სამწუხაროდ ტბაზე ბევრი სურათი ვერ გადავიღე, მზე ჩადიოდა და ისეთი განათება იყო, რომ თვალს ჭრიდა. ასე რომ იძულებული ვიყავი თეთრი ტბის მხოლოდ ერთი ნაპირი გადამეღო.
ტბიდან უკან დავეშვით და გადავწყვიტეთ თუ შევძლებდით როშკამდე შეუსვენებლად გვევლო. უკვე საღამოვდებოდა და ჩვენ კი მხოლოდ მობილურების ფანრების ამარად ვიყავით დარჩენილები.
უკანა გზაზე იოლი გადასასვლელების ძებნაში ჯგუფი ორად გაიყო. ერთი არჩილი და ნინო (აბალდუი და ნინია) ერთ მხარეს წავიდნენ და მეორე არჩილი და ნინო (ნაია და არჩილი) კი მეორე მხარეს. თავიდან ხან ერთი ჯგუფი იყო წინ და ხან მეორე. თან ერთმანეთს გადაძახილებით ვეხმიანებოდით. შემდეგ მე და არჩილმა აბალდუი და ნინია დავკარგეთ

შორს შავად მოძრავი 2 წერტილი მოჩანდა და ჩვენც ჩავთვალეთ რომ ეს ორი წერტილი აბალდუი და ნინია იყო. რამდენჯერმე გავძახეთ და იქიდანაც გამოგვეხმაურენ. ცოტა რომ მივუახლოვდით ეს ორი წერტილი უცხო ქალი და კაცი აღმოჩნდა. ქალი ამბობდა რომ იასამნისფერ ტბაზე მიდიოდნენ. კაცი კი ამბობდა რომ ჭაუხებზე უნდოდათ გადასვლა (რასაც ქალი სასტიკად აპროტესტებდა
მოკლედ, ამ უცნაურ წყვილსაც გვერდი აუარეთ და გზა გავაგრძელეთ. ამაზე საშინელ გზაზე არასოდეს მივლია. ბილიკის ნასახიც კი არ იყო. თავიდან ვცდილობდით ციცაბო დაღმართებს მოვრიდებოდით, მაგრამ მივხვდით რომ ეს დიდ დროს წაიღებდა და ამიტომ პირდაპირ დავეშვით თავქვე. ასეთი ექსტრიმი იშვიათად თუ მქონია ცხოვრებაში: ვეშვებოდით ლოდებით, შემდეგ გადავდიოდით დეკაზე, შემდეგ ისევ ლოდებზე. დროდადრო ვეცემოდით (უფრო მე

მაგრამ მაინც წინ მივიწევდით
როგორც იქნა მივაღწიეთ ლურჯ ტბას, შემდეგ მწვანე ტბას. მაგრამ აბალდუი და ნინია არსად ჩანდნენ. გზად დრამერსა და მის ცოლს შევუარეთ და დავემშვიდობეთ.
კარგა ხნის სიარულის (უფრო სწორი იქნებოდა მეთქვა სირბილის-მეთქი) შემდეგ ბილიკის გასწვრივ დაბარებულივით აბალდუი და ნინიაც გამოჩნდნენ

აბალდუის ხელში ყვავილების თაიგული ეჭირა (მეორე დღეს ლიზის დაბადების დღე იყო). არ შეიძლებოდა ეს მომენტი რომ არ გადაგვეღო
