ბორჯომ-ხარაგაულში დაკარგულები :)

namcecuna · Post by **namcecuna** » 30 მაი 2008, 00:52

თქვენ წარმოიდგინეთ, ზოგჯერ ვისვენებდით კიდეც

გზა საკმაოდ დამღლელი იყო ისე, სულ აღმართები და სიცხეც, ყოველ 20 მეტრში დასაჯდომს, მისაყრდნობს, მისაყუდებელს ვეძებდი უკვე

Truli · Post by **Truli** » 30 მაი 2008, 00:52

namcecuna
ნამცეც, ეს ფოტო შეგიძლია ორიგინალურ ფორმატში გამომიგზავნო?

teo- · Post by **teo-** » 30 მაი 2008, 00:53

namcecuna · Post by **namcecuna** » 30 მაი 2008, 00:53

Trulala

კი, როგორ არა

teo001

რაო?

teo- · Post by **teo-** » 30 მაი 2008, 00:56

namcecuna
velodebii.. zn magrebia

namcecuna · Post by **namcecuna** » 30 მაი 2008, 00:57

აი, ისევ გავაგრძელეთ გზა და....

ამჯერად ფოტოები შემომელია, რადგან, ყველამ იცის რაც მოხდა

შთაბეჭდილებები უკადროდ :

ავედით სიმაღლეზე და გზისმკვლევი (სინამდვილეში გზისამრევი

) სადღაც შორიდან იძახის: ჩამოდით, ჩამოდით, აქ ჯერ ცუდი გზაა და მერე კარგ ბილიკზე დადგებით... გვეეჭვება რაღაც, კისრამდე მწვდება ტყავისფოთლებიანი მცენარე, ტოტებზე დავდივარ, დავკარგე ჯოხი... ველოდები ბილიკს, რომელიც გზისმკვლევის თქმით, აი, ცოტაც და გამოჩნდება...
ჯნოსი რეკავს A12 -თან და ყველას გვთხოვს გავჩუმდეთ-მგონი გზა აგვერია, გიომ უნდა დაიყვიროს რომ გავიგოთ სად არის, ხმა ისმის ძალიან ძალიან ძალიან შორიდან...

teo- · Post by **teo-** » 30 მაი 2008, 00:58

es yvelaze zaan momecona

Truli · Post by **Truli** » 30 მაი 2008, 01:03

teo001
კი, კარგი ფოტოა

ყავის ავტორი მე ვარ

namcecuna · Post by **namcecuna** » 30 მაი 2008, 01:05

დაიწყო დაღმართები, ნეშომპალა, ფოთლები, გზას მივიკვლევთ ფორთხვით, ჩანთა დამძიმდა, გვძალავს აშკარად... ვეჭიდებით მცენარეებს, "გზისმკვლევი " ყვირის-ჩამოდით-აქ კარგი გზაა -გავირეთ ასობით მეტრი მაგრამ, კარგი კი არა, გზა საერთოდ არ იყო არსად

მას შემდეგ რაც ჩემმა ჩანთამ ლამის შემიწირა და ჰაერში დამიჭირეს, ნოდომ ძალით გამომართვა და ახლა უფრო დაბეჯითებით მივფოფხავ მიწაზე... დავკარგე ობიექტივის სახურავი, შარვალი სულ ტალახიანია, დრო გადის, გიოს ხმა ისევ შორიდან ისმის, დაწინაურდა ზღარბი, მივყვებით მე და თამუსია და ვგრძნობთ, რომ გვაღამდება, ნაწილი ბავშვების კი უკან რჩება, უფრო და უფრო იზრდება მანძილი ჩვენს შორის

teo- · Post by **teo-** » 30 მაი 2008, 01:06

Trulala
if if tan a yavis

namcecuna · Post by **namcecuna** » 30 მაი 2008, 01:11

teo001

კარგი ფოტოა და შენც კარგი ხარ

ვაგრძელებ ცოტა თხრობას...

ნელ-ნელა მოწოდებებში -ვიაროთ მარჯვნივ, გამოერია სიტყვა მდინარე: იარეთ მდინარისკენ... გადავლახეთ ერთი ხევი, ქვები გორავს, გადავლახეთ მეორე ხევი... არ მთავრდება დაღმართი, წვიმას იწყებს, ფეხსაცმელი სრიალებს და გვერდული ნაბიჯებითაც კი ძნელია დაშვება...

მდინარეს ვერ ვხედავ, სადღაც ქვემოთ ჩუხჩუხებს... ბავშვები ზემოთ დარჩნენ, ვეღარავის ვხედავ...მარტო თამუსია დამრჩა, წინ სადღაც ზღარბი მიცოცავს, დროდადრო ვეძახით რომ ტრაექტორია გავიგოთ....
ბნელდება, ნისლი მოდის, ცრის, ჩავედით მდინარის სიახლოვეს 10-15 მეტრში, მაგრამ, ჰოი მუხთალო წუთისოფელო, ისეთი ციცაბოა, თუ ჩაფრინდები, არც ხე, არც ძლიერფესვიანღეროიანი ბალახი, არც ქვა, არც ხავსი, რომ მოეჭიდო

Truli · Post by **Truli** » 30 მაი 2008, 01:12

ოოო მაგას მეც მოვყვები.

მოკლედ ჯერ არა უშავდა, მცენარეებს ვეჭიდებოდი, ჯოხიც მეხმარებოდა და მივდიოდი.
მერე მცენარეები შემომელია, დაიწყო დაღმართები, ფეხი მტკიოდა, ჩანთა სადღაც ქვემოთ მიმათრევდა, შიშმა ამიტაცა, მარჯვენა ფეხი რომ მომიბრუნდეს ნაბიჯს ვეღარ გადავადგავ, ისედაც ძლივს მუშაობს ეგ საწყალი. რაღაც მანძილი დავფარე საჯდომით. ვჯდებოდი მიწაზე და მივცურავდი, ჯოხს რულად ვიყენებდი, ვითომ ციგაზე ვარ.
მაგრამ ეს მეთოდი სიფრთხილით გამოსაყენებელი იყო და უფრო და უფრო რთულდებოდა. სხვებს გვარიანად ჩამოვრჩი, ქვემოდან ვიღაცა მაჩქარებს, ამან გამაბრაზა და უხეშად მივაძახე რომ ვერ მოვდივარ სწრაფად და ვჭედავ, თორე ჩემ,ი სიამოვნებისთვის კი არ ვანელებ ჯგუფს. ჩემს გარშემო მარტო ვუდუ და მისი პლუსი დათო იყვნენ. ბოლოს მე და ვუდუმ კარგად ვიგორავეთ ზურგჩანთებით. ქვემოთ სანდრიკა იყო, და ჩანთები მას მივუგორეთ. ამის მერე სანდრო დავკარგე.
რაღაც მონაკვეთზე ისე დავსრიალდი რომ არ ვიცოდი სად და რა გამაჩერებდა. დავპანიკდი. წინ მინდია იყო. მან მორალურად დამეხმარა. მეუბნებოდა როგორ მემოძრავა. ბოლოს მინდიას მივყევით, დაბინდებაც დაიწყო.

Truli · Post by **Truli** » 30 მაი 2008, 01:19

ნისლი ამოდიოდა ხევიდან... მე უფრო და უფრო მეტად მიპყრობდა შიში. მარჯვენა ფეხი ყოველ დადგმაზე მტკიოდა... თან ძლიერად უნდა დამედგა რომ არ დავსრიალებულიყავი. ყოველი ნაბიჯი განუწყვეტლივ ტკივილად იქცა, დაძაბულობისგან ფეხები მიკანკალებდა.
მინდიამ ხევის იქეთ შედარებით სწორი ადგილი დაინახა და გადაგვიყვანა. ამ დროს ჯნოსისგან გაიგო რომ ნოდო სადღაც გადაიჩეხა და მის საშველად წავიდა.

როგორ მოვიდნენ არჩილი, ხაო და ჩაი არ მახსოვს. იმ ხეებს შორის როგორ მოვკალათდით არც ეგ მახსოვს. კარგა ხანი კი ვიყავით. გადავწყვიტეთ ღამე აქ გაგვეტარებინა და დილით გზა გაგვეგნო. თუმცა ასეთი სიქა გაცლილები ღამე ვერ დავიძინებდით იმიტომ რომ დაცურების ხიფათი იყო და დილით წესით და რიგით უარესად ვიქნებოდით. მიუხედავად ამისა გადავწყვიტეთ მაქსიმალური კომფორტით მოწყობა - საძილე გადავიფარეთ. მე გოგას დავურეკე და ჩვენი სავალალო მდგომარეობა მოვუყევი.

namcecuna · Post by **namcecuna** » 30 მაი 2008, 01:20

ახლაც არ ვიცი ვინ იდგა მდინარის პირას, შუბლზე ფანრით და გვინათებდა აქეთ საცოდავად შერჩენილებს, მე და თამუსია ძალიან დავიძაბეთ, ზღარბი ქვემოთ შერჩა და ვიღაც ცდილობს უშველოს, რასაც ხელი მოვკიდეთ-ჩაწყდა, თამუსია ჩაცურდა, დავიჭირე, მე ჩავცურდი, დამიჭირა... ახლა კი მართლა შემეშინდა, თან უკვე ბნელა .... სანდრიკა გამოჩნდა და რაღაც გზით მდინარეზე გადავიდა, უფრო მაღლა ვიდრე ჩვენ ვართ, იქ ასვლა კი, წარმოუდგენლად მიამჩნია...

თამუსიამ გაბედა, ძალიან იყოჩაღა და აცოცდა, გადავიდა მდინარისკენ და ჩავიდა ბიჭებთან, მე მოღუნული ხის ძირში ვზივარ და ვფიქრობ-აქედან ვერავინ ამაყენებს, ვიჯდები ბოლომდე

A12 და გზისმკვლევი მამხნევებენ და ავიდვარ ნელ-ნელა ზევით, ტოტებს ჩაჭიდებული როგორღაც ვაღწევ მდინარის კიდემდე და იქ კიდევ, ჩამიყვანეს. ფეხები ისე მიკანკალებდა ძლივს ვდგამდი ნაბიჯებს

ბოლო მონაკვეთი იყო ძალიან მძიმე...

აცივდა, ცეცხლის დანთების მცირე შანსია, წვიმს, მაგრამ, მაინც...

პირველი გადარჩენილები

Truli · Post by **Truli** » 30 მაი 2008, 01:27

დაიწყო თბილისიდან რეკვა. ყველა ჩვენს გამხნევებას ცდილობდა, რისთვისაც ყველას დიდი მადლობა. მთუის ფერდობზე მიტოვებულებმა ვიგრძენით რომ მარტო არ ვართ და ჩვენს მეგობრებს ჩვენზე გული შესტკივათ და ყველაფერს იღონებენ რათა დაგვიხსნან განსაცდელიდან.

ამ დროს კიდევ ერთი ხსნა მოვიდა თან არა მარტო მორალური. უნდა ავღნიშნო რომ ჩვენ 6-ში წყალი არცერთს არ გვქონდა, არა და ძალიან გვწყუროდა. ამ დროს ხევში გამოჩნდა ნ67. მისთვის არც ციცაბო ფერდობი, არც სიბნელე არ იყო საშიში, მშვიდად და ოპტიმისტურად მოგვიყვა თუ სად და როგორ არიან დანარჩენები და შემოგვთავაზა წყლის ამოტანა. ჩვენც მივეცით ბოთლები.

ნახევარ საათში ნიკუშა მახარობელი დაბრუნდა. ვუდუს ის დათვი ეგონა

წყალი არაყში გაგვიცვალა და გაგვამხნება. ეს ნამდვილად უდიდესი თავდადება იყო, სადაც სხვები ვერ ჩადიოდნენ, მან წყალი ამოიტანა...

გავიდა დრო და როდესაც ჩვენ უკვე ჩათვლემა გვინდოდა ლამამ ამოგვძახა რომ კავკასიკა გამოჩნდა. ცოტა ხანში მწყემსი დათო და ნიკუშა ამოვიდნენ და ჩასვლაში დაგვეხმარნენ. მე მწყემს დავაფიცე რომ პოლიტიკასთან კავშირში არ იმყოფება. მიუხედავად ამისა, ჩასვლა ძალიან მეშინოდა, ნიკუშამ ხელი მომკიდა და მასზე დაყრდნობილი ნელნელა მივდიოდი. ეგ რომ არა არ ვიცი რა ჩამიყვანდა იქედან.

ახალი წერილი	ახალი წერილი არაა	ანონსი
ახალი წერილი [ ცხარე ]	ახალი წერილი არაა [ ცხარე ]	თვალშისაცემი
ახალი წერილი [ დაკეტილია ]	ახალი წერილი არაა [ დაკეტილია ]

FORUM_PERMISSIONS