mere es saflavi shemhvda da ragac nackveti gamahsena
memgoni mouhda ertanets
დიდი სიტყვები რომლებიც არაფერს შეიცავენ გარდა დიდი მნიშვნელოვანი კითხვებისა: საიდან მოვდივარ მე? საით მივდივარ? ჩემი პატარა, მკაცრად შეზღუდული ყოფნა, რა უნდა იყოს ეს? როდესაც მე იშვიათ ინტენსიურად მატებად ბედნიერების მომენტებს ყოველივე არსებულთან, ქვეყნიერების ისტორიასთან, ევოლუციასთან ვადარებ ისინი ისე სასაცილოდ მეჩვენებიან... მე მეშინია როდესაც ვფიქრობ თუ რა ვიყავი მე ჩემს დაბადებამდე და რა ვიქნები მე ჩემი სიკვდილის შემდეგ; არაფერი, უბრალოდ სრულიად არაფერი...
გახსენება იმ დროისა როდესაც შენ მოკვდები...
ნისლის ღრუბლები ვერცხლისფერ ტყეზე – სველი ნისლის პირბადე ჰბურავს მზერას ეული საფლავისკენ ტყის ნაპირას. არასასურველი მივიწყება, არავინ იცნობდა გარდაცვლილ არსებას, (არავის შეუძლია თქვას ვინ იყო ის) მხოლოდ ერთი ველური ვარდი მოწმობდა ველურად დაბრუნებულ სიცოცხლეს.
ნამის წვეთები, მბრწყინავი ფოთლები, მარგალიტები სველ ბალახზე, მარად სურნელოვანი დედამიწა...
და ხის მკვდარი ჯვარი; აღარაფერი აღარ გაიხსენებს ამ არსებას, მხოლოდ პატარა ველური ვარდი, რომელიც მიწას დასტირის. Dდა ნისლის ღრუბლები ქრებიან ჩუმად... მთვარის შუქი.