არაჩვეულებრივი ლაშქრობა გამოვიდა. ჯერ მეგონა ეს ლაშქრობაზე მეტად ექსკურსია იქნებოდა (ვინაიდან, აქაოდა მშობლები მოგვყავსო და ფეხით არ ვატარებთ -ტრანსპორტით მივიყვანთ და მოვიყვანთო), მაგრამ ეს აზრი თანდათან მიქრწყლდებოდა ძეგვის სამებისკენ მიმავალ ტყის ატალახებულ გზაზე მანქანის ბორბლებისგან გატკეპნილ ბილიკს რომ აუყევით მაღლა.
ჯერ პატარა აღმართი, მერე ცოტა მეტი, მერე კიდევ უფრო მეტი და თითქმის ვერ ვიგრძენით ისე მოვექეცით მთას წვერზე.
უნდა ითქვას მე და უთვალხატულესი და უმშვენიერესი მირანდების

ასევე მშვენიერი დედიკო ასეთი ტაატით და საუბრით, სრულიად მშვიდად და დაუღლელად ამოვედით იმ სიმაღლეზე (ნუ, თუ გავითვალისწინებთ რომ ამ დროს შვილებზე (

) ვსაუბრობდით და თითქმის ორჯერ მეტ ენერგიას ვხარჯავდით - ყოჩაღები გამოვდექით
''ბავშვებს'' ისე უხაროდათ დედიკოების წამოყვანა ამ ლაშქრობაში, რომ სუფრასთან ჯდომისას მირანდა, მარიტა, ნიკა და ლუკა ''დედიიი, დედიიი, საყვარელო ჩემო დედიიი''- ის მღერით მოგვიახლოვდნენ და გვეამბორნენ დედიკოებს. მერე ასკილის ყვავილებიც დაგვიკრიფეს და მინდვრის ყვავილების ულამაზესი თაიგულებიც შეგვიკონეს.
აი ასე, მე მგონი მშობლებს არ შეგვირცხვენია თავი და იმედია, კიდევ წაგვიყვანენ

esec gaivlis....