, ან ზვავი არ დადნება.

ზვავის ზოლში შევედით და ბიჭები მიაწვნენ გაჩხერილ მინიბუსს, ბევრი წვალების შემდეგ როგორც იქნა გადავაგორეთ და ჩატეხილი ყინული ქვებით ამოვავსეთ.
შემდეგ ჩვენი გადასვლის დროც დადგა... ზვიადიმ გოგოებს უკან დაჯდომა გვთხოვა, სიმძიმისთვის. ნუსა, მე, ნაია, მირანდა და მთაშენკა დავსხედით და ერთმანეთს ჩავეხუტეთ, მთა ლოცულობდა..
პირველი დაბრკოლება გავიარეთ, ხოლო მეორეზე ბარისახოდან ჩამოსული ოაზიკი დაგვეხმარა.
დამშვიდებულები გავედით ზვავიდან, ხიდზე ჩამოვსხედით და არღუნის სწრაფი დინებით ვტკვბებოდით მესამე მანქანის მოლოდინში.
გავიდა ნახევარი საათი, მაგრამ მესამე არ გამოჩნდა. გვეგონა ბუქსირი გამოიყვანდა, მაგრამ.... შემდეგ შეგვძახეს ბიჭები დასახმარებლად მიდითო. ყველა წავიდა 2-3 სამარცხვინოს გარდა. ჯნოსი და ლამა დაიღალნენ, ამოსვრილები იყვნენ და ძლივს დაიბანეს, ამიტომ ისინიც ისვენებდნენ (არასამარცხვინოდ).
გავიდა დრო... მაგრამ არავინ არ გამოვიდა...
გადავწყვიტე წავსულიყავი მენახა რა ხდებოდა. ყინული ისე ჩატყდა რომ ერთი ბორბალი ჩავარდა, მეორეს ქვეშაც ორმო იყო. კავკასიკა გმირულად დომკრატით ცდილობდა აეწია მანქანა. ბოლობოლო საერთო ცდების შედეგად ძლივს უკანა სვლით ამოვიდა ორმოდან.
ჩვენც ქვებით ამოვავსეთ ორმო და მეორე ცდით მანქანა გავიდა. ამასობაში წვიმაც წამოვიდა... სველები, ტალახიანები, დაღლილები, მაგრამ ბედნიერები, რადგან გამოვაღწიეთ ზვავიდან, წამოვედით.
თავი განსაკუთრებით გამოიჩინა კავკასიკამ, ბაბუამ, ზელანდიელმა თომმა, და სხვა ბიჭებმაც ბევრი ქნესწ (გამონაკლისებიც იყვნენ, ვინც განზე გადგა, ზოგი სვავდა არაყს ზოგი კი სუსტ ჯანმრთელობას იმიზეზებდა, ზოგი კი ისე იქცეოდა ვითომ არაფერი..)

მეტი გზაზე ღირსშესანიშნავი არაფერი იყო.
კორშაში ლამაზი ლეკვი ვნახეთ, ხოლო მაღაროს კარში თომმა და ზმებმა ფირცხელაურებმა მაორების საბრძოლო ცეკვა შეასრულეს.
ყველაზე გვიან დავბრუნდით და სხვებს რიგიანად ვერ დავემშვიდობე, რის გამოც გული მწყდება.

ყველა მენატრება ვინც იქ გავიცანი და ვისთანაც მეტნაკლებად საკმაო დრო გავატარე. (იმდენი ვიყავით ყველას სახეზე ვერც ვიცნობ, ამიტომ ვერ ვიტყვი ყვეკლა მენმატრება თქო).

მოვრჩი თხრობას, ველი ილუსტრაციებს

Naia
karavi me camovige meorec da gogas miveci vinmesgamoadgeba metki hoda ravisi tugecleba gnaham da ikneb mecgamomadges : )

G wrote:რამოდენიმე ფოტო დასაწყისისათვის:

ჩვენი ბანაკი, რა საყვარლები ვიყავით

ლობო wrote:Naia
karavi me camovige meorec da gogas miveci vinmesgamoadgeba metki hoda ravisi tugecleba gnaham da ikneb mecgamomadges : )

უი, ლობო, გამახსენდა. მწვანე შალითიანი იყო ჰო.
შენახულია და მოგცემთ.
გმადლობ თხოვებისთვის

წავიკითხე და... სერიოზული წინააღმდეგობები გადაგილახავთ...

ყოჩაღ თქვენ