ჯუთა-ჭაუხები-აბუდელაური-როშკა-კორშა 10-11-12. 07.09.

Tamusia · Post by **Tamusia** » 15 ივლ 2009, 10:26

pataputina

მაინც ჯობია ყველამ თქვას თავისი სათქმელი და მოყვეს თავისი ამბავი ამოწურულად. მეტად ნათელი მოეფინება ყველა შეცდომას ან შეუმცდარობას, მე მეგონა-ს და ყოფილა-ს

მაგრამ გვახსოვდეს, რომ ყველაფერი რიგზეა

ZVIOSULI · Post by **ZVIOSULI** » 15 ივლ 2009, 10:29

Naia
ეშინოდათ

ეშინოდთ რომ ნელა დადიან და ჩამორჩებოდნენ

...

შიში დიდი ხიფათა როჟაა, ნუ იმეგობრებთ მასთან

თუმცა რომ დავლდოდით რა? - მხოლოდ ის რომ ბოლო ჯგუფი მორალურად ნაკლებად გაწამდებოდა... ჩვენ ანუ შუა ჯგუფსაც იგივე მოგვივიდა, წინ წასულებს ფაქტურად ვერ ვხედავდით და არ ვიცოდით სად მივდიოდით (მხოლოდ ვიცოდი რომ ტბები იყო სადრაც იქით...), ეგეთ სიტუაციაში კი როცა ბნელა წვიმს და ქანცი გძვრება და არ იცი საით წახვიდე.... ხალისია რა

z g a r b i · Post by **z g a r b i** » 15 ივლ 2009, 10:33

ეხლა რომ ვუყურებ ამ გზის აღწერებს, მგონი ყველაზე უკეთეს გზაზე შუა ჯგუფმა ვიარეთ.

არც ძალიან ციცაბოზე ავსულვართ და თოვლშიც თითქმის ამ გვგვლია, უღელტეხილის კიდეში მოვდიოდით და იქ მშრალი იყო.
სრიალით მე არ მისრიალია თოვლზე, ჭაუხებით ჩაფორთხიალება ვარჩიე დასველებას

თან როგორ მეხერხება ფორთხიალი ჩემი ძმის დას

ხოდა სიარულისას, როცა ძალიან რთულია, ასეთი რაღაც მაქ დამუღამებული: წინ თითქმის არ ვიყურები არ ვიყურები და იმაზე გადამაქ ყურადღება, ფეხს სად ვადგამ, რომელნაბიჯს სად ვადგამ.. და ესე თავდახრილმა ავიარე უღელტეხილი.
ვანოსაც მაგას ვურჩევდი: იმ მთის წვერს ნუ უყურებ, შენ ფეხებს და ნაბიჯებს დააკვირდი და ვერც გაიგებ ისე ახვალ-მეთქი

ჩამოსვლას რაც შეეხება, წვრილმა ნაშალმა ძალიან შემიწყო ხელი.
ნაშალზე გვერდულად ვადგამდი ნაბიჯებს და საფეხურები თავისით კეთდებოდა. ამიტომ ვცდილობდი სულ ნაშალზე მეარა, და ნახევრად თავისით ჩავყავდი.
მყარ ზედაპირზე უფრო მიჭირდა
დეკებით ჩამოსვლაც ძალიან მიყვარს

ეგ მცენარე ბორჯომ-ხარაგაულის მერე შემიყვარდა

ხოდა იქ სპეც. კურსებიც გავიარე დეკებით დაღმართში სვლის და სადაც დეკა იყო, სულ ფრენა-ფრენით ჩამოვედი

აი დიდმა ლოდებმა დი ძალიან დამტანჯა.. ფეხი ძალიან მისრიალებდა სველზე და სიმყარისთვის ხელების გამოყენება მიწევდა და წინასწარ მოსინჯვა, ეს ქვა ყანყალებდა თუ არა. რასაც ძალიან დიდი დრო მიქონდა...
თან აქ ვცდილობით რაც შეიძლებოდა სწრაფად გვეარა, რომ წინა ჯგუფი მხედველობიდან არ დაგვკარგვოდა და გაგვეგო სად მიდიოდნენ.
ერთხელ დავუყვირე კიდეც - დავიღალე თქვენი დევნით, აღარ გაჩერდებით-მეთქი?

მოკლედ, ესეც ჩემი - შუა ჯგუფის წარმომადგენლის შთაბეჭდილებანი და ქმედებანი

ZVIOSULI
მაგას ვამბობ მეც.
მერე დალოდებას უკე აზრი აღარ ქონდა, იმიტომ რომ ყველა სხვადასხვა გზით მივდიოდით უკვე
უბრალოდ ჩვენ რომ მოვილაპარაკეთ რომ - აქ ვჩერდებით, ვჭამთ და ყველას ველოდებით, სანამ ყველა არ მოვიდოდა და კუჭს არ მოატყუებდა იქამდე არ უნდა წასულიყო არავინ.
დიდ ხანს სწორედ იმიტომ მოგიწია იქ გაჩერება რომ ზოგი ძალიან უკან იყო და მათ მოსვლას ველოდებოდით

pataputina · Post by **pataputina** » 15 ივლ 2009, 10:34

ჰხო ზვიო
მეშინოდა როპმ ჩამოვრჩებოდი
და
მერე ვინმეს დაბრკოლების მიზეზი გავხდებოდი
და
ვიღაცას მოუწევდა
ათასჯერ გაჩერებულიყო და დამლოდებოდა
სანამ დავისვენებდი და ორ ნაბიჯს გადავდგამდი

ბოდიში ჩემი წინ წასვლით
თუ
ვინმე
მორალურად დაეცა

; )

Mta Mkvarebia · Post by **Mta Mkvarebia** » 15 ივლ 2009, 10:46

ZVIOSULI wrote:[, ჩვენ რომ მივედით "პირველი ჯგუფი" უღელტეხილის ძირამდე იყვნე უკვე, ანუ უკვე ძაალინ შორს, მაშნ როცა ჩვენ ჯერ არც ჭამა და არ დასვენება არ გვქონდა დაწყებული....

ჰოდა იმ ჯგუფს რომ საერთოდ ჭამის ფუფუნებაც არ მიუცია თავიანთი თავისთვის? თქვენ მაშინ გადაწყვიტეთ ჭამისთვის შეჩერება (ჩვენთვის სრულიად მოულოდნელად), როცა ჩვენ კლდეზე ვიყავით შეკიდებული, ნეტა როგორ უნდა დაგლოდებოდით ისეთ ადგილას?

მადლობა ღმერთს, ყველაფერი კარგად დასრულდა. და ვინ ვიზე ნერვიულობდა და როგორ, ეს ჩვენზე მეტად არავინ იცის. იგივე ლოგიკით უკან მომავალთ წინ წასულებზეც არანაკლებ უნდა ენერვიულათ, კლდიდან ჩამოვარდნილი ქვა, ან ნაშალზე დაგორებული დანისწვერივით ბასრი ლოდი არად დაგიდევთ წინ წასულს და უკან დარჩენილს, თუ აუცილეებლად ვინმეს ჩაჩეხილი სხეული უნდა დაგხვედროდათ წინ , რომ გეგრძნოთ: საფრთხე ყველასთვის რეალური იყო?
ცუდია, რომ ასე მოხდა და ასე ჩამოგვრჩით თუ ჩვენ წავიწიეთ წინ

, მაგრამ ვიმეორებ, ვინ წარმოიდგენდა რომ მაშინ გადაწყვეტდით სადილობას, როცა ჩვენ შეჩერება აღარ შეგვეძლო? და თუ წინ მივიწევდით, კიდევ იმიტომაც ვჩქარობდით, რომ უკან დარჩენილებისთვის კარვები გაგვეშალა. ნეტა რატომ არ ვიყავი ჯანღონიანი ბიჭი, რომ უკან დაბრუნებაც შემძლებიოდა თქვენს დასახმარებლად, რომ ჩემი თავის რეაბილიტაცია მომეხდინა? მხოლოდ თქვენს თვალში...

Naia
keto
Davebrudeck

გაიხარეთ, ხალხნო

, მიხარია თუ ოდნავ მაინც მოვიტანე თქვენამდე ან გაგახსენეთ ის სილამაზე, ამ თემის მატარებელი უარყოფითი მუხტის მიუხედავად

.

GAMARJOBA SAKARTVELO
შენი სიტყვები და შეფასება ხომ განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია არამარტო ჩემთვის :**

z g a r b i · Post by **z g a r b i** » 15 ივლ 2009, 10:47

pataputina
აქ ძირითადად ბიჭებზეა ლაპარაკი, ანუ იმათზე, ვისაც სხვისი დახმარების უნარი ქონდა.
ბორჯომ-ხარაგაულში რომ ვიყავით და მივხვდით რომ იმ ადგილას მივედით, სადაც ძალიან რთული მონაკვეთი იყო, სასწრაფოდ ყველა შევიკრიფეთ და დავწყვილდით - გოგო-ბიჭი, და ყველა ერთმანეთს ეხმარებოდა ჩამოსვლაში.
აქაც ეგრე უნდა ყოფილიყო, იმ რთულ მონაკვეთში
და კიდევ ერთი დაბანაკებისას მოვილაპარაკეთ რომ სასწრაფოდ კარვებს გავშლიდით და ბიჭები იმ დაღჩენილების მოსაყვანად წავიდოდნენ, როლებიც აზრზე არ იყვნენ სად ვიყავით ჩვენ.
ალექსამ ჩანთა გზიდანვე დააგდო და ურელტეხილზე აბრუნდა
ჯინიყამ რომ გაიგო ალექსას ჩანთის ამბავი, კარვიდან გამოვიდა და მის წამოსაღაბად წავიდა, მგონი სხვების დასახმარებლადაც.
ვანო სიცხიანი კანკალებდა კარავში, გარეთ წვიმაში გავიდა ფანრის საციმციმოდ და გზის საჩვენებლად.
აკო და ზვიო კარვებს უშლიდნენ მგონი მომავლებს?
ხოდა იმათი ხმა რომ გავიგეთ, ერთი ბიჭი მოვიდეს, მოგვეხმაროსო, და ცვენც რომ გავახმოვანეთ ეს თხოვნა, კარვის ზმეიკის გახსნის ხმაც კი არ გამიგია

და ისევ ვანოს მოუწია წასვლა. და მერე ეგვე და ჯინიყა წყლის მოსატანად გაეშურნენ სადრაც შორს, იმისთვის რომ წივწივას ჩაი აედურებინა შემცივნულებითვის
არადა თითქოს რამდენი ბიჭი იყო ამ გასვლაში

ZVIOSULI · Post by **ZVIOSULI** » 15 ივლ 2009, 10:52

z g a r b i wrote:ეხლა რომ ვუყურებ ამ გზის აღწერებს, მგონი ყველაზე უკეთეს გზაზე შუა ჯგუფმა ვიარეთ.

:ამაყსმაილიკ:

ნაშალმა მართლა გასწორა, მე მფესი მტყუნობდა თორე ჩარბენის სურვილი მიჩნდებოდა და ....

ქვები კი ზი ბესტი იყო სანამ არ დაბნელდა, ლოდებინდა ლოდებზე ხტომა ჩემი კაზიოლური ჰოროსკოპის შესაბამისად კარგად გამომდიოდა ოდითგანვე (უკუნითი უკუნისამდე ამენ....)

დამავიწყდა მეთქვა - რაც ამ გასვლაში კარვები ვშალე/მივიღე უშუალო მონაწილეობა მტელი ცხოვრობაში 1ად აღებული არ გავკარებივარ მაგდენჯერ, მარტო იმ წვიმაში 4 კარავი გავშალეთ

დოხქტურ აკოს წამალიზა მადლოაბა (სახე მიხურდა დამწვრობისგან ან.... და ტანზე მაციებდა) - ჭაჭას და იმ წამლს პაჩწი ერთი გემო ქონდა ასე რომ წამალი მხოლობითში დავწერე!

chuna · Post by **chuna** » 15 ივლ 2009, 11:18

მოგიკვდეთ დედა-ჭუნა!

ეს რა ჯოჯოხეთი გამოგივლიათ! "დედა" მართლაც გჭირდებოდათ, როგორც მივხვდი!

Aნანნოს მონათხრობი ქვითინით წავიკითხე! მართლა ვინანე, რომ არ ვიყავი იქ!

შეიძლება ბევრიც ვერაფერი გამეკეთებინა თქვენთვის, ან მეც სხვისი მიხახედი გავმხდარიყავი, მაგრამ......ჯობდა იქ ვყოფილიყავი!

ლელასაც პირველი ის შევჩივლე, რომ მცოდნოდა, რომ შენც მიდიოდი, ალბათ წამოვიდოდითქო!

ერთი კი ვიცი- უტკბილეს მოგონებად დაგრჩებას ეს გასვლა! შეიძლება ეხლა არც არავინ დამეთანხმოთ, მაგრამ მე ჩემს თავზე გამოვცადე- ""დანახვისზე" როცა წავედი!-რეაბილიტაციას რამდენიმე თვე მოვანდომე....
LAMA-ს მოკვლით ვემუქრებოდი.....
დღეს კი ტკბილად ვიხსენებ და მეცინება!!!!

გულახდილი საუბარი და შეცდომებზე სწავლა, ყველაზე სწორი გამოსავალია!-ერთმანეთის განცდები გაიზიარეთ, მის ადგილას დააყენეთ საკუთარი თავი, რომ უკეთ გაუგოთ და შემდეგი გასვლებისვის წინასწარ შევთანხმდეთ ხოლმე რაღაც აუცილებელ პუნქტებზე!

ერთსულოვნება არ უნდა დავკარგოთ! ამისთვის კი ყველას ერთი წესი უნდა ჰქონდეს, წინასწარ შეტანხმებული!

თუმცა ამ შეცდომებში, რაზე\ც თქვენ წერთ მთაში სიარულის -"დაუწერელი
კანონიც" ბევრია, რომელიც ყველამ იცის!

zura N. · Post by **zura N.** » 15 ივლ 2009, 11:31

pataputina

ეს ბოლო პოსტები ნამდვილად შენი დაწერილიაა?

თუ, კი მაშინ "ზოგი ჭირი მარგებელიაო"...

pataputina-მ წერა ისწავლა!

pataputina · Post by **pataputina** » 15 ივლ 2009, 11:35

zura N.

წერა ვისწავლე
კი არა და
გაჭირვება მანახე
ო
და
წერას განახებ
ო

: )))

კი არა და

კვირას ხომ არ გასლოკინებდა

zura N. · Post by **zura N.** » 15 ივლ 2009, 11:40

pataputina wrote:zura N.

წერა ვისწავლე
კი არა და
გაჭირვება მანახე
ო
და
წერას განახებ
ო

: )))

კი არა და

კვირას ხომ არ გასლოკინებდა

ხო, მემგონი შენი წინა დაწერილი პოსტებიდან(წერის სტილიდან და არა შინაარსიდან

) ჩანს რომ აქ შექმნილ სიტუაციას ძალზედ სერიოზულად უყურებ და აღიქვამ...

რაიყო გავახსენდი ვინმეეს?

pataputina · Post by **pataputina** » 15 ივლ 2009, 11:46

zura N.

მე ხომ იცი
სერიოზულ ამბებს არასერიოზულად ვუყურებ
და
არასერიოზულას სერიოზულად

კი არა და

მაგრამ მე ვარ დებილი. დავრჩენილიყავი სახლში
მაგი
სჯობდა ყველაფერს

ესაა ჩემი კომენტარი

ცხონებულმა მაიკლ ჯექსონმა რეინკარნაცია განიცადა ჩემს ცხვირში............. : \

keto · Post by **keto** » 15 ივლ 2009, 12:21

მოდით, მეც დავწერ ჩემეულ ამბავს

როგორც უკვე იცით, მეც იგივე ჯგუფში ვიყავი, სადაც ანანო, უღელტეხილამდე როგორ მიდიოდა ამბები ყველამ დაწერა უკვე. გარკვეული მიზეზების გამო, წასახემსებლად გაჩერებამდე მიჭირდა სიარული ძალიან და მიუხედავად იმისა, რომ წესით მარტივი მონაკვეთი იყო, ყოველ 5 წუთში ვაჩერებდი ბექას.

საჭმელად გაჩერებულებს წამოვეწიეთ, წავიხემსეთ და ნელ-ნელა დავიძარით, თუ არ ვცდები, მაშინ მხოლოდ 1 ჯგუფი იყო ჯერ წინ წასული. აღმართებს შევუდექით, აქ უკვე აღარ მიჭირდა სიარული. ჩვენ წინ მიმავალ ჯგუფს თითკმის კუდში მივყვებოდით. ციცაბოზე ასვლა რომ დაიწყეს, წივწივას ჯგუფმა გადავწყვიტეთ ამ ციცაბოზე არ ავსულიყავით, პირდაპირ გვევლო და ისე ავსულიყავით ქედზე. თუმცა ფერდობი არც ისე ადვილი გასავლელი აღმოჩნდა, არც ამ ფერდობზე დადებული და წაყინული თოვლი იყო ადვილი გასაჭრელი. ზუსტად აქ გამოვიყენეთ ის თოკი, გვალვას ფოტოებში რომ ჩანს

ამინდი იცვლებოდა, ნისლი იწყებდა ჩამოწოლას და წივწივა დიდი ხნით გაჩერებას და დასვენებას არ გვანებებდა. გზა უსაშველოდ იწელებოდა და ასე არაფერი გამოვიდოდა, ძალიან დავგვიანდებოდით, უკან მობრუნებას და წინა ჯგუფის მიერ გავლილ გზაზე დადგომასაც აზრი არ ჰქონდა, მაგაშიც დრო დაიკარგებოდა (თუმცა როგორც საბოლოოდ აღმოჩნდა, იმის მეოთხედი დრო დაგვჭირდებოდა, რაც კლდეზე ფორთხვისას დავკარგეთ). აქ გადავწყვიტეთ თოვლი აღარ გვეკვეთა და პირდაპირ აგვეჭრა კლდეზე, დავიწყეთ ზევით-ზევით სვლა და აი, ეს იყო მააართლა კოშმარი. აღარ გავიმეორებ, ეს მონაკვეთი ანანოს დეტალურად აქვს აღწერილი. მითუმეტეს რომ ამოვარდნები მაქვს აქ მეხსიერებაში... ერთადერთი, რაც ამ მონაკვეთში მე და ანანოს განგვასხვავებს, ისაა, რომ მიუხედავად ძალიან დიდი შიშისა და ნერვიულობისა, ერთი ზედმეტი მოძრაობის გაკეთებისაც კი რომ გეშინია, არცერთი წამით არ გამივლია თავში, რომ იქ უნდა ჩავვარდნილიყავი, პირიქით, ზუსტად ის მაძლევდა ხელებში ძალას რომ ვიცოდი, აუცილებლად უნდა ავსულიყავი ზევით!!
აი, ასულს მომერია შიშიც, სიცივეც, უკან დარჩენილებზე ნერვიულობაც და ისტერიული ტირილ-სიცილის შეტევა მქონდა

საშინელება იყო ლოდინი, სანამ ყველას საღ-სალამათს დავინახავდით.

ამის მერე, მიუხედავად, სიცივისა, სეტყვისა, სისველისა, სიარული აღარ გამჭირვებია საერთოდ, მთავარი იყო ბანაკამდე მივსულიყავი, თანაც აუცილებლად! აღმართიც ავიარეთ, თოვლზე ჩამოსრიალებითაც მააგრად ვისიამოვნე (მიუხედავად იმისა, რომ რაც მშრალი მეცვა ისიც დამისველდა), და ნაშალზეც სულ სრიალ-სრიალით ჩამოვიარე

ანანო, ალექსა ჩამოსვლაში არ მეხმარებოდა, ისე არ გამჭირვებია, მერჩივნა იმის ჩანთა ეტარებინა ვისაც უფრო უჭირდა, შენ რომ ერთად მიმავლები დაგვინახე, გაყინული ხელების გათბობაში ვეხმარებოდი.

რომ მეგონა სამშვიდობოს ვარ და ახლა აღარაფერი მომივა, როცა იქნება ხომ მივალ ბანაკამდეთქო, იქ მომივიდა იაღლიში, ლოდზე წონასწორობა ვერ შევინარჩუნე და დავეცი. ტკენით არ ტკენია, მაგრამ ეტყობა მეწყინა

სულ ტირილით და სლუკუნით მივაღწიე მდინარემდე სისხლის მოსაბანად

ბანაკამდე ამ დაუსრულებელმა გზამ დამტანჯა, მაგრამ შიგადაშიგ გამოჩენილი ციცინათელები, ჯერ ჯინიყა და მერე ინტელა იმხელა სტიმულს იძლეოდა...

ბანაკში მე და თამუნა პირველები მივედით. ნამდვილად არავისთან სასაყვედურო არ გვაქვს!!! პირიქით, ჯერ გვალვამ გამოგვძახა, სველების გამოსაცვლელად ცალკე კარავია გოგოებო და შეძვერითო, მერე მთაშენკამ და დეივმა მშრალი ჯემპრები გამოგვაწოდეს (უკვე წამოწეულ თიკო-რ-სა და ეკას მივეცით, ჩვენ გვქონდა ბევრი მშრალი ტანისამოსი). თამუნა თამუსიას კარავში ლალიმ შეიფარა საძილეში, მე ერთი დავიძახე, ვის გაქვთ ადგილი მეთქი და მთაშენკამ მაშინვე გამომძახა, 3 კაციანში მე5 კაცად თუ შემოხვალ, მოდიო, ოღონდ სველი არაფერი შემოიტანოო. კარავში შემძვრალი, საძილის გარეშე დაჩენილი, შალვამ, რომელიც მთელი ღამე კარვის სველ კედელთან იყო მიჭუჭყნული, შემიფარა. როცა უკვე ჩემი +ები მოიყვანეს ბიჭებმა და ძააალიან ძალიან დიდი ხნის მერე ვანოც ამობრუნდა წყლიდან, დავმშვიდდი და შიგადაშიგ მედზინა კიდეც.

კვირა დღე დამღლელი, მაგრამ ძააალიან ლამაზი და კარგი იყო!!!

აუუ, რამდენი ვწერეეე, არ დაგეზარებათ ვითომ და წაიკითხავთ ბოლომდე?!

p.s. ახალი ფოტოები by Tamuna Coming soon...

[/b]

Int3lig3nt · Post by **Int3lig3nt** » 15 ივლ 2009, 12:26

keto

ძააალიან ძალიან დიდი ხნის მერე ვანოც ამობრუნდა წყლიდან

მარტო ვანო არ ყოფილა წყალზე

.
ჯინიყამ მარტო არ გაუშვა

.

საღამოს მოვყვები წყლის ძებნის ამბავს

.

Baxter · Post by **Baxter** » 15 ივლ 2009, 12:37

პირველ ჯგუფს თუ ასეთ წირვას გამოგვიყვანდით, მხოლოდ იმის გამო რო გაყინულები ვერ ვჩერდებოდით...
Mta Mkvarebiam_სწორად აღნიშნა, როდეს ჩვენ კლდეზე ვიყავით თქვენ ქვევით სადილობდით და სანამ არ ვანხეთ რო გამოხვედით მანამდე ფეხი არ მოგვიცვლია იქიდან, გვეგონა ჩვენი გზით წამოხვიდოდით, ან იქიდან წამოსული ხალხი კიდე 2 ჯგუფად რაზე გაიყო ფრიად საინტერესოა.

სხვისდამი დახმარებას რაც შეეხება მართალია დაბანაკების მერე უნდა ავბრუნებულიყავი უღელტეხილთან და მივხმარებოდით სხვებს, მარა ყველა მიხეილ ხერგიანი ვერ იქნება (დებიუტშივე)

, მეორე ცდაზე მაინც ვეცდები რო ჩემი ზემლიაკის ფიზიკურ თვისებებს მივუახლოვდე (ცოტათი მაინც)

ყველაფერი კარგად დამთავრდა საბედნიეროდ, მაგრამ მინუსები იყო ძირითადად მარშუტის უცოდინრობამ (ალბათ უფრო დეტალურმა) გამოიწვია ეს მინუსები...იმჰო. ასევე 'არაგუნდრუობამ" რაც 100%_ით გამოისახა იმაში რომ პირველ მიმავალსა და სულ ბოლო კაცს შორის მინ 3 საათი იყო სხვაობა(მინიმუმ)

მარა მაინც ძალიან მაგარი იყო, დიდი ამდლობა ყველას

აი ასე ჩამოვედით ჩვენ უღელტეხილიდან.

ახალი წერილი	ახალი წერილი არაა	ანონსი
ახალი წერილი [ ცხარე ]	ახალი წერილი არაა [ ცხარე ]	თვალშისაცემი
ახალი წერილი [ დაკეტილია ]	ახალი წერილი არაა [ დაკეტილია ]

FORUM_PERMISSIONS